Change in to love…จาก ร้าย กลายเป็น รัก

6
 
ร่างสูงขับรถพาร่างบางไปส่งที่คอนโด ทั้ง2นั่งเงียบตลอดทาง ในหัวสมองยังคงคิดถึงเหตุการณ์ในลิฟต์ แต่
 
ที่อายที่สุดคงเป็นร่างบางที่เสีย Fist kiss ไป แม้นึกโกรธร่างสูงแต่ลึกๆแล้วเธอยังคงปรารถนาจูบนั้นอีกครั้ง
 
“เป็นอะไรครับ ยังไม่หายเขินอีกเหรอ” ร่างสูงที่เห็นร่างบางนั่งอมยิ้มจึงเอ่ยแซวขึ้น
 
“ก็มาลองเป็นฉันมั๊ยล่ะ ทำอะไรไม่อายฟ้าอายดิน” ร่างบางหันมาเอ็ดร่างสูงอย่างช่วยไม่ได้ ก็ดูเข้าสิเธออายแทบ
 
แทรกแผ่นดินหนีแต่เขากลับนั่งเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่ได้
 
“อ้าว ผมผิดสินะที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้” ร่างสูงเอ่ยทำให้เลือดนั้นฝาดขึ้นมาที่แก้มใสๆยิ่งกว่าเดิม
 
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่ฉันเป็นผู้หญิงทำอะไรรับผิดชอบกันบ้าง” ร่างบางท้วง
 
“ก็แต่งงานไง เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมารับคุณไปคุยเรื่องงานแต่งนะ” ร่างสูงหันมาสบตาร่างบางแล้วยิ้มน้อยๆ
 
“ฉันถามนายจริงๆเถอะนะ นายคิดยังไงกับฉัน” ร่างบางเอ่ยถามและส่งสายตาแบบอยากรู้ความในใจของร่างสูงเต็ม
 
ทน
 
“ถ้าผมบอกว่าผมรักคุณ รักตั้งแต่คุณยังเป็นแค่นิสิตปี2 คุณจะเชื่อไหม” ร่างสูงตอบก่อนจะหักรถลงข้างทางแล้ว
 
เอื้อมมือมากุมมือร่างบางไว้
 
“พูดตรงๆ ฉันก็ไม่ปฏิเสธว่าฉันไม่สนใจคุณ แต่สำหรับฉันมันเร็วเกินไป ฉันขอได้ไหมคะ 3 เดือนนี้ให้เป็นเวลาที่
 
เราศึกษากัน แล้วถ้าใช่จริงๆ เราค่อยพูดเรื่องนี้กับผู้ใหญ่” ร่างบางตอบร่างสูง แม้ทั้งคู่จะเพิ่งเจอกันได้ไม่นาน แต่
 
มันมีสิ่งหนึ่งกำลังเติบโตและผลิบานอยู่ในใจทั้งคู่อย่างไม่รู้ตัว ยิ่งนานวันหัวใจ2ดวงมันก็ยิ่งโหยหาปรารถนาเวลาที่
 
จะมาใกล้ชิดกัน
 
 
“ครับ 3 เดือน...3เดือนที่ผมจะพิสูจน์ว่าผมรักคุณ” ร่างสูงค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ร่างบางแต่ร่างบางใช้นิวชี้ดัน
 
ปลายคางร่างสูงไว้ ทำให้ร่างสูงนิ่วหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
 
“คนนิสัยไม่ดี ฉวยโอกาสอีกแล้ว ทำแบบนี้กับสาวหลายคนหรือเปล่าคะ” ร่างบางปรามอย่างอายๆ
 
“ก็ทำเฉพาะกับคนนี้แหละ ทำให้เป็นพิเศษเลยนะ” ร่างสูงตอบแล้วส่งสายตาเย้ายวนมาให้ร่างบาง
 
“ไปเถอะค่ะเที่ยงแล้วยังไม่ได้กินข้าวเลย” ร่างบางตัดบทร่างสูง เพราะเกรงว่าจะมีpaparazziมาแอบถ่ายอีก
 
    ร่างสูงไม่พูดอะไร เลื่อนใบหน้าออกมาแล้วมุ่งหน้าสู่คอนโดร่างบางทันที
 
                ร่างบางและร่างสูงตัดสินใจมาทำกับข้าวกินเองที่คอนโดร่างบาง เพราะอยากหลบหน้าประชาชนสัก
 
พัก อีกอย่างร่างสูงก็อยากใช้เวลาอยู่กับร่างบาง2ต่อ2ให้นานที่สุด ร่างบางเสียบคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูเข้าไปก็พบ
 
ว่าผู้จัดการแสนสวยพร้อมกับพี่ชายสุดห่วยเพราะไม่ได้เจอกันตั้งแต่เกิดเรื่องกอดกันในลักษณะ 18+
 
 
“กรี๊ดดด พี่ทำไรกันน่ะ” ร่างบางกรีดร้องขึ้น ส่งผลให้โฟร์รีบกระโดดออกจากอ้อมกอดสามีหนุ่มอย่างอายๆ
 
“แกจะร้องทำไมเนี่ย สามีภรรยาเขาจะจู๋จี๋กันขัดจังหวะจังเลย” พิชญ์เอ็ดน้องสาวตนอย่างไม่ใยดี
 
“นี่พี่พิชญ์ ฟางเครียดก็เครียดหายไปไหนมาตั้งแต่เรื่องเกิด” น้องสาวทวงถามอย่างน้อยใจ
 
“นี่โทษฉันไม่ได้นะ ก็คุณว่าที่สามีแกนั่นแหละ โอนเคสผ่าตัดคนไข้มาให้ฉันเพราะต้องมาเคลียร์ข่าวกับแกเนี่ย นี่
 
ถ้าไม่ได้ฉันนะ ป่านนี้ไอ้ป๊อปยังนั่งอยู่ที่WARDอยู่เลย” พี่ชายที่แสนดีออกตัว
 
“อ้าว ก็ใครจะไปรู้เล่า แล้วนาย!!..ทำไมไม่บอก” ร่างบางแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ก่อนจะหันมาเอ็ดร่างสูงที่ยืนมองการ
 
สนทนาอยู่ห่างๆ
 
“OK OKผมขอโทษแต่แค่1เคสเอง ทีพี่โอนให้ผมตั้ง5-6เคสยังไม่ว่าอะไรเลย ช่วยกันหน่อยน่า” คนที่โดนพาล
 
แก้ตัว
 
“อ้าว..แล้วพี่โฟร์จะไปไหน” ร่างบางถามเมื่อเห็นกระเป๋าใบใหญ่2-3ใบ
 
“อ๋อ พี่จะไปอยู่กับพิชญ์น่ะ เดี๋ยวฟางจะแต่งงานพี่ก็ต้องย้ายออกเร็วๆนี้อยู่แล้วอีกอย่าง พี่ท้องด้วย” โฟร์อธิบาย
 
และสารภาพอย่างอายๆ
 
O.O <<< หน้าตาของผู้มาใหม่ทั้ง2
 
“ท้อง!! ตั้งแต่เมื่อไหร่” ร่างบางเอ่ยถามเพราะพี่ชายเธอเพิ่งสีวทกับพี่สะใภ้แค่2วันเองไม่ใช่เหรอ ทำไมท้องเร็ว
จัง
 
“ก็2วันที่ฟางหายตัวไปพิชญ์ไม่อยากให้พี่เครียดก็เลย...” ว่าที่คุณแม่ตอบแล้วก้มหน้าอย่างอายๆ
 
“OK..ไม่ต้องเล่าแล้ว งั้นฟางก็อยู่คนเดียวสินะ” ร่างบางตัดพ้ออย่างน้อยใจ
 
“เดี๋ยวไอ้ป๊อปก็มาอยู่กับแกแล้วไม่ต้องกลัวหรอกน่า” ผู้เป็นพี่ชายตัดบทก่อนจะเอ่ยลา แล้วฝากฝังน้องสาวไว้กับ
 
หมอหนุ่มรุ่นน้อง
 
                และก็เหลือ2คนเช่นเคย ร่างบางนิ่วหน้าอย่างน้อยใจ ทำไมมีแต่คนทิ้งเธอนะ พี่ชายก็เหมือนไม่ทุกข์
 
ร้อน คุณพ่อที่ยังติดต่อไม่ได้ มาเจอข่าวเสียๆหายๆอีก
 
“ทำไมมีแต่คนทิ้งฉันเนี่ย” ร่างบางระบายออกมาอย่างเหลืออด
 
“ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมั๊ย รับรองคุณจะหายกลัวเลย” ร่างสูงเอ่ยแล้วไล่สายตามองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า
 
“บ้า!! ทำอาหารดีกว่าหิวจะแย่” ร่างบางตัดบทแล้วเดินเข้าห้องครัว โดยมีร่างสูงเดินตามมาติดๆ
 
“ทำอะไรกินเหรอ” ร่างสูงถาม เขาหวังอย่างยิ่งว่าเขาคงมีโอกาสได้ถามเธอแบบนี้ทุกวัน เขาอยากให้เธอมายืนอยู่
 
ในบ้านของเขา บ้านที่มีเขาและเธอ
 
“คิดว่าจะทำต้มจืดกับข้าวผัดทะเลน่ะ” ร่างบางเอ่ยตอบก่อนจะไปหาวัตถุดิบจากตู้เย็น
 
“ให้ผมช่วยนะ” ร่างสูงเดินมาด้านหลังร่างบางก่อนจะเอาแขนโอบเอวร่างบางไว้1ข้าง และเอาอีกข้างทำเป็นหา
 
ของให้ตู้เย็น  ร่างบางสะดุ้งแล้วตีที่แขนร่างสูงแรงๆ1ที
 
“ตั้งแต่บนรถแล้วนะ ทำไมฉวยโอกาสเก่งจัง” ร่างบางเลิกหาของในตู้เย็นแล้วเอียงหน้าเอ็ดร่างสูง ส่วนร่างสูง
 
เปลี่ยนจากโอบด้วยมือข้างเดียวก็กลายเป็นกอดรัดร่างบางด้วยวงแขนแข็งแกร่ง2ข้าง แล้วซบใบหน้าลงบนผมนุ่ม
 
อีกครั้ง ทำให้ใจร่างบางเต้นไม่เป็นจังหวะ ก็ดูเขาสิเอะอะก็จ้องจะลวนลามเธอลูกเดียว
 
“ไม่ได้ฉวยโอกาส ก็คุณตัวนิ่มอย่างกับตุ๊กตาแถมยังหอมอีกใครจะไปทนไหวเล่า” ร่างสูงเอ่ยแล้วโยกกายไปมา
 
ทำให้ร่างบางอมยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
 
“ทนไม่ไหวก็ต้องทำให้ไหว ถ้าเอาตัวฉันไปให้กองพิสูจน์หลังฐานตรวจ ตัวฉันคงมีแต่รอยนิ้วมือคุณแน่ๆ” ร่างบาง
 
เอ่ยก่อนค่อยๆแกะมือร่างสูงแล้วหันหน้ามาประจันหน้ากับเขา แต่ก็ไม่วายโดนร่างสูงโอบกอดอีกครั้ง
 
“นี่....จะรวมร่างกับฉันหรือไงรัดซะแน่นเลย” ร่างบางเอ่ยอย่างขำๆ
 
“ไม่เอาหรอก ไม่รวมหรอก อยู่แบบนี้ดีแล้ว...อยากเอาเปรียบคุณแบบนี้เรื่อยๆ” ร่างสูงเอ่ยก่อนจะจุมพิตที่หน้าผาก
 
เนียนใสหนึ่งครั้ง
 
“แน่ะ!!...เอาอีกแล้วคนนิสัยเสีย จะได้กินไหมเนี่ยข้าว” ร่างบางเอ็ดแต่ก็ยังอมยิ้มอยู่
 
“ไม่อยากกินข้าวแล้วอ่ะ อยากกินคุณมากกว่า” ร่างสูงเอ่ยจบไม่รอให้ร่างบางได้เปิดปากพูดก็ประกบริมฝีบดเบียด
 
กับเรียวปาดเนียนสวยที่เพิ่งสัมผัสไปไม่นานก่อนหน้านี้ แต่ครั้งนี้ร่างสูงปลุกเร้าอารมณ์ของร่างบางได้ไม่นาน ร่าง
 
บางก็ตอบสนองอย่างดี มือที่เคยรัดอยู่ที่เอวร่างบางตอนนี้เริ่มซุกซนซอกแซกไปทั่ว ลูบไล้บริเวณบั้นท้ายงอนสวย
 
ผ่านลงที่ต้นขาเรียวเล็ก แล้วลากมือมาบริเวณสีข้างร่างบาง ส่งผลให้ร่างบางครางอยู่ในลำคอ ก่อนจะถอนจุมพิต
 
แล้วลากริมฝีบางมาที่ซอกคอขาวเนียน ฝากร่องรอยไว้จากต้นคอลงมาถึงช่วงไหล่ แล้วลากขึ้นไปจุมพิตที่ปากเรียว
 
สวยนั่นอีกครั้ง
 
ร่างสูงลิ้มรสหวานจากปากร่างบางได้สักพักร่างบางก็ผละออก ทำให้ร่างสูงเม้มปากจนเป็นเส้นตรงแล้วเสย
 
ผมอย่าง
 
ไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่พอเห็นร่องรอยจ้ำๆที่เขาฝากไว้ที่ซอกคอร่างบาง และปากที่เริ่มบวมเจ่อเล็กๆของร่างบาง
 
แล้ว เขารู้สึกพอใจอย่างบอกไม่ถูก
 
“ยิ้มอะไรคะ” ร่างบางเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างสูงอมยิ้มแบบมีเลศนัย
 
“ดีใจ ที่ได้ชิมคุณมากขึ้น ถ้าแต่งงานผมสาบานว่าจะขย้ำคุณให้คาเตียงเลย” ร่างสูงตอบตรงๆ จนทำให้ร่างบางอด
 
ไม่ได้ที่จะหยิกสีข้างร่างสูงแรงๆ
 
“คนนิสัยไม่ดี ทำอาหารได้แล้วค่ะไม่หิวเหรอ” ร่างบางพูดจบก็หันหน้าหาของในตู้เย็น
 
“หิวข้าวน่ะกินนมก็หายหิว แต่หิวคุณน่ะทำยังไงก็ไม่อิ่มเสียที” ร่างสูงพูดเสร็จก็ตรงเข้าไปโอบร่างบางอีกครั้ง
 
“นี่พอแล้ว! จะทำอาหาร ถ้าไม่ช่วยก็ไปรอด้านนอกเลยไป” ร่างบางเอ็ด
 
“ไม่เอาอ่ะ ขออยู่ตรงนี้ดีกว่า” ร่างสูงพูดเสร็จก็คลายอ้อมแขนแล้วไปนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ในห้องครัว แต่ก็ไม่วายโดน
 
ร่างบางระแวงคอยหันมามองเป็นระยะๆ ทำให้ร่างสูงหัวเราะร่วนแล้วลุกขึ้นหอมแก้มใสหนึ่งฟอดแล้วออกจากห้อง
 
ครัวไป
 
                ร่างบางยืนลูบแก้วตัวเองป้อยๆแล้วทำอาหารต่อ แต่สงสัยต้มจืดวันนี้คงจะหวานเป็นน้ำเชื่อมแน่ๆเลย
 
เพราะคนฉวยโอกาสชอบมาทำตัวน่ารักตลอดเวลาแบบนี้โยนโหลน้ำตาลทิ้งดีไหมนะ
 
 ____________________________________________
 
วันนี้ว่างจัดเลยอัพเพิ่มอีกหนึ่งตอน ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะจ๊ะ