Change in to love…จาก ร้าย กลายเป็น รัก
9.8
OphraU123
แชร์นิยายฟิคชั่น
19) คืนใจ 50%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความไม่พร้อม
คำเดียวที่ผมคิดตอนนี้คือผมยัง ‘ไม่พร้อม’ บุคคลภายนอกที่มองผม ต่างก็เห็นพ้องกันว่า ไม่มี
ส่วนไหนที่ผมนั้นขาดตกบกพร่องเลย ฐานะการเงินของผมก็ไม่ได้ขี้เหร่ หน้าที่การงานก็เป็นที่นับ
หน้าถือตาของคนทั่วไป แถมเมียยังสวยอีก แต่สิ่งเดียวที่ยังติดค้างอยู่ในใจของผมไม่ใช่ความไม่
มั่นใจในความรักของผมกับฟาง ผมมั่นใจมานานมากแล้วเหลือเกินว่า ผมรักผู้หญิงคนนี้ แต่สิ่งที่ผม
ยังไม่มั่นใจคือ ผมสามารถเป็นพ่อคนได้จริงๆหรือ? ผมพร้อมที่จะดูแลชีวิตอีกหนึ่งชีวิตที่ผมสร้างขึ้น
มาได้จริงๆหรือ?
ช่วงที่ผ่านมา ผมมีเคสที่วอร์ดหนักหน่วงมาก ผมผิดเองที่ยุ่งวุ่นวายกับงานจนไม่ได้มี
เวลามาอยู่กับฟางมากนัก ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าธรรมชาติของมนุษย์ภรรยาเพศหญิงจะมีความนอยด์และ
น้อยใจเก่งขนาดไหน แถมมีตัวเล็กดิ้นอยู่ข้างในมันย่อมทวีดีกรีขึ้นมาอีกหลายเท่า ต่เป็นเพราะผม
ชินกับการอยู่คนเดียว บการที่จู่ๆจะมีใครอีกคนมาร่วมใช้ชีวิตในบ้านหลังเล็กๆด้วยกัน มันจึงเป็นเรื่อง
ที่ผมไม่คุ้นชิน
และสิ่งที่ผมควรทำตอนนี้ คือการไปง้ออีกคนที่เดินกระแทกเท้าหนีเข้าห้องไปเมื่อกี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ก็เคาะเป็นมารยาท ยังไงสาวเจ้าก็ไม่มาเปิดให้อยู่ดี และก็คงไม่ล็อคเพราะน่าจะรอให้
ผมมาง้ออยู่ ผมเปิดประตูเข้าไปช้าๆ เห็นกองเสื้อผ้าสภาพยับยู่ยี่ กองพะเนินกันอยู่บนเตียง ไม้
แขวนเสื้อสองสามอันตกกระจายประปรายไปตามพื้น ส่วนตัวการก็กำลังนั่งไหล่สั่นตัวโยนอยู่บน
เตียง ในมือกำกระเป๋าผ้าสีดำไว้หลวมๆ
ไม่มีสายตาจ้องมามาที่ผม
ผมจัดสินใจเดินเข้าไปดึงของทุกอย่างออกจากมือนิ่ม และโยนมันไปที่ผนังห้องอีกฝั่ง
เจ้าตัวทำท่าจะลุกไปเก็บกลับมาเหมือนเดิม แต่ก็โดนผมจับรวบขึ้นมานั่งบนตักเสียก่อน
“ร้องไห้ทำไมครับ?”
“…”
“สภาวะทางอารมณ์ของเด็กขึ้นอยู่กับอารมณ์คุณแม่ขณะตั้งครรภ์ด้วยนะครับ ร้องไห้แบบนี้ลูกออก
มามีหวังได้ขี้แงแน่ๆ”
“นายจะเอายังไง?”
“...”
“ฉันไม่เล่นนะ จะหย่าวันไหน บอกมาได้เลย สะดวกเมื่อไหร่ เสนอมาเลยดีกว่า”
“ใครบอกจะหย่า”
“การกระทำนายมันบอกทุกอย่าง”
“ที่ผมมาง้อ มากอด มาหอมคุณบบนี้หรือ? คืออยากหย่า”
“...”
“ผมรักคุณ รักลูกของเราด้วย เพราะฉะนั้น ผมไม่ยอมให้คุณเลี้ยงลูกคนเดียวแน่ ลูกผม ผมก็จะ
เลี้ยง เมียผม ผมก็จะดูแล”
“ไม่ต้องเลย”
“ความสัมพันธ์ของเรามันฉาบฉวยและรวดเร็ว ที่เราเป็นแบบนี้เป็นเพราะเรายังศึกษากันได้ไม่ดี แต่
หลังจากนี้ เรามาค่อยๆเรียนรู้กันและกันนะครับ แม้ว่ามันจะแตกต่างจากคู่ชาวบ้าน แต่ผมมั่นใจว่าคู่
ของเราจะมีความสุขยิ่งกว่าคู่ใครๆ”
ไม่มีคำตอบจากคนในอาณัติ แต่มีเพียงอ้อมกอดเล็กๆที่กำลังโอบกอดผมอยู่ในตอนนี้
แรงสะอื้นเบาลงแล้ว เรากอดกันอยู่อย่างนั้น จนตัวเล็กในอ้อมกอดค่อยๆนิ่งลง จากนั้นก็ผละกาย
ออกเผยให้เห็นดวงตาที่เคยหวานตอนนี้มันกำลังบวมแดงอย่างน่าตกใจ ผมก้มลงจูบเปลือกตาเล็ก
ทั้งสองข้าง รู้สึกผิดเหลือเกินที่ทำให้ดวงตาคู่นี้ต้องบอบช้ำ จนไม่อยากทำให้คนตรงหน้าร้องไห้อีก
แล้ว
“ผมขอโทษนะ ที่ผมไม่มีเวลาให้คุณ ขอโทษที่ทำให้คุณน้อยใจ ผมผิดเองที่ไม่พูดความคิดของผม
ให้คุณได้รับรู้”
“มีอะไรก็บอกกันสิ เราไม่ใช่คู่รักนะ แต่เราเป็นครอบครัว ร่วมทุกข์ร่วมสุขมันคือเรื่องธรรมดาไม่ใช่
หรือคะ”
ใบหน้าหวานกำลังระบายยิ้มอ่อนๆให้ผม นี่ใช่ไหมความรู้สึกของคำว่าครอบครัว ตลอด
ชีวิต ผมอยู่ในฐานะลูกชายในบ้าน แต่ตอนนี้ ผมกำลังเป็นพ่อ และกำลังเป็นหัวหน้าครอบครัว ผม
กำลังจะได้รับหน้าที่ใหม่ที่ยิ่งใหญ่เหลือเกินสำหรับผม
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่เข้ามาทำให้ครอบครัวของผมเป็นรูปเป็นร่างและสมบูรณ์ ก้าวไปด้วยกันนะ
ครับ ลูกของเรา เราจะดูแลเขาให้สมกับเป็นรักของเรา สร้างครอบครัวด้วยกันนะ”
____________________________50%__________________________
ฮูเร่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฉันกลับมาแล้ว 2 ปีเต็มจ้าาาาาาาาา ที่หายไป
ไปหลงดงYมา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
หนีไปแต่งYมาค่ะ เมื่อวันก่อนดูรายการกามิติดมัน ละก็นึกถึงคู่PFขึ้นมา แล้วก็นึกถึงนิยายเรื่องนี้ที่ข้าพเจ้าแต่งค้างไว้
ขอโ?าด้วยนะคะที่หายไป รู้สึกผิด และยินดีรับฟังคำด่าค่ะ ตอนนี้เรียนหนักอยู่เหมือนกัน ใกล้สอบแล้วแต่ดิฉันอยากอัพค่ะ มา50%ก่อนนะคะ (เอานิสัยอัพฟิคเด็กดีมาใช้)
มีเรื่องเล่าเยอะเลย แต่แบบ ขี้เกียจพิมพ์ ยังไงก็จะมาอัพนะจ๊ะ ไปล้าววววววววว
คำเดียวที่ผมคิดตอนนี้คือผมยัง ‘ไม่พร้อม’ บุคคลภายนอกที่มองผม ต่างก็เห็นพ้องกันว่า ไม่มี
ส่วนไหนที่ผมนั้นขาดตกบกพร่องเลย ฐานะการเงินของผมก็ไม่ได้ขี้เหร่ หน้าที่การงานก็เป็นที่นับ
หน้าถือตาของคนทั่วไป แถมเมียยังสวยอีก แต่สิ่งเดียวที่ยังติดค้างอยู่ในใจของผมไม่ใช่ความไม่
มั่นใจในความรักของผมกับฟาง ผมมั่นใจมานานมากแล้วเหลือเกินว่า ผมรักผู้หญิงคนนี้ แต่สิ่งที่ผม
ยังไม่มั่นใจคือ ผมสามารถเป็นพ่อคนได้จริงๆหรือ? ผมพร้อมที่จะดูแลชีวิตอีกหนึ่งชีวิตที่ผมสร้างขึ้น
มาได้จริงๆหรือ?
ช่วงที่ผ่านมา ผมมีเคสที่วอร์ดหนักหน่วงมาก ผมผิดเองที่ยุ่งวุ่นวายกับงานจนไม่ได้มี
เวลามาอยู่กับฟางมากนัก ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าธรรมชาติของมนุษย์ภรรยาเพศหญิงจะมีความนอยด์และ
น้อยใจเก่งขนาดไหน แถมมีตัวเล็กดิ้นอยู่ข้างในมันย่อมทวีดีกรีขึ้นมาอีกหลายเท่า ต่เป็นเพราะผม
ชินกับการอยู่คนเดียว บการที่จู่ๆจะมีใครอีกคนมาร่วมใช้ชีวิตในบ้านหลังเล็กๆด้วยกัน มันจึงเป็นเรื่อง
ที่ผมไม่คุ้นชิน
และสิ่งที่ผมควรทำตอนนี้ คือการไปง้ออีกคนที่เดินกระแทกเท้าหนีเข้าห้องไปเมื่อกี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ก็เคาะเป็นมารยาท ยังไงสาวเจ้าก็ไม่มาเปิดให้อยู่ดี และก็คงไม่ล็อคเพราะน่าจะรอให้
ผมมาง้ออยู่ ผมเปิดประตูเข้าไปช้าๆ เห็นกองเสื้อผ้าสภาพยับยู่ยี่ กองพะเนินกันอยู่บนเตียง ไม้
แขวนเสื้อสองสามอันตกกระจายประปรายไปตามพื้น ส่วนตัวการก็กำลังนั่งไหล่สั่นตัวโยนอยู่บน
เตียง ในมือกำกระเป๋าผ้าสีดำไว้หลวมๆ
ไม่มีสายตาจ้องมามาที่ผม
ผมจัดสินใจเดินเข้าไปดึงของทุกอย่างออกจากมือนิ่ม และโยนมันไปที่ผนังห้องอีกฝั่ง
เจ้าตัวทำท่าจะลุกไปเก็บกลับมาเหมือนเดิม แต่ก็โดนผมจับรวบขึ้นมานั่งบนตักเสียก่อน
“ร้องไห้ทำไมครับ?”
“…”
“สภาวะทางอารมณ์ของเด็กขึ้นอยู่กับอารมณ์คุณแม่ขณะตั้งครรภ์ด้วยนะครับ ร้องไห้แบบนี้ลูกออก
มามีหวังได้ขี้แงแน่ๆ”
“นายจะเอายังไง?”
“...”
“ฉันไม่เล่นนะ จะหย่าวันไหน บอกมาได้เลย สะดวกเมื่อไหร่ เสนอมาเลยดีกว่า”
“ใครบอกจะหย่า”
“การกระทำนายมันบอกทุกอย่าง”
“ที่ผมมาง้อ มากอด มาหอมคุณบบนี้หรือ? คืออยากหย่า”
“...”
“ผมรักคุณ รักลูกของเราด้วย เพราะฉะนั้น ผมไม่ยอมให้คุณเลี้ยงลูกคนเดียวแน่ ลูกผม ผมก็จะ
เลี้ยง เมียผม ผมก็จะดูแล”
“ไม่ต้องเลย”
“ความสัมพันธ์ของเรามันฉาบฉวยและรวดเร็ว ที่เราเป็นแบบนี้เป็นเพราะเรายังศึกษากันได้ไม่ดี แต่
หลังจากนี้ เรามาค่อยๆเรียนรู้กันและกันนะครับ แม้ว่ามันจะแตกต่างจากคู่ชาวบ้าน แต่ผมมั่นใจว่าคู่
ของเราจะมีความสุขยิ่งกว่าคู่ใครๆ”
ไม่มีคำตอบจากคนในอาณัติ แต่มีเพียงอ้อมกอดเล็กๆที่กำลังโอบกอดผมอยู่ในตอนนี้
แรงสะอื้นเบาลงแล้ว เรากอดกันอยู่อย่างนั้น จนตัวเล็กในอ้อมกอดค่อยๆนิ่งลง จากนั้นก็ผละกาย
ออกเผยให้เห็นดวงตาที่เคยหวานตอนนี้มันกำลังบวมแดงอย่างน่าตกใจ ผมก้มลงจูบเปลือกตาเล็ก
ทั้งสองข้าง รู้สึกผิดเหลือเกินที่ทำให้ดวงตาคู่นี้ต้องบอบช้ำ จนไม่อยากทำให้คนตรงหน้าร้องไห้อีก
แล้ว
“ผมขอโทษนะ ที่ผมไม่มีเวลาให้คุณ ขอโทษที่ทำให้คุณน้อยใจ ผมผิดเองที่ไม่พูดความคิดของผม
ให้คุณได้รับรู้”
“มีอะไรก็บอกกันสิ เราไม่ใช่คู่รักนะ แต่เราเป็นครอบครัว ร่วมทุกข์ร่วมสุขมันคือเรื่องธรรมดาไม่ใช่
หรือคะ”
ใบหน้าหวานกำลังระบายยิ้มอ่อนๆให้ผม นี่ใช่ไหมความรู้สึกของคำว่าครอบครัว ตลอด
ชีวิต ผมอยู่ในฐานะลูกชายในบ้าน แต่ตอนนี้ ผมกำลังเป็นพ่อ และกำลังเป็นหัวหน้าครอบครัว ผม
กำลังจะได้รับหน้าที่ใหม่ที่ยิ่งใหญ่เหลือเกินสำหรับผม
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่เข้ามาทำให้ครอบครัวของผมเป็นรูปเป็นร่างและสมบูรณ์ ก้าวไปด้วยกันนะ
ครับ ลูกของเรา เราจะดูแลเขาให้สมกับเป็นรักของเรา สร้างครอบครัวด้วยกันนะ”
____________________________50%__________________________
ฮูเร่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ฉันกลับมาแล้ว 2 ปีเต็มจ้าาาาาาาาา ที่หายไป
ไปหลงดงYมา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
หนีไปแต่งYมาค่ะ เมื่อวันก่อนดูรายการกามิติดมัน ละก็นึกถึงคู่PFขึ้นมา แล้วก็นึกถึงนิยายเรื่องนี้ที่ข้าพเจ้าแต่งค้างไว้
ขอโ?าด้วยนะคะที่หายไป รู้สึกผิด และยินดีรับฟังคำด่าค่ะ ตอนนี้เรียนหนักอยู่เหมือนกัน ใกล้สอบแล้วแต่ดิฉันอยากอัพค่ะ มา50%ก่อนนะคะ (เอานิสัยอัพฟิคเด็กดีมาใช้)
มีเรื่องเล่าเยอะเลย แต่แบบ ขี้เกียจพิมพ์ ยังไงก็จะมาอัพนะจ๊ะ ไปล้าววววววววว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
