Change in to love…จาก ร้าย กลายเป็น รัก

15

ร่างบางขับรถด้วยความเร็ว 120กม../ชม. เธอไม่รู้แม้กระทั่งจุดหมายปลายทาง สมองของเธอตื้อไปหมด เหมือนประสาทสัมผัสปิด การรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบกาย แต่แล้วสิ่งหนึ่งที่ฉุดสติของเธอกลับมานั่นก็คือเสียงโทรศัพท์ของเธอเอง หน้าจอกระพริบเป็น สัญลักษณ์ที่บอกว่ามีคนต่อสายถึงเธอ เธอกดรับโดยไม่มองเลยว่าคนที่ต่อสายหาเธอนั้นเป็นใคร แม้ในใจเธอจะหวังว่าเป็นเขาคนนั้น โทร.มาก็ตาม (ฟาง...อยู่ไหนน่ะ นี่พี่โฟร์นะ) เสียงตื่นตระหนกของพี่สะใภ้ดังขึ้นเมื่อได้รู้ข่าวจากป๊อปปี้ “ไม่รู้สิคะ ฟางมาขับรถเล่นน่ะค่ะ...พี่โฟร์มีอะไรหรือเปล่าคะ” (พี่รู้เรื่องทุกอย่างแล้วนะ) “เหรอคะ...แล้วฟางต้องทำไงเหรอคะพี่โฟร์...ฮึก...ฟางต้องทำไง...ต้องไปกอดเข่าร้องไห้ต่อหน้าเขาเหมือนที่นางเอกทำในละครหรือ เปล่าคะ” น้ำใสๆไหลออกมาอีกครั้ง เธอเจ็บ..เจ็บเหลือเกิน (ฟาง...มาหาพี่บ้านนะ มันยังมีบางเรื่องที่ฟางยังไม่รู้ความจริง มาหาพี่) สายถูกตัดโดยร่างบาง เธอไม่รอช้าออกรถไปยังบ้านของโฟร์ ทันที รถคันสวยจอดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่ แน่นอน..เธอมาถึงที่บ้านของโฟร์แล้ว แต่จริงๆมันคือเรือนหอของพี่ชายเธอที่สร้างให้โฟร์ ต่างหาก ช่างเป็นคู่ที่น่ารัก เหลือเกิน... ร่างบางเดินเข้ามาในบ้าน เธอเห็นรถตู้1คันจอดอยู่ที่หน้าบ้าน คาดว่าคงจะมาก่อนหน้าเธอหลายนาทีแล้ว ร่างบางเดินเข้ามายังตัวบ้าน ตรงไปยังห้องรับแขก เธออึ้งไปชั่วขณะ เมื่อเห็นเหล่าทีมงานที่คุ้นตา พิธีกรที่คุ้นเคย รวมไปถึงร่างสูง และสาวลูกครึ่งคนนั้น นี่มัน รายการ แสระนา (เนื่องด้วยเราผวนมาจาก สาระแน อ่ะนะ/Writer) “Surprise!!” ทุกคนพูดพร้อมกัน ราวกับว่ามันคือเรื่องตลก... “นี่มัน คืออะไร?” ร่างบางเอ่ยถาม “เอ่อ..เนื่องด้วย เราเห็นว่า น้องฟางคือน้องในวงการที่น่ารัก และน่าแกล้งมากๆ เราก็เลยอยากจะมาสร้างสีสันให้กับชีวิตคู่ของน้องฟาง กัน เป็นไงบ้าง สนุกเนอะ สนุกเนอะ” เสียงหัวเราะแห้งดังมาจากปากทุกคน ใช่..หัวเราะแห้งๆ เพราะใบหน้าเธอตอนนี้ ต่อให้เป็นเด็ก อนุบาลก็ยังรู้ ว่าเธอสามารถฉีกเนื้อทุกคนออกเป็นชิ้นๆได้ “ใช่ค่ะ..สนุก สนุกมากๆเลย ฮะฮะ...ตามสบายนะคะ ฟางขอตัว” ร่างบางเดินออกมา โดยไม่สนใจสายตาทุกคู่ ที่รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอกำลังหัวเราะอยู่ในใจต่างหาก... ร่างบางเดินออกมาที่ริมสระน้ำ แล้วปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ทำไมน่ะหรือ เพราะอย่างน้อยเขากับสาวลูกครึ่งคนนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไร กัน และที่สำคัญ คนแบบเธอน่ะหรือจะโกรธพี่ๆในวงการได้ เธอก็แค่เอาคืนเท่านั้น แม้ในใจจะยังคงน้อยใจอยู่ก็ตาม แต่ใครสน ในเมื่อ ร่างสูงไม่ได้มีอะไรกับใครนอกจากเธอ “ว่าแล้ว...ต้องหนีออกมาหัวเราะแน่ๆ” เสียงของพี่สะใภ้ดังขึ้น ร่างบางหันหน้ามายังต้นเสียงทันที “ก็ช่วยไม่ได้ ทีใครทีมัน” ร่างบางตอบอย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่แล้วก็โดนมือเรียวของโฟร์ดึงจมูกโด่งได้รูปอย่างหมั่นไส้ “แสบเหลือเกินนะ..รู้มั๊ย? ว่าพี่ๆทีมงานเขาเครียดขนาดไหนที่เห็นว่าเราโกรธน่ะ” “เดี๋ยวฟางก็ไปง้อไง แบบว่าSurpriseคืน” ร่างบางตอบเพียงเท่านั้น ก็เดินกลับเข้ามาในตัวบ้านทันที 2เท้าก้าวไปยังห้องรับแขก เหล่า ทีมงานที่นั่งกันอยู่เรียงรายด้วยใบหน้าสลดเล็กๆ รวมไปถึงร่างสูงที่นั่งเท้าคางอย่างอ่อนใจ ร่างบางเดินเข้าไปและ... “Surprise!!” เหมือนเดจาวู เหล่าทีมงานเงยหน้ามองร่างบาง แล้วตามมาด้วยเสียงถอนหายใจที่ดังที่สุด ร่างบางเอ่ยขอโทษเหล่าทีมงานทันที แต่ไม่มีใครแม้จะเอ่ยฟากว่าร่างบางเลยสักคน มันเหมือนเป็นสิ่งที่แปลกไปแล้ว เพราะตลอด เวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าเธอคนนี้จะทำอะไร ไม่ว่าจะทำผิดแค่ไหน แต่เมื่อทุกคนเห็นหน้าของเธอ มันกลับโกรธไม่ลงเสียอย่างนั้น ทีมงานรวมไปถึงสาวลูกครึ่งคนนั้นขอลากลับ จึงเหลือเพียงร่างบาง ร่างสูงและโฟร์เท่านั้น “พี่พิชญ์ล่ะคะ” ร่างบางเอ่ยถาม เพราะไม่รู้จะเริ่มเปิดประเด็นอย่างไร “เข้าเวรน่ะ...เห็นว่าจะกลับ5ทุ่ม” “เหรอคะ งั้นเดี๋ยวฟางกลับก่อนนะคะ ทิ้งบ้านไว้ ไม่รู้ว่าใครบางคนแถวนี้ปิดบ้านหรือยัง” ร่างบางเอ่ยเหน็บแนมอีกคน แล้วเดินออกมา ทันที เสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งตามมา ทำให้ร่างบางหันไปดูโดยอัตโนมัติ เห็นร่างสูงวิ่งตามมาด้วยความเร็วสูง ร่างบางคลี่ยิ้มน้อยๆ แต่ก็เดินต่อไป “โกรธเหรอ?” ร่างสูงเอ่ยถาม เมื่อวิ่งมาถึงตัวร่างบาง “อืม” “หึงล่ะสิ” “ลองให้ชั้นไปจูบกับผู้ชายคนอื่นต่อหน้านายมั๊ย?” “อย่าเลย แค่ทุกวัน ดูละคร แล้วเห็นคุณถูกไอ้บ้านที่ไหนกอด ผมก็แทบคลั่งแล้ว” ร่างสูงตอบ “เหรอ” ร่างบางตอบยิ้มๆ ________________________________________________________ 

กรี๊ดดดดดด

เฮียไม่ได้นอกใจเจ้จริงสักหน่อยนะเออ

อย่าเพิ่งเกลียดเฮียนะ

ปล.อีกประ2-3ตอนก็จบแล้วนะ

และที่สำคัญนิยายเรื่องใหม่เร็วๆนี้ ฝากติดตาทั้งเก่าและใหม่ด้วยนะ