สุดที่รัก รักที่สุด

“ว่าไง”แก้วหันไปถาม

“นี่ ขวดนม เสื้อผ้าเด็กทั้งหญิงทั้งชาย นี่ก็แพมเพลิส ถุงเท้า รองเท้า หมวก กระดาษอนามัย จุกนมปลอม เดี๋ยววันหน้าไปซื้อพวกเปลมา อันนี้ป๊อปปี้ซื้อให้นะ ^^”ฟางยิ้มแล้วเอาข้าวของวางบนเตียง

“นี่ อีกตั้งหลายเดือนนะ”แก้วบอกกับฟาง

“แล้วไงย๊ะ....”ฟางพูดแล้วเอาของไปจัดในตู้

“ปวดฉี่ๆๆ”แก้วพูดขึ้นแล้วรีบซอยเท้าเข้าห้องน้ำไป ปึก!

“แก้วววว!!”ฟางแหกปากร้องข้าวของหล่นหมดเมื่อเห้นแก้วล้มในห้องน้ำเพราะลื่นสบู่เหลวที่ขวดแตกน้ำไหลจ๊อกๆ แก้วมีเลือดสีแดงๆไหลออกมาเต็มขาไปหมด แก้วมองขาตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา

“ฮือ....ชั้นเป็นอะไรไป ฮือๆๆ ชั้นเป้นอะไร!!”แก้วเอามือจับหน้าท้องตัวเองแล้วร้องไห้ ฟางค่อยๆเข้าไปประคองอย่างเร็ว

“โอ๊ยยยย เจ็บ กรี๊ดดดดดดด!!”จู่ๆแก้วกรีดร้องเสียงลั่นก่อนจะหมดสติสลบลงไปนอนกับพื้น ฟางประคองหัวไว้ได้ทันก่อน ฟางมองหาช่องทาง เลือดก็นองเต็มพื้นเปื้อนขาฟางไปหมด ฟางค่อยๆวิ่งเข้าไปเอาโทรศัพท์โดยวางหัวแก้วไว้กับพื้นก่อน

“ป๊อป แย่แล้ว แก้วลื่นล้มในห้องน้ำ”ฟางพูดเสียงดัง

“แล้วแก้วเป็นอะไรมากไหม”ป๊อปปี้ถามเสียงดังอย่างตกใจกลับมา

“ชั้นไม่รู้ แต่น่าจะมาก เลือดนองเต็มห้องน้ำไปหมดและแก้วก็สลบไปแล้วด้วย”ฟางพูดเสียงดังแล้วมองแก้วที่หลับตาอยู่

“ชิบหายแล้วไง”ป๊อปปี้ตัดสายทิ้งทันที

10นาทีผ่านไป

ฟางยังคงเอามือรองหัวแก้วเอาไว้รอผู้ชายกำยำมาช่วยอุ้มแก้วเพราะเขาก็อุ้มแก้วไม่ไหว เลือดแก้วไหลเรื่อยๆไม่หยุดสักทีจนเลือดแทบจะท่วมห้องน้ำไปแล้ว ฟางห่วงว่าเลือดแก้วจะหมดตัวเลยกระวนกระวายมองซ้ายมองขวาไม่หยุด ปึ้ง!! ประตูถูกถีบออกโดยโทโมะ โทโมะรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาโอบกอดแก้วและหน้าเหวอที่เห็นเลือด โทโมะงงทำอะไรไม่ถูกมัวแต่อึ้งอยู่นาน

“พาแก้วไปโรงบาลเร็วที่สุดก่อนที่เลือดจะหมดตัว”บราวน์พูดขึ้น โทโมะตั้งสติได้ก็รีบอุ้มแก้วที่เลือดหยดตลอดทางไปที่รถตัวเอง

ณ โรงพยาบาล

“เสียใจด้วยนะคะ คุณมาช้าไป....เด็กในท้องเสียชีวิตแล้วคะ ต้องทำการคลอดตอนนี้เพื่อเอาเด็กออกไม่งั้นจะเป็นอัตรายต่อคุณแม่นะคะ”พยาบาลสาวเดินออกจากห้องฉุกเฉินแล้วพูดๆๆ น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากตาของโทโมะ แต่ฟางไหลไปนานแล้ว

“ไอ้โมะ...ไม่เป็นไรนะ ยังไงแก้วก็ยังอยู่นะเว้ย”ป๊อปปี้พูดปลอบใจโทโมะแล้วตบไหล่

“แก้วเป็นไงมั่ง”สองสาวขาสวย อั้มและมีโซรีบวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาลหน้าตาตื่นเพราะพึ่งจะเรียนพิเศษเสร็จ

“ลูกไม่อยู่แล้วหละ”โทโมะกลั้นน้ำตาพูด มีโซทำหน้าอึ้งน้ำตาไหลเยิ้ม อั้มตีหน้าเย็นชา....(อารมณ์ไหนเนี้ยแม่คุณ) แพทย์และพยาบาลเข็นรถของแก้วออกจากห้องฉุกเฉินแล้วรีบวิ่งอย่างไวไปที่ลิฟท์ ทุกคนพากันวิ่งตามไป

“เอาแก้วไปไหนหรอ”ฟางถามขึ้น

“ห้องผ่าตัดครับ ต้องเอาเด็กออกอย่างไวที่สุด ตอนนี้หัวใจคนไข้เต้นอ่อนมากครับ ก่อนจะไม่ทัน”แพทย์ชายที่จะทำการผ่าตัดเอ่ยขึ้นก่อนรีบใช้เครื่องช่วยหายใจบีบๆ โทโมะอึ้งแล้วขึ้นลิฟท์ตามไป ตี๊ดๆๆ

“เอ่อ กรุณาออกไปหน่อยนะครับลิฟท์เต็ม ขอความเร็วหน่อยนะครับ คนไข้ต้องได้รับการผ่าตัดด่วน”แพทย์พูดขึ้น อั้มก้าวออกไปคนแรกตามด้วยฟาร์วตามด้วยบราวน์ตามด้วยมีโซ ป๊อปปี้และฟาง ลิฟท์ถึงจะเลิกดัง

“เจอกันชั้น4ครับ”แพทย์พูดและประตูลิฟท์ก้ปิดไป โทโมะกำมือแก้วไว้แน่น น้ำตาก็ไหลออกมาเรื่อยๆ

“ไม่เป็นอะไรนะแก้ว อดทนหน่อยนะ เรารักแก้วนะ”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

“คุณสามีทำใจไว้ด้วยนะครับ”จู่ๆนายแพทย์ก็ทำสีหน้าไม่ดีขึ้นมา

“หมอต้องช่วยแก้วให้ได้นะครับ”โทโมะพูดแล้วเขย่าไหล่หมอ เมื่อประตูลิฟท์เปิดหมอก็รีบเข็นเตียงออกไป โทโมะตามไปอย่างไวในห้องไอซียู

“ขอโทดนะคะ รอข้างนอกนะคะ”พยาบาลสาวบอกแล้วปิดประตู โทโมะนั่งทรุดกับประตูแล้วหลังน้ำตาออกมาอย่างท่วมท้น

5 ชม.ผ่านไป

“ไอโมะ มึงกินอะไรหน่อยสิ”ฟาร์วทัก

“ก็ไม่อยากกิน”โทโมะพูดแล้วดันข้าวกล่องกินหอมฉุยของฟาร์วออก

“แก้วคงจะเป็นห่วงนายมากนะถ้านายไม่ยอมกินอะไรเลย”อั้มพูดแล้วกอดอก

“ชั้นก็ห่วงแก้วพอแล้ว อย่าเพิ่งรบกวนเถอะนะ”โทโมะพูดขึ้น

“คุณคะ คุณจริญญาปลอดภัยแล้วนะคะ ปลอดภัยนานแล้ว ตอนนี้ฟื้นแล้วนะคะ”พยาบาลสาวเดินออกมาบอกแล้วเข็นรถที่มีถุงสีดำออกไปคาดว่าเป็นก้อนเลือดของลูกโทโมะ โทโมะเห็นก็ถึงกับร้องไห้โฮเสียงลั่น

“ผู้ชายเค้าไม่ร้องไห้กันหรอกนะ”เสียงใสๆของแก้วที่คุ้นหูดังขึ้น โทโมะหันไปมองเห็นแก้วนอนอยู่บนเตียงคนไข้ที่กำลังจะขนย้ายร่างกายไปห้องพัก โทโมะลุกไปกอดเอวแก้วไว้ แก้วค่อยๆทำหน้าสะเอียนเพราะเจ็บท้องแล้วเอามือแตะไหล่โทโมะเบาๆ

“โทโมะ แก้วเจ็บ”มีโซดึงโทโมะเบาๆ

“แก้ว....”โทโมะเรียกแก้วเสียงแผ่ว

“ไม่เป็นไรนะ”แก้วยิ้มก่อนที่เตียงจะถูกเข็นไปห้องพักพิเศษ

5วันผ่านไป

“แก้ว กินนี่นะ”โทโมะหยิบนมมาให้แก้วดื่มแก้วใหญ่

“นี่ จะให้ชั้นกินอะไรมากมายหละ เยอะแยะเชียว ท้องจะแตกตายอยู่แล้วนะ”แก้วพูดหลังจากที่กินทั้ง ซุปไก่สกัด รังนกแท้ ซุปรังนก นม2แก้ว ยาบำรุงแคลเซียม และของบำรุงอีกมากมาย

“จะได้ฟื้นตัวเร็วๆไง”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

“มันเยอะไปนะ”แก้วพูด

“หมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็ออกจาก รพ.ได้ละนะ”โทโมะยิ้มแล้วหอมแก้มแก้วฟอดใหญ่

“เห็นชั้นไม่สบายแบบนี้แต๊ะอั๊งใหญ่เลยนะ เดี๋ยวเถอะ”แก้วพูดแล้วยิ้ม

“โทโมะๆๆ”พยาบาลสาวเปิดประตูเข้ามาเรียกชื่อโทโมะถูกซะงั้น

“เฮ้ย....พะ....”โทโมะดูจะตกใจ จู่ๆหญิงสาวที่ถือถาดปล่าวสีขาวเข้ามาก็พุ่งเข้ากอดโทโมะแน่น

“โอ๊ย พราวคิดถึงแทบแย่ ไปอยู่รูไหนมาเนี้ย คิดถึงจัง จุ๊บ”หญิงสาวในชุดพยาบาลหอมแก้มโทโมะซ้ายขวาสลับไปมาอย่างไวแล้วจ้องหน้าโทโมะก่อนจะเข้าประกบปากทันที โทโมะได้แต่อึ้งๆๆ แก้วก็ถึงกับงง

“นี่ เธอ ทำอะไรหนะ”แก้วตะโกน

“ดีจ๊ะแม่สาวสวย เพื่อนโทโมะหรอ”พราวหันไปถามโทโมะ

“ไม่ใช่....แฟนตางหาก”โทโมะพูดแล้วมองแก้ว

“หา....เรียนยังไม่จบมีแฟนได้ยังไง ทำไมทำตัวแบบนี้ เหลวไหลสิ้นดีไอ้พี่บ้า”พราวตะคอกใส่โทโมะแล้วมองแก้วก่อนจะเดินเข้าไปหา

“เป็นอะไรเข้ารพ.หรอจ๊ะ”พราวถามแล้วยิ้มแป้นแล้น

“เอ่อ....”แก้วมองหน้าโทโมะ

“อ๋อคือ....ไม่สบายหนะ แกอย่ายุ่งเลย”โทโมะพูดเสียบแทน

“ไม่บอกก็ดี ชั้นไปดูเองก็ได้ ชิชะ!!”พราวพูดแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไว

“ใครหรอ”แก้วถามขึ้น

“น้องสาวที่รักชั้นเองหละ น้องไม่แท้คนละพ่อคนละแม่ ไม่ใช่สายเลือดหรอก แต่ยัยเนี้ยสนิทกับชั้นมาก ตั้งแต่6ขวบละ เรียกชั้นว่าโทโมะตลอดไม่เคยเคารพเรียกพี่ นานๆทีจะเรียก สนิทกันจนนอนห้องเดียวกันแต่ไม่เคยคิดอะไรกัน จนพ่อแม่เราสองคนทะเลาะกันและก็มีปัญหากันแยกจากกันตอนอายุ16 ก็เลยไม่ได้เจอกันอีก เพิ่งมาเจอก็วันเนี้ย”โทโมะพูดแล้วยิ้มหวาน

“น้องไม่แท้ คนละพ่อคนละแม่ แล้วมาจูบนายเนี้ยนะ อะไรกัน”แก้วทำหน้าเหวอ

“ไม่ได้คิดอะไรกันจริงๆนะ อย่าคิดมากสิจ๊ะ โอ๋ๆ”โทโมะยิ้มแล้วกอดท้องแก้ว

แกร่ก เสียงคนเปิดประตูเข้ามา ไม่ใช่ใครนอกจากฟาง ฟางเดินถือกระเช้าผลไม้เข้ามาหน้านิ่งและเอาไปวางบนเค้าเตอร์ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาปลายเตียง

“อ้าวฟาง และพี่ป๊อปหละ”แก้วถามขึ้น ฟางมองแก้วแล้วยิ้ม

“อ๋อ อ่านหนังสือสอบหนะ พรุ่งนี้สอบละ”ฟางดูหน้าซีดเซียวแล้วหยิบหนังสือมาอ่าน แก้วมองหน้าโทโมะแล้วเลิกคิ้ว โทโมะก็งงไม่แพ้กันกับอาการของฟางที่ดูแปลกๆ

“ฟาง”แก้วเรียกฟาง ฟางเอาหนังสือลงแล้วมองแก้ว

“เป็นอะไรไป”แก้วถามขึ้น

“เป็นอะไรหรอ ชั้นไม่ได้เป็นอะไร”ฟางยิ้มบางๆแล้วอ่านหนังสือต่อ

“พี่ไม่เชื่อ”โทโมะพูดขึ้น ฟางเอาหนังสือลงแล้วเลิกคิ้วสูง

“ทำไมหละ ฟางแปลกไปหรอ”ฟางถามขึ้น

“ใช่ แกแปลกมากเลยหละฟาง คนอะไรอ่านหนังสือกลับหัวได้ด้วย แกไปเรียนมาจากไหน”แก้วพูดขึ้น

“เอ่อ ชั้นจะดูภาพเล่น ไม่ได้อ่านหรอก”ฟางพูดก่อนจะวางหนังสือลงแล้วกอดอกมองไปที่หน้าต่าง

“ฟาง”แก้วเรียกชื่อฟาง

“ชั้นบอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไร แค่ไม่ค่อยสบาย”ฟางพูดขึ้น

2 วันผ่านไป

ณ มหาลัย

“แก้ว นี่กินๆๆ”โทโมะยื่นนมกล่องให้กับแก้ว แก้วรับมาแล้วดูดจนหมด

“เย็นนี้ไปกินอะไรดี ไปกินโสมกันไหม”โทโมะยื่นข้อเสนอ

“พอเถอะๆๆ เมื่อวานก็พาไปกินโสมดอง ขิงดอง ยาจีนสมุนไพร ชั้นไม่ไหว ไม่ชอบกินมันจะอ้วก สุขภาพชั้นแข็งแรงแล้วนะ”แก้วพูดขึ้น

“ใครจะเชื่อได้หละ ถ้าแก้วเป็นอะไรไป เค้าไม่ให้อภัยตัวเองแน่ๆ”โทโมะพูดขึ้น

“น่ารักๆๆ แต่ไปกินอย่างอื่นบ้างสินะๆๆ”แก้วอ้อน

“ก็ได้”โทโมะยิ้มแก้วปริ ฟางเดินถือหนังสือเหม่อลอยจนชนกับม้านั่ง

“โอ๊ย”ฟางอุทาน หัวเข่าเป็นรอยช้ำขึ้นมา

“ยัยฟาง แกเป็นอะไร สองสามวันนี้แกดูเหม่อๆ ดูสิ แขนก็ช้ำ ขาก็ช้ำ ระวังหน่อยสิ เมื่อวานก็เดินชนต้นไม้ แกมึนไปหมดแล้วนะ และพี่ป๊อปหละ”แก้วถามฟาง

“ไม่รู้สิ”ฟางพูดขึ้นแล้วนั่งลง

“ฟาง”มีโซจับไหล่ฟางเบาๆ

“อะไรหรอพี่”ฟางหันไปหามีโซ

“มานี่หน่อยสิ”มีโซดึงมือฟางไปที่เงียบๆ

“ฟาง”มีโซเรียกฟางที่ก้มหน้าก้มตา

“หือ...”ฟางทำเสียงสูง

“บราวน์เล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ฟังแล้วนะ”มีโซพูดแล้วจับไหล่ฟาง ฟางน้ำตาคลอแล้วหันหน้าหนี

“ฟาง....พี่ขอโทดแทนไอ้ป๊อปด้วยนะ ฟางอย่าเสียใจเลยนะ ฟาง...”มีโซพูดขึ้น

“ชั่งเถอะพี่ ถึงเค้าไม่รักฟางแต่ฟางรักเค้า แค่นั้นฟางก็มีความสุขพอแล้วหละ”ฟางพูดขึ้นแล้วยิ้มทั้งน้ำตา มีโซดึงฟางเข้ามากอดแล้วปลอบใจ

ณ ร้านอาหาร

“แก้ว กินนี่นะ”โทโมะพูดแล้วเอามันบดให้แก้วกิน แก้วกินไปยิ้มไป ฟางที่นั่งข้างป๊อปปี้ดูซึมๆ

“ป๊อป กินนี่สิ มีประโยชน์นะ”ฟางเลื่อนสลัดผักให้ป๊อปปี้กินแล้วยิ้ม ป๊อปปี้มองหน้าฟางอย่างเฉยๆแล้วกินสลัดผักนั้น

“หวานกันจัง”แก้วพูดแล้วยิ้ม ฟางกระตุกยิ้มเบาๆให้แก้วแล้วก้มหน้า อั้มและมีโซมองหน้ากันอย่างหงอยๆ บราวน์สะกิดมีโซแล้วโอบไหล่ไว้ ฟาร์วป้อนขนมหวานให้อั้มแล้วยิ้มให้ อั้มกินไปแล้วทำหน้าเหื่อนๆ

ณ หอพักหญิง

“รักนะครับแก้วใจ”โทโมะพูดแล้วหอมแก้มแก้ว ฟางลงจากรถป๊อปปี้มาก็เดินไปยืนข้างแก้วก้มหน้ามองดิน

“ฝันดีนะมีโซ”บราวน์โบกมือแล้วยิ้ม

“อื้ม”มีโซยิ้มแล้วมองฟาง

“อั้ม ตั้งใจนอนนะ ฮ่าๆๆ”ฟาร์วหัวเราะร่วน

“ไอบ้า”อั้มยิ้มอย่างเขินๆ

“เอ้า ป๊อป เค้าลากันหมดแล้ว เหลือแต่มึงอ่ะ ลาดิ”โทโมะพูดแล้วผลักไหล่ป๊อป

“เอ่อ...ฝันดี”ป๊อปปี้พูดแล้วขึ้นรถไปเฉยๆ

“เอ้า อะไรมันวะ”โทโมะพูดขึ้น ฟางหันหลังวิ่งน้ำตาไหลขึ้นหอพักไป แก้วเห็นก็โบกมือลาโทโมะแล้วตามฟางไป

บนห้อง

ฟางนั่งบนเตียงแล้วร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่ แก้วเดินเข้ามาช้าๆแล้วปิดประตูก่อนจะนั่งกอดฟางอย่างปลอบใจ

“เล่าให้ชั้นฟังสิ”แก้วที่รู้ว่าฟางต้องมีความลับอะไรสักอย่างกับเขาก็ถามขึ้น ฟางมองหน้าแก้วทั้งน้ำตาแล้วค่อยเล่า

ย้อนกลับไปเมื่อ4วันที่แล้ว (ตอนกลางคืน)

“ป๊อป ฟางซื้อขนมมาฝาก นี่ไง น่ากินป่ะ”ฟางพูดแล้วยื่นถุงขนมให้ป๊อปปี้ดู ป๊อปปี้รับมาแล้ววางลงช้าๆ

“ฟาง”ป๊อปปี้เรียกชื่อฟางเบาๆ ทั้งคู่อยู่ที่บ้านของป๊อปปี้

“อะไรหรอ”ฟางทำตากลมน่ารัก….

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เฮ้อ....แก้วกับโทโมะเจอแต่อุปสรรค แค่นี้ยังไม่พอหรอก 555

ไรท์เตอร์มีอะไรจะแกล้งรีดเดอร์อีกเยอะ ไม่งั้นก็ยังไม่ใช่รักแท้สิ

ฟางกับป๊อปปี้นี่แหละคือต้นเหตุการเกิดเรื่องต่อไป แอบบอกนะเนี้ย

คำถาม*ไรท์เตอร์ใจร้ายไหม?? 5555 muah!!