ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน22

“แก้ว”เสียงทุ้มเสียงหนึ่งเรียกขึ้น

“อ้าว ยูโร ว่าไง”ยูโรเพื่อนข้างห้องของแก้วที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะคุยกันก็ทักขึ้น

“ที่มาส่งอ่ะ แฟนหรอ”ยูโรถามพร้อมกลับเดินเข้ามหาลัยไปพร้อมๆกับแก้ว

“อืม ใช่”แก้วตอบอย่างไม่ลังเลใจ

“เสียดายจัง”ยูโรพูดเบาๆกับตัวเองแต่แก้วกลับได้ยิน

“เสียดายอะไรหรอยูโร”แก้วถามแบบงงๆ

“ปล่าวหรอก”ยูโรยิ้มก่อนที่จะเดินไปจนถึงห้องและแยกทางกับแก้ว

ณ บ้านแก้ว

โทโมะกลับมาจากส่งแก้วก็เดินเข้าบ้านไป พ่อของแก้วกำลังเข้าครัวทำอาหารเอง

“เอ้าโทโมะมาช่วยชั้นทำกับข้าวสิ ทำเป็นไหมหละ”เสียงทุ้มดูเป็นผู้ใหญ่พูดขึ้นจากห้องครัว โทโมะยิ้มรับและเดินเข้าไปในห้องครัวสวมผ้ากันเปื้อน

“พอได้ครับ”โทโมะตอบอย่างเคารพให้กับผู้ใหญ่ตรงหน้า

“และตอนชั้นไม่อยู่ใครทำกับข้าวให้ยัยสองแสบนั่นกินหละ”พ่อของแก้วถามขึ้น

“เอ่อ...ผมเองครับ”โทโมะตอบและยิ้มอย่างไม่เกรงกลัวให้พ่อของแก้ว

“เอ้ยย งั้นไม่พอได้แล้วมั้ง ท่าจะทำอร่อยนะไหนลองลงมือให้ชั้นชิมสิ”โทโมะยิ้มรับก่อนจะลงมือทำต้มจืดที่หอมหวนกับแกงส้มไข่ปลาและไข่เจียว โทโมะเอาไปเสริฟที่โต๊ะก่อนที่จะหยิบจานข้าวให้กับพ่อของแก้ว

“ชิมดูครับว่าพอได้ไหม”โทโมะว่าแล้วก็ตักข้าวให้พ่อของแก้ว พ่อแก้วชิมทีละอย่างจนครบ3อย่างและเงยหน้ามองโทโมะ

“นี่แหละ ลูกเขยข้า ฮ่าๆๆๆ”โทโมะอยากจะอ้วกกับภาพตรงหน้า ไข่เจียวที่ยังเคียวไม่ละเอียดกับข้าวในปากของพ่อแก้วที่ขำอย่างเมามันส์บางครั้งข้าวก็กระเด็นออกมาน้อยๆ โทโมะจำใจต้องยิ้มรับ พ่อของแก้วทานข้าวเสร็จก็ชวนโทโมะไปนั่งที่ห้องนั่งเล่น โทโมะนั่งยองๆลงที่พื้น

“เอ้อ....มารยาทดีเว้ยคนนี้ แต่ไม่ต้องนั่งที่พื้นหรอกเมื้อยปล่าว นั่งบนเก้าอี้นู่นไป”พ่อของแก้วชี้ไปที่โซฟาที่เป็นเก้าอี้ข้างๆโซฟาของพ่อแก้ว

“รู้หรือปล่าวว่าข้าชื่ออะไร”พ่อของแก้วถามขึ้น

“ไม่รู้ครับ”โทโมะตอบฮ้วนๆ

“ข้าชื่ออดิศักดิ์ ถ้าจะเรียกข้าให้เรียกว่าพ่อศักดิ์แล้วกัน”โทโมะมองด้วยความแปลกใจ ไหนยัยแก้วว่าดุนักดุหนาดูๆไปใจดีเหมือนกันหละ โทโมะคิดในใจก่อนที่จะยิ้มออกมา

“ครับพ่อศักดิ์”โทโมะตอบรับ

“เรียนจบหรือยังหละ”พ่อศักดิ์ถามโทโมะขึ้น

“จบแล้วครับ”โทโมะตอบแบบสบายๆ

“จบปริญญาอะไรหละ และสายอะไร”พ่อศักดิ์ดูเหมือนจะถามไถ่อย่างถ้วนถี่

“ปริญญาตรี คณะการบัญชีครับ”โทโมะตอบอย่างยิ้มแย้ม

“เอ้อ นานๆจะหาเจอนะผู้ชายเรียนการบัญชี ทำไมถึงเรียนด้านนี้หละ”พ่อศักดิ์ถามโทโมะที่กำลังนั่งยิ้ม

“อ๋อ พ่อเค้าสั่งไว้ก่อนตายหนะฮะ”โทโมะตอบแต่ไม่ทำหน้าเศร้าแต่อย่างใด

“เอ้อๆ และพ่อเอ็งชื่ออะไรหละ”พ่อศักดิ์ถามอย่างละเอียด

“ชื่อบังเกิดครับ”นี่จะถามว่าตายยังไงด้วยไหม โทโมะนึกในใจ

“นามสกุลหละ”พ่อศักดิ์ถามและทำสีหน้าตรึง

“ไทยานนท์ฮะ”โทโมะตอบแล้วหันหน้ามองพ่อศักดิ์

“เฮ้ยยย พ่อเอ็งหรอเนี้ย ไอเกิด เพื่อนชั้นสมัยหนุ่มๆ ไม่ได้เจอกันนานมารู้อีกทีตายสะและ ใจเสาะจริงเว้ยไอเกิด”พ่อของแก้วพูดและหัวเราะอย่างน่าเกรงขาม

“จริงหรอครับ งั้นพ่อศักดิ์ก็คือลุงศักดิ์ที่พ่อผมเคยเล่าให้ฟังแน่ๆเลย”โทโมะว่าและคุยกันอย่างถูกคอ

“เอ้า จริงหรอเนี้ย มันเล่าให้ลูกมันฟังด้วยหรอ ฮ่าๆๆๆ มันเล่าว่าไงมั่งหละ”พ่อศักดิ์ถามอย่างยิ้มย่อง

“เล่าว่าพ่อศักดิ์เป็นเพื่อนรักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาจนได้ดี ไปไหนมาไหนด้วยกัน เป็นนักเลงหัวโจกสมัยนั้นเลยก็ได้ และรักกันมากๆ ที่ไหนมีเกิดที่นั้นมีศักดิ์ และไปไหนไปด้วยกันจนขนาดอยู่บ้านเดียวกัน แต่ก็ต้องจากกันไปเพราะว่าทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงคนนึงถึงกับยิงกัน แต่ว่าพ่อเป็นฝ่ายยอมแพ้และถูกลุงศักดิ์เหยียดหยาม พ่อเลยย้ายรร.หนีไปอยู่โคราชและก็เจอกับแม่แต่ไม่เคยได้ติดต่อกับลุงศักดิ์เลย ถึงจะทะเลาะกันแต่พ่อก็ยังคิดถึงเพื่อนคู่ใจคนนี้ทุกเวลา อยากเจอหน้าสักครั้งก่อนจะเป็นอะไรไป และผลสุดท้ายพ่อก็หัวใจวายจนเสียชีวิต”โทโมะพูดจบและยิ้มให้กับพ่อศักดิ์ พ่อศักดิ์ถึงกลับน้ำตาคลอ

“พ่ออยากจะบอกอะไรให้ฟังนะ ว่าพ่อไม่เคยโกรดไม่เคยเกรียดไอเพื่อนคนนี้เลย ออกจะรักและอยากเจอมากด้วยซ้ำ แต่พ่อก็ทำได้แค่รอ วันนั้นที่พ่อไล่ยิงมันก็เพราะความโมโห แต่เมื่อพ่อทำไปแล้วพ่อจะขอมันกลับเป็นเพื่อนเหมือนเดิมพ่อก็กลัวว่าจะเสียศักดิ์ศรีที่มี ถ้าพ่อยอมลดศักดิ์ศรีลงหน่อยก็คงจะได้อยู่กับไอเพื่อนรักคนนี้จนตายจากกันไปข้างนึง ทุกวันนี้ ฮึๆๆ ผู้หญิงที่เราแย่งกันผลสุดท้ายก็เป็นกระเทย ฮึๆๆ มันน่านัก ”พ่อศักดิ์พูดและหัวเราเบาๆในลำคออย่างน่าเกรงขามแต่แววตายังฉายความคิดถึงอยู่เสมอ

“เออ เอางี้ก็แล้วกัน ถ้ายัยแก้วเรียนจบเมื่อไหร่ ชั้นจะไถ่โทดให้แกด้วยการจัดงานแต่งงานให้ลูกเราสองคนแล้วกันนะเว้ยไอเพื่อนรัก”พ่อศักดิ์ลุกขึ้นยืนและเงยหน้ามองเพดานด้วยท่าทีว่าจะทำให้เพื่อนรักรับรู้

“ไหนๆแกก็รักกันแล้ว แต่งกันจะเป็นไรไป”พ่อศักดิ์หันไปยิ้มให้โทโมะ

“เอ่อ........ครับ”โทโมะพูดและยิ้มรับ ทำไมดีใจเป็นบ้า แต่แก้วคง....ไม่อยากแต่งงานกับชั้นหรอกมั้ง เค้าคงต้องอ้อนวอนขอร้องพ่อตัวเองอย่างงั้นมั้ง โทโมะนึกและก็เริ่มส่อแววตาสงสัยอะไรบ้างอย่างออกมา

“และไม่ทำการทำงานหรือยังไง”พ่อศักดิ์ถามขึ้น

“ไม่หรอกครับผมมีบริษัทส่วนตัวรอกินกำไรเอาเดือนๆหนะครับ”พ่อศักดิ์พยักหน้ารับแล้วยิ้มให้โทโมะอย่างดูเป็นผู้ใหญ่ เฮือก!! จะอ้วกเว้ยยยย โทโมะนึกในใจแต่ก็ยิ้มแหยๆให้กับพ่อศักดิ์ โทโมะที่เห็นพริกสีแดงติดอยู่ที่ฟันของพ่อศักดิ์ โทโมะอยากจะขำออกมาแต่ก็กลั้นไว้

“พ่อว่าพ่อลืมแปรงฟันหลังทานข้าวนะ เดี๋ยวพ่อไปแปรงดีกว่า ตามสบายลูก”พ่อศักดิ์และเดินขึ้นห้องไป เมื่อลับตาโทโมะก็ขำกร๊ากออกมาอย่างเต็มที่ถึงกลับตัวงอในทันที

“ทำไมพ่อสกปรก แล้วลูกน่ารักว่ะ”โทโมะว่าและยิ้มปากบาน

ตอนเย็น

โทโมะขับรถไปรับแก้วที่มหาลัยเหมือนเดิม แก้วเดินออกมาพร้อมกับผู้ชายคนนึง

“ใครอ่ะแก้ว”แก้วเปิดประตูขึ้นมาและตามด้วยผู้ชายคนนั้นนั่งเบาะหลัง

“อ๋อ เค้าชื่อยูโรหนะ เพื่อชั้นเอง เค้าขออาศัยให้ไปส่งบ้านหน่อย มันก็ใกล้ๆกันเอง”แก้วว่า โทโมะก็เลยขับรถออกอย่างไม่สนใจ

“บ้านนายอยู่ไหน”โทโมะถามยูโรที่นั่งมองเขาตลอดทาง

“เอ่อ ก่อนถึงบ้านแก้ว2หลัง”ยูโรพูดและมองโทโมะจากด้านหลังต่อ........

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เล่นเฟสบุ๊คเพลินลืมอัพเลย 555 อ่ะๆๆ อัพให้แล้วนะคะ

เดี่ยวพรุ่งนี้อัพให้2-3ตอนเลย ฉลองวันหยุด เรื่องนี้

จะจบแล้วนะ แงแง T^T รักทุกคนนะ mauh!!