ที่รักของผม... I Love U ♥♥♥

เรื่องที่โทโมะได้เล่นละครเวทีปีนี้กระจายไปเร็วมาก อาจจะเป็นเพราะเจ้าตัวฮอตอยู่แล้ว แล้วยิ่งมาติดประกาศไว้ตรงบอร์ดแบบนี้คงจะทำให้มันเอาไปเล่ากันปากต่อปากล่ะมั้ง
“ว้าย นั่นไง พี่ที่ได้เป็นพระเอกอ่ะ”
“อื้อ หล่อมากๆ เลยเนอะ >_<”
=______=;;;;;;;;;
ฉันที่กำลังคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่ ถึงกับค้างกันไป เมื่อมีรุ่นน้องสองคนเดินมาแล้วชี้มาทางโทโมะก่อนจะกรี๊ดกร๊าดกันอยู่สองคน
อะไรกันนักกันหนานะ ยัยพวกนี้
ปิ๊งๆ
เหมือนว่าจะเห็นแสงออร่าแห่งความหล่อมาจากที่ไหนซักแห่ง อ้อ ผู้ชายที่เดินผ่านฉันไปนี่เอง -_- โอ๊ะ หือ นั่น...นั่นมันพี่เต้ สุดหล่อประจำโรงเรียนนี่นา o_O!! อ๊ากกกก หล่ออ่ะ T^T
ฉันกระพริบตาปริบๆ เมื่อมองคนหล่ออย่างพี่เต้ * * พลางดูดน้ำของตัวเองไปด้วย เมื่อพี่เต้เดินไปซื้อน้ำแคนตาลูปปั่นแบบเดียวกับฉัน ฉันก็หันไปเขย่าแขนโทโมะด้วยความบ้า (ของฉัน) ทันที
“อ๊างงงง~~ พี่เต้อ่ะ! พี่เต้หล่ออ่ะแก >___<////”
“...”
“หล่ออ๊าาาาา อ๊ากกกกก ละลาย~~~ น่ารักเหมือนพี่วิเลยอ่ะ >____</////”
พี่วิก็คือหนึ่งในสมาชิกของวงโยธวาธิตของโรงเรียนฉันเอง พี่แกหน้าตากวนตีนมากกกค่ะ แต่เวลาพี่แกไม่ทำหน้ามุ่ยหรือคิ้วขมวดเวลาซ้อมอ่ะนะ พี่แกโคตรน่าาาาร้ากกกกกเลยยยยย
ฉันเคยคุยกับพี่วิอยู่สองสามครั้งได้มั้ง เพราะอีตาโทโมะมีเพื่อนอยู่วงโยฯ ฉันเลยได้ไปห้องดนตรีบ่อย ตอนนั้นฉันนั่งฟังเพลงอยู่คนเดียว พี่วิก็เดินมาตบไหล่ฉัน (ตอนนั้นมือฉันเผลอไปตบหน้าพี่แกด้วย -..-) จากนั้นเราเลยรู้จักกันมากขึ้น ด้วยการขอพิน ขอเบอร์ ขอเฟซ ขอเมลล์ บลาๆๆๆ พี่วิก็เป็นคนฮาๆ ดีนะ รั่วยิ่งกว่าฉันอีก - -
“พี่วิอีกละ เดี๋ยวพี่นัท พี่เต้ พี่แคท บลาๆๆ บ้า”
ฉันมองโทโมะตาเขียว เออ ไอ้ชื่อที่พูดมานั่นอ่ะ ฉันเคยปลื้มพวกเขาอยู่เหมือนกันแหละ (ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย) แต่ตอนนี้ขอพี่เต้อ่า *[]*///
“อย่ามาว่าพี่ที่ฉันรักนะเว้ย อ๊างงง น่ารักๆๆๆ >___<”
“เฮอะ..” โทโมะแค่นเสียงก่อนจะลุกขึ้นหนี ฉันก็ได้แต่รีบเก็บขยะของตัวเองแล้วตามโทโมะไป
...ไอ้ที่ประชดพร้อมกับส่งสายตาขุ่นๆ มาให้ฉันน่ะ...คืออะไรกัน
 
[Tomo’s talk]
‘อ๊างงงง~~ พี่เต้อ่ะ! พี่เต้หล่ออ่ะแก >___<////’
เฮอะ ‘หล่อ’ งั้นเหรอ? หน้าตาโคตรหวาน หุ่นก็ผอมเกินไป กล้ามก็มีอยู่นิดเดียว เกย์แหง... -_- (รู้สึกไอ้ที่ว่ามาจะโดนตัวเองแทบทุกอย่าง)
‘หล่ออ๊าาาาา อ๊ากกกกก ละลาย~~~ น่ารักเหมือนพี่วิเลยอ่ะ >____</////’
พี่วิ..อีกแล้ว พี่วิที่หน้าตากวนๆ ดีอ่ะเหรอ? เหอะ ยัยนั่นน่ะ...ชอบแค่หน้ากวนๆ กับแว่นตาอันใหญ่ๆ กรอบสีดำของพี่เขาเท่านั้นแหละ -_-
“โทโมะ >__<”
“เฮ้ย”
ตุบ
แก้ววิ่งมากระโดดตบหลังผมเบาๆ ผมตกใจนิดหน่อย ก่อนจะเสียหลักไปชนกับคนที่เดินสวนทางมา
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย ^^”
เฮอะ ไอ้เต้...อีกแล้ว
ที่ผมเรียกมันว่าไอ้ได้ นั่นเป็นเพราะเราเคยรู้จักกันตอนไปเที่ยวที่คลับแห่งหนึ่ง เลยสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ
ผมกำลังจะตอบกลับไปแล้วเชียวว่าไม่ แต่พอเห็นยัยตัวแสบที่กำลังเกาะแขนผมอยู่ มองไอ้เต้ตาค้าง แก้มขาวๆ ก็เริ่มอมชมพู มือก็เริ่มเย็น แถมสั่นซะด้วยสิ ปากนี่ยิ้มแทบถึงติ่งหู ผมเลยมองเสื้อนักเรียนขาวๆของตัวเอง ที่พบว่าน้ำแคนตาลูปปั่นสีเขียวอ่อนที่มันซื้อมาได้กำเนิดเป็นรอยๆ อยู่บนเสื้อผมซะแล้ว
“ก็ไม่...แต่เสื้ออ่ะ..เป็น ^^++”
“งั้นขอโทษด้วยละกัน งั้นเอาเสื้อมาก่อนมั้ย เดี๋ยวเอาไปซักให้”
“ไม่ว่ะ...”
“โทโมะ..นายอย่าไปแกล้งพี่เขาน่า..” แก้วเตือนผมเบาๆ
อีกแล้ว... แก้วรู้ทันผมอีกแล้ว เฮอะ ผมแค่นเสียงในลำคอ แล้วเดินหันหลัง กลับไปที่ตึกด้วยความรู้สึกที่รำคาญ
“ก้างปลาโดนแมวคาบกลับคืนไปเหรอวะ” เคนตะเดินมาตบโต๊ะผมเบาๆ พร้อมกับถามผมด้วยคำถามที่...จี้จุดสุดๆ
“รู้แล้วยังถามอีก...”
“เฮ้ย จริงดิ” คราวนี้เป็นเขื่อนที่ลากเก้าอี้ของเพื่อนอีกคนมานั่ง
“ก็เมื่อคืนแกไม่ยอมเปิดซิงแก้วมันเองนี่หว่า”
“ไอ้ป๊อบ เด็กเรียนซะเปล่านะแก - -*”
“เฮ้ย พูดตามนิสัยของแกเว้ย รู้สึกกับคนไหน เปิดซิงคนนั้น -0-”
“แกก็ พูดอย่างกับว่าโทโมะมันเป็นคนไม่ดี ชอบลากผู้หญิงเข้าห้อง”
“แกนั่นแหละไอ้เบ แกพูดเอง”
“แกเป็นคนส่อความหมายป๊อบ... - -*”
“แต่แกแปลมันออกมา”
"ก็ถ้าแกไม่พูด...”
“ถ้าแกไม่แปล ทุกคนก็คิดอยู่ดีแหละ”
“เฮ้ย พอเหอะ!” ผมหยุดการเถียงกันของไอ้เด็กเรียนทั้งสองคนอย่างไอ้ป๊อบกับไอ้เบ น่าเบื่อเป็นบ้า
“แล้วตกลง...เสื้อน่ะ...”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวกลับบ้านไปให้เจ๊ซักเอา”
“เสื้อแกนะโทโมะ -*-”
“เฮ้อ ช่างเหอะ ตอนนี้ฉันอยากนอน”
เมื่อเพื่อนของผมได้ยินดังนั้น จึงลงไปเดินเล่น ปล่อยให้ผมนอนฟุบหน้ากับแขนของตัวเองพลางติดเรื่องต่างๆไปอย่างไร้จุดหมาย
“ค่ะ แค่นี้พอแล้วค่ะ” เสียงใสๆ ของแก้วดังขึ้น ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปทางประตู ก็พบว่า...
เหอะ ไอ้เวรเต้กับ...แก้วอีกแล้ว มากวนผมถึงนี่เลยเหรอ ชิ ไอ้ท่ายกมือขึ้นมาลูบท้ายทอยตัวเอง ไอ้ท่ากัดเล็บ ท่าทางน่ารักเขินๆแบบนั้นน่ะ แก้วชอบทำกับผมเวลาผมหยอกเล่นแบบหวานๆไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงได้มาทำอยู่กับไอ้เต้ล่ะ ท่าแบบนั้นน่ะ น้อยคนนะที่จะได้เห็นน่ะ -3-
“ครับ เย็นนี้เจอกันนะครับ”
“พะ...พี่เต้คะ แก้วจำได้นะคะว่าแก้วยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะคะ”
“อ้อเหรอครับ จำไม่เห็นได้เลยอ่ะ จำได้แต่ว่าตอนนั้นน้องแก้วหน้าแดงมากเลยล่ะครับ ^^” ไอ้เต้หัวเราะขำๆ
“บ้า!!! จะไปไหนก็ไปเลยยย!!~” แก้วตะโกนไล่หลัง น่ารักเป็นบ้า แต่แก้วไม่ได้ทำให้ผมนี่หว่า -0-^
“โทโมะ!!! >__<~” แก้ววิ่งถลามาตะปบไหล่ผม ทั้งๆ ที่เห็นๆกันอยู่ว่าหน้าตาผมงัวเงียสุดๆอ่ะ =_=
“อะ..อะไรอ่ะ =_+” ต้องเอาท่าทางและเสียงให้เหมือนด้วย -.,-
“อ๊ากกกกก พี่เต้ชวนฉันไปกินข้าวเย็นอ่ะ!!! >___<”
“ฮะ! อะไรนะ -_-^^^!!” เปลี่ยนโหมดอารมณ์ทันทีเมื่อแก้วพูดจบประโยค
“ฉันบอกว่าพี่เต้ชวนไป...กรี๊ดดดดดด”
หา ไอ้เต้ชวนไปกรี๊ด? - -*
“พี่เต้ชวนไปกินข้าวอ่ะโทโมะ เขินเป็นบ้าเลยยย”
ชัดเจน! ชวนไปกินข้าว
“ไม่ให้ไป -_-^^^” ผมสั่งห้ามทันที
“ทำไมอ่ะโทโมะ นายก็รู้นะว่าน้อยที่พี่เต้จะชวนผู้หญิงไปกินข้าวอ่ะ”
“ก็ไม่ให้ไปอ่ะ ผิดป่ะล่ะ” ผมถามแก้วอย่างหาเรื่อง
“แต่ฉันจะไป” แก้วลุกขึ้นมาเถียงผมบ้าง
“ก็ฉันไม่ให้ไป!! ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่!!! ม่ายยยยยย!!!!!”
“กรี๊ดดดด ตวาดใส่หน้าฉันขนาดนี้แหกหน้าฉันไปเลยสิ TOT”
“ถ้าแหกได้แล้วเธอจะไม่ไปฉันทำไปแล้ว!”
“ทำไมนายต้องขึ้นเสียงกับฉันด้วย”
“ก็เพราะเธอมันดื้อ! ยัย... โว้ย!!!” ผมชี้หน้าแก้วก่อนจะหันหลังให้แล้วทึ้งหัวตัวเองพลางสบถด้วยเสียงดังลั่น
ตึก ตึก ตึก
ผมหันมาอีกทีก็พบว่าแก้ววิ่งออกไปจากห้องแล้ว แบะ =P
“เฮ้ย เกิดไรขึ้นอ่ะ เห็นแก้วร้องไห้อ่ะ” เคนตะเดินเข้ามาก่อน
“เปล่า...” ผมตอบเรียบๆ ทั้งๆที่ในใจสับสน แก้วร้องไห้? อาจจะเพราะผมตวาดใส่หน้าเธอก็ได้ล่ะมั้ง
“ตามไปดูหน่อยก็ดีนะ เห็นเขาเอาแต่พูดชื่อแกอย่างเดียวอ่ะ ถามอะไรอะไรก็โทโมะอย่างเดียวเลย”
จริงดิ?!
ผมเดินออกไปดูแก้ว โดยที่อ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ไอ้พวกนั้นก็หาว่าผมปากแข็งอีก อะไรเล่า จะไปหาก็ต้องฟอร์มหน่อยดิวะ -3-