เรื่องนี้ไม่มีชื่อ

------------------------------------------
เข้าห้องได้รีบตรงเข้าห้องน้ำ เปิดน้ำล้างหน้าและลำคอของตัวเองไม่รู้กี่ครั้ง เช็ดแล้วเช็ดอีก ล้างแล้ว ล้างอีกจนหน้าขาวอมชมพู ตอนนี้แดงกล่ำ สายตาโกรธจัด
“แก้ว แก้วป้าเข้าไปได้ไหมลูก”
“ได้จ่ะป้า” รีบวิ่งออกจากห้องน้ำ มือเรียวเปิดประตู ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“แก้วหนูไม่เคยโกหก บอกป้าได้ไหมลูก แล้วนี่ทำไมหน้าตาเปียกน้ำขนาดนี้” จับหน้าหวานพลิกไปพลิกมาก่อนรีบหาผ้าขนหนูมาเช็ดหน้า
“.......”
“บอกป้าได้ไหมลูก”
“เค้า.....เค้าฉวยโอกาสกับแก้ว เค้าไม่ใช่ลูกผู้ชาย” ตอบตามจริง สีหน้าแววตาโกรธจัด
“เพราะแบบนี้ไงป้าถึงพยายามกันหนูไม่ให้พบคุณ”
“หนูขอโทษจ่ะป้า ตอนนี้หนูเข้าใจแล้ว หนูจะระวังตัวให้มากขึ้น”
“เห้อ! .... หนูไม่ต้องกลัวนะลูก พวกเราจะช่วยกันเต็มที่”
“หนูขอบคุณจ่ะ ป้าไม่ต้องกังวลนะหนูจะระวังตัวให้มากขึ้น ตอนนี้แก้วดีขึ้นแล้วแก้วออกไปช่วยป้าในครัวดีกว่า” เสียงหวานกลบเกลี่ย แสร้งอารมณ์ดีก่อนค่อยๆ พาร่างอวบเดินออกจากห้อง
“ไม่ต้องทำหรอกลูก เห็นหนูยิ้มได้ป้าก็ดีใจ แต่....ตอนนี้คุณเค้าเรียกพบทุกคน รวมถึงหนูด้วย” โอบกอดหลานสาวแน่น น้ำเสียงเครียดจัด อึดอัดเพราะไม่สามารถช่วยอะไรได้ ในเมื่อคนที่บังอาจจะต่อกรด้วยคือคนที่เป็นนาย
“........” พยักหน้าไม่ตอบ ก่อนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ค่อยๆเดินตามกันออกไป สีหน้าหวาดวิตกกังวล
 ---------------------------------------
เดินขึ้นเรือนใหญ่ เห็นทุกคนนั่งรอกันอยู่เต็ม พยายามหลบสายตาของชายหนุ่มที่จ้องมอง ก่อนได้ยินเสียงแหลมแสบแก้วหู ของสาวร่างอวบที่นั่งติดกับชายหนุ่ม
กว่าจะมาได้ ให้คุณกับคนทั้งบ้านนั่งรอ คิดว่าตัวเองเป็นนางฟ้ารึไง” เสียงแหลมเย้ยหยัน ยิ้มสะใจ
“ขอโทษ” ตอบเสียงเรียบก่อนรีบชิงนั่งด้านหลังสุด
“ย่ะ เชอะ” ตอบกลับ สะบัดหน้าหนี รู้สึกไม่ได้ดั่งใจที่ไม่สามารถยั่วอารมณ์ของอีกคน
-----------------------------------------
“เห็นทีบ้านนี้คงต้องเปลี่ยนแปลงกฎระเบียบกันใหม่......เวลาของผมมีค่า อีกอย่างผมไม่ได้มีเวลาทั้งวันเพื่อมานั่งรอคนแค่คนเดียว” กล่าวเสียงดุดัน สายตาเหยี่ยวจับจ้องสาวหน้าหวานที่นั่งก้มหน้าอยู่ด้านหลัง
“ป้าต้องขอโทษแทนแก้วด้วยค่ะคุณ แก้วไม่ค่อยสบาย” เห็นหลานโดนตำหนิแล้วอดโมโหไม่ได้ ยิ่งได้รู้สิ่งที่คนเป็นนายกระทำกับหลานสาวยิ่งโมโห
“ฮึ ๆ นี่ขนาดต้องให้คนแก่ออกรับแทนเลยเหรอ เอาแหละเห็นว่าไม่ค่อยสบาย มา ฉันจะพาไปหาหมอ” ลุกขึ้นยืนก่อนย่างสามขุมเข้าหา ร่างบางที่ได้ยินถึงกับสะดุ้งก่อนค่อยๆขยับตัวหลบด้านหลังคนเป็นป้า
“คุณคะ อย่าเลยค่ะป้าเกรงใจ อีกอย่างตอนนี้แก้วก็ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ป้าว่าให้นอนสักพักก็คงหาย” ขยับนั่งบังหลานสาว ดึงมือเรียวมาเกาะกุมไว้แน่น
“ผมจะทำอย่างนั้นได้อย่างไง ถ้าทำอย่างนั้นผมก็กลายเป็นนายจ้างที่ไม่ได้เรื่องสิ แล้วอีกอย่างถ้ามาเป็นอะไรในบ้านลุงผมก็แย่สิ มา จะพาไปหาหมอ” เถียงไม่ลดละ กระชากร่างบางตัวปลิว น้ำเสียงดุดัน แต่สายตากับตรงกันข้าม คนเป็นป้าเห็นแล้วปล่อยไว้คงไม่ได้การณ์ ต้องรีบขวางสุดตัว
“คุณคะ ป้าต้องขอบคุณแทนแก้วด้วย แต่ถ้าคุณจะกรุณาก็ให้ตาส่งเป็นคนพาแก้วไปเถอะคะ เพราะเมื่อกี้คุณบอกเองว่าเวลาของคุณมีค่า พวกป้าเกรงใจแล้วอีกอย่างคงไม่กล้ารบกวน ถือว่าป้าขอนะคะ” บอกเสียงเรียบ ยืนขวางระหว่างคนทั้งสอง สายตาจับจ้องคนเป็นนายนิ่ง
“ถ้าป้ายืนกรานอย่างนั้นผมก็ไม่ว่าอะไร แต่อย่ามาเป็นอะไรในบ้านลุงผมแล้วกัน” บอกเสียงกระชากใส่ไม่เกรงกลัว ก่อนหมุนตัวเดินมานั่งที่เดิม ทั้งโมโห ทั้งขัดใจ กำลังจะได้ของถูกใจแล้วเชียว
“อ่อ แล้วอีกอย่าง ผมจะให้เค้าเป็นคนดูแล ทำความสะอาดห้องผม ป้าคงไม่ว่าอะไรนะ”
“เอ่อ คุณคะ คือหลานป้า ป้าไม่เคยฝึกให้ทำงานบนเรือนใหญ่ กลัวว่าจะทำให้ข้าวของ ของคุณเสียหายเปล่าๆ ป้าว่าถ้าเป็นปิ่นจะเหมาะกว่านะคะ ... ใช่ไหมปิ่น” ได้ยินคำสั่งถึงกับหน้าถอดสี รับรู้ได้ถึงความต้องการของชายหนุ่ม และความหวั่นเกรงที่กำลังจะกลายเป็นเรื่องจริง ทำใจดีสู้เสือ กล่าวบอกเสียงเรียบ ยกหาเหตุผลและหาแนวร่วมสนับสนุน
“ใช่ค่ะคุณ ให้ปิ่นรับใช้ดีกว่าคะ เพราะแก้ว วันๆ ดีแต่ขี้เกียจ” บอกเสียงหวานออดอ้อน สายตาร้ายจ้องหน้าหวานไม่ลดละ
“ก็เพราะอย่างนี้ไง ไม่เคยได้ยินเหรอ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น เพราะฉะนั้น ผมเลือกเค้าให้มารับใช้ จะได้ปรับเปลี่ยนนิสัย มีใครขัดข้องอีกไหม ส่วนเธอปิ่น ฉันขอบคุณ แต่ถ้าฉันมีอะไร ฉันจะเรียกใช้เธอเอง” ตวาดเสียงดังลั่น สีหน้าและแววตา นิ่งจนกลุ่มคนที่นั่งฟังหวั่นเกรง เดาอาการเจ้านายไม่ถูก
“แต่คุณค่ะ ป้าว่า.....” รีบชิงบอกเสียงกังวล
“คำสั่งผมถือว่าเด็ดขาด ถ้าป้าแย้ง ผมจะถือว่าป้าขัดคำสั่ง ผมคงต้องรายงานคุณลุงกับคุณป้า แล้วป้ารู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ตวาดเสียงดุดัน ทั้งโมโห ทั้งขัดใจ จะหวงอะไรหนักหนา สำหรับผม มีผู้หญิงนับร้อยนับพันที่เสนอตัวเข้าหา แต่ถ้าผมเจอของถูกใจไม่ว่ายังไงผมก็ต้องได้ แล้วอีกอย่างไอ้โรคนิสัยเสียไม่ชอบให้ใครขัดใจแก้ยังไงก็แก้ไม่หาย เพราะฉะนั้นยิ่งป้าขวางผมยิ่งต้องการ
“ป้าจ๊ะ แก้วทำได้” กล่าวบอกเสียงแผ่วเบา เห็นเหตุการณ์ทำท่าจะไม่ดี รีบกระตุกมือดึงให้ร่างอวบนั่งลง แล้วอีกอย่างไม่อยากให้คนที่เคารพต้องเดือดร้อนเพราะตน
“ดี งั้นเธอเริ่มงานตั้งแต่คืนนี้ ไปเก็บเสื้อผ้าแล้วขึ้นมานอนห้องข้างๆฉัน บนตึก ที่เรียกมาก็มีแค่นี้แหละ กว่าจะคุยรู้เรื่อง เสียเวลา” บอกเสียงเข้ม พร้อมร้อยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก เดินฝ่าวงล้อมทุกคนออกไป ไม่สนใจอาการคนข้างหลัง
+++++++++++++++++++++++