ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน30
วันรับปริญญาของแก้ว
แก้วมาแต่เช้า เมื่อรับปริญญาเสร็จพวกเพื่อนๆพากันมาแสดงความยินดีกัน วันนี้เป็นวันอำลากัน เพราะหลายๆคนก็แยกย้ายกันไปต่างประเทศบ้าง ไม่เรียนแล้วบ้าง แก้วตั้งกลุ่มถ่ายรูปเล็กๆโดยมี บิว เควิน ยูโร จีโฮ ฟาง เฟย์ และแพท เพื่อนๆที่พอจะรู้จักกันต่างมายืนกันที่ซุ้มดอกไม้ ยิ้มกันอย่างเต็มที่ แก้วดูจะเหนื่อยน่าดู 1 2 3 แชะ หลายรูปผ่านไปมา แก้วดูจะปวดตาหน้าดู ทำไมโทโมะยังไม่มาอีกนะ แก้วชะเง้อมองหาโทโมะที่มาส่งเขาเช้ามืดและก็ไม่เห็นอีกเลย เควินเดินเข้ามาหาแก้วที่นั่งอยู่ตรงชิงช้า
“เหนื่อยไหม”เควินถามเบาๆ
“นิดหน่อย”แก้วยังคงชะเง้อมองอยู่
“มองหาใคร”เควินถามและชะเง้อตาม
“โทโมะหนะสิ”แก้วตอบออกไปและหยุดชะเง้อเมื่อไม่เจอ เควินมองเพื่อนรักข้างๆอย่างยิ้มกรุ่มกริ่ม
“เดี๋ยวก็คงมาพร้อมกับเกลและพ่อเธอนั่นแหละ เค้าคงรอรับอยู่”เควินพูด รถทางบ้านของแก้วมาจอดหน้างานแล้ว แก้วเห็นก็ยิ้มหน้าบานก่อนจะวิ่งไปรอรับ แก้วยกมือไหว้พ่อตัวเอง เกลเดินลงมา แต่..... โทโมะหละ แก้วดูจะงงๆ แก้วมองทั่วรถก็ไม่เจอ เกลยิ้มให้กับแก้วและกอดน้องสาวเป็นการแสดงความยินดี
“น้องสาวพี่ รับปริญญาแล้ว”เกลยิ้มและถอนกอดน้องสาว แก้วหันมายิ้มอย่างไม่ใส่ใจ
“โทโมะหละ”แก้วถามพี่สาวตัวเอง เกลหุบยิ้มทันทีและหันไปมองหน้ากับพ่อ
“เอ่อ.....เดี๋ยวคงมามั้ง”เกลปัดประเด็นไปและเดินพาพ่อเข้ามาในงาน ร่วมกันถ่ายรูปจนงานจบ แก้วก็ยังไม่เห็นหน้าของโทโมะเลย ทุกคนพากันกับบ้าน แก้วเดินขึ้นไปบนห้องหวังว่าถ้าเจอโทโมะจะด่าให้ป่าราบ แต่พอเปิดประตูห้องมาก็ไม่เจอใคร ห้องดูเรียบร้อยดีไม่มีรอยคนมาอยู่เลย แก้วเดินไปดูทุกซอกทุกมุมของห้องแม้กระทั่งใต้เตียง แต่ยังไม่เจอใครเลย แก้วดูจะทรุด แก้วเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว ออกมาหวังว่าจะเจอชายหนุ่มที่นั่งรอเค้าอยู่บนเตียงแต่ก็ยังไม่เจอ แก้วเดินลงไปทานข้าวอย่างหดหู่ใจ
“โทโมะไปไหนหรอค่ะพ่อ”แก้วถามขึ้นทั้งที่หน้ายังก้มอยู่
“ไม่รู้สิ”พ่อศักดิ์พูดอย่างไม่ใส่ใจอะไร แต่เกลดูจะสงสารน้องสาว
“เอ่อ...พี่ว่า...อู้ย”เกลกำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่ดันเจอบางอย่างจิกหลังของเขา
“ปล่าวๆ พี่ก็ไม่รู้”เกลยิ้มแหยๆ แก้ววางช้อนลงหลังจากกินไปได้คำเดียวแล้วเดินขึ้นห้องไป แก้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเดียวดาย ความรู้สึกมันเคว้งคว้างไปหมด เมื่อวานยังมีชายหนุ่มที่ให้เค้าหนุนแขน นอนข้างกัน คอยกอดเค้า ให้ความอบอุ่นเขาทุกอย่าง มีทุกสัมผัสที่กวนโอ้ย แต่เค้าก็พึงพอใจที่จะได้รับมัน มีหน้าตาทะเล้นดวงตาคู่คมคอยจับจ้องเขาอย่างเจ้าเล่ห์ แต่วันนี้กลับไม่มีแม้แต่ร่องรอยที่บอกว่ามีโทโมะ แก้วนึกได้ก็ลุกขึ้นนั่งและเร่งรีบไปเปิดตู้เสื้อผ้าโทโมะ แก้วแทบทรุดตัวลงเมื่อเปิดมาไม่พบเสื้อผ้าแม้แต่ตัวเดียวของโทโมะ แก้วร้องไห้โฮออกมา นายจากชั้นไปไหนโทโมะ แก้วเฝ้าคิดในใจแก้วเอามือสองข้างมาประกบหน้าตัวเองและร่ำไห้ออกมาอย่างบอกอารมณ์ไม่ถูก โกรธหรอ ก็ไม่รู้ คิดถึงหรอ ก็ไม่เชิง เศร้าหรอ สุดๆ เค้าไม่รู้ว่าอารมณ์นี้เรียกว่าอะไร
“ฮึกๆๆ นายทิ้งชั้น โทโมะ นายทิ้งชั้น ฮึกๆๆ !!”แก้วร้องไห้โฮ นาน เนิ่นนาน แก้วลุกขึ้นยืนตั้งสติได้ก็ดึกมากแล้ว น้ำตายังคงไหลเรื่อยๆ เขาหัวเสียไปเลยก็ว่าได้ เค้าเอนตัวลงบนเตียง แก้วหลับตาลงช้าๆ นอนคิดอะไรเรื่อยไป ทั้งยิ้มกับเหตุการที่ผ่านมาและร้องไห้กับเหตุการณ์ตอนนี้ แก้วลืมตามาอีกครั้งก็คว้ากุญแจรถของเขาที่พ่อซื้อให้แต่ไม่ค่อยจะได้ขับเพราะขับไม่คล่อง แก้วเดินออกจากบ้านโดยไม่สนว่าใครจะเห็น
“แก้ว ไปไหน”เกลเรียกน้องสาวเมื่อเขากำลังกินนมอยู่
“เรื่องของชั้น”แก้วเริ่มกลับมาเป็นเด็กหัวดื้อแบบเดิมอีกแล้ว
“แกเป็นอะไรไป”เกลร้องเรียกและวิ่งไปดึงมือน้องสาว
“พี่อย่ามายุ่ง”แก้วสะบัดมือแรงๆจนเกลรั้งไม่ไหวก็เลยปล่อย
“แก้ว แกกลับมาเป็นเด็กนิสัยเสียอีกแล้วนะ”เกลพูดและจ้องหน้าน้องสาวอย่างเครียด
“มันก็นิสัยของชั้นอยู่แล้ว มันคือสันดารของชั้น มันเปลี่ยนไม่ได้หรอก และชั้นก็ไม่ใช่เด็ก”แก้วหันไปพูดหน้าเฉยชา
“ชั้นจะหาพี่เลี้ยงคนไหนให้แกดีนะแก้ว”เกลถอนหายใจและพูดออกไป
“โทโมะไงหละ”แก้วว่าหน้านิ่ว
“ถ้าโทโมะยังอยู่แกคงไม่เป็นแบบนี้เนอะ”เกลเผลอพูดบางอย่างออกไป
“โทโมะลาออกไปแล้วงั้นหรอ”แก้วบีบแขนพี่สาวอย่างแรง เกลรู้ตัวก็เบิกตากว้าง
“เอ่อ...พี่....พี่ขอโทดนะที่ไม่ได้บอก แต่..แต่โทโมะเค้ามีความจำเป็นที่จะลาออก เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่หาพี่เลี้ยงหนุ่มๆคนใหม่มาดูดีป่ะ”เกลพูดและยิ้มแฉ่ง แก้วรู้สึกเกรี้ยวมาก
“ฮึ....พี่เลี้ยงงั้นหรอ ชั้นไม่ต้องการ คนที่ชั้นต้องการมีคนเดียว คือโทโมะ ไม่ว่าใครคนไหนก็เปลี่ยนชั้นไม่ได้ !!”แก้ววีนใส่เกลและเดินร่อนออกจากบ้านไป
“เฮ่อ...นายนะโทโมะ กำลังทำอะไรของนายอยู่”เกลพึมพำออกมาก่อนจะเดินเข้าบ้านไป แก้วขึ้นรถก็ขับออกจากบ้านไปอย่างไม่มีจุดหมาย แก้วขับไปตามถนนที่เงียบยามค่ำคืน แก้วพอจำทางได้บ้างที่โทโมะเคยพาเค้าไป และในความฝัน เขาขับรถไปตามทางในความฝันของตัวเอง แต่มันก็เจอจริงๆ แก้วหยุดรถตรงนั้น หิ่งห้อยหลายตัวบินวนไปมา แก้วไปยืนที่ตัวเองฝันว่าฝังโทโมะไว้ แก้วเห็นหลุมที่คล้ายกับฝังอะไรไว้ก็ตกใจและย่อเข่าลง มีดอกไม้ที่ยังสดใหม่วางอยู่ แก้วยังตกใจไม่หายก่อนจะหยิบดอกไม้ขึ้นมา ที่ดอกไม้มีการ์ดเขียนว่า หลับให้สบายนะครับพี่ จากโทโมะ แก้วน้ำตาไหลเมื่อเห็นชื่อโทโมะ น้ำตาไหลลงไปหยดใส่หลุมศพของพี่สาวโทโมะ แก้วเอามือปาดน้ำตาตัวเองและมองหลุมศพนั้น
“โทโมะหายไปไหนหรอค่ะพี่”แก้วถามขึ้นโดยรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางได้คำตอบ แก้วส่ายหัวเบาๆก่อนจะวางดอกไม้นั่นลงที่เดิมและยืนขึ้น แก้วเดินไปตรงหน้าผาที่สูงลิ่ว แก้วก้าวเท้าข้างนึงออกไปลอยบนอากาศ แก้วไม่คิดหรอกว่าเค้าจะฆ่าตัวตายเค้าก็แค่อยากลองเล่นอะไรเสียวๆดู แต่ว่าผู้ชายหนึ่งคนที่ยืนหลบอยู่นานกลับวิ่งมาฉุดร่างบางไว้
“แก้ว จะทำอะไร”เสียงที่แก้วแสนจะคุ้นเคยและอยากได้ยินไม่ใช่เสียงใครนอกจากโทโมะ แก้วได้ยินก็หันควับไปมอง น้ำตาค่อยๆไหลออกมา แก้วหันไปกอดร่างสูงไว้แน่น จากที่เค้าคิดว่าโกรดแสนโกรดชายคนนี้แต่กลับกอดรัดไว้แน่น
“นายไปไหนมา ฮึกๆ”แก้วร้องไห้คราง โทโมะเห็นก็รีบแกะมือแก้วออกจากเอวของเขา แก้วค่อยข้างงงๆเงยหน้ามองร่างสูง โทโมะหันหลังและรีบวิ่งขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่ที่แสนจะมืดและมิดชิด แก้ววิ่งตามไปแต่ก็ไม่ทัน โทโมะขับรถออกไป แก้วตีกระจกรถโทโมะอยู่หลายครั้ง แก้ววิ่งตามสุดชีวิตแต่ก็ไม่ทัน แก้วทรุดตัวลงร้องไห้ นายเป็นอะไรไป นายทิ้งชั้น นายทิ้งชั้น ฮึกๆ นายไม่ใช่คนที่ชั้นรักอีกต่อไปโทโมะ แก้วเข้มแข็งขึ้นและยืนปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะขับรถกลับบ้าน
ณ บ้านแก้ว
แก้วเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเย็นชานิ่งเฉย พ่อศักดิ์กับเกลต่างพากันยืนรอ
“แก้ว ไปไหนมา”เสียงตวาดของพ่อดังขึ้น
“เรื่องของชั้น”แก้วทำหน้าเย็นเยือก....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ป๊าหายไปไหน วันนี้อัพให้1ตอนก่อนนะคะ
ขอโทดจริงๆ ฮือๆๆๆ มือเจ็บโดนมีดบาด ฮือๆๆๆ
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ รักคนอ่านน้าา muah!!