น้องรหัสสุดร้ายกับกับพี่รหัสสุดเพลย์บอยNC 18++

ตอนที่ 17

“ว่าไง แกหายัยแสบของชั้นเจอยัง”โทโมะถามขึ้นทันทีที่เขื่อนเดินเข้ามาในห้อง เขานั่งรอข่าวจากเพื่อนตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งตอนนี้ก็ปาเข้าไปเที่ยงแล้ว

“ยัง”เขื่อนตอบสั้นๆ และเดินถือถุงสดไปวางบนโต๊ะ

“โธ่โว๊ย จะหายไปไหนวะ”โทโมะสบดอย่างหัวเสีย

“..........”เขื่อนเงียบ ยื่นกระป๋องเบียร์ให้เพื่อน

โทโมะรับมาเงียบๆ เปิดกระป๋องเบียร์กระดกรวดเดียวหมดเลย

“อีกมั๊ย”เขื่อนถาม

“ชั้นจะทำไงดีวะ”โทโมะถามขึ้นมาลอยๆ สีหน้าดูเศร้าสลด

“.......”เขื่อนเงียบ

“ยัยแสบต้องเป็นอะไรแน่ๆ ชั้นเห็นเลือดที่พื้นห้องด้วย”โทโมะพูดด้วยสัหน้าที่โคดเศร้า

“……”

“ไอเขื่อนแกอย่าเงียบดิวะ”โทโมะหันไปมองเพื่อนที่ยืนอยู่ในครัว

“……..”

“ชั้นน่าจะบอกเฮตั้งแต่แรก”โทโมะค่อยๆระบายความในใจออกมา อย่างน้อยการได้พูดอะไรออกมาบ้างก็ทำให้เขารู้สึกกดีขึ้น

“..”เขื่อนยังคงเงียบ ง่วนอยู่กับกิจกรรมตรงหน้า ต้มสันพลาสต้า

“ชั้นไม่น่าทั้งเธอไว้ในห้องคนเดียว”

เขื่อนหั่นมะเขือเทศและปอกหัวหอมหัวใหญ่

“โทรศัพท์ยัยนี่นก็อยู่ในห้อง”

ฉ่า

หอมหัวใหญ่สับถูกเทลงไปในกระทะที่มีน้ำมันมะกอก ตามด้วยทูน่าหันเต๋าลงไปส่งกลิ่นหอมฟุ่งไปทั้งห้อง

“ทำไมต้องเป็นแบบนีด้วยวะ”โทโมะปากระป๋องเบียร์ไปกระแทกกับผนังห้อง

ฉ่าๆๆๆ

เขื่อนเทมะเขือเทศหันครึ่งกับใบพาสลีย์สับลงในกระทะ มือหนาหยิบเกลือและพริกไทยที่วางอยู่ใกล้ๆขึ้นมาปรุงรส รอส่วนผสมทุกอย่างสุก หันไปเอาเส้นพลาสต้าที่ต้มสุกแล้วเทลงไปในกระทะ คลุกให้เข้ากัน

“ชั้นจะไปตามหาเธอได้ที่ไหนแก้ว”โทโมะพูดขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง

“กินซะ”

เขื่อนวางจานสปาเก็ตตี้ทูน่าสดลงตรงหน้าโทโมะที่เอาแต่เหม่อบอย ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ก้มกินในส่วนของตัวเองอย่างเงียบๆ

“นี่แกยังมีอารมทำกับข้าวให้ชั้นกินอีกหรอ คนยิ่งกลุ้มใจอยู่นะโว้ย”

โทโมะหันมาตะคอกใส่เพื่อน มือหนาผลักจานสปาเก็ตตี้เลื่อนออกไป ที่เขาพูดมาทั้งหมดเนี่ย ตกลงไปเพื่อนเวรเนี่ยมันฟังบ้างรึป่าว??

โทโมะละความสนใจจากสปาเก็ตตี้ของตัวเอง เงยหน้าขึ้นมามองตาเพื่อน สายตาเขาดูจริงจัง  จะกินหรือไม่กิน ไม่กินมึงเจ็บ

“เออๆ”โทโมะตอบอย่างเข้าใจความหมายสายตาเพื่อน

“เสร็จแล้วกูจะพาไปหาแก้ว”เขื่อนพูดลอยๆ ก้มหน้าห้มตากิน

โทโมะที่พอได้ยินดังนั้นก็รีบหันมามองเพื่อนทันที ไหนแกบอกว่าไม่เจอไง ไอตวามตกลงยังไงเนี่ย โทโมะคิดอย่างงๆ และมองหน้าเพื่อนของตน

“กิน”เขื่อนสั่ง

โทดมะรีบตักสปาเก็ตตี้เข้าปากทันที ล้นหนาไม่ได้รับรู้ถึงสชาติใดๆทั้งสิ้น ใจเขาจดจ่ออยี่ผู้หญิงอีกคน รีบกินรีบไป ชั้นคิดถึงเธอจะแย่อยู่แล้วยัยแสบ

เขื่อนลอบมองการกระทำของเพื่อนรักตรงหน้า ส่ายหัวเบาๆ เขาไม่คิดว่าคนอย่างโทโมะจะรักผู้หญิงคนไหนได้มากเท่ายัยนี่มาก่น แต่ถ้ามันรู้ว่าผู้หญิงที่มันรักทีผู้ชายอีกคนดูแลอยู่ละจะเป็นยังไง คิดแล้วแล้วเครียดแทนเพื่อนจริงๆ

ลัมบอร์กินี่สีแดงแล่นเข้ามาภายในบริเวณโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง เขื่อนก้าวลงรถด้วยมาดนิ่งๆเช่นเคย ผิดกับเพื่อนอีกคนที่ดูร้อนรนใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตั้งแต่ขับรถออกมาจากคอนโดโทโมะก็ถามแต่อาการของแก้วเป็นไงบ้าง ไม่ยอมหยุด ที่งี้เป็นห่ง ไอตอนทิ้งเค้าเนี่ยไม่คิด สม!!!

“เดินเร็วกว่านี้ไม่ได้หรอวะ ชั้นเป็นห่วงยัยแสบ”โทโมะเร่งเพื่อนที่เอาแต่เดินช้าไม่รีนอะไรกับเขาเลยสักอย่าง

“โทโมะ เดี๋ยว”เสียงทุ่มต่ำเรียนขึ้น ทำให้โทโมะหันกลับไปมอง คนที่กำลังรีบอยู่เรียกทำไมวะ

“อะไรอีกวะ!!”

“..”เขื่อเงียบ

“รีบพูดซิวะ!!!”

“เออๆ ไปเถอะ พอถึงแล้วเดี๋ยวแกก็รู้เอง”ร่างหนาเดินำหน้าเพื่อนไปยังห้องของผู้ป่วย โทโมะมองตามหลังอย่างสงสัย เมื่อกี้ไอเขื่อนจะพูดอะไร

เขื่อนและโทโมะขึ้นลิฟต์มายังชั้นบนสุดของโรงพยบาล ซึ่งถูกเนรมิตที่ทั้งหมดให้กลายเป็นห้องพิเศษ รวมทั้งหมดชั้นนี้มีอยู่แค่ 4 ห้องเท่านั้น ภายนอกอาคารเป็นกระจกใส่มองบรรยากาศของตัวเมืองด้านล่างได้ชัดเจน

เขื่อนรูดคีย์การ์ดระดับผู้บริหารหรือแพทย์ที่ทำการรักษาเท่านั้นถึงจะมีด้

ประตูเปิดออกกว้างก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไป

ภายในห้องเป็ห้องโถงขนาดใหญ่เท่ากับสนามตะกร้อ 1 สนาม ให้สำหรับเป็นห้องรับแขก ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ถูกประดับประดาไว้อย่างหรู โซฟา โทรทัศน์หรือสิ่งอำนวยความสะดวกอย่างครบครัน สุขภัณฑ์เครื่องใช้ไม้สอยอยู่ในระดับพรีเมื่ยมเกรด

ติดกับห้องโถงเป็รส่วนของห้องพักญาติ เทียบได้กับห้องพักในโรงแรมระดับ 5 ดาว มีห้องครัวขนาดเล็กหนึ่งห้อง สำหรับจัดเตรียมอาหารหรือเครื่องดื่มไว้คอยบริการผู้ป่วยหรือแขกที่มาเยี่ยม

อีกฟากของห้องพักญาติคือห้องผู้ป่วย ห้องนี้ถูกจัดแยกออกไปจากส่วนอื่นๆ  เพื่อให้คนไข้ได้พักผ่อนอย่างเป็นส่วนตัวมากที่สุด

“พี่เขื่อนมาแล้วหรอคะ”เฟย์ที่เดินออกมาจากห้องพักส่วนของญาติพูดขึ้น ก่อนจะเดินออกมาเห็นผู้ชายอีกคนนึง

“พี่ดทโมะมาได้ไงคะ”เฟย์ถาม หันไปมองเขื่อนที่ทรุดตัวนั่งลงที่โต๊ะใหญ่กลางห้อง

“แก้วละ เพื่อนเธออยุ่ไหน”โทโมะหันมาถาม

“อยู่ในห้องคะ”เฟยืชี้นิ้วไปอีกห้อง

โทโมะรีบเดินไปตามที่เฟย์ชี้ทันที แต่ก่อนที่มือหน้าเอื้อมเปิดประตูเข้าไปด้านใน ภาพที่มองเห็นผ่านกระจกใสที่ประตูทำให้เขาต้องชะงักทันที

ร่างบางในชุดคนไข้เดินออกจากห้องน้ำโดยมู้ชายอีกคนคอยพยุงไม่ห่าง ท่าทางสนิทสนมมากกว่าคนรู้จักกันธรรมดาทั่วๆไป แก้วเดินสะดุดขาตัวเองจนเกิอบล้มหน้าทิ่มแต่มือหนาคว้ารอบเอวไว้ได้ทัน ร่างบางถูกช้อนตัวก่อนผุ้ชายคนนั้นจะวางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ

ใบหน้าเรียยวที่ถึงจะซีดขาวลงไปบ้างแต่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังลอดผ่านจนได้ยินถึงด้านนอน ดทโมะที่ยืนดูถาพบาดตาบาดใจอยู่ด้านนอกถึงกับกำมือแน่น เมื่อผุ้ชายคนนั้นโน้มใบหน้าเขาไปใกล้ร่างเล็กจนดูเหมือนกำลังจะจูบกัน

“คิดจะทำอะไรกัน!!!!!!!!!!”มือหนารีบเปิดประตูเข้าไป เดินไปกระชากคอเสื้อของผู้ชายอีกคนออกห่างจากร่างบางทันที

“โทโมะ หยุด!!!”

…………………………………………………………….

จบภาค 2 คะ

ผู้ชายคนนั้นคือพี่ชายฟย์แต่ทำไมต้องดูแลเหมือนรักกันเลยละ?? แล้วผู้หญิงอีกคนคือใคร?