Change in to love…จาก ร้าย กลายเป็น รัก

 

17

      บนโต๊ะอาหารเป็นบรรยากาศระหว่างร่างบาง ร่างสูงและแม่ของร่างบางที่มีแต่ความเงียบเชียบ จวบจนระยะ

 

เวลาเข้า2ชั่วโมงร่างบางจึงเป็นฝ่ายเปิดประเด็นเพื่อคลายความตึงเครียดทันที

 

"เอ่อ...คุณแม่คะ ฟางว่าเดี๋ยวนี้เราไม่ค่อยได้ไปเที่ยวด้วยกันเลย เดี๋ยวเราหาเวลาไปเที่ยวกันหน่อยดีไหมคะ?"

ร่างบางเอ่ยขึ้น

 

"อืม ก็ดีนี่ลูก อยากไปไหนล่ะ?" แม่ของร่างบางถามกลับ

 

"เอ่อ..เอ่อ.. ไปไหนดีคะป๊อป?" ร่างบางหันมาดึงร่างสูงเข้าสู่วงสนทนาทันที หวังให้แม่ของเธอกับร่างสูงได้พูดคุย

กันสักนิด

 

"ไปทะเลไหมครับ" ร่างสูงเสนอ

 

"นะ..น่าสนุกนะคะ ว่าไงคะคุณแม่" ร่างบางถามความเห็น

 

"ไม่!..ฉันไม่ค่อยชอบทะเลเท่าไหร่ แม่ว่าไปไหว้พระดีกว่าลูก" แม่ของร่างบางตอกกลับ แม่การพูดจาจะดูเป็นมิตร

แต่สายตาก็ยังคงจับจ้องมายังร่างสูงไม่วางตา

 

"ก็ดีนะคะ...ป๊อปว่าไง" ร่างบางยังคงพยายามอย่างไม่ลดละ

 

"แต่ผมว่า อากาศร้อนๆแบบนี้ ไปทะเลดีกว่าครับ" ร่างสูงตอบกลับ และสงสายตาท้าทายแม่ยายของตน

 

"อะ..เอ่อ" ร่างบางที่กำลังเอ่ยขึ้น ก็ถูกวาจาสิทธิ์ของแม่ตนเองชิงขึ้นก่อน

 

"แต่ฉันก็อายุขนาดนี้แล้ว คงไม่มีอารมณ์ไปเล่นสนุกแบบเด็กๆหรอกนะ" แม่ของร่างบางเริ่มฉุน

 

"แต่อากาศมันร้อนทะลุปรอทแบบนี้ ใครจะมีอารมณ์ไปนั่งทำสมาธิกันล่ะครับ...คุณแม่" ร่างสูงก็ตอบกลับอย่างไม่

ยอมแพ้

 

"นี่!! นายภาณุ อย่าคิดว่าเกียตินิยมของนายจะมาตีตัวเสมอฉันได้นะ" แม่ของร่างบางเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่เข้าทุก

ทีๆ และนั่นก็เป็นสิ่งที่ร่างสูงดูมีความสุขมากทีเดียว 

 

"ผมไม่เคยตีตัวเสมอใครนี่ครับ ผมอยู่ของผม เห็นผิดก็ว่าไปตามผิด ดูๆแล้วเนี่ย..." ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะได้พูดจน

จบประโยค ร่างบางก็เอื้อมมือมากุมมือร่างสูงไว้ พลางบีบเล็กน้อยเพื่อเป็นการเตือนให้เขาหยุดทะเลาะกับแม่ของ

เธอ ร่างสูงจึงได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ค่อยๆหันหน้าหนีเพื่อยุติการโต้แย้งทั้งหมด ทางด้านแม่ของร่างบาง

เมื่อเริ่มคุมอารมณ์ได้แล้ว ก็ค่อยๆนิ่งลงและเบือนหน้าหนีการโต้แย้งเช่นกัน

 

"งั้น หนูกลับก่อนนะคะ คงมารบกวนคุณแม่นานแล้ว" ร่างบางพูดจบก็คว้ากระเป๋า แล้วยกมือขึ้นไหว้ผู้เป็นแม่ทันที

พลางส่งสายตาไปยังร่างสูง ว่าให้ลุกตามเธอมาเดี๋ยวนี้

      

          ร่างสูงลาแม่ของร่างบางตามมารยาท ทางด้านแม่ของร่างบางก็ยกมือรับไหว้แบบส่งๆ ในขนณะที่ร่างสูง

กำลังเปิดประตูรถนั้น จู่ๆจิตใต้สำนึกบางอย่างของเขา ก็บอกเขาว่าเขาควรไปขอโทษแม่ของร่างบางเสียหน่อย ว่า

แล้วร่างสูงก็วิ่งออกมาทันที ซึ่งก็สร้างความประหลาดใจให้กับร่างบางเป็นอย่างมาก

      

           ด้านร่างสูงที่วิ่งกลับเข้ามาก็เจอกับแม่ของร่างบางทันที และดูจากลักษณะการหายใจที่เร็วผิดปกติของแม่

ร่างบางก็ทำให้ร่างสูงรู้ได้ว่าแม่ของร่างบางคงวิ่งออกมาเหมือนเขาเป็นแน่

 

"เอ่อ..คือเรื่องบนโต๊ะอาหารนั่น ผมของโทษด้วยแล้วกันครับ" ร่างสูงเอ่ยขึ้น ซึ่งก็ทำให้แม่ของร่างบางประหลาดใจ

เป็นอย่างมาก

 

"ช่างเถอะ จริงๆฉันก็ผิด เป็นผู้ใหญ่แล้วแท้ๆยังไม่เถียงกับนายได้อีก" แม่ของร่างบางตอบกลับ

 

"งั้นผมลาแล้วนะครับ" ว่าแล้วร่างสูงรีบวิ่งกลับมาที่รถทันที

      

             ร่างบางที่นั่งรออยู่นานแล้วก็เอ่ยถามถึงสาเหตุการวิ่งกระโจนออกไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของร่างสูงทันที

 

"ไปไหนมาคะ" ร่างบางเอ่ยถาม

 

"เปล่าหรอก...พอดีจู่ๆผมก็คิดว่าคุณพูดถูก ผมควรจะยอมท่านบ้าง ถ้าผมไม่เถียงกับท่านตั้งแต่แรกเรื่องราวต่างๆ

มันคงจะไม่แย่ขนาดนี้" เมื่อร่างสูงพูดจบ ร่างบางก็พอจะเดาออกถึงสาเหตุการวิ่งออกไปแบบนั้นได้

 

"เหรอคะ ถ้าอย่างนั้น คุณอยากไปไหนหรือเปล่าคะ วันนี้ฉันว่าทั้งวัน" ร่างบางเอ่ยถามอย่างเอาใจร่างสูง

 

"กลับบ้านกันเถอะ ตอนเถียงแม่คุณ ผมใช้พลังเยอะมากเลยล่ะ" ร่างสูงเอ่ยจบก็ออกรถทันที

      

           เมื่อกลับถึงร่างบางก็ขึ้นไปอาบน้ำทันที ส่วนร่างสูงก็จัดการเปิดแอร์และถอดเสื้อออก จนเหลือแต่ท่อนล่างเท่านั้น จากนั้นก็ไม่รอช้าคว้าโน้ตบุ้กคู่ใจเพื่อเล่นเกมที่เขาเล่นค้างไว้เป็นเดือนออกมาเล่นเสียที 

      

             ร่างบางที่อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสบายๆเสร็จ ก็เดินลงมาหากิจกรรมเล็กๆทำทันที ร่างบางตัดสินใจมาเปิด

ทีวีดูข่าวสารบ้านเมือง เพราะ2-3อาทิตย์ที่ผ่านมาเธอไม่ได้แตะรีโมทย์ทีวีเลยสักครั้ง ร่างบางชำเลือกมองร่างสูงที่

ตั้งใจเล่นเกมอย่างเอาเป็นเอาตาย อีกทั้งยังไม่ใส่เสื้อแถมเปิดแอร์เสียเย็นจนหนาว ร่างบางจึงอดหันไปเอ็ดเบาไม่

ได้

 

"นี่ คุณเปิดแอร์เอาๆหน่อยก็ได้ เปิดเสียหนาวเชียว"

 

"อากาศมันร้อน นี่ขนาดถอดเสื้อแล้วยังไม่เย็นเลย" ร่างสูงตอบกลับ ทั้งที่สายตายังไม่ละจากหน้าจอเกม

 

"ถ้าร้อนก็ไปอาบน้ำ คุณเล่นนั่งหมักหมมแบบนี้ นอกจากจะร้อนแล้วยังเหม็นด้วย แล้วเสื้อเนี่ย ถอดแล้วช่วยเก็บลง

ตะกร้าด้วยนะ" ร่างบางได้ทีก็พูดเป็นชุด แต่ดูเหมือนร่างสูงยังคงสนใจเกมมากกว่าเธออยู่ดี

 

"ป๊อป!! ถ้าคุณไม่สนใจฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะปิดแอร์แล้วนะ" ร่างบางเริ่มฉุน แต่ดูเหมือนร่างสูงก็ยังคงนิ่งอยู่ดี

      

              ว่าแล้วร่างบางก็ตัดสินใจปิดแอร์ทันที จากนั้นก็ปิดทีวี แล้วเดินขึ้นห้องไป

      

               ด้านร่างสูงที่เห็นการกระทำของร่างบางก็อดส่ายหน้าเบาๆไม่ได้ พลางคิดในใจว่า 'หึงได้แม้กระทั่งเกม' ว่าแล้วเขาก็  

ตัดสินใจปิดเครื่องแล้วเดินตามไปง้อคนขี้น้อยใจทันที

        

               ด้านร่างบางที่เดินปึงปังขึ้นมาบนห้องแล้ว ก็อดที่จะเหวี่ยงร่างสูงในใจไม่ได้ พลางคิดว่าจะไม่ยอมคุยกับหมอบ้าติดเกม

แน่ๆ แต่ไม่ทันทีร่างบางจะได้ปั้นหน้านิ่งเพื่องอนร่างสูง เสียงเปิดประตูก็ทำให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย ร่างบางหันกลับมาก็พบร่างสูงเดินเข้า

มา จากนั้นก็เข้าห้องน้ำไปทันที ทำให้ร่างบางอดแอบงงเล็กไม่ได้ แต่ก็ข่มตัวเองไว้ ไม่ให้แสดงอารมณ์ออกมา เธอต้องให้ร่างสูงมาง้อเธอ

ให้ได้

        

เวลาผ่านไป 30 นาที

      

                 ร่างบางที่รอร่างสูงง้อก็เริ่มจิตใจอยู่ไม่สุข เพราะร่างสูงหายเข้าไปร่วมครึ่งชั่วโมง ซึ่งก็ผิดนิสัยของคนร่างสูง เพราะร่างสูงไม่เคย

เข้าห้องน้ำเกิน15นาทีเลยสักครั้ง จากอารมณ์น้อยใจก็กลายเป็นสงสัย และเป็นห่วงร่างสูงขึ้นมาทันที ว่าแล้วร่างบางก็ตัดสินใจไปเคาะประตู

เรียกร่างสูงทันที

 

"ป๊อป ป๊อป" ร่างบางเคาะไปพลางตะโกนเรียก แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากข้างในแม้แต่น้อย ร่างบางเริ่มกังวล

จากนั้นก็ลองบิดลูกบิด ก็พบว่าไม่ได้ล็อก ร่างบางจึงเข้าไปดูร่างสูงที่หายไปนานทันที 

        

                แต่เมื่อเปิดประตูนเข้าไปก็ทำให้ร่างบางถึงกับช็อก เพราะภาพที่เห็นคือภาพของร่างสูงที่หมดสติจมอยู่ในอ่างอาบน้ำ ร่างบางรีบปรี่

เข้าไปช่วยทันที แต่จังหวะที่ร่างบางกำลังช้อนตัวร่างสูงนั้น คนเจ้าเล่ห์ก็กระชากตัวร่างบางให้ลงมาแช่น้ำอยู่ในอ่างเดียวกับเขาทันที

      

                ร่างบางที่เพิ่งตั้งสติได้ก็หยิกแขนร่างสูงแรงๆ จนคนเจ้าเล่ห์ต้องร้องโอดโอยอย่างช่วยไม่ได้

 

"เล่นอะไรของคุณ!! ฉันตกใจแทบแย่รู้ไหม" ร่างบางโกรธมากแต่ดวงตากลมโตกลับมีน้ำคลอขึ้นมา

 

"โอ๋ๆ อย่าร้องนะคนดี ผมแหย่เล่นนิดเดียวเอง รู้ไหมรอตั้งนานกว่าคุณจะเดินเข้ามา แล้วก็อุตส่าห์แกล้งจมน้ำด้วย"

ร่างสูงบอกพลางอุ้มคนขี้แยขึ้นมานั่งบนตัก

 

"ไม่ต้องเลย แล้วฉันก็เปียกไปทั้งตัวแบบนี้อีก เพราะคุณคนเดียว" ร่างบางหันหน้ามาคาดโทษร่างสูง

 

"ช่วยไม่ได้ อยากขี้งอนไม่เข้าเรื่อง แต่ไหนๆก็เปียกแล้ว อาบน้ำด้วยกันนะ" ร่างสูงเริ่มส่งสายตาแบบไม่ปลอดภัย

มายังร่างบางทันที

 

"ไม่เอา! ฉันอาบแล้ว แล้วฉันก็ไม่ได้หน้าไม่อายแล้วคุณ" ร่างบางตอบกลับ

"หน้าไม่อายอะไรกัน นี่ที่ผมทำไปนี่ง้อคุณหรอกนะ น่า...อาบน้ำด้วยกัน" ร่างสูงยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ

"ไม่เอา ฉันอายเป็นนะ" ร่างบางตอบกลับ

 

"ผมไม่เห็นอายเลย" ร่างสูงยังคงไม่ยอมแพ้

 

"ให้ฉันมาแก้ผ้าต่อหน้าคุณได้ยังไง!"

 

"เดี๋ยวผมแก้ให้" ว่าแล้วร่างสูงก็ประกบปากร่างบางทันที มือที่อยู่ไม่สุขก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของร่างบาง แม้ร่าง

บางจะพยายามตี หยิกและข่วนแต่ก็ไม่ทำให้ร่างสูงหยุดการกระทำใดๆ จนร่างกายของร่างบางไม่มีปราการใดๆขวางกั้น

 

"เสร็จแล้ว ผมเก่งไหมที่รัก" ร่างสูงถามร่างบางอย่างหน้าไม่อาย

          

              ร่างบางที่เพิ่งรู้ตัวว่าขณะนี้ทั้งเขาและเธอต่างก็อยู่ในอิริยาบถที่เนื้อแนบเนื้อ ก็ทำให้อดหน้าขึ้นสีไม่ได้

แก้มที่เป็นสีขาวอมชมพู ก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันที

 

"คุณอาบน้ำให้ผมบ้างนะ เพราะปกติเวลา...ผมก็อาบให้คุณบ่อยมาก" ร่างสูงเอ่ยขึ้น ทำให้ร่างบางเอื้อมมือมาหยิกที่ใบหูร่างสูงทันที

 

"อาบเอง ฉันจะไปแต่งตัวใหม่แล้ว" ร่างบางทำท่าจะลุกแต่ก็ถูกร่างสูงดึงตัวไว้

 

"ไม่ให้ไป ถ้าไม่อาบให้ผม ก็ดูผมอาบแล้วกัน เดี๋ยวไปแต่งตัวด้วยกัน" ร่างสูงยังไม่ยอมแพ้

 

"บ้า!! โรคจิต!! ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ฉันจะไปแต่งตัว"

 

"งั้นถูหลังให้ผมก็ได้ เร็ว"

 

"ก็ได้ๆ" ว่าแล้วร่างบางก็จัดการถูหลังให้คนเอาแต่ใจทันที

            

               เมื่อร่างสูงอาบน้ำเสร็จก็จัดการนำผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างของตนเอง และพันร่างหายของร่างบางไว้ จากนั้นก็อุ้มร่างบางขึ้นทันที

 

"นี่!!ฉันไม่ได้เป็นอัมพาตนะ เดินเองได้" ร่างบางเอ็ด แต่ร่างสูงไม่ตอบแต่อุ้มร่างบางมาที่เตียงแทน

          

                     ร่างบางเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย ก็ดิ้นทันที แต่ด้วยความที่ร่างกายมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันร่างไว้ก็ทำให้ร่างบางทำอะไรไม่ค่อยถนัด ร่างสูงก็จัดการประกบริมฝีปากของร่างบางทันที จากนั้นก็ละจากริมฝีปากลงมาถึง

ต้นคอระหง

 

"ป๊อป ไม่เอานะ...ฟางเจ็บ" เมื่อร่างสูงได้ยินดังนั้นก็ผละออกจากร่างบางทันที 

 

"ตอนนี้ไม่ได้จะทำอะไรเสียหน่อย ก็รู้ว่าคุณเจ็บ แต่ขอนิดๆหน่อยๆไม่ได้เหรอ" ร่างสูงกล่าว

 

"นิดหน่อยที่ไหน นิดหน่อยทีไร ฉันก็เจ็บทุกที" ร่างบางกล่าวพร้อมทำหน้าบึ้ง

 

"นิดหน่อยจริงๆ" ปากที่พูดว่านิดหน่อย แต่มือซุกซนก็พยายามจัดการกับปมผ้าเช็ดตัวของร่างบาง แต่ร่างบางก็ยัง

เอามือตัวเองจับปมไว้อย่างแน่นหนา

 

"ไม่เอาแล้ว!" ร่างบางเริ่มขึ้นเสียง

 

"ผมจะเบาที่สุด นะที่รัก" ร่างสูงก้มลงกระซิบที่หู นั่นทำให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย

 

"เบาที่สุดนะ"

 

"จ้ะ เบาที่สุด ผมจะไปทำให้คุณช้ำนะ คนดีของผม" ว่าแล้วร่างสูงก็บรรจงจุมพิตลงบนเรียวปากบางทันที แล้วไล่

ลงมาเรื่อยๆ พลางคลี่ปมผ้าเช็ดตัวของร่างบางแล้วของตนเอง จนกลายเป็นเนื้อแนบเนื้ออีกครั้ง...

 

_________________________________________________________________________

 

เย้ๆๆๆๆๆ

อัพแล้วน้าาาาา

หลังจากที่ค้างไว้ตั้งแต่ปีที่แล้ว หวังว่าทุกคนยังไม่ลืมกันใช่มั๊ย

อัพอาจจะไม่ยาวเท่าไหร่ แต่จะอัพให้บ่อยขึ้นนะคะ 

 

ปล.จะจบแล้วนะตัวเธอ อาจมีดราม่านิดหน่อย แต่เดี๋ยวก็จะจบแล้ว

ปล2.นิยายเรื่องใหม่คิดพล็อตเรื่องแล้วนะ และจะลดncให้น้อยลง จะเน้นใสๆมากกว่า

      เริ่มสงสารพี่ฟางแล้วอ่ะ