ดัดนิสัยยัยจอมดื้อ

ตอน17

เมื่อถึงเวลา22.09น.งานก็เริ่มขึ้น แคทควงแขนพิชชี่เข้าพิธี มีการตัดเค้กและที่สำคัญที่ผู้หญิงตั้งตาคอยคือโยนดอกไม้ แต่แก้วดูจะไม่ใส่ใจเอาซะเลย ส่วนแพทและพวกแบมพากันไปรออยู่หน้าเวที แก้วหันหลังเดินไปนั่งกินเค้กที่โต๊ะ

“จะโยนแล้วนะ!!”เสียงแคทตะโกนแล้วหันหลังโยนดอกไม้ออกมาสุดมือ และแล้ว และแล้ว และแล้ว......เฮือก แก้วที่กำลังใช้ส้อมจิ้มเค้กกินอยู่ก็จับส้อมหงายขึ้นและดอกไม้ก็ตกลงมาเสียบกับส้อมของแก้ว แก้วถึงกับตกใจ หยิบดอกไม้ออกจากซ้อมและมาดู พวกสาวๆต่างพากันอึ้ง แคทหันมายิ้ม แก้วหันไปมองทุกคนในงานที่พากันมองมาทางเขา

“ยินดีด้วยนะน้องสาว อนาคตได้แต่งงานแล้วนะ”เสียงแคทพูดขึ้นเสียงดังออกไมค์ แก้วหันไปมองโทโมะ แก้วหน้าแดงยันติ่งหู โทโมะแสยะยิ้มมุมปากทุกคนพากันปรบมือให้กับทั้งคู่ แก้ววางดอกไม้ลงที่เก้าอี้ข้างๆอย่างไม่ใส่ใจและกินเค้กต่อ

“กลับยัง”โทโมะถามขึ้น แก้วที่กำลังจะเอาเค้กเข้าปากก็ค้าง

“รีบนักหรอ”แก้วพูดและเอาเค้กเข้าปากคำโต

“ไม่รีบ แต่กลัวเธอจะอ้วนซะก่อนกินเอากินเอา”โทโมะพูดและหัวเราะเบาๆ

“ฮึ้ย! เออ ๆ กลับก็กลับ เดี๋ยวไปลาพวกพี่ๆเค้าก่อนแล้วกัน”แก้วพูดก่อนจะตักเค้กอีกคำเข้าปากและลุกขึ้นเดินไปหาแพทที่กำลังส่งแคทเข้าห้องหอ

“บ๊ายบายพี่สาว คืนนี้ราตรีสวัสดิ์แน่ๆ เอ๊ะ จะได้นอนไหมน้า”แพทแซวพี่สาวตัวเองที่เดินออกจากโรงแรมลงไปชั้นล่างขึ้นรถและขับไปบ้านพิชชี่ที่จัดเป็นห้องหอ แคทหันมายิ้มก่อนโบกมือและควงแขนพิชชี่เดินออกจากห้องไป

“แพท เรากลับละนะ”แก้วพูดกับแพท แพทหันมามองหน้าแก้วแล้วหัวเราะ

“คิกๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ”แพทหัวเราะลั่นจนพวกแบมหันมามองและหัวเราะตาม

“นี่...ขำอะไรกัน”แก้วพูดอย่างไม่พอใจที่เห็นเค้าเป็นตัวตลก โทโมะเดินเข้ามาดูแก้วและก็ขำเบาๆในลำคอ ก่อนจะเอานิ้วโป้งปาดมุมปากของแก้วที่เปื้อนเค้กแล้วเอาเข้าปากตัวเอง พวกสาวพากันอึ้งเป็นแถบๆ

“เอื้อก!!....อิจฉาๆๆๆๆ”พวกสาวๆต่างพากันพูด ทำให้แก้วหน้าแดงฉ่าเป็นปลาทอดกรอบ แก้วตั้งสติได้ก็เอามือลูบๆปากตัวเองอีกที

“ชั้นไปแล้วนะ”แก้วพูดแก้เขิน พวกสาวๆที่อึ้งก็พากันยิ้มกรุ่มกริ่ม

“ok สวัสดี และขอบใจนะ”แพทพูดและยกมือไหว้ทั้งคู่แก้วกับโทโมะก็รับไหว้และยกมือไหว้พวกแบม

“บ๊ายบายค่ะ”แก้วพูดและเดินเชิดหน้าหายไป โทโมะวิ่งไปหยิบดอกไม้ที่โต๊ะและเดินตามแก้วไป แก้วเดินนำหน้าลงไปจนถึงชั้นล่างเห็นพิชชี่กำลังเปิดประตูรถส่งตัวให้กับแคทนั่ง แก้วก็อดยิ้มไม่ได้ ชั้นอยากเป็นพี่แคทจัง แก้วนึกในใจ เพราะว่าตั้งแต่เด็กเค้าก็ใฝ่ฝันที่จะได้ใส่ชุดเจ้าสาวสวยๆที่มีคนที่เค้ารักและรักเค้าอยู่ข้างๆคอยรับแขกในงานและโยนดอกไม้ ได้ยืนในสุ้มถ่ายรูปกับแขกและควงคนๆนั้นไปมาในงานที่หรูหรา ได้ตัดเค้กแสนหวานและมีคนเปิดประตูรถให้นั่งเข้าห้องหอและใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุข แต่วันนี้เค้ากลับได้เป็นแค่คนร่วมงาน เฮ้อ.... แก้วรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง

“โชคดีนะพี่แคท”แก้วพูดขึ้นเสียงดังก่อนที่แคทจะหันหลังมายิ้มให้กับแก้วทั้งๆที่อยู่ในรถไม่มีหลังคาคันนึง สีขาวสดเงาแวววาวท้ายรถมีกระป๋องห้อยอยู่เป็นทาง แคทโบกมือและยิ้มแก้มปริให้กับแก้ว

“สมหวังไวๆนะ สักวันแกจะต้องมีวันนี้”แคทพูดและพิชชี่ก็ขับรถออกไปแก้วยังคงโบกมือหยอยๆกับแคทและแคทก็ไกลออกไปเรื่อยๆจนลับตาไป แก้วเอามือลง หันหน้าเดินไปที่รถ โทโมะปลดล็อครถแล้วแก้วก็ขึ้นไปนั่งปิดประตูลงโทโมะขับรถออกไปด้วยความเร็วปานกลาง แก้วดูจะเพลีย โทโมะยื่นดอกไม้ให้กับแก้ว แก้วรับไว้และเอามาดูทั้งดมทั้งจับและก็เอามากอดไว้

“อยากแต่งงานหรอ”โทโมะถามแก้วที่ดูหน้าตาน่ารักเหมือนเด็กๆเล่นดอกไม้อยู่

“ใช่....”แก้วตอบโดยไม่ลังเล

“และเจอเจ้าบ่าวยังหละ”โทโมะถามและยิ้ม แก้วหันมามองหน้าโทโมะ

“ไม่รู้สิ ชาตินี้จะเจอหรือปล่าวยังไม่รู้เลย”แก้วพูดทั้งที่ในใจคิดอยู่เต็มๆว่าอยากให้เจ้าบ่าวเป็น.....โทโมะ ถ้าเป็นนายคงจะดีนะ แก้วนึกในใจและหันหน้ามองดอกไม้ เฮ้ยไม่ใช่สิ ทำไมชั้นคิดแบบนี้ หรือว่า...ชั้นแอบชอบโทโมะ ไม่ใช่นะ ไอสมองบ้าๆๆ แก้วพยายามทบทวนความรู้สึกตัวเองและสะบัดหน้าเบาๆ

“เป็นอะไรของเธอ”โทโมะถามเมื่อเห็นแก้วสายหัวไปมา

“ปล่าว ไม่มีอะไร แล้วนายหละ อยากแต่งงานหรือปล่าว”ฮึ้ย!!ชั้นถามอะไรออกไปเนี้ย แก้วนึกในใจและทำหน้าเสีย

“ก็เฉยๆ”โทโมะตอบและทำหน้าเย็นชาทั้งๆที่ความจริงเค้าอยากเป็นเจ้าบ่าวจนเต็มอก แต่ก็ไม่รู้ว่าเจ้าสาวอยู่ไหน

“ถ้านายจะแต่งงานอยากแต่งงานกับใครในโลกนี้อ่ะ”แก้วถามคำถามที่หัวใจกลั่นออกมาให้ถามทั้งๆที่ปากเผลอพูดออกไปแก้วรู้ตัวอีกทีก็ก้มหน้ามองดอกไม้และหลับตาปี๋หมันไส้ตัวเองที่พูดอะไรออกไปไม่รู้

“ทำไมถามแบบนี้หละ ฮึ”โทโมะหัวเราะน้อยๆท้ายประโยคทำให้แก้วไม่กล้าสบตา

“ก็ถามดูเล่นๆ”แก้วพูดและมองตาโทโมะทั้งที่ตัวเองยังคงอายอยู่

“แต่งกับใครก็ได้ที่เค้ารักชั้นและชั้นรักเค้า”โทโมะพูดจบแก้วก็หันหน้าหนีไป

“และเธอหละอยากแต่งงานกับใคร”โทโมะถามขึ้น ทำให้แก้วหน้าแดงอีกครั้งและไม่กล้าสบตาโทโมะที่ยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่

“ก็....ใครก็ได้เหมือนกันที่ชั้นรักและเค้าก็รักชั้น”แก้วพูดและเอานิ้วจิ้มดอกไม้เล่น

“ทำไมต้องพูดเหมือนชั้นหละ”โทโมะพูดดักคอและยิ้มมุมปาก

“ก็มันจริงๆหนิ”แก้วพูดและจิกตาใส่โทโมะ

“ฮึๆๆ”โทโมะขำในคอเบาๆและขับรถไปถึงที่ที่หนึ่ง แก้วหลับตาลงเพราะมันดึกมากแล้วโทโมะจอดรถอยู่ที่เป็นเหมือนเนินสูงๆคล้ายกับยอดเขาแต่เป็นถนนสายหนึ่งที่มีวิวสวยงามไม่มีใครผ่านไปมาบ่อย จะมีก็แต่คนมาดูดาวกัน แต่วันนี้ค่อนข้างเงียบเหงาเพราะมันเป็นวันธรรมดาไม่ใช่ช่วงเทศกาลหรือวันหยุด โทโมะเปิดกระจกและดับรถมองดาวที่แสนสวย หิ่งห้อยนับหมื่นที่บินว่อนส่องแสงวิบวับไปมา โทโมะเปิดประตูรถลงไปยืนพิงฝากระโปรงรถกอดอกดูดาวตกและหิ่งห้อยที่อยู่ข้างหน้าเค้าหลายตัว แค่เอามือเอื้อมไปจับก็จับได้โทโมะดูจะชอบที่ตรงนี้มากเพราะว่าตรงนี้เป็นที่ๆเค้าเคยเล่น เคยเดินเที่ยว เคยอยู่กับพ่อแม่ที่ครบถ้วนของเขา แต่วันนี้เค้ากลับเหลือตัวคนเดียว พ่อแม่ก็พากันเสียไปเค้าก็เคยมีพี่สาวที่เค้ารักมากที่สุดคนนึงแต่ก็ดันเสียหลักรถพลิกคว่ำเสียชีวิตที่นี่ ที่ตรงนี้เป็นเหมือนบ้านหลังหนึ่งของเค้า เค้าเคยพูดกับสถานที่ตรงนี้ไว้ว่าเค้าจะพาคนที่เค้ารักที่สุดมาอยู่ ณ จุดๆนี้กับเค้า แต่วันนี้เค้ากลับพาแก้วขึ้นมาแม้แก้วจะหลับตาพริ้มอยู่บนรถ แต่ดูเหมือนว่าโทโมะจะพอใจที่ได้พาใครสักคนมาที่ที่สำคัญที่สุดในชีวิตเค้า โทโมะเดินไปตรงหญ้าปกคลุมหนาเป็นพิเศษและย่อเข่าลงเอามือลูบพื้นดินไปมาและน้ำตาก็ไหลลงสู้พื้นดิน ที่ตรงนี้เป็นที่ฝังศพของพี่สาวโทโมะ ทุกครั้งที่เค้าเดียวดายและไม่มีใครเค้าก็จะมานั่งบอกเล่าความรู้สึกให้กับพี่สาวเค้าฟังเป็นประจำ......

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

น้ำตาโทโมะ T^T อิอิ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอัพต่อนะจ๊ะ

วันนี้ให้ไปแล้ว2ตอนน้าาา