ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน20

“อะไรของแก เมื่อกี้แกยังยอมรับอยู่เลย”เกลมองหน้าแก้วอย่างไม่เข้าใจ

“ก็ชั้นคิดว่าเรื่องนายโท......ปล่าว”แก้วพูดและส่ายหัว

“โท...โทอะไร โทโมะงั้นหรอ โทโมะทำแกท้องงั้นหรอ โอ้ไม่ หัวชั้นจะระเบิด ไม่!!!!!!!”เกลร้องลั่น แก้วยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

“ไม่ใช่เว้ยยยยยย!!”แก้วตะคอกเสียงดังใส่พี่สาวที่ทำหน้าเหมือนแผ่นดินจะแยก

“และยังไงกันชั้นงงไปหมดแล้ว”เกลหันมองหน้าแก้ว

“ชั้นนี่สิต้อง งง พี่ไปเอาข่าวมาจากไหนว่าชั้นท้อง ชั้นยังเวอร์จิ้นอยู่นะย่ะ”แก้วพูดกับพี่สาวเบาๆ

“ข่าวงั้นหรอ ไม่ใช่ข่าว แต่ชั้นเจอหลักฐาน”เกลพูดจบก็หยิบที่ตรวจการตั้งครรถ์ออกมาจากกระเป๋าและชูให้แก้วดูมันขึ้นว่า2ขีด

“และพี่รู้ได้ยังไงว่ามันคือของชั้น”แก้วพูดและทำหน้างง

“ก็มันอยู่บนเตียงแก ไม่ใช่ของแกและมันจะเป็นของหมาตัวไหน”เกลส่ายอารมณ์กับแก้ว แก้วได้แต่ทำหน้ามึนงง

“ชั้นสาบานได้เลยนะว่าชั้น ยังซิงๆอยู่ย่ะ และอันนี้ก็ใม่ใช่ของชั้นด้วย”แก้วพูดพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเฮื่อยๆ

“อยู่ไหนน้า”เสียงแม่บ้านสาวคนนึงมองหาอะไรสักอย่าง

“อ๋อ...อยู่นี่นี่เอง”แม่บ้านสาวเดินมาหยิบที่ตรวจครรถ์จากมือของเกลไปหน้าตาเฉย

“อร อันนี้ของเธอหรอ”เสียงเกลถามแม่บ้านสาวขึ้น

“ใช่ค่ะ หาตั้งแต่เช้าแล้ว สาว่าลืมไว้บนห้องคุณหนูแก้วแต่ขึ้นไปหาก็ไม่เจออยู่นี่ นี่เอง”อรยิ้มแก้มปริ แก้วรู้สึกจะเหวี่ยงมากมายก่อนหันหน้าไปหาอรที่กำลังตกใจอยู่กับที่ตรวจครรถ์

“หะ!ไม่น่ะ นี่หมาชั้นท้องหรอเนี้ย”อรพูดจบและเดินหายไป เกลรู้ว่าอรเอาเครื่องนี้ให้สุนัขตรวจก็รีบเช็ดมือกับกระโปรงตัวเอง

“ยึ้ย...”เกลอุทานออกมา

“เห็นไหมหละ บอกแล้วว่าไม่ใช่ของชั้น”แก้วพูดและเดินขึ้นห้องไปปล่อยให้เกลยืนอื้ออยู่กับเควิน แก้วเปิดประตูไปเจอหมอนของโทโมะกระเด็นเต็มพื้น ทั้งผ้าห่ม หมอนข้าง หมอนหนุม ผ้าปูที่นอน และโทโมะยืนมองหน้าต่างอยู่

“นี่นายทำอะไรกับที่นอนของนายเนี้ย”แก้วพูดและก้มหยิบหมอนที่ขวางทางเดินขึ้นและเดินเข้าไปใกล้โทโมะ โทโมะไม่พูดอะไรหันหน้ามามองแก้วแต่ไม่ยิ้ม โทโมะกำลังจะเดินออกไปแต่แก้วดึงมือไว้

“นี่จะไปไหน”แก้วพูด โทโมะไม่สนใจดึงมือตัวเองออกอย่างแรงและเดินออกจากห้องไป แก้วโมโหเลยเหวี่ยงหมอนในมือออกไป สักพักแก้วก็สงบสติได้ก่อนที่จะเดินไปเก็บ และจัดเรียง ปูผ้าปูใหม่ให้กับโทโมะและเรียงจัดใสวยงาม นี่เป็นครั้งแรกที่แก้วเก็บที่นอนเอง เมื่อแก้วเก็บเสร็จ

“แก้ววววว กินข้าวววว”เสียงทรงพลังของพี่สาวเกลดังขึ้นมายันข้างบนทำให้แก้วเดินลงไปนั่งบนโต๊ะทานอาหารชั้นล่าง โทโมะไม่แม้แต่สบตาแก้ว แก้วนั่งลงตรงข้ามโทโมะเหมือนเดิม แก้วยิ้มให้โทโมะ แต่โทโมะกลับไม่มอง

“นี่นายเป็นอะไรของนายเนี้ย”แก้วเสียงดังใส่โทโมะ โทโมะที่กำลังกินข้าวก็วางช้อนกระทบกับจานดัง เคร้ง และเดินขึ้นไปบนห้อง แก้วทำสีหน้าไม่พอใจเลยวางช้อนกระทบกับจาน เคร้ง เพ้ง!! แรงจนจานแตก และแก้วก็เดินตามโทโมะขึ้นไป เควินอ้าปากค้าง ส่วนเกลงับช้อนคาไว้ในปากและมองตามแก้วที่เดินสะบัดขึ้นไปบนห้อง  แก้วเปิดประตูเข้าไปเห็นโทโมะนั่งบนที่นอน แก้วเดินเข้ามาและปิดประตูดัง ปั้ง! แต่โทโมะไม่สนใจนั่งอยู่เหมือนเดิม แก้วเดินเข้าไปใกล้ๆยืนมองหน้าโทโมะ โทโมะลุกขึ้นเดินชนไหล่แก้วเข้าห้องน้ำไป แก้วเอียงไหล่นิดๆจากการโดนชนและก็หันตามโทโมะ แก้วเดินตามไปดันประตูห้องน้ำที่โทโมะกำลังจะปิดไว้ ต่างคนต่างดันไม่มีใครยอมใครดนไปดันมาจน

“โอ๊ยยยย....”โทโมะเป็นฝ่ายปล่อยแก้วหน้าทิ่มเข้าไปในห้องน้ำมือไปรูดกับกระเบื้องที่ร้าวอยู่จนเลือดออก แก้วจับนิ้วตัวเองขึ้นมาดูและก็กำเบาๆ แก้วเงยหน้าขึ้นมองโทโมะ โทโมะไม่สนใจหันหน้าและเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉย แก้วลุกขึ้นยืนปิดประตูห้องน้ำแรงๆและร้องไห้ แก้วเดินไปที่ก็อกน้ำล้างมือด้วยน้ำตา แก้วอาบน้ำไปในตัว ผ่านไป20นาที แก้วเดินออกมาพร้อมเสื้อคลุมและหยิบเสื้อผ้ามาใส่ แก้วเดินใบหยิบพลาสเตอร์ลายหมีแพนด้ามาแปะที่นิ้ว หน้าตาของแก้วยังดูเหื่อยๆตาแดงจมูกแดงแต่น้ำตาหยุดไหลแล้ว แก้วไม่ลงจากห้องได้แต่กอดเข่าอยู่บนเตียง

ตอนดึก

โทโมะเปิดประตูเข้าไปเบาๆในห้องเจอแก้วที่นอนหลับจมูกแดงอยู่ โทโมะเดินเข้าไปใกล้ๆและนั่งย่อเข่าลง โทโมะมองแก้วที่หลับอยู่ ทำไมเธอต้องท้องด้วย โทโมะนึกและส่ายหัวกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นไปที่เตียงและหยิบหมอนกับผ้าห่มของตัวเองเดินออกจากห้องปิดประตูลงเบาๆแล้วลงไปนอนที่โซฟา เค้าทำแบบนี้ทำไมไม่มีใครรู้ แม้กระทั้งตัวโทโมะเอง ชั้นเป็นอะไร หึงหรอ ไม่ใช่สิ โกรดงั้นหรอ โกรดเรื่องอะไร ทำไมต้องโกรดด้วยหละ โทโมะนึกกับตัวเองแต่เค้าก็เลือกที่จะทำแบบนี้ โทโมะเอาหมอนวางบนโซฟาและเอนตัวลงนอนห่มผ้าให้ตัวเองก่อนจะหลับตาลง

เช้าตรู่

แก้วลืมตาขึ้นมาเองโดยที่ไม่มีใครปลุกเพราะเมื่อวานเค้านอนไวก็เลยตื่นไว แก้วตื่นมามองนาฬิกาก็05.10น.แก้วลุกขึ้นนั่งมองหาโทโมะแต่ก็ไม่เจอเลยคิดว่าโทโมะคงลงไปทำอาหาร แก้วเลยเดินเกาหัวเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ 20นาทีผ่านไป แก้วอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัวแต่งหน้าบางๆก่อนจะลงไปข้างล่าง แก้วเห็นโทโมะยังคงนอนหลับอยู่กับโซฟา ทำไมมานอนตรงนี้ แก้วนึกกับตัวเองก่อนจะเดินไปใกล้ๆและเขย่าตัวโทโมะ

“นี่ ตื่นได้แล้วนะชั้นหิว”แก้วเล่นมุขเอาแต่ใจเพื่อปลุกโทโมะ โทโมะลืมตามาเจอแก้วก็ลุกขึ้นนั่งไม่พูดอะไรและเดินถือหมอนกับผ้าห่มขึ้นห้องไป แก้วรู้สึกงงๆ นายเป็นอะไรไปโทโมะ แก้วไม่เข้าใจโทโมะว่าเค้าเป็นอะไรแต่แก้วก็เลือกที่จะนั่งคอย โทโมะเดินลงมาหลังจากอาบน้ำเสร็จและเข้าครัวไปทำอาหารให้แก้วทาน เค้าก็มานั่งกิน

“พี่เกลหละ”แก้วถามโทโมะแต่โทโมะยังคงไม่พูด แก้วเลยหยิบโทรสัพท์โทรหา

“พี่อยู่ไหน”แก้วถามเกล

“ชั้นอยู่หาดใหญ่”เกลพูด แก้วตกใจมาก

“ไปทำอะไรที่นั่น”แก้วถามด้วยเสียงสงสัย

“พ่อให้มาสัมนาแทนไม่ต้องเป็นห่วง เควินมาส่งลาให้เควินด้วยนะ แค่นี้นะ”เกลรีบวางสายไปปล่อยให้แก้วอึ้งอยู่คนเดียว แก้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วเปิดโทรทัศน์ดูข่าว โทโมะเดินตามมาแต่ก็ไม่ได้มานั่ง โทโมะหยิบรีโมทปิดโทรทัศน์ แก้วมองหน้าโทโมะ

“ปิดทำไม”โทโมะไม่ตอบ

“นี่นายกวนชั้นหรือยังไง”แก้วลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้โทโมะ

“นี่เป็นใบ้หรือเป็นบ้ากันแน่หะ”แก้วพูดและผลักอกโทโมะ โทโมะไม่ฟังคำพูดแก้วเดินหนีออกจากตรงนั้นแก้วเดินตามแต่ดันลื่นเพราะถุงขนมของเกล.........

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

อ่ะๆๆ ให้2ตอนเลยนะเนี้ย อุสส่าใจดี ฮ่าๆๆ ไถโทดที่เมื่อวานไม่อัพ

นิยายใกล้จบแล้วสินะ เอ๊ะยังสิ อีกประมาณ10ตอนกว่าๆจะพยายามอัพ

วันละ1-2ตอนนะจ๊ะหรือไม่วันหยุดจะอัพให้2-3ตอนนะ ตอนนี้

ออกจากรพ.แล้วนะคร้าา แข็งแรงพร้อมเรียน สู้!! muah!!