ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน18

โทโมะลูบผืนดินอยู่นานและเดินไปเด็ดดอกไม้สีขาวบริเวณใกล้ๆมา2ดอกและปักลงบนหลุมศพของพี่สาวเค้า

“ผมคิดถึงพี่นะ พี่สบายดีใช่ไหม”โทโมะพูดหลังจากที่ปักดอกไม้เสร็จ และก็เอามือลูบไปที่ดินด้านหัวของพี่สาว

“ผมสบายดีนะ”โทโมะพูดและน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง แก้วลืมตาขึ้นมองไปรอบๆก็ถึงกับอ้าปากกับความสวยงาม แก้วมองหาโทโมะและก็เจอโทโมะนั่งอยู่ตรงกอหญ้าที่หนึ่งแต่แก้วเห็นด้านหลังของโทโมะ แก้วเลยเปิดประตูรถลงอย่างเบาๆไม่ให้โทโมะได้ยินและแง้มประตูรถปิดแต่ไม่สนิททำให้ไม่เกิดเสียงและเดินเบาๆไปใกล้ๆโทโมะ แก้วมองไปรอบๆตัวมีหิ่งห้อยที่สวยงามเต็มไปหมด ลมเย็นๆพัดผิวหน้าของแก้ว ผมที่สละสลวยสยายออก

“ผมรักพี่นะ หลับให้สบายนะ”แก้วได้ยินโทโมะพูดก็มองลงมา แก้วรับรู้ได้ว่าโทโมะกำลังร้องไห้ เพราะได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ แก้วทำหน้านิ่ง และเดินไปใกล้โทโมะแต่โทโมะยังไม่รู้ตัว

“ฝากพี่ดูแลพ่อกับแม่ด้วยนะ”โทโมะพูดจบก็ลุกขึ้นยืนและหันหลังไปเจอกับแก้ว แก้วมองตาโทโมะอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นแววตาคมเข้มมีน้ำตาอาบแก้มอยู่ดวงตาที่แสนคมกลายเป็นดวงตาที่อ่อนไหว ซึ่งนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นน้ำตาของผู้ชายอย่างโทโมะ โทโมะเห็นแก้วก็เช็ดน้ำตาตัวเองและสูดลมหายใจเต็มปอด ดวงตาที่อ่อนไหวกลายเป็นดวงตาคมเข้มเหมือนเดิม

“ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่”โทโมะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยังติดขัดอยู่

“เมื่อกี้”แก้วตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล โทโมะพยักหน้า

“ไปหรือยัง”โทโมะถามขึ้น

“ชั้นพึ่งจะตื่นเองนะ จะรีบไปไหน”แก้วพูดจบก็เดินไปเอาตัวพิงกับฝากระโปงรถและกอดอกมองท้องฟ้าที่มีหมู่ดาวและหิ่งห้อยบินว่อนไปมา โทโมะเดินเข้าไปยืนข้างๆ

“นายร้องไห้ทำไม”แก้วพูดขึ้น และโทโมะก็มองหน้าของแก้ว

“เธอไม่ต้องรู้หรอก”โทโมะพูดและหันหน้ากลับไป

“ชั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้เลยหรอ”แก้วบอกด้วยความไม่พอใจ

“ไม่ใช่ไม่มีสิทธิ์ แต่มันยังไม่ถึงเวลา”โทโมะตอบและหันไปสบตากับแก้ว แก้วมองอย่างงงๆแต่โทโมะใช้มือจับไหล่ของแก้วไว้สองข้าง

“จะ...จะทำอะไร”แก้วพูดเมื่อรู้สึกหวิวๆที่หัวใจ

“ไม่รู้สิ”โทโมะบอกก่อนจะประทับริมฝีปากลงที่ริมฝีปากบางๆอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวลเกินสัมผัส ลิ้นที่อุ่นซ่านสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากแคบๆของแก้วและนัวเนียกับลิ้นเล็กๆ แก้วยังตั้งตัวไม่ได้ก็ถลึงตาโตแต่ไม่ตอบโต้ใดๆ มือพับไว้ที่หน้าอกหนาๆของโทโมะแก้วกำมือแน่นแต่ไม่ได้ทุบหรือตีแต่อย่างใด จูบนี้เนิ่นนานเกินกว่าที่ทั้งสองคนจะจับเวลา แต่ก็ยังคงประทับจูบนี้ไปนานแสนนาน ลมหายใจที่เต็มเปี่ยมยังคงลอยไปมาให้ทั้งคู่หายใจได้อย่างสบาย แก้วเริ่มปลดปล่อยด้วยการหลับตาและแบมือทั้งสองข้างออกจับไปที่หน้าอกที่มีเสื้อปกคลุมอยู่ของโทโมะ โทโมะเริ่มเอื้อมมือไปโอบกอดแก้วไว้มือทั้งสองข้างลดลงไปที่เอวบางๆของแก้วและเอื้อมมากอดไว้ดันร่างบางเบาๆให้กายชิดกับตัวเอง และปากก็ยังคงจูบนุ่มนวลลิ้นที่อุ่นเริ่มเมื้อยและทำงานช้า ลิ้นน้อยๆเริ่มกระดิกโต้ตอบทำให้ลิ้นหนาๆเริ่มโต้ตอบตามไปด้วย แก้วหลับสนิทแต่ไม่แน่น เค้าทำแบบนี้เพื่ออะไร แก้วนึกในใจไปมา ชั้นชอบเธอหรอแก้ว โทโมะก็คิดอยู่เหมือนกันว่าเค้ารู้สึกยังไงกับแก้ว แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่รู้ใจตัวเองสักที โทโมะผละจูบออกจากแก้ว และสูดหายใจอย่างแรง เมื่อแก้วถูกถอนจูบก็ลืมตาขึ้นช้าๆเผยดวงตาที่สับสนวุ่นวายแก้วสูดหายใจเบาๆช้าๆ โทโมะยังไม่คลายกอดแก้ว แก้วมองตาโทโมะ โทโมะมองตาแก้ว ทั้งคู่สบตากันอยู่นานพอสมควรก่อนที่แก้วจะตั้งสติได้

“ทำแบบนี้เพื่ออะไร”แก้วตัดสินใจถามคำถามที่ใจอยากรู้ออกไป

“ไม่รู้สิ”โทโมะพูดคำนี้สองรอบแล้ว แก้วรู้สึกจะผิดหวัง

“ทำไปเพื่อความสนุก อยากจะแกล้งชั้นเท่านั้นหรอ”แก้วพูดและมองตาโทโมะเขมง

“คงงั้น”ความจริงโทโมะก็ยังไม่รู้ใจตัวเองว่าทำไปเพื่ออะไรเหมือนกัน เมื่อแก้วได้ยินโทโมะพูดก็ถึงกับผิดหวังมากถึงมากที่สุดแก้วสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนที่เค้าคิดว่าอบอุ่นออกทันที โทโมะมองหน้าแก้วอย่างไม่เข้าใจ แก้วไม่สบตาโทโมะและเดินขึ้นรถไป โทโมะมองหลุมศพของพี่สาวและเดินขึ้นรถไปเขาติดรถและปิดกระจกขับออกไประหว่างทางมีหิ่งห้อยตัวหนึ่งอยู่ในรถของเค้า แก้วมองอย่างเอ็นดูก่อนที่จะใช้มือประกบกัน หิ่งห้อยตัวน้อยส่องแสงลอดร่องนิ้วของแก้วของมาอ่อนๆ แก้วยิ้มออกมาและค่อยๆอ้ามือที่ประกบกันออกช้าๆ หิ่งห้อยตัวน้อยบินออกไปอย่างอ้อยอิ่ง โทโมะเมื่อเห็นก็ยิ้มอ่อนๆและเปิดกระจกฝั่งแก้วให้หิ่งห้อยออกไป หิ่งห้อยบินออกไปช้าๆโทโมะปิดกระจกและขับรถต่อ แต่แก้วดันกดเปิดกระจกและปิดแอร์

“ทำอะไร”โทโมะถามขึ้นระหว่างขับรถ

“ชั้นอยากสูดอากาศ”แก้วบอกและหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง โทโมะยิ้มและกดปุ่มเปิดหลังคา แก้วเงยหน้าขึ้นมอง

“ว้าวว รถนายเปิดหลังคาได้ด้วยหรอ”แก้วถามและมองหน้าโทโมะ

“ได้สิ”แก้วถอดรองเท้าออกและยืนขึ้นบนเบาะนั่งเอามือเท้ากับหลังคาด้านหน้าที่เหลืออยู่ แก้วสูดหายใจเต็มปอดและหลับตา ลมเย็นๆพัดหน้าของแก้วทำให้ผมสยายไปด้านหลัง มีหิ่งห้อยหลายตัวบินเฉียดหน้าแก้วไปมา แก้วยกมีขึ้น

“ฮู้ววว มีความสุขจัง”แก้วตะโกนและยิ้ม โทโมะเห็นแก้วมีความสุขก็อดยิ้มไม่ได้ โทโมะมองแก้วและเอามือจับน่องของแก้ว แก้วเมื่อรู้สึกก็ก้มลงมองโทโมะที่ขับรถอยู่

“ทำอะไร ปล่อยเลยนะ”แก้วพูดและสะบัดขา

“ไม่ปล่อย”โทโมะยิ้มและเลื่อนมือสูงขึ้น

“อร้ายยยย~~~~~”แก้วกรีดร้องดังลั่น ทำให้โทโมะหัวเราะออกมา และเลื่อนมือไปหยุดอยู่ตรงขาอ่อนของแก้ว

“นิ่มดีนะ”โทโมะขยำขาอ่อนแก้วเบาๆ

“อร้ายยยยย~~~~~~ ไอบ้า ไอโรคจิต ไอวิปริด ไอลามก ไอทุเรศ”แก้วด่าลั่นและสะบัดขาแรงๆพยายามจะนั่งลงแต่โทโมะยื้อขาไว้ไม่ให้นั่ง

“ชั้นไม่ทำอะไรเธอหรอกนะ”โทโมะพูดและเลื่อนมือลงมาจับที่น่องของแก้วเหมือนเดิมและขับรถออกไป แก้วยิ้มย่องอยู่คนเดียวก่อนจะชูมือขึ้นสูงๆและหายใจ

“อร้ายยยย~~~~~”แก้วกรี๊ดลั่นจนโทโมะตกใจ

“เธอจะกรี๊ดทำไม”โทโมะถามด้วยสีหน้าตกใจ

“ไม่รู้สิ ชั้นอยากปลดปล่อย”แก้วพูดจบก็นั่งลง โทโมะเลยปล่อยมือออกให้แก้วนั่ง แก้วนั่งลงและอยู่ดีๆก็หลับตาไป โทโมะยิ้มบางๆอยู่คนเดียว แก้วหลับสนิทไปกับสายลมเย็นๆยามค่ำคืน โทโมะพาแก้วกลับมาถึงบ้านก็เดินลงไปเปิดประตูบ้านและวิ่งมาอุ้มแก้วขึ้นไปบนห้องนอนแล้ววางแก้วอย่างเบามือบนเตียงแก้วหลับตาสนิทโทโมะเดินลงไปชั้นล่าง ปิดประตูลงแล้วก็เดินขึ้นมาบนห้องอาบน้ำอาบท่าออกมาก็ห่มผ้าให้กับแก้วที่

นอนอมยิ้มดูมีความสุข โทโมะขึ้นไปนอนข้างๆแก้วและ............

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

และ.....และอะไรรออ่านพรุ่งนี้นะ ง่วงไม่ไหวแล้ว จุ๊บๆ

รักคนอ่านเหมือนเดิมนะจ๊ะ mauh!!