ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน27

เพลงแล้วเพลงเล่าวนไปวนมาหลายบทเพลงเหลือเกินหลายถ่วงทำนองหลายจังหวะหลายเสียงหลายรูปแบบผสมกันอยู่กับสองคนนี้ ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“แก้ว โทโมะ กินข้าว”เกลขึ้นมาเคาะประตูเบาๆเมื่อตอนนี้เวลา21.20น. ทั้งคู่ใช้เวลากับกิจกรรมนี้ตั้งแต่15.00น.จนถึงตอนนี้ 4ชั่วโมงกับ20นาทีแล้ว [โห....นานไปไหมทั้งคู่>>dada]โทโมะได้ยินก็ชะงักนิดหน่อยก่อนจะไม่สนใจลงมือบรรเลงต่อ

“อึ๊...พอ...กะ...ก่อน อื้ม”แก้วพูดพร้อมยันอกโทโมะแต่โทโมะไม่ยอมหยุดกลับกระทำแรงมากขึ้นกว่าเดิม

“อ๊ะ.......อื้อออ”แก้วครางหนักขึ้นกว่าเดิม โทโมะเร่งให้มันเสร็จอยู่แต่กลับยังไม่เสร็จ เกลถึงกับขนลุกเมื่อได้ยินเสียงครางอาถรรย์ของแก้ว

“ยึ้ย.....เอ่อ..... โทโมะ แก้ว เสร็จแล้ว เอ้ย ไม่ใช่สิ อาบน้ำเสร็จลงมากินข้าวกันนะ”เกลรีบปัดก่อนจะกระทืบเท้าไปมาเหมือนเดินลงไปแล้วแต่ตัวยังคงอยู่หน้าห้องของแก้วพร้อมกับเอาหูแนบกับประตู

“ทะ....โท...โมะ..อึ๊...พอ...อื้ม..ก่อน”แก้วครางไปพูดไป โทโมะรีบทำให้เร็วกว่าเดิมหรือง่ายๆว่าเหยียบคันเร่งมิดเลยก็ว่าได้ จนแก้วหลับตาปี๋ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา

“ฮื้อ....อึ้....อื้มมมมม......อ๊ะ.....!!”แก้วร้องหนักมากและแล้วเพลงรักก็จบลงอย่างสวยงาม โทโมะที่ดูจะเหนื่อยเป็นอย่างมากก็ฟุบลงนอนพักคาอกของแก้ว ทั้งคู่หายใจแฮ่กๆแรงๆหัวใจเต้นรัว200ครั้งต่อนาทีเลยยังได้ แก้วจับโทโมะพลิกลงไปนอนกับพื้นเตียงเพราะหนัก โทโมะนอนอ้าซ่าอยู่ข้างๆแก้ว แก้วหอบเหนื่อยพยายามจะลุกขึ้นแต่ดันตึงเจ็บไปหมดทั้งตัว

“โอ๊ย...!”แก้วร้องขึ้นเมื่อลุกขึ้นนั่งและเจ็บแปลบไปตรงช่วงล่างของแก้ว โทโมะลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่ยังหอบเหนื่อย

“ไหวปล่าว เดี๋ยวชั้นเอาข้าวขึ้นมาป้อนก็ได้ เอาไหม”โทโมะพูดจบก็เหมือนเคย นิสัยของเขาก็คือไม่รอฟังคำตอบ เขาเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว และออกมาใส่เสื้อคลุมมองเห็นหลังขาวเนียนของแก้วที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียง แก้วอยากจะลุกแต่พยายามเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บ โทโมะหยิบเสื้อคลุมอีกตัวไปคลุมตัวให้แก้ว แก้วเงยหน้าขึ้นมอง แววตาส่อถึงความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด เพียงแต่ไม่มีน้ำตาเท่านั้นเอง

“เรือนร่างเธอ ชั้นเห็นได้คนเดียว”โทโมะยังคงทำท่าทีหึงหวง หลังจากสวมเสื้อเสร็จโทโมะก็เดินออกมาจากห้องไปในสภาพเสื้อคลุมที่ออกจากห้องน้ำ ชั้นลืมเปลี่ยนเสื้อนี่หว่า

“อ่าวโทโมะ”เสียงพ่อศักดิ์ทักขึ้น โทโมะที่กำลังจะหันหลังกลับไปใส่เสื้อผ้าก็ต้องชะงักและหันไปยิ้มตอบ

“มากินข้าวสิมา”โทโมะต้องยอมจำนนเดินไปและยิ้ม เกลดูจะตกใจกับแผ่นอกที่กว้างขวางและขาวเนียนของโทโมะถึงแม้จะมีผ้ากั้นอยู่บ้างแต่ก็มีส่วนที่ไม่ถูกบดบังอยู่เหมือนกัน

“ทำไมใส่ชุดนี้หละ”พ่อศักดิ์ถามขึ้น

“เอ่อ...ผมพึ่งอาบน้ำเสร็จอ่ะครับว่าจะเอาข้าวไปกินกับแก้วข้างบน”โทโมะพูดและชี้นิ้วขึ้นข้างบน

“ทำไมไม่ให้ยัยแก้วมากินด้วยกันหละ มันขี้เกรียจหรอ เดี๋ยวพ่อไปตามเอง”พ่อศักดิ์ลุก

“เอ่อ...พ่อครับคือ....แก้วบอกว่าปวดขาครับ”โทโมะปัดมั่วซั่วเละเทะ เกลแอบนึกขำขึ้นมา และกระซิบไปที่หูเควิน เควินถึงกับอึ้งทำตาโตและหัวเราะด้วยกันเบาๆ

“ปวดขาก็ไปประคองลงมาสิจะได้พร้อมหน้าพร้อมตา”พ่อศักดิ์ออกแนวตะหวาดและทำท่าทางจะเดินต่อ

“เดี๋ยวครับ........คือแก้ว แก้วลุกไม่ไหวครับ”โทโมะตัดสินใจพูดความจริงก่อนจะก้มหน้าลง พ่อศักดิ์หันมามอง

“เป็นอะไรลุกไม่ไหว”พ่อศักดิ์ทำหน้างง [ดูพ่อถามสิ>>dada]

“เอ่อ.....ผมทำอ่ะครับ”โทโมะไม่รู้จะอธิบายยังไงก็เลยพูดไปตามจริง

“อ๋อ....ชั้นเข้าใจละ แล้วก็ไม่บอก หนักไปหน่อยว่างั้น ฮ่าๆๆๆ บังอร เอาถาดใส่อาหารให้โทโมะสิ2ชุดนะ”พ่อศักดิ์เดินกลับไปนั่งที่เดิมก่อนจะยกมือทำท่าปัดเป็นเชิงบอกว่า กินได้เลย เกลกับเควินที่นั่งขำอยู่นานก็ตักอาหารใส่ปาก โทโมะเดินถือถาดข้าวขึ้นมาก็เปิดประตูเข้าไปเห็นแก้วนอนโรยตัวบนเตียงแต่ไม่ได้หลับ โทโมะเดินไปนั่งข้างๆ

“มา กินข้าวกัน”โทโมะพูดพร้อมกับตั้งจานข้าวที่ราดมาแล้วลงบนพื้นที่นอนอย่างระวังหก แก้วยกขึ้นและก็กินๆๆจนทั้งคู่กินหมดโทโมะก็เดินเอาออกไปเก็บข้างล่าง ทุกคนในบ้านแยกย้ายกันนอนหมดแล้วเหลือก็แต่แก้วกับโทโมะ โทโมะเปิดประตูมาแก้วก็ยังนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ตายังคงลืมและเหม่อๆ

“เป็นอะไรหรือปล่าวที่รัก”โทโมะหยอดเสียงและโอบแก้ว

“ชั้นอยากอาบน้ำ มันเหนียวตัวไปหมดแล้ว”แก้วพูดพร้อมกับจับแขนตัวเองที่เหนียวหนึบหนับ โทโมะเห็นก็อุ้มแก้วเข้าไปในห้องน้ำ อาบน้ำด้วยกันสองคนอย่างช้าๆ พออาบน้ำเสร็จโทโมะก็สวมชุดนอนให้กับแก้ว แก้วยังคงดูเม่อลอยอย่างเห็นได้ชัด

“แก้ว ง่วงไหม”โทโมะถามและอุ้มแก้วขึ้นไปนอนบนเตียง แก้วเกาะคอโทโมะแน่น ช่วงเวลาแปปเดียวที่โทโมะอุ้มแก้วไปที่เตียงนอนแก้วก็เฝ้าแต่มองหน้าเค้าด้วยแววตาสงสัยแต่โทโมะไม่ได้สังเกต แก้วนอนลงได้ก็เลยหลับตา โทโมะซุกตัวไปนอนข้างๆและห่มผ้าผืนหนา โทโมะกระชับมือกอดแก้ว แก้วเอามือของตัวเองไปแตะที่แขนโทโมะไว้แน่น โทโมะรู้สึกอบอุ่นจนหลับไป

“ฮึก ๆ”เสียงสะอื้นของสาวที่นอนข้างๆของร่างโทโมะก็มีน้ำตาออกมาตามๆกัน แก้วร้องไห้ออกมาน้ำตาไหลยาว ดวงตายังคงจ้องมองใบหน้าโทโมะ มือกำโทโมะแน่นขึ้น แต่ไม่แน่นพอที่จะทำให้โทโมะตื่นได้

“ฮือ....”แก้วร้องไห้มีเสียงเล็กๆที่เล็ดรอดออกมานิดหน่อยถึงแม้ว่าแก้วจะพยายามเก็บเสียงให้มากที่สุดแต่ก็ทำได้แค่นี้ แก้วไม่ยอมหลับได้แต่ร้องให้จนน้ำตาชุ่มหมอน แก้วมองใบหน้าโทโมะอย่างไม่วางตาและน้ำตาก็ไหลไปเป็นทาง แก้วดูจะปวดหัวกับการร้องไห้สักพักแก้วก็เผลอหลับไปได้ประมาณ10นาทีก็สะดุ้งตื่นตกใจและร้องไห้โฮออกมาอีกครั้งอย่างเก็บเสียง แก้วไม่อยากหลับตาลงอีกแล้วไม่ว่าจะเป็นยังไงเค้าก็ไม่อยากหลับตา ชั้นจะไม่หลับชั้นต้องไม่หลับ ฮึกๆๆ ทำไม....ฮึกๆ!!

“แก้ว...อื้อ”โทโมะเรียกชื่อแก้วและดิ้นน้อยๆก่อนจะรวบเอวแก้วไว้แน่นมันยิ่งทำให้แก้วร้องไห้หนักขึ้น แก้วน้ำตาไหลเป็นสายฝนที่โปรยปรายลงมามากมาย โทโมะ นาย..... ฮึกๆ แก้วคิดในใจไม่กล้าพูดอะไรทั้งนั้น แก้วร้องไห้จนไม่ไหวที่จะง่วงก็นอนหลับไปอีกครั้งและก็สะดุ้งขึ้นมาเหมือนเดิมไม่มีผิด แก้วร้องอย่างเบาๆด้วยความเศร้าทรมารใจ ฮึกๆๆๆ ทำไม ทำไม ทำไม....ไม่!! แก้วคิดวนไปวนมา แทบจะร้องไห้เป็นสายเลือด น้ำตาน้อยๆหยดลงไปใส่แขนของโทโมะจนตื่น

“แก้ว เป็นอะไร”โทโมะถามหน้าตื่นพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาจากตาแก้ว แก้วส่ายหัวเบาๆก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาตัวเอง

“เปล่า นอนเถอะ”แก้วว่าพร้อมกับหลับตาลงเก็บน้ำตาตัวเองไว้ โทโมะมองอย่างสงสัยก่อนจะกอดแก้วไว้แน่นและหลับตาลงตามแก้ว แต่สาวน้อยกลับลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง อย่าหลับนะแก้ว แก้วพร่ำบอกกับตัวเองเสมอ.....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ม๊าเป็นอะไรนะะะ อัพให้สามตอนแล้วนะ

เดี๋ยวพรุ่งนี้อัพต่อให้ วันนี้เหนื่อแสนเหนื่อย 

นั่งพิมพ์ตั้งแต่เช้า ได้3ตอน ฮืฮื ฝันดีนะคะ muah!!