ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน9

แก้ววิ่งกลับมาเห็นกองเลือดที่พื้นก็วิ่งเข้านั่งคุกเข่าตรงหน้าโทโมะและมองหน้าโทโมะเหมือนว่าแก้วกำลังน้ำตาคลอเบ้า

“เพราะชั้นแท้ๆ ถ้าไม่วิ่งหนีนายก็คงไม่เกิดเรื่องอบบนี้”แก้วน้ำตาไหลออกมา

“เธอไม่ผิดหรอก ถ้าชั้นไม่แกล้งเธอก็คงไม่เกิดเรื่อง”โทโมะเอามือปาดน้ำตาแก้วเบาๆ แก้วลุกขึ้นยืนและไปอีกฝั่งนึงของรถหยิบกระเป๋าแบรนเนมเธอขึ้นมาและเอาคัทเตอร์ออกมา เธอวิ่งมาตรงหน้าโทโมะและเอาคัทเตอร์กรีดกรธโปรงตัวเองและดึงออกมาพอสมควรและเอาไปรัดเท้าโทโมะเพื่อให้เลือดหยุดไหล แต่ชั้นเดียวคงไม่อยู่แก้วลงมือกรีดกระโปรงตัวเองอีกรอบและแก้มัดผ้าเก่าออกและเอาผ้าใหม่มาประกบกันแก้วคิดว่าคงไม่พอเลยตัดอีกมาวางทับกันจนครบสีชั้นและมัดลงบนเท้าของโทโมะแต่มันก็ยังบางอยู่ดีแต่แก้วไม่สามารถตัดได้อีกเพราะตอนนี้กระโปรงเธอสั้นมากแล้ว แก้วมัดหลายทบมัดแน่นจนโทโมะร้องและทำหน้าโอดโอย

“ทนหน่อยนะแปปเดียวเท่านั้นเดี๋ยวก็หาย”แก้วดันตัวโทโมะเข้าไปในรถและปิดประตูแก้ววิ่งไปอีกฝั่งและขับรถออก แก้วพอมีทักษะด้านขับรถบ้างนิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ และแล้วก็ ปั่ง! รถแก้วไปชนกับรถของผู้หญิงคนนึง ซึ่งแก้วเป็นคนที่ออกจากซอยมาโดยไม่ดู ผู้หญิงคนนั้นเปิดประตูลงมาทำหน้าเหวี่ยง

“นี่เธอขับรถไม่ดูเลยหรือยังไง”แก้วลงมาและยื่นเงินให้ไป2000

“ขอโทษ เอาไป”แก้วยัยใส่มือก่อนจะเดินหันหลังแต่ผู้หญิงคนนั้นดดึงมือไว้

“นี่แค่2000งั้นหรอชั้นไม่เอา เรียกประกันมาคุยกันดีกว่า”ยัยนั่นยกโทรสพท์ขึ้นมาทำท่าจะกดแต่แก้วยัดเพิ่มให้อีก3000รวมเป้น5000ยัยนั่นวางโทรสัพท์ลง

“พอนะ”แก้วทำหน้าเร่งรีบและขึ้นรถไป ยัยนั่นก็เลยยอมถอยรถให้แก้วไปก่อนแก้วรีบเหยียบรถไปแต่แก้วไม่รู้ว่าโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดอยู่ไหนเลยหันไปถามโทโมะ

“โรงพยาบาลแถวนี้มีที่ไหนบ้าง”โทโมะหันมามองหน้าแก้วที่ดูจะเครียดมากยิ่งกว่าเห็นโดนเหยียบเท้า

“มันแพงนะ”โทโมะมองหน้าแก้วด้วยสายตาที่เจ็บปวด

“กี่ล้านก็จะจ่ายให้”แก้วพูดแบบกระแทกเสียง 

“ตรงไปอีกนิดเดียวก็เจอละ”โทโมะแอบยิ้มอยู่ในใจที่แก้วทุ่มเทเพื่อเข้า แก้วรีบขับออกไปจนถึงโรงพยาบาลแก้วก็ตะโกนโวยวาย

“นี่เห็นคนเจ็บไหมมาเอาไปสิ เร็ว ให้เร็วสิ!”แก้วเรียกเวลเปลและเค้าก็เอารถเข็นมารับโทโมะไปที่ห้องฉุกเฉินแก้ววิ่งตามไปอย่างเร่งด่วนและพยาบาลก็ปิดประตูแก้วได้แต่ยืนรออย่างร้อนใจเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบจนเมื้อยขาเลยนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน ตอนนี้มีแก้วกับคนอีก3-4คนนั่งอยู่ประปราย แก้วเอามือกุมขมับตัวเองแล้วขยี้ๆหัวอย่างหมันไส้ ทำไมชั้นไม่ระวังอะไรเลย แก้วนึกในใจอยู่คนเดียวทั้งๆที่คนที่ต้องนึกควรจะเป็นโมโมะมากกว่า ผู้ชายที่นั่งห่างจากแก้วไป4เก้าอี้ก็หันมามองเรียวขาขาวๆที่เผยให้เห็นเพราะตอนนี้กรธโปรงแก้วสั้นมากประมาณคืบกว่าๆเท่านั้นแต่แก้วไม่สนใจมัวแต่นั่งโทษตัวเองอยู่พอแก้วเงยหน้ามองประตูห้องฉุกเฉินที่ยังคงปิดอยู่ละพิงตัวกับเก้าอี้และถอนหัวใจเบาๆสังเกตเห็นสายตาของคนมองที่ขาของเธออยู่เมื่อแก้วเห็นก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมขาไว้จนสายตานั้นหันกลับไป พยาบาลสาวหุ่นดีคนนึงเข็นโทโมะออกมาแก้วรีบหยิบเสื้อคลุมขึ้นและวิ่งไปหา

“เป็นไงมั่ง”แก้วถามโทโมะที่ดูเหมือนยังเจ็บๆอยู่

“ดีขึ้นแล้ว”ที่เท้าพันผ้าก๊อสสีขาวหนาๆพยาบาลเข็นรถเข็นไปหน้าจุดรับยา

“รอรัยยานะคะ”พยาบาลสาวเดินเอาบิลรับยาไปให้พยาบลในห้องรับยาและออกมาสะดุดกับขาเก้าอี้ล้มลงมือจับไปที่ขาโทโมะที่นั่งรถเข็นอยู่ ทำให้แก้วไม่พอใจอย่างแรง แต่ก็ยังคงมองอยู่เฉยๆแต่สายตาคมกริบเหมือนมีด

“อุ้ย...ขอโทษนะคะ”พยาบาลคนนั้นพูดและเอามือลูบขาโทโมะเบาๆ นี่มันยั่วนิ แก้วทนไม่ไหวเลยลุกมายืนข้างรถเข็นโทโมะ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”แก้วพูดแทนโทโมะที่กำลังจะอ้าปาก

“นั่งบนพื้นไม่เมื้อยหรอค่ะ”แก้วถามสีหน้าเหวี่ยงที่พยาบาลไม่ยอมลุกขึ้นสักที เมื่อพยาบาลลุกขึ้นก็ยิ้มแหยๆให้โทโมะ และแกล้งทำกุญแจหล่นข้างรถเข็นก้มลงหยิบและก็พูดเบาๆแนวกระสิบข้างหูโทโมะ

“ขอเบอร์หน่อยได้ไหมค่ะ”พยาบาลสาวพูดขึ้นพร้อมส่งโทรสัพท์มือถือของตัวเองให้โทโมะแต่แก้วไม่รู้เรื่องนั่งอ่านนิตยาสารอยู่

“โทโมะกดเบอร์โทรสัพท์ของแก้วให้ไป”พยาบาลยิ้มร่าและเดินไปหน้ามีลับลมคมใน

“คุณวิศว ไทยานนท์ รับยาค่ะ”พยาบาลเรียกรับยาแก้วเดินไปหยิบยาพร้อมจ่ายเงินและก็มีเวรเปลมาเข็นรถเข็นโทโมะออกไปช่วยกันแบกขึ้นรถอย่างระวัง แก้วขึ้นไปขับรถออก

“ยังเจ็บอยู่ไหม”แก้วถามโทโมะที่นั่งตาเยิ้มเหมือนคนจะหลับ

“อยู่เฉยๆไม่เจ็บแล้วแต่ถ้าขยับเท้าก็จะเจ็บ”แก้วพยักหน้ารับและโทโมะก็หลับไปแก้วพอจำทางไปบ้านได้เลยขับไปพอถึงบ้านก็พยายามปลุกโทโมะ

“นายๆ”แก้วเขย่าตัวโทโมะอย่างแรง โทโมะค่อยๆลืมตา

“ถึงบ้านละ”แก้วพูดจบก็ดับเครื่องและลงไปเปิดประตูฝั่งโทโมะประคองขึ้นไปบนห้องนอนและเอาตัวโทโมะเอนลงและห่มผ้าห่มให้แก้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ 20นาทีผ่านไป แก้วก็เดินออกมาพร้อมชุดนอนแก้วหาวและเหลือบตาไปมองโทโมะที่หลับสนิทบนเตียง สักพักเสียงโทรสัพท์แก้วก็ดัง ก็เพราะชั้นหลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ แก้วเดินไปอย่างุดหงิด ใครโทรมาป่านนี้ว่ะ แก้วนึกอย่างฉุน เบอร์ก็ไม่คุ้นรับสายแต่ไม่พูดอะไร

“สวัสดีค่ะถึงบ้านหรือยังค่ะ”นี่มันเสียงผู้หญิงที่ไหนเนี้ยแก้วนึกและยังคงเงียบ

“คุณวิศว ค่ะ ได้ยินหรือปล่าวค่ะนี่ชั้นอ้อมนะคะ พยาบาลที่เข็นรถคุณไงค่ะ ที่ให้เบอร์ไว้จำได้หรือปล่าวค่ะ ..... เอ๊ะเงียบแบบนี้หลับแล้วหรอค่ะ”แก้วรู้ก็สีหน้าแดงจัดด้วยความโมโหและเดินถือโทรสัพท์เข้าห้องน้ำไปปิดประตูอย่างดี

“นี่คุณอยู่ไหมค่ะ”แก้วทนไม่ไหวกับเสียงอีแร้งตัวนี้

“นี่เธอโทรมาป่านนี้มีมารยาทบ้างไหม ไม่รู้เวลาหลับนอนของมนุษย์หรือยังไง”แก้วพูดตะคอกเสียงดัง ที่ไม่คุยข้างนอกเพราะกลัวว่าโทโมะจะตื่น

“เธอเป็นใครอ่ะ”

“ก็เป็นคนนะสิย่ะและเป็นคนที่หมันไส้เธอตั้งแต่ที่โรงพยาบาลแล้ว จำใส่กะลาหัวตัวเองไว้บ้างนะชอบระรานกับแฟนคนอื่นระวังไว้เธอวันไหนจะเอารอยฝ่ามือไปฝากที่หน้าเธอยันโรงบาล”แก้วใส่เป็นชุดยัยนั่นได้แต่เงียบ

“คุณเป็นแฟนคุณวิศว หรอค่ะ นึกว่าน้องสาว”

“ชั้นเป็นแฟนเค้าได้ยินไหมหะ!!”แก้วตะคอกเสียงดังลั่น

“และช่วยจำไว้เลยนะอย่าโทรมาอีกไม่งั้นชั้นจะแวะไปหาเธอที่โรงบาล”

“แวะมาทำไมหรอค่ะ”ถามโง่ๆนะยะหล่อนเนี้ย

“แวะไปซื้อกล้วยแขกมั้ง อีประสาท ก็แวะไปตบแกหนะสิ”ยัยนั่นเงียบกึกไปเลย

“เอ้าอย่าเงียบสิ ให้มันแน่เหมือนตอนกระแนะกระแหนแฟนชั้นหน่อยสิย่ะ”ยัยพยาบาลวางสายไปทันที ไปไม่ลาเลยนะ แก้วนึกด้วยความโมโห แต่มีคนขำคิกคักอยู่หน้าประตูห้องน้ำเป็นใครไม่ได้นอกจากโทโมะ..............

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ฮู้ว~~~คิดถึงจัง ไม่ได้อัพ1วัน วันนี้อัพแล้วน้าา

อ่านกันนะจ๊ะ จุ๊บๆๆ ^^