เรื่องนี้ไม่มีชื่อ

---------------------------------------------
กลับถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ ก็ต้องแปลกใจในเมื่อแม่บอกว่าวันนี้มีงานสำคัญ แต่ทำไมบ้านถึงเงียบขนาดนี้ เดินลัดเลาะรอบเรือนเล็กก็ไม่พบใคร ทั้งที่มีสมาชิกอยู่ตั้งมากมาย สุดท้ายก็ก้าวเท้ายาวไปบนตึกใหญ่ตั้งตระหง่านแล้วก็ต้องชะงักเพราะบุคคลที่ตามหานั่งอยู่บริเวณโถงใหญ่กันพร้อมหน้าพร้อมตา จริงอย่างที่มารดาบอก ค่อยๆย่องออกนอกตัวตึกช้าๆ ก่อนได้ยินเสียงเรียกของผู้เป็นเจ้านายมารดาให้เข้าไปข้างใน
“แก้ว มาแล้วเหรอเข้ามาก่อนพวกเรารออยู่” เสียงผู้หญิงผิวขาว หน้าตาสวยงามหมดจด รูปร่างอวบแต่ไม่ถึงกับอ้วน อายุรุ่นราวคราวเดียวกับแม่เธอร้องเรียก
“แก้วขอโทษที่มีช้าคะ” ค่อยๆก้าวช้าๆ มานั่งรวมกลุ่มข้างผู้เป็นแม่
“มากันพร้อมหน้าครบแล้วนะ พอดีที่เรียกว่ามานี้เพราะมีเรื่องจะบอก คือ คุณผู้ชายตอนนี้กำลังป่วยมีความจำเป็นต้องเข้ารับการรักษาที่ต่างประเทศ และอาจต้องใช้เวลาหลายเดือน ฉันและคุณผู้ชายจึงอยากขอความช่วยเหลือจากทุกคนในระหว่างที่ฉันไม่อยู่ รบกวนดูแลบ้านหลังนี้ให้เหมือนบ้านของตนเองจะได้ไหม”
สิ้นเสียงคนเป็นนายทำเอาผู้อาศัยรวมตัวหญิงสาวอายุน้อยที่สุดถึงกลับหน้าเสีย ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขนาดนี้
“พวกคุณ จะไปนานขนาดไหนคะ” เสียงป้าแช่มถามเสียงสั่น
“อาจจะเป็นเดือน หรือไม่ก็เป็นปีถ้าอาการคุณผู้ชายยังไม่ดีขึ้น แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะทางนี้เดี๋ยวหลานของคุณผู้ชายจะมาช่วยดูแลกิจการรวมถึงบ้านหลังนี้ในช่วงที่พวกเราไม่อยู่” น้ำเสียงหวานนุ่มนวลบอกสมาชิกของบ้าน แต่ดูจากสีหน้าและแววตาคงกังวลในอาการสามีไม่น้อย
“แล้วไปอยู่ไกลถึงต่างประเทศใครจะดูแลคุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายเหรอคะ” เสียงป้าแช่มถามเสียงสั่น ทั้งห่วงทั้งรักเจ้านาย
“ยังไม่รู้เลยจ่ะป้า แต่เพื่อคุณผู้ชาย ลำบากนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไร” ยิ้มบางๆ กลบเกลื่อนบอกเสียงเรียบแต่น้ำเสียงและแววตาบ่งบอกถึงความกังวลอย่างชัดเจน
“คุณผู้หญิงไม่เคยทำงาน แล้วอีกอย่างต้องดูแลคุณผู้ชายด้วย แช่มกลัวคุณผู้หญิงจะไม่ไหวแล้วล้มป่วยไปอีกคน”
สิ้นเสียงคนอาวุโสของบ้าน เรียกน้ำตาของสมาชิกได้ไม่น้อย ร้อยวันพันปี ไม่เคยแม้ต้องอยู่ห่างกันถึงแม้จะเป็นนายก็เถอะ อย่างมากก็แค่อาทิตย์สองอาทิตย์ แต่นี่ไปอยู่แสนไกลอดใจหายไม่ได้
“ขอให้มลตามไปรับใช้ได้ไหมคะ อย่างน้อยขอให้ดูแลคุณผู้หญิงเหมือนอยู่ที่นี่จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระคุณผู้หญิงได้บ้าง” สิ้นเสียงมารดา หัวใจบุตรสาวหล่นวูบ แต่ไม่แสดงอาการอะไรมาก เพราะรู้ดีว่าที่แม่ตนทำต้องมีเหตุผล
“ไม่เป็นไรหรอก มลอยู่ดูแลหนูแก้วเถอะ”
“ก็เพราะคุณให้ความกรุณามลกันลูกมาโดยตลอดขอให้เราสองแม่ลูกได้ตอบแทนบ้างนะคะ อีกอย่างแก้วก็โตพอจะดูแลตัวเองได้ แล้วที่นี่ก็ยังมีลุงส่งกับป้าแช่มที่ดูแลแก้วได้ คุณผู้หญิงไม่ต้องห่วงนะคะ”
ตอบกลับเสียงหนักแน่น หันมองหน้าลูกสาวน้ำตาคลอบีบมือลูกสาวแน่น แต่บุญคุณคนเป็นนายมากมายนัก ไม่อย่างนั้นลำพังผู้หญิงคนเดียวจะหาเงินที่ไหนส่งลูกสาวจนเรียนจบมหาวิทยาลัย ไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร ก็มีเพียงวิธีนี้วิธีเดียว
“คุณนายให้แม่ไปดูแลคุณนายกับคุณท่านเถอะคะ หนูอยู่ได้” บอกเสียงเรียบ ก้มหน้านิ่ง หยดน้ำใสๆ ไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่ได้
“ขอบคุณทุกคนมาก มลด้วยขอบคุณจริงๆ” ทรุดลงนั่งกอดสาววัยใกล้เคียงกันแน่น กล่าวขอบคุณจากใจสมาชิกในครอบครัวใหญ่ไม่เคยสักครั้งที่จะทิ้งกันไม่ว่ายามสุขหรือยามทุกข์
--------------------------------------------
เดินขึ้นเรือนหลังเล็ก ตรงดิ่งไปยังห้องลูกสาวเห็นร่างบางนั่งเหม่อแล้วสงสาร ดึงลูกสาวกอดแน่น
“แก้วไม่โกรธแม่ใช่ไหมลูก” ถามเสียงสั่น หวั่นใจกลัวลูกสาวจะโกรธแต่ในเมื่อตัดสินใจแล้วยังไงก็ต้องไป
“แก้วไม่โกรธแม่หรอก เพราะแก้วรู้ว่าคุณท่านต้องหายแล้วแม่ก็จะกลับมาหาแก้ว” โผกอดมารดาแน่นไม่แพ้กัน
“แก้วอยู่ได้นะลูก แล้วแม่ขอตอนที่แม่ไปดูแลคุณนายกับคุณท่านแก้วต้องอยู่บ้านนี้ช่วยป้าแช่มกับลุงส่งอีกแรกนะลูก ห้ามออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวนะ แม่เป็นห่วง”
“แม่แก้วโตแล้ว แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะแม่สบายใจได้”
“สัญญากับแม่ก่อน สัญญาสิแก้ว”
“แก้วสัญญา แก้วจะอยู่ที่นี่ไม่ว่าอะไรแก้วก็จะอยู่รอแม่ที่บ้านหลังนี้” กอดมารดาแน่นกว่าเดิม น้ำตาไหลอาบสองแก้มนวล ส่งผลให้คนที่พบเห็นสงสารสองแม่ลูกจับใจ แต่กลับไม่มีใครคัดค้านเพราะเป็นทางออกที่ดีที่สุด อย่างน้อยก็ไม่ต้องเป็นห่วงเมื่อมีคนรู้ใจตามไปดูแลคนเป็นนาย
------------------------------------------------
วันเวลาเดินเร็วกว่าที่คิด ในที่สุดก็ถึงวันที่ต้องห่างจากมารดาจริงๆ เดินทางไปส่งที่สนามบินแล้วใจหาย แต่เพื่อให้คนเป็นแม่สบายใจ ยังไงก็ต้องเข้มแข็ง ผืนยิ้มทั้งน้ำตา รีบล่ำลาก่อนจะพากันกลับ เพราะคงทนเห็นภาพมารดาและคนเป็นเจ้านายเดินจากไปลับตาไม่ไหว
------------------------------------------------
รถหรู ราคาหลายล้านทะยานเต็มความเร็ว เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม ก่อนจะจอดสนิทหน้าคฤหาสน์หลังงาม ชายหนุ่ม ผิวขาวรูปร่างสูงโปร่งแต่งกายหรู ก้าวลงจากรถ ใบหน้านิ่งไม่มีรอยยิ้ม สายตาคมกริบแม้ถูกปกปิดด้วยแว่นตาดำที่รับกับใบหน้า ดูแค่นี้ก็พอเดาได้ไม่ยาก หน้าตาคงหล่อไม่ใช่เล่น ก้าวเท้ายาวเดินเข้าไปในตัวบ้านไม่สนใจกลุ่มบุคคลที่ยืนจับจ้อง จนสุดท้ายผู้ชายคนเดียวของบ้านอดรนทนไม่ไหว กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาขวางหน้าหนุ่มถือวิสาสะเอาแต่ใจ
“เดี๋ยวพ่อหนุ่ม มาหาใคร นายท่านกับคุณผู้หญิงไม่อยู่” ยืนขวางหน้าถามสีหน้าจริงจัง ไอ้เด็กไม่มีมารยาท
“ผมมาตามที่ลุงผมบอกให้มา แล้วลุงเป็นใคร” ถอดแว่นมองหน้าคนถาม เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลา แววตานิ่งจังจ้องร่างตรงหน้า ไร้การเกรงกลัว
“แล้วมาทำไม” เห็นมาดกวนประสาทของไอ้นี่แล้วเก็บอาการไม่อยู่ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงได้ลงไม้ลงมือกันบ้าง
“หึ หึ ความจริงก็ไม่ได้อยากจะมานักหรอก ถ้าลุงไม่สั่งไว้ นี่คงเป็นพ่อบ้านที่นี่สินะ งั้นก็ดีอะไรมันจะได้ง่ายขึ้น รบกวนคุณพ่อบ้านตามทุกคนที่อาศัยอยู่ที่นี่มาพบผมหน่อย เร็วๆด้วยนะ ผมรีบ” หันตอบเสียงเด็ดขาดก่อนจะก้าวยาวเข้าตัวบ้าน
“แกเป็นใครบังอาจมาสั่ง ไอ้เด็กเมื่อวานซืน” ตะโกนไล่หลัง สีหน้าโกรธจัดเอาเรื่อง ไม่เคยเจอเด็กที่ไหนไร้สัมมาคาราวะอย่างนี้
“นี่ลุง คิดว่าผมอยากจะมาไอ้บ้านหลังนี้มากนักรึไงหะ ถ้าลุงผมไม่สั่งให้มาดูแลบ้านแทน ผมไม่มีทางเหยียบมาที่นี่หรอก นี่คงแก่พอๆกับบ้านเก่าๆหลังนี้สินะ ถึงฟังไม่รู้เรื่องไปตามทุกคนมาได้แล้ว” เสียงแกร่งกล่าวเสียงเรียบแต่แฝงอารมณ์โมโห นึกว่าฉันอยากเหยียบไอ้บ้านโบราณหลังนี้นักรึไง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจดูจากอายุคงมีแต่พวกคนแก่หัวโบราณ ลุงนะลุงถ้าไม่ติดเรื่องโปรเจคที่ขอ ผมไม่มาหรอก
-------------------------------------------------------
ได้ยินเสียงตวาด ทำเอาชายสูงวัยกำมือแน่น นี่คงเป็นหลานชายคุณท่านอย่างที่คุณนายบอก ช่างผิดกับคนเป็นนายราวฟ้ากับเหว มองสายตาดูแคลนแต่ในเมื่อหลายนาย ก็เสมือนนาย ค้อมหัวรับช้าๆ สีหน้าโกรธจัดก่อนจะเดินออกไปเรียกทุกคน
----------------------------------------------------------
“แม่มึง แม่มึง ไอ้หลานเวรคุณผู้ชายมันมาแล้ว แม่มึง” เสียงลุงส่งตะโกนเรียกคู่ชีวิตเสียงดังลั่น
“ตาส่ง แกจะตะโกนทำไม แล้วเมื่อกี้แกบอกใครมานะ”
“ไอ้หลานคุณท่านที่จะมาดูแลบ้านหลังนี้ไง เห็นแล้วอยากจะซัดสักหมัดสองหมัด” บอกภรรยาหน้าโกรธจัด
“อ้าว คุณเค้ามาแล้วเหรอ แล้วแกตอนรับรึยังหะ” ได้ยินถึงกับหน้าถอดสี นี่ตาส่งจะชกเจ้าของบ้านเลยเหรอ
“ไม่ต้องต้อนลงต้อนรับมันหรอก นี่มันให้มาตามทุกคนในบ้านไปพบมัน” น้ำเสียงยังคงโกรธจัด
“ตาส่ง แกจะมากไปแล้วนะไปว่าคุณเค้าอย่างนี้ได้ไง เราเป็นใครเค้าเป็นใครหัดสำนึกบ้างนะ” หันดุสามีเสียงเฉียบ
“มันก็แค่ไอ้เด็กไร้คนสั่งสอนนั่นแหละแม่มึง” เถียงกลับไม่ลดละ ก่อนจะเจอผ่ามือหนาๆ พาดเข้าเต็มไหล่
“ตาส่ง แกพูดมากเกินไปแล้ว ไปตามทุกคนตามที่คุณเค้าบอก เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปดูคุณก่อน แกนี่ หึ” ป้าแช่มตวาดลั่น ทำเอาคนเป็นสามีหน้าถอดสี ไม่เคยเห็นเมียโกรธขนาดนี้ กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามทุกคนไปบนตึกใหญ่
--------------------------------------------------------------
ดวงตาดำขวับ จับจ้องสมาชิกที่เดินเข้ามาในตัวบ้านทีละคน สีหน้าและแววตาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก ในเมื่อเค้าต้องอยู่บ้านหนีอีกนาน เมื่อคิดถึงสาวๆที่ควงขึ้นคอนโดไม่ซ้ำหน้าแล้วเซ็ง เพราะถ้าอยู่ที่นี่คงทำอะไรแบบนั้นไม่ได้
“มากันครบแล้วใช่ไหม” ถามเสียงเรียบ มองสมาชิกในบ้านเกือบสิบชีวิตสีหน้านิ่งเพราะแต่ละคนคงอายุไม่ต่ำกว่า 40 ปี นี่เค้าต้องดูแลคนพวกนี้จริงๆใช่ไหม
“ยังคะคุณ ขาด 1 คน พอดีป้าใช้ให้ออกไปซื้อของเตรียมไว้สำหรับวันนี้ค่ะ”
“งั้นก็ช่างเถอะ ผมชื่อวิศว เป็นหลานคุณลุงและต้องมาดูแลที่นี่ในระหว่างที่ท่านรักษาตัว เพราะฉะนั้นช่วยบอกเกี่ยวกับทุกอย่างที่อยู่ที่นี่ เริ่มเลยแล้วกันผมเสียเวลากับเรื่องนี้มากพอแล้ว”
-------------------------------------------------------------
นั่งฟังทุกคนแนะนำตัว ออกจะหงุดหงิดเล็กๆ เสียเวลาไปตั้งมากมายเพื่อนั่งฟังคนแก่เล่าถึงประวัติบ้านหลังเก่าคร่ำครึ กว่าจะจบใช้เวลาเกือบชั่วโมง
“เห้อ คงครบทุกคนแล้ว เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมจะย้ายเข้ามา อ่อ! ป้าแล้วอีกคนที่ไม่อยู่ชื่ออะไรนะ”
“ชื่อแก้วคะคุณ”
“วันนี้ผมมาแค่นี้แหละ” คว้ากุญแจรถคู่ใจก้าวยาวเดินออกจากบ้านไม่สนกลุ่มคนที่นั่งมองตาไม่กระพริบ ขับรถคู่ใจทะยานให้พ้นตัวบ้านเต็มความเร็ว
“เป็นไงแม่มึง เห็นท่าไอ้คุณชายของแม่หรือยัง” น้ำเสียงดุดัน เปล่งตามหลังที่รถคันหรูขับเคลื่อนออกไป
“คุณเค้าจะเป็นอย่างไง มันก็เรื่องของเค้าเราเป็นแค่บ่าว ไม่มีสิทธิ์ไปว่าเจ้านาย” หันบอกสามีแววตานิ่ง ในใจอดหวั่นไม่ได้ บ้านนี้จะสงบสุขเหมือนตอนคุณท่านและคุณนายอยู่หรือป่าว
“แต่ป้า แววว่าคุณคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ ดูสิไม่เห็นหัวพวกเราเลย” เสียงสมาชิกอีกคนในบ้านบอกเสียงหวั่นๆ
“คุณจะเป็นอย่างไงก็เรื่องของคุณเค้า เราทำหน้าที่ของเราอะไรที่คุณห้ามก็อย่าไปยุ่ง แต่ถ้ามันจะทนไม่ไหวก็นึกถึงคุณท่านกับคุณนายเข้าไว้ เข้าใจไหม แกด้วยตาส่ง ไป ไปทำงาน” บอกทุกคนเสียงเรียบหน้านิ่งและหันดุสามีเบาๆ ก่อนไล่ทุกคนให้แยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน
-----------------------------------------------------
สาวสวยร่างสูงบางเดินเข้าบ้านอารมณ์ดี สัมภาระเต็มมือ ก่อนต้องชะงักเมื่อเห็นลุงส่งกำลังตัดแต่งต้นไม้แต่ดูจากอาการคงหงุดหงิดใครมาแน่ๆ
“ลุงจ้า แก้วมาแล้ว แต่วันนี้แปลกๆนะ ต้นไม้ไปทำอะไรให้ลุงของแก้วโกรธขนาดนี้” ร้องทักเสียงใสอารมณ์ดี ก่อนก้าวยาวๆ เข้าหา
“แก้ว มานานแล้วเหรอลูก ดูสิของเต็มมือเลย มาๆ เดี๋ยวลุงช่วย” เลี่ยงที่จะตอบเห็นหน้าหลานกลับบ้านปลอดภัยก็ชื่นใจ อารมณ์ขุ่นเคืองหายหมดสิ้น
“ไม่ต้องเลยลุง บอกมาใครทำอะไรลุงส่งของแก้ว เดี๋ยวแก้วจัดการมันเอง”
“โห่ไอ้แก้วเอ้ย ใครจะทำอะไรลุงได้เล่าถ้าไม่ใช่ป้าของเอ็ง ไปๆ เข้าไปคุยในเรือนเล็กกันดีกว่า” ตอบกลับหลานรักหน้ายิ้มแป้น ก่อนจะคว้าของในมือเดินนำหลานเข้าบ้านหลังเล็กข้างๆ
“ป้า แก้วมาแล้ว ป้าดุลุงแน่ๆเลย แก้วรู้นะ” เข้าบ้านได้เสียงหวานร้องทักดังลั่น ก่อนเดินลิ่วเข้าไปกอดเอวหญิงสาวร่างท้วมเอาใจ
“มาแล้วเหรอลูก เหนื่อยไหว ไหนดูสิเหงื่อเต็มตัวเชียว กินน้ำก่อนนะลูก” เห็นหน้าหลานรักค่อยโล่งใจ มือหนายกเช็ดเหงื่อเล็กๆ เต็มหน้าหวานออกให้
“วันนี้ลุงทำอะไรให้ป้าโกรธเหรอ” เสียงหวานถามทะเล้น
“ลุงหนูมันก็ทำให้ป้าโกรธได้ทุกวันแหละลูกยังไม่ชินอีกเหรอ แต่แก้วต่อไปนี้หนูไม่ต้องขึ้นไปช่วยป้าบนเรือนใหญ่นะลูก” หันบอกหญิงสาวอารมณ์ดี เห็นหน้าหวานๆแล้วเอ็นดู ทั้งรักทั้งหวงเหมือนหลานตัวเองก็ไม่บาน
“ทำไมล่ะป้าก็แม่สั่งไว้ให้แก้วช่วยป้าไง ไม่เป็นไรหรอกน่าเรื่องเล็ก แก้วใจศิษย์ลุงส่งงานแค่นี้สบายมาก”
“เชื่อป้าเค้าเถอะไอ้แก้วเอ้ย ลุงกับป้าเป็นห่วงหลานนะ” หันบอกหลานสาวตัวแสบแสนหวงอีกคน
“วันนี้ลุงกับป้ามาแปลกๆ แก้วงงนะเนี๊ยะ แต่ไม่เป็นไรแก้วเชื่อลุงกับป้าจะ” กอดสาวร่างท้วมแน่น ถึงจะไม่อบอุ่นเหมือนอกแม่แต่ก็ทดแทนกันได้ไม่น้อย
“ไป ไปลูกไปอาบน้ำ แล้วลงมากินข้าว” ไล่หลานรักไปอาบน้ำ มองหลานเดินลับตา
“เห้อ! แม่มึง ที่ไม่ให้ไอ้แก้วขึ้นตึกใหญ่เพราะกลัวไอ้คุณของแม่มึงใช่ไหม” เดินมานั่งข้างภรรยาถามเสียงเรียบ สายตากังวลไม่แพ้กัน
“ฉันก็ไม่รู้ตาส่ง แต่ฉันหวงหลานฉัน เราโตๆกันแล้วอาบน้ำร้อนมาก่อนฉันว่าฉันดูนิสัยคุณไม่ผิดหรอก คงไม่เบาเรื่องผู้หญิงแน่ๆ แล้วอีกอย่างหลานเราก็ขี้เหล่ซะที่ไหน บอกแกตรงๆ วันนี้ฉันแอบดีใจนะที่ลูกแก้วกลับบ้านช้าน่ะ”
“แม่มึงไม่ต้องห่วงนะ พ่อจะไม่ยอมให้ใครทำอะไรไอ้แก้วมันหรอก ไอ้ส่งคนนี้แหละจะขอเอาชีวิตเป็นเดิมพัน” บอกภรรยาเสียงหนักแน่น จับมือให้กำลังใจกันและกัน แต่แววตายังเผยให้เห็นความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
-------------------------------------------------------
สมาชิกในบ้านวิ่งกันให้วุ่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เพราะรู้ดีว่าวันนี้นายคนใหม่จะเข้ามาปกครอง ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตนเพราะไม่อยากมีปัญญากับคนมาใหม่
“ป้าแช่มจ้า ทำไมวันนี้วุ่นวายกันจังหล่ะจ๊ะ” เดินออกจากเรือนเล็ก เห็นทุกคนวิ่งวุ่นแล้วก็งง แก้วตกข่าวอะไรไปหรือป่าว
“ไม่มีอะไรหรอกลูก ก็ปกตินั่นแหละแก้วคิดมากไปแล้วนะ แล้ววันนี้หนูไม่ออกไปไหนเหรอ”
“นั่นแน่ สงสัยวันนี้ฝนจะตกแน่เลยทุกทีแก้วเห็นแต่ป้าห้ามแก้วออกไปนอกบ้าน แต่วันนี้ถามแก้วแปลกๆ จะแอบเล่นอะไรกันเหรอจ๊ะ” ถามเสียงหวานสายตาจับผิด ก่อนจะจี้เอวคนเป็นป้าเล่นเบามือ
“แก้วเดี๋ยวป้าตีตายเลยลูกนี่ ไม่ได้เล่นอะไรทั้งนั้นแหละลูก” หัวเราะเสียงหลงก่อนยีผมหลานสาวเบามือ
“แล้วลุงไปไหนหล่ะจ๊ะ”
“โน่นป้าไล่ไปดูแลความเรียบร้อยหน้าตึก แล้วแก้วหิวรึยังลูก”
“ยังจ่ะ” นั่งยิ้มแป้น ก่อนจะช่วยหยิบนู่นหยิบนี่ส่งให้
“หนูไม่ต้องช่วยป้าก็ได้นะลูก แล้วนี่ยังไม่ตอบคำถามป้าวันนี้จะออกไปข้างนอกรึป่าว”
“ไปจ่ะ พอดีแก้วได้งานเป็นครูพิเศษที่มหาวิทยาลัย แต่มีสอนตอน 10 โมง” กล่าวตอบ พร้อมรอยยิ้มจางๆ
สิ้นเสียงหวานทำเอาคนเป็นป้าหยุดทุกอย่าง เดินเข้าหาหลานสาวกอดไว้แน่น แน่แหละ เป็นใครจะไม่ดีใจ นี่ขนาดรอรับปริญญาหลานสาวก็มีงานดีๆทำเสียแล้ว ได้เป็นถึงอาจารย์มหาวิทยาลัยเป็นใครจะไม่ดีใจ
“จริงเหรอลูก แก้วหนูจะเป็นครูแล้ว พ่อมึง พ่อมึง ลูกแก้วเป็นครูแล้ว”
“ป้าอ่ะแก้วเขินนะ แก้วยังไม่ได้เป็นครูสักหน่อย แค่ช่วยสอนเฉย” มือเรียวกอดเอวหนาเบาๆ
“แม่มึงเป็นอะไร แม่มึง ใครทำอะไรไอ้แก้ว แม่มึง” ชายร่างอ้วนวิ่งตะโกนลั่น ลืมทุกอย่างวิ่งกระหืดกระหอบมาหาภรรยา ส่งผลให้คนอื่นๆ แตกตื่นกันหมด เดินตรงดิ่งสู่จุดหมายที่เดียวกัน
“แก้ว ตาส่ง ลูกแก้วของเราได้เป็นครูแล้ว ครูมหาวิทยาลัยซะด้วย”
“จริงเหรอไอ้แก้ว ใครจะเชื่อไอ้ลิงทโมนของลุงกลายเป็นครู ฮ่า ฮ่า ฮ่า” สิ้นเสียงทำเอาทุกคนหัวเราะลั่น
“ลุงอ่ะ แก้วแค่ทำงานพิเศษเฉยๆ ยังไม่ได้เป็นจริงๆ สักหน่อย พวกพี่ๆนี่ก็อีก หัวเราะดังเกินไปแล้วนะ แก้วไม่คุยด้วยแล้ว ไปแต่งตัวเตรียมตัวเป็นครูดีกว่า” กล่าวเสียงงอนๆ หน้ายิ้มแป้น กึ่งวิ่งกึ่งเดินหนีเข้าเรือนอีกหลัง
“ตาส่ง แกนี่เดี๋ยวก็ตีด้วยทัพพีซะหรอก ไปล้อหลานมัน ไป ไป ไปทำงาน พวกแกก็เหมือนกัน” ยิ้มหน้าบาน ยกมือหมายจะตีคนเป็นสามี
“แม่มึงนั่นแหละ ตัวดีเลย พ่อไปทำงานก่อนไอ้แก้วแต่งตัวเสร็จแล้วเรียกนะแม่มึง วันนี้ข้าอยากไปส่งลิงหว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” หันตอบกลับก่อนรีบวิ่งหนีไปทำหน้าที่ของตน
----------------------------------------
เสื้อเชิ้ตสีขาวเข้ารูป กระโปรงสั้นระดับเข่าสีน้ำตาล แต่ใบหน้าโทนสีหวานอ่อนๆ แค่นี้ก็เพียงพอ ส่งผลให้เด็กกะโปโลของลุงกับป้ากลายเป็นสาวสวยในพริบตา
“ป้าแก้วไปก่อนนะ แล้วแก้วจะรีบกลับจ่ะ” บอกป้าแสนรัก
“ลูกแก้ว แต่งแบบนี้ใครจะว่าหลานป้าเป็นลิงคงไม่ได้อีกแล้ว”
“ไม่หรอกจ่ะป้า จะแต่งอย่างไงแก้วก็คือแก้วคนเดิมของลุงกับป้านั่นแหละ แก้วไปก่อนนะเดี๋ยวสายจ่ะ”
“เดี๋ยวลูกหนูกลับกี่โมง แล้วป้าว่าให้ลุงไปส่งดีกว่าไหมลูก”
“ไม่เป็นไรหรอกจ่ะป้า แก้วไปมหาวิทยาลัยแค่นี้เอง เดี๋ยวตอนเย็นแก้วกลับมากินข้าวด้วย ไปนะจ๊ะ” ชิงหอมแก้ว ก่อนรีบวิ่งออกไปบริเวณด้านหน้าของตัวตึก ไม่งั้นป้าต้องรบเร้าให้ลุงไปส่งอีกแน่ๆ
------------------------------------------
ก้าวเท้ายาวอารมณ์ดี เดินริมถนนภายอาณาจักรใหญ่ ก่อนจะชะงัก ยืนมองนิ่งเมื่อเห็นรถหรูคันใหญ่ไม่คุ้นตาแล่นสวนเข้ามาในบ้านอย่างถือวิสาสะ แต่ไม่ได้คิดอะไรมากมาย คงเป็นแขกมาขอพบคุณท่านเดี๋ยวลุงกับป้าก็คงจัดการได้เอง
--------------------------------------------
เห็นสาวสวยรูปร่างชวนหลงใหล ในบ้านเก่าแล้วอึ้ง ไม่คาดคิดว่าจะเจอของต้องตาถูกใจ ขับรถเข้าบ้านแต่สายตาไม่ได้จับจ้องถนน แต่กลับหันมองสาวสวยที่หยุดมองมาไม่ต่างกัน แต่จะผิดก็ตรงที่เธอไม่สนใจผมเลยสักนิด มองรูปร่างสูงโปร่งผ่านกระจกเดินพ้นตัวบ้านจนลับตา รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ ต้องรู้ให้ได้ว่าเธอคือใคร
----------------------------------------------