สุดที่รัก รักที่สุด

“ขอโทดนะ ถ้าจะบอกว่า....ชั้นไม่ได้รักฟางแล้ว”ป๊อปปี้พูดช้าๆ ฟางทำหน้าเหวอแล้วยิ้ม

“อย่ามาแกล้งได้ไหม”ฟางหันหน้าหนีแล้วจัดข้าวของ

“ชั้นไม่ได้ล้อเล่นนะ”ป๊อปปี้พูดขึ้น

“อยากเล่นอะไรก็เล่นไปเลย”ฟางยังคิดว่าป๊อปปี้จะล้อเล่น

“ชั้นสาบาน”ป๊อปปี้ชูสามนิ้วขึ้นมา ฟางมองแล้วน้ำตาคลอเบ้า

“ทำไม”ฟางมองหน้าป๊อปปี้แล้วถามขึ้น

“ชั้น....คือว่า ชั้น....ชั้นไม่ได้รักเธอแล้วไง เข้าใจนะฟาง ขอโทดที”ป๊อปปี้ผลักฟางแล้วเดินออกจากบ้านไปทันที

มาปัจจุบัน

“ทำไมเค้าทำกับแกแบบนี้”แก้วลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห

“ฉันไม่รู้”ฟางส่ายหัวแล้วดึงมือแก้วที่กำลังจะพุ่งออกนอกบ้านไว้

“ปล่อยชั้น”แก้วสะบัดมือออกจากฟางแล้ววิ่งแจ้นนั่งวินหน้าหอพักไปหอพักชายทันที

ก๊อกๆๆๆๆๆๆ แก้วเคาะประตูรัวห้องโทโมะกับป๊อปปี้ โทโมะเดินมาเปิดประตู เห็นป๊อปปี้คุยโทรศัพท์จ๊ะจ๋ากับใครสักคนอยู่

“อ้าวแก้ว มาทำไมดึกๆดื่นๆ”โทโมะเอ่ยขึ้น แก้วมองหน้าโทโมะแล้วผลักโทโมะออกก่อนจะเข้าไปในห้องแล้วดันประตูปิด แก้วดึงสายสมอท็อกออกจากหูขอป๊อปปี้แล้วโยนโทรศัพท์แบล็คเบอรี่บอร์ดขาวลงพื้นแบตกระจาย ป๊อปปี้มองอย่างเคืองๆแล้วยืนขึ้น

“แก้ว เป็นบ้าอะไรไป”ป๊อปปี้ขึ้นเสียง

“พี่นั่นแหละ เป็นบ้าอะไรถึงทำกับยัยฟางแบบนั้น มันรักพี่แค่ไหนพี่ก็รู้ ทำไมพี่ทำตัวเลวแบบนี้หละ เสียใจจังที่ชั้นเคยแอบรักพี่ตั้งสามปี”แก้วลดหน้าลงแล้วตกใจที่ตัวเองหลุดปากออกไป โทโมะยืนงงแล้วเข้ามาหาแก้ว

“ว่าไงนะ”ป๊อปปี้ถามขึ้น

“ชั่งเหอะ แต่พี่ทำไมถึงทำกับฟางแบบนี้”แก้วขึ้นเสียง

“ก็เพราะว่า....พี่ไม่ได้รักฟาง ไม่รักฟางแล้วได้ยินไหม!!”ป๊อปปี้เสียงดัง

“เพราะอะไร ไหนลองบอกให้ฟังสิ”โทโมะที่ไม่รู้เรื่องนี้เลยเมื่อรู้ก็เอ่ยขึ้นอย่างนิ่งเรียบจนน่ากลัวไปเลย

“เพราะกูไม่ได้รักไง ใครจะบังคับหัวใจกันได้มั่งวะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นช้าๆเนิบๆ

“แล้วตอนนี้มึงรักใคร”โทโมะถามแล้วย่างเท้าไปใกล้ป๊อปปี้จนแก้วต้องรั้งแขนไว้

“เรื่องของกู”สิ้นเสียงป๊อปปี้มือหนาแน่นของโทโมะก็ฟาดลงบนหน้าของป๊อปปี้อย่างจังจนป๊อปปี้ปากแตกเลือดไหลทางยาวไม่หยุด แผลกว้าง แก้วถึงกับผวา นี่ขนาดรั้งมือไว้แล้วยังไม่อยู่เลยหรอเนี้ย

“หยุดนะ พี่โทโมะทำอะไร”ฟางเปิดประตูเข้ามาก็ประคองป๊อปปี้อย่างเร็ว

“นี่ ฟางแกก็รู้ว่าเค้าไม่ได้รักแกแล้วแกยังจะปกป้องเค้าอีกทำไม”แก้วถามขึ้น

“ถึงเค้าไม่รักชั้น แต่ชั้นก็จะรักเค้า นี่หัวใจชั้น แกไม่มีสิทธิ์ยุ่ง”ฟางกระแทกเสียงด้วยอารมณ์โมโห แก้วแทบขาดสติ โทโมะเดินไปหาฟางแล้วกระชากออกจากป๊อปปี้อย่างแรงจนฟางศอกกระแทกพื้นช้ำ แก้วตาโตตกใจในทันที โทโมะเดินไปหาป๊อปปี้ที่นอนราบเท้าแขนตัวเองทำท่าจะลุกอยู่ที่พื้นแล้วเอาเท้ากระทืบท้องป๊อปปี้ไปสองทีก่อนจะชะงักเท้าเพราะฟางเกาะขาโทโมะไว้ แก้วก็รั้งไหล่โทโมะไว้ โทโมะสะบัดขาออกจากฟางไม่พูดอะไรสักคำ หน้าตาดูนิ่งเฉยสุดๆ

“เฮ้ย อะไรกันว่ะ”บราวน์และฟาร์วเข้ามาก็พากันดึงโทโมะออกทันที

“ชิบหายแล้วไง ไอโมะโมโหจัด”บราวน์ที่เห็นสีหน้าของโทโมะที่นานๆทีจะได้พบเจอ คืออารมณ์ที่เค้าโมโหสุดขีดจี๊ดสุดๆ หน้าของเค้าจะเหมือนคนเย็นชาไม่ค่อยพูด เยือกเย็น แต่ในใจคับแค้นเต็มที่

“ฟาง”แก้วเข้าไปหาฟางแล้วประคองขึ้นยืน เพี้ย!! ฟางเดินไปตบหน้าโทโมะอย่างแรงแต่โทโมะกลับนิ่งเฉยปล่อยให้รอยแดงรูปมือขึ้นที่หน้า หน้าก็ไม่หันไปไหนนิ่งเฉย มองหน้าฟางอย่างสุขุมดวงตาอ่านไม่ออกเลยทีเดียว โทโมะสะบัดแขนออกจากบราวน์และฟาร์วที่ล็อคแอนด์รั้งไว้และผลักฟางเบาๆ

“กลับหอไป”โทโมะพูดช้าๆบอกฟาง แก้วค่อยๆประคองฟางช้าๆแต่โทโมะดึงแก้วไว้

“แก้วอย่าเพิ่งไปไหน ไอฟาร์วมึงไปส่งให้หน่อย”โทโมะหันไปหาฟาร์วแค่นิดเดียว ฟาร์วพยักหน้ารับเพราะไม่อยากขัดและดึงฟางที่ร้องไห้น้ำตาแตกลงไป

“บราวน์ มึงเอาไอ้ป๊อปไปทำแผล”โทโมะพูดขึ้น ป๊อปปี้ที่นอนหงายหมดแรงเลือดเต็มเสื้อเต็มปากไปหมดก็ค่อยๆถูกบราวน์พยุงไปทำแผล โทโมะหยิบผ้าเปียกมาเช็ดคราบเลือดแล้วฉีดสเปรย์อย่างช้าๆ แก้วนั่งรอบนเตียงแล้วทำหน้างง นี่ฆาตกรเยือกเย็นหรอเนี้ย แก้วนึก โทโมะค่อยๆเก็บโทรศัพท์ที่แยกชิ้นส่วนโดยฝีมือแก้วไปวางบนโต๊ะทำงานแล้วถอดเสื้อออกก่อนจะนั่งลงข้างๆแก้ว

“นี่ดึกแล้วนะ ทำไมยังไม่ให้ชั้นกลับบ้านอีก”จากที่เงียบอยู่นานแก้วก็ปริปากพูด โทโมะถอนหายใจเสียงดังแล้วสูดลมหายใจเหมือนเค้าได้ปลดปล่อยอารมณ์ร้อนของเค้าออกไป เค้าหันมามองแก้วแล้วยิ้มอ่อนๆ

“นอนด้วยกันนะ”โทโมะพูดขึ้น

“ว่าไงนะ”แก้วตาโตเป็นนกกระปูด

“นอนด้วยกัน นะครับ”โทโมะหยอดคำหวานจนแก้วหน้าแดงเป็นสีเลือด

“เอ่อ...”แก้วอ้ำอึ้ง โทโมะค่อยๆผลักแก้วนอนราบกับเตียงแล้วขึ้นค่อมจูบระดมไปตามตัวของแก้ว นี่คงเป็นการปลดปล่อยอารมณ์โมโหของนายใช่ไหม แก้วนึกในใจแล้วเบือนหน้า

“เป็นอะไรหรือปล่าว”โทโมะถามขึ้นเมื่อเห็นแก้วเบื่อหน่าย

“ไม่หรอก ถ้าทำแบบนี้แล้วนายไม่เครียดชั้นก็ยินดี”แก้วพูดขึ้น

“ชั้นอารมณ์ดีนานแล้ว แต่ที่ชั้นทำก็เพราะว่าชั้นรักเธอ ต้องการผูกมัดเธอให้แน่นกว่าเดิม แค่ครั้งเดียวของชั้นนั่นคือสถิติ เพราะชั้นไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนเกิน1ครั้ง วันนี้ชั้นจะทำลายสถิติ เธอคือคนทำลายให้ชั้น ได้ไหม”โทโมะยิ้มแล้วพูดขึ้น

“เอ่อ....อื้ม”แก้วพูดเบาๆแล้วหลับตา โทโมะค่อยๆเลื่อนหน้าไปจูบแก้วอย่างเร่าร้อนจนแก้วร้อนเป็นไฟ มือหนาลูบไล้ไปตามเรือนร่างของแก้วจนชวนขนลุก แก้วค่อยๆเลื่อนมือลูบอกหนาของโทโมะแล้วคล้องคอไว้ โทโมะลดจูบลงไปตามซอกคอของแก้วแล้วเม้มจนเกิดรอยเล่นเอาแก้วขนลุกขนพอง แก้วหลับตาแน่นทั้งเจ็บทั้งเคลิ้ม โทโมะค่อยๆงัดนู่นปลดนี่ในตัวแก้วจนหมดแล้วถอดกางเกงตัวเองออกอย่างไม่รีบและเอาผ้ามาคลุมทั้งสองร่างไว้ โทโมะค่ยๆไล้มือไปตามหน้าอดของแก้วอย่างน่าจั๊กกระดึ๊ย แก้วกับโทโมะประสานสายตากันอย่างโรเมนติก โทโมะค่อยๆเลื่อนหน้าลงไปจูบปากแก้วเบาๆย้ำๆหลายทีแล้วเอาหน้าไปซุกตรงหูแก้วก่อนจะเริ่มสอดคล้องความสัมพันธ์นั้นช้าๆ สถิตินั้นแตกลงเรียบร้อยกับหญิงสาวที่ชื่อแก้ว โทโมะเม้มหูแก้วเบาๆไปมาจนแก้วย่นคอ แก้วหลับตาแน่นทนความเจ็บแล้วยังจั๊กจี๊

“โทโมะ โอ๊ย อึ้มมมม”แก้วร้องปลดปล่อยเบาไปเพราะอยากเก็บเสียง โทโมะค่อยไปเป็นค่อยไปอย่างไม่รีบกับแก้วแม้ตัวเองจะทรมารแต่เค้าก็อยากจะทำเพื่อให้แก้วไม่เจ็บมากและมีความสุขไปนานๆ

เช้าตรู่

“อื้ม”แก้วดิ้นเบาๆอยู่ในอ้อมอกของโทโมะ โทโมะลืมตาขึ้นมาแล้วลูบผมแก้วที่ปรกหน้าอยู่เบาๆก่อนจะจุมพิตลงบนหน้าผาก แก้วลืมตาขึ้นมาก็ตกใจนิดๆแล้วกอดโทโมะแน่น

“อย่าไปไหนนะ”แก้วพูดเบาๆ โทโมะพยักหน้ารับแล้วกระชับแก้วเข้าหาตัวเอง

“อื้ม ไม่ไปไหนแน่”โทโมะพูดขึ้น

“ฉันรักนายมากนะโทโมะ”แก้วพูดเบาๆ โทโมะกระชับอ้อมกอดแล้วจูบแผ่วเบาที่ซอกคอของแก้ว แก้วย่นคอจั๊กจี๊นิดๆแล้วยิ้ม โทโมะลูบมือไปทั่วลำตัวใต้ผ้าห่มของแก้วอย่างไม่รามือ แก้วรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวและจับมือโทโมะไว้

“ไปอาบน้ำได้แล้วนะ”แก้วพูดขึ้น โทโมะพยักหน้าแล้วค่อยๆช้อนตัวอุ้มแก้วเข้าห้องน้ำไป โทโมะวางตัวแก้วลงในอ่างอาบน้ำแล้วเปิดน้ำทำฟองสบู่ โทโมะพันผ้าเช็ดตัวให้กับตัวเองก่อนจะนั่งลงข้างๆอ่างอาบน้ำ แก้วมองหน้าโทโมะแล้วยิ้มหวานๆ โทโมะยื่นหน้าเขาไปหอมแก้มแก้วฟอดใหญ่และอาบน้ำให้กับแก้วอย่างไม่เร่งรีบ

ณ บ้านโทโมะ

แก้วไปรับฟางที่ห้องแล้วพากันนัดเจอที่บ้านโทโมะเพื่อสังสรรค์วันหยุดกัน ฟางไม่กล้าสบตาป๊อปปี้แม้แต่น้อย พอกับป๊อปปี้ที่หลบหน้าหลบตาฟางตลอดเวลา

“ฟางมานี่สิ”แก้วเรียกฟางไปนั่งด้วย ฟางขึ้นจากสระน้ำแล้วนั่งกินน้ำส้มจิบๆก่อนจะลงไปว่ายน้ำใหม่

กลางคืน

ทุกคนพากันกินไวน์ขาว ไวน์องุ่นและไวน์แดงที่โทโมะลงทุนเอาไปเอามาจากห้องโถง ฟางดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าจนเมา พอกับแก้วที่คออ่อนระทวยไม่เคยลิ้มลองรสชาติแอลกอฮอลล์ งานนี้มีแต่เมา เมา เมา

“ฮ่าๆๆ นอนเว้ยนอนๆๆๆ”ป๊อปปี้เมาได้ที่ก็ออกลาย ฟางเดินเฉไฉไม่เป็นท่าเข้าไปกอดป๊อปปี้ด้วยความมึน

“ฉันรักนายนะป๊อป”ฟางพูดเสียงงัวเงีย

“ชั้นก็รักเธอ รักจังเลย ฮี้ววว”ป๊อปปี้อุ้มฟางวิ่งขึ้นห้องไป (ทำอะไรคิดเอาเอง 555)

“รอด้วยว๊อย”อั้มแหกปากลั่นแล้วดึงมือฟาร์วไปอีกห้อง ส่วนมีโซที่กินไปแค่สองสามจิบก็นั่งมึนแต่ไม่ถึงกับเมา บราวน์พยายามรบเร้าเซ้าซี้เค้าให้ขึ้นไปนอนแต่เค้าก็รู้แกวดีว่าถ้าขึ้นไปนอนก็มีแต่เสร็จไอ้คนเจ้าเล่ห์นี่แน่….

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ไม่อยากขัดใจรีดเดอร์ เห็นบอกว่าไม่มีหวานเลย

นี่หวา่นให้แล้วนะ 555 เป็นไงกับตอนนี้

จั๊กกระดึ๋ยไหม กึ๊ยๆๆ

คำถาม*รู้สึกอย่างไงกับตอนนี้ muah!!