สุดที่รัก รักที่สุด

“จะบ้าหรือไง ไม่หละ ชั้นจะนอนกับพี่มีโซ”แก้วพูดเมื่อรู้ว่าฟางนอนกับป๊อป
“ไม่ได้ครับคุณผู้หญิง มีโซนอนกับผม”บราวน์พูดขึ้น
“อ้าว...งั้นนอนกับพี่อั้ม”แก้วกอดอกพูด
“ไม่ทันละ นู่น ขึ้นไปกันถึงห้องแล้วมั้งสองคนนั้น”โทโมะชี้ไปที่โรงแรมหรูเดี่ยวๆใหญ่มากๆๆ
“เฮ้อ...ยัยฟางก็คงไม่นอนกับชั้น”แก้วก้มหน้ามองพื้น
“ถ้าจะให้จองใหม่ละก็ เสียใจจริงๆ ห้องพักเต็มแล้วครับ จุ๊บ”โทโมะเดินเข้าไปหอมแก้มแก้วแล้วดึงมือเดินไปที่โรงแรม
“ทิ้งให้ด้วยนะเว้ย”โทโมะโยนกระป๋องเครื่องดื่มที่หมดแล้วให้บราวน์แล้วพยักหน้าให้
“เออๆ”บราวน์พูดแล้วจูงมือมีโซตามไปพร้อมกับป๊อปและฟาง
ดึกดื่น
“ทะเลตอนนี้ก็สวยดีนะ”แก้วเปิดกระจกใสๆแล้วออกไปยืนนอกระเบียงมองทะเล
“กลิ่นก็หอมนะ”โทโมะเดินเข้ามากอดแก้วจากด้านหลัง
“ทะเลตอนนี้อ่ะหรอหอม”แก้วทำหน้างง
“ปล่าว เธอไง หอมมากเลยหละ”โทโมะพูดแล้วกดจมูกลงไปบนซอกคอขาวแล้วสูดหายใจเต็มปอด
“จั๊กจี๊นะ”แก้วพูดขึ้นแล้วยี๋ตา
“เข้าห้องได้แล้ว เดี๋ยวยุงกัดนะ”โทโมะพูดแล้วดึงแก้วเข้าห้องไปพร้อมกับผลักไปนอนบนเตียงนุ่มๆ
“ทำอะไรหนะ”แก้วถามแล้วเอาซอกยันเตียงไว้ โทโมะยิ้มแล้วกระโจนใส่อย่างไว
“จะทำอะไร”แก้วถามขึ้น โทโมะตรึงแขนแก้วไว้กับที่นอนแล้วยิ้ม เค้าขึ้นคร่อมแก้วไว้ก่อนจะจูบแก้วเบาๆ แก้วหลับตาค้างโทโมะเลยฉวยโอกาสลวนลามลูบนู่นคลำนี่และเอาปากไปซุกไซ้ลำคอขาวๆของแก้วและเนินอก มือพลั่นๆของโทโมะกระตุกสายคล้องคอแก้วจนขาวแหว่างแล้วค่อยๆเลิกเสื้อแก้วขึ้นไปด้านบนก่อนจะเอามือทรอดเข้าไปในเสื้อ
“อย่านะ”แก้วลืมตาแล้วเอามือตัวเองดันมือโทโมะออก โทโมะมองแล้วเอามือออกแต่โดยดีก่อนจะเอาปากไปทำรอยให้กับคอของแก้ว
“อื้อ...เจ็บ...”แก้วพูดแผ่วๆ โทโมะไม่หยุด มือคลำไปตามลำตัวของแก้วไม่หยุดแล้วเลื่อนหน้าไปที่หูของแก้ว
“ชั้นรักเธอนะแก้ว”โทโมะพูดเบาๆ แก้วอึ้งแล้วค้าง โทโมะเลื่อนปากลงไปจูบลงบนปากบางของแก้วพร้อมทรอดแทรกลิ้นจูบกันอย่างดูดดื่มทั้งตัวและหัวใจ โทโมะลากปากลงไปที่หน้าท้องแก้วแล้วเลิกเสื้อขึ้นใหม่ คราวนี้แก้มยอมแต่โดยดี มือซนๆควานไปเปิดเสื้อจนหมดแล้วโยนไปกองกับพื้นก่อนจะเอาผ้าห่มมาคลุมร่างไว้แล้วถอดเสื้อกับกางเกงตัวเองแล้วก็ถอด ถอด ถอด จนเปลือยกันทั้งคู่ ปากของโทโมะลากไปมาอย่างช้าๆทุกบริเวณพร้อมฝากรอยแดงเอาไว้ตามทาง และทั้งคู่ก็เริ่มกิจกรรมยามดึกดื่นกัน
“โอ๊ย...โทโมะ ><”แก้วร้องออกมาเบาๆ โทโมะเลื่อนมือไปปิดไฟแล้วทำกิจกรรมต่อ
“อึ๊...”แก้วร้องเสียงหลงเป็นระยะพอๆกับโทโมะที่ค่อยๆเป็นค่อยๆไปกับแก้ว
เช้าตรู่
แก้วลืมตามาอย่างเจ็บๆช่วงล่างมองไปทางไหนก็ไม่เห็นโทโมะ ในตัวไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แก้วลุกช้าๆอย่างเจ็บๆแล้วเข้าห้องน้ำไปช้าๆ
ณ ห้องอาหารของโรงแรม
“แก้ว มากินข้าวช้าจัง มัวทำอะไรอยู่”ฟางเอ่ยเรียก บนโต๊ะอาหารมีแอน อั้ม มีโซและบราวน์
“โทดที พอดีเอ่อ....ปวดขานิดหน่อย”แก้วเดินช้าๆเหมือนช่วงล่างมีปัญหาไปนั่งกินข้าว
“ใครเห็นครามบ้างอ่ะ”ฟางถามขึ้น
“นั่นสิ ใครเห็นไอ้ฟาร์วบ้าง”อั้มเสริม
“อืม..โทโมะด้วย”แก้วพูดขึ้น มีโซหันไปมองบราวน์ที่ทำสีหน้าไม่สู้ดี
“รู้หรือปล่าวบราวน์”มีโซถามขึ้น
“เอ่อ...ไม่รู้อ่ะ”บราวน์ยิ้มออกอาการชัดมากว่าซ่อนอะไรอยู่
“บอกมาเดี๋ยวนี้นะบราวน์ ไม่งั้นเค้าจะโกรธละนะ”มีโซพูดขึ้น
“ครับๆๆ คือ...ชั้นไม่อยากบอกจริงๆ”บราวน์ตั้งท่าจะบอกแล้วก็ฟุบหน้าลงไปราบกับโต๊ะเหมือนเดิม
“พี่บราวน์...”ฟางทำหน้าจะร้องไห้ บราวน์เลยอดสงสารไม่ได้
“คือ...มันไปคาราโอเกะกันตั้งแต่ตี3ละ มันมาชวนพี่ไปด้วย แต่พี่ไม่ไป ไอป๊อปมันชอบคาราโอเกะ มันเลยไปกัน”บราวน์พูดขึ้น
“ไปทำไม กินเหล้างั้นหรอ”มีโซถามขึ้น
“ทั้งเหล้า ทั้งเบียร์ทั้งเมียเลยหละ”บราวน์พูดแล้วฟุบหน้าลงเหมือนเดิม
“ยอดมากที่รักมาคิสทีสิคะ”มีโซพูด บราวน์เงยหน้าแล้วจู๋ปาก มีโซเปลี่ยนเป็นตบหัวแทน
“โอ๊ย...คิสอะไรเนี้ย”บราวน์จับหัวแล้วถาม
“ทำไมไม่ห้ามเพื่อนเล่า”มีโซพูดแล้วกอดอก แก้วหน้าเสียแทบร้องไห้แต่ฝืนทนกินอาหารเช้าส่วนยัยฟาง อย่าให้สืบ ร้องไปแล้ว แต่อั้มเหมือนไม่รู้สึก ไม่แม้แต่แสดงอาการ
“น้องอย่าเครียดกันไปเลยนะ พี่ว่าพวกนั้นคงไม่ไปทำเรื่องแบบนั้นหรอก”มีโซพูดปลอบใจ
“หนูจะไปตาม”ฟางพูดขึ้น แก้วเงยหน้ามองแล้วเออ ออ ไปด้วย
“งั้นพี่ไปด้วย”มีโซพูดขึ้น
“เค้าด้วย”บราวน์เอามั่ง
“แล้วแกอ่ะอั้ม ไปไหม”มีโซถามขึ้น
“ไปสิ”อั้มหน้าตาเฉยเหมือนไม่มีอะเกิดขึ้นแล้วเอากระดาษซับหน้ามันมาเช็ดแล้วส่องกระจก (ปกติสุขเนอะ)
ณ ร้านคาราโอเกะชื่อดังที่บราวน์นำไป (มาด้วยกันบ่อย)
“เอ้า พี่บราวน์ สวัสดีค่ะ”เจ๊เจ้าของร้านรูปร่างอ้วนๆหน่อยพูดทัก
“ไอ้พวกเพื่อนผมมันอยู่ไหนหละ”บราวน์ถาม
“ชั้นสองจ่ะ ห้องแรกไปยันห้องสาม และทำไมไม่มาด้วยกันหละคะ”เจ๊ตุ่มอ้วนถามขึ้น
“ผมมีแฟนแล้ว”บราวน์พูดแล้วหันไปหาสาวๆพร้อมพยักหน้าให้เดินตามเข้าไป
“นี่ใครกันค่ะ เจ๊ให้เข้าไม่ได้ กลัวจะทำร้ายลูกค้า”เจ๊พูดขึ้น
“นี่แหละแฟนผม”บราวน์พูดแล้วชี้ไปที่สี่คน
“สี่คนเลยหรอ”เจ๊ตุ่มพูดขึ้น
“ใช่ฮะ มาเถอะที่รักทั้งสี่”บราวน์อ้าแขนรับสาวๆพากันเล่นบทละครกันใหญ่
“เอ่อ...เข้าได้ก็ได้จ่ะ”เจ๊ตุ่มพูดจบทั้ง5คนก็ออกเดิน
ห้องแรก ก๊อกๆๆๆ บราวน์เคาะประตู สาวร่างบางใส่เสื้อคลุมสีขาวเปิดประตูแล้วโอบกอดบราวน์
“พี่บราวน์ ทำไมมาป่านนี้หละคะ เมื่อคืนเลยได้พี่ฟาร์วเลย เซงจัง ป่ะๆๆห้องนู้นว่าง”สาวร่างบางทำท่าจะพาบราวน์ไปแต่มีโซรั้งแขนสาวไว้
“แฟนชั้น เสียใจ”มีโซทำหน้าเอาเรื่อง
“ว่าไงนะ เธอเด็กใหม่หรอย๊ะ นี่ลูกค้าประจำชั้น”ยัยบางพูดขึ้น
“นี่ผัวชั้นเว้ย เข้าใจไว้ซะ”มีโซเริ่มขึ้นเสียง
“ฮึ...แค่คืนเดียวหรอ งั้นชั้นคงจะเป็นซุปเปอร์เมียของเค้าแล้วหละสิ”ยัยนั่นทำท่ากอดอก มีโซผลักอกแล้วง้างมือจะ....ต่อย!!
“อย่า....มีโซจ๋า ตอนนี้เรามาทำอะไรกัน นี่ดาว พี่มีแฟนแล้ว ต่อไปนี้คงไม่มาอีกแล้วหละ นี่แฟนพี่ พี่รักเค้าคนเดียว จำไว้นะ อย่าทำแบบนี้อีก”บราวน์พูดไม่ทันใดอั้มที่กอดอกอยู่นานก็ดันตัวยัยบางออกจนหน้าทิ่มแล้วเข้าไปในห้อง
“ฟาร์วค๊ะ”อั้มทำเสียงออดอ้อน ฟาร์วรวบตัวอั้มแล้วกอดไว้
“ดาวจ๋า จุ๊บๆๆ”ฟาร์วจูบไปตามตัวของอั้ม มีกลิ่นแอลกอฮอลล์ติดอยู่ตามตัวที่เปลือยของฟาร์วมีผ้าห่มปิดท่อนล่างอยู่ประปราย อั้มดันฟาร์วแล้วตบหัวอย่างแรง ผลั่ว!!
“มึงตื่นได้ละ!!!!!”อั้มขึ้นเสียง ฟาร์วลืมตาขึ้นช้าๆเมื่อเห็นสาวร่างสูงแรงแค้นก็สูงยืนจ้องหน้าก็ถอยไปจนสุดเตียง
“โอ้เบบี้ ไอซอรี่ ไอว๊อนคัมแบล็กทูรีซอทนาว”ฟาร์ววิ่งเข้าห้องน้ำทันควัญ อั้มเดินออกจากห้องช้าๆแล้วหยิบกระจกมาจัดทรงผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไปห้องต่อไปเถอะ ชั้นรอไอ้ห่านี้เอง”อั้มพูดเนิบๆ ยัยบางวิ่งแจ่นหายไปทันที
ห้องสอง ก๊อกๆๆ สาวผมสั้นสูงขาวเปิดประตูออกในชุดที่เพิ่งจะสวมไปหมาดๆผมยังเปียกอยู่
“ป๊อป ฮือๆๆ”ฟางที่เห็นป๊อปปี้นอนอยู่ในห้องก็ร้องไห้โฮ
“นี่แฟนพี่ป๊อปหรอค่ะ”สาวผมสั้นพูดขึ้น
“ใช่ นี่แหละแฟนไอควายที่นอนอยู่ข้างใน แล้วเธอหละเป็นใคร”มีโซพูดแล้วจิกตาใส่
“อ๋อ หนูเป็นเด็กใหม่ค่ะ หนูขอโทดจริงๆนะคะ หนูแค่ทำตามงาน หนูขอโทดนะคะ เค้าจ้างหนู หนูก็ต้องทำ มันคือหน้าที่ของหนู ขอโทดนะคะ”สาวผมสั้นเดินลงไปชั้นล่างทันที
“ไอบ้าๆๆ”ฟางเดินไปเขย่าตัวป๊อปจนตื่น
“เอ้า ที่รัก มาทำอะไรที่นี่หละ”ป๊อปทำเป็นแกล้ง
“ไม่ต้องมาพูดแบบนี้ ฟางเกลียด เกลียดคนเจ้าชู้”ฟางพูดขึ้นแล้วทำท่าจะเดินหนี
“ฟาง เค้าขอโทดนะ”ป๊อปพูดเบาๆ
“ไม่รู้อะไรทั้งนั้น T^T”ฟางวิ่งลงหนีไปพร้อมกับอั้มที่ดึงหูฟาร์วตามไปติดๆ ป๊อปที่แต่งตัวแล้ววิ่งลงตามกันไป แก้วทำหน้าสะอื้นและมันใจแน่ว่าห้องต่อไปคือโทโมะ
ห้องที่สาม ก๊อกๆๆ คนที่เปิดประตูออกมาหน้าตาเริด เชิด เหวี่ยงมาก แต่เปิดออกมาก็เดินลงไปโดยไม่พูดอะไรเลย โทโมะที่นอนหลับเปลือยอยู่บนเตียงห่มผ้าผืนนึงดิ้นไปดิ้นมาควานหาคนที่อยู่บนเตียงแต่ก็ได้เพียงหมอนข้าง
“โทโมะ...”แก้วน้ำตาคลอเกือบจะไหลแล้วค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปในห้อง
“โทโมะ!!”แก้วตะโกนทั้งน้ำตา โทโมะลืมตามามองแล้วยิ้มอย่างเคลิ้มๆ
“ยัยทอมมาแล้วหรอ ฮ่าๆๆ เป็นไง เมื่อคืนสนุกไหม”โทโมะพูดยั่ว ตอนนี้สมองเค้าเต็มเปี่ยม แก้วแทบเป็นลมเมื่อเค้าพูดแบบไม่รู้สึกรู้สา
“ทำไมทำแบบนี้ นายเป็นแฟนชั้นนะ”แก้วพูดแล้วผลักอกโทโมะที่นั่งบนเตียงเบาๆ
“ฟงแฟนอะไร อย่างเธอได้เป็นแค่แฟนกำมะลอของชั้นเท่านั้นแหละ ชั้นไม่เคยรักเธอและคิดกับเธอเป็นแฟนเลย จำใส่หัวไว้ด้วยนะยัยทอม ชั้นจะทำแค่แกล้งเธอเท่านั้นแหละ ที่แท้เธอก็ผู้หญิงจริงๆด้วยนะ และแล้วชั้นก็ชนะเธอ เธอแพ้ชั้นย่อยยับเลยนะจ๊ะ ยัยทอมเอ้ย ถือว่าสอนประสบการณ์บนเตียงให้แล้วกันนะ ฮึ...สนุกไหมหละ แค่พูดว่าชั้นรักเธอก็เคลิ้มยอมทุกอย่างซะละ ง่ายเนอะ...โทโมะ โอ๊ย โทโมะ ทั้งคืนนะแก้ว...”โทโมะยิ้มมุมปากแล้วเลียนเสียงแก้วเมื่อคืนก่อนจะลุกขึ้นยืนเอาผ้าพันดีๆ แก้วหน้าเหวอเป็นคนบ้าแล้วตบโทโมะเต็มแรง เพี้ย ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“พอได้ละ จำไว้นะ ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นของเธอ นี่ชั้นก็ลดตัวสุดๆแล้วนะ ควรจำไว้ เอาบุญเอาทาน”โทโมะพูดแล้วเข้าห้องน้ำไป มีโซและบราวน์กอดกันกลมมองภาพตรงหน้าอย่างรับไม่ได้ คนที่รับไม่ได้ที่สุดคือแก้ว แก้วแทบทรุดเมื่อโทโมะพูดจบ แก้วหันหลังไปมองบราวน์และมีโซตาลอยๆแล้วสะอื้นร้องไห้อย่างหนักก่อนจะวิ่งออกไปพร้อมเอามือปิดปาก มีโซและบราวน์รีบวิ่งตามไปทันที
ณ รีสรอท
“ฮือๆๆๆ”แก้วเอามือปิดใบหน้าแล้วร้องไห้อย่างหนัก ประตูถูกเคาะหลายรอบแต่ก็ไม่ยอมเปิดจน แกร่ก เสียงเบลบอยไขกุญแจเข้ามาให้ ทั้ง6คนวิ่งเข้ามาในห้องกันเป็นคู่ๆ ทุกคู่ต่างดีกันแล้ว (ไวชิบ) แก้วหันหน้าหนีทุกคนแล้วร้องไห้ ฟางขึ้นไปนั่งข้างๆเมื่อมีโซเล่าทุกอย่างให้ทุกคนฟังแล้ว
“โทโมะก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าไปมอบใจให้มันเลย ผู้หญิงที่รักมันแบบแก้วก็ต้องเป็นแบบนี้กันทุกคนแหละ”ป๊อปปี้พูดขึ้น แก้วหันไปมองป๊อปปี้แล้วสะอื้น ปากสั่น ตาบวม จมูกแดง
“แก้ว....ทำใจนะ”ฟางโอบกอดแก้วไว้ แก้วสะอื้นน้ำตาเปียกเสื้อของฟางเต็มไปหมด
“เรากลับบ้านกันเถอะ”แก้วเงยหน้าขึ้นมาพูด
“เอ่อ...ยังไม่ครบเลยนะแก้ว”บราวน์พูดขึ้น
“งั้นก็อยู่กันไปนะ แก้วคงต้องกลับก่อน แก้วอยู่ไม่ได้อีกแล้วหละ”แก้วพูดแล้วเดินออกไปพร้อมกระเป๋าสะพาย เสื้อผ้าที่โทโมะซื้อให้เมื่อวานก็ไม่ยอมเอาไป ฟางทำท่าจะวิ่งตามแต่ป๊อปปี้รั้งมือไว้
“ให้แก้วสงบใจคนเดียวเถอะนะ”ป๊อปพูดแล้วเอาฟางมากอด
ณ หอพัก
แก้วกลับมาถึงตอนกลางวันแล้วนั่งปล่อยโฮและหลับไป
4วันผ่านไป
ความทุกข์หมักหมมขึ้นเรื่อยๆพร้อมความแค้น แก้วไปโรงเรียนพร้อมกับมีโซ อั้มและฟางทุกวันอย่างไม่ร่าเริง
“แก้ว โอเคไหม”มีโซถามเมื่อถึงหน้ารั้วมหาลัย วันนี้เป็นวันที่แก้วต้องเจอหน้าโทโมะวันแรก
“โอเค”แก้วพูดแผ่วๆก่อนจะเดินนำไป โทโมะที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนมองผ่านมายังแก้วที่สภาพดูแย่มาก หน้าตาซีดเซียวผอมแห้งแรงไม่มี แต่ก็ยังสวย แก้วเดินเกาะแขนมีโซโดยไม่มองใครเลย โทโมะที่เห็นแก้วก็พากันหัวเราะกับเพื่อนๆ
“ยัยทอมโซมเว้ยเฮ้ย”โทโมะพูดขึ้นแต่เพื่อนที่เหลือ3คนไม่ขำกันเลย
“สนุกป่ะวะไอ้โมะ”ป๊อปพูดขึ้น ฟางปลีกตัวไปหาป๊อปแล้วเอาสมุดที่ทำงานให้ ให้กับป๊อป
“สนุกสิว่ะ กูเอาชนะไอ้ทอมนั่นได้ แม่งแน่”โทโมะพูดเหมือตัวเองดี ฟางโมโหเลยเอาสมุดฟาดหัวโทโมะเต็มแรง ผลั่ว!!
“เฮ้ย มาฟาดกันทำไมคราบบบ”โทโมะเล่นเสียง
“คุยกันมา3ปีแล้ว แต่มาเสียความรู้สึกที่สุดก็เมื่อสี่วันที่แล้ว พี่แม่งเลวจริงๆ นับถือที่สุด ขอให้อย่าได้เจอรักแท้เลย มีเมียเมียมีลูกไม่ได้ แท้งๆๆๆตายกันไปทั้งครอบครัว เลว!!”ฟางพูดแล้วเชิดหน้าหนีก่อนจะวิ่งตามแก้วไป
“แฟนมึงแช่งกูอ่ะป๊อป”โทโมะพูด
“กูเห็นด้วยกับฟางว่ะ”บราวน์เสริม
“มึงทำแก้วแย่ไปมากนะเว้ย ผู้หญิงคนอื่นๆมันไม่เป็นถึงขนาดนี้ แต่นี่มึงเจี้ยมากนะครั้งนี้ กูยอมรับ”ฟาร์วพูด
“มึงเลิกว่าได้ละ ไปเรียนๆ”โทโมะพูดแล้วลุกไปกับเพื่อน
พักกลางวัน
แก้วก้มหน้าก้มตานั่งรอฟาง อั้ม มีโซกินข้าวแต่ตัวเองไม่กินอะไรเลย
“แก้ว กินน้ำไหม เดี๋ยวเราไปซื้อให้”ฟางที่นั่งข้างแก้วถามขึ้น แก้วก้มหน้ามองโต๊ะไม่พูดอะไรเพียงแต่ส่ายหัวไปมา
“กินด้วยกันก็ได้ สักนิดนะ”มีโซพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร แก้วไม่หิว”แก้วปฏิเสธท่าเดียว
“แก้ว...ฟังพี่นะ มันทำได้เราก็ทำได้ ประชดแม่งเลยว่าสตรีอย่างเราก็มีศักดิ์ศรี”อั้มพูดขึ้น แก้วเงยหน้ามองแล้วคิด
“เอ่อ...พี่แก้วครับ ผม เอ่อ... ผมชื่อแค้มป์นะครับ ขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ”ชายหนุ่มหน้าตาดีก้มหน้าก้มตาแก้มชมพูระเรื่อเดินมาขอเบอร์อีกตามเคย
“เอ่อ...อ่ะ เนี้ยเบอร์พี่ 088-637-****” แก้วพูดขึ้น
“แก้ว”มีโซและฟางพูดพร้อมกันไม่เชื่อว่าแก้วจะให้
“ดีแล้ว”อั้มยิ้มเมื่อรู้ว่าแก้วกำลังเริ่มแผนที่ตัวเองแนะนำ
“ขอบคุณนะครับ”แค้มป์ยิ้มน้อยๆแล้วเดินหายออกจากโรงอาหารไป
“ร่าเริงเข้าไว้น้องรัก เชื่อพี่ ทุกอย่างจะดีขึ้น อย่าไปแคร์ ร่าเริงๆ”อั้มพูดขึ้น
“ค่ะ พี่อั้ม”แก้วสูดลมหายใจแล้วทำหน้าตาสดชื่น
“นี่..เครื่องสำอาง ไปเสริมหน้าโทรมหน่อย”อั้มยื่นกระเป๋าตัวเองให้ที่หนังอึ๋งเพราะมีแต่ของเสริมสวย
ตอนกลับบ้าน
“ฟาง ไปเที่ยวกันไหม”ป๊อปเดินมาออกปากชวน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
แค้นจังเลยเนอะ......แค้นๆๆๆ คับแค้นใจแทนแก้ว
โทโมะช่างใจร้ายมากๆๆ เลวๆๆๆ แต่ด้าแต่งเอง 555
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะว่าจะหวานอมขมกลืนขนาดไหน
รักทุกคนเหมือนเดิมนะจ๊ะ muah!!