ที่รักของผม... I Love U ♥♥♥

[Kenta’s Part]

ผมกับไอ้พวกที่เหลือมองดูโทโมะด้วยความเป็นห่วงและอีกใจหนึ่งก็มองตามไปยิ้มๆ เฮอะ จะออกไปดูแก้วยังจะมาปากแข็งอีกนะ

ตึกตึกตึกตึกตึกตึก ปั้ก!

แก้วที่เอาแต่วิ่งปิดหน้าปิดตา วิ่งมาชนอกผมจนแก้วเกือบเซ ผมได้แต่ตกใจและงง ก่อนจะเห็นว่าแก้วร้องไห้ตาแดง เลยถามออกมาอย่างเป็นห่วง

‘แก้ว...เป็นอะไรเนี่ย’

‘ฮึก...เพื่อนนาย เพื่อนนายคนเดียวเลย...’

‘หา? =_=’

‘โทโมะ...โทโมะอ่ะ เอาแต่ตวาดใส่หน้าฉันอย่างเดียวเลย ไอ้บ้านั่นน่ะ...ฮึก พอฉันไปบอกว่าพี่เต้ชวนฉันไปกินข้าวแค่นั้นอ่ะ ไอ้บ้านั่นมันก็....ตวาดใส่หน้าฉันอย่างเดียวเลย ไอ้บ้าเอ๊ย! ฮืออออ’

ผมหันไปมองพวกที่เหลือแล้วสบตากันอย่างรู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

‘ใจเย็นนะแก้ว’

‘โทโมะ...โทโมะอ่ะ’

‘...’

‘ฮืออออ โทโมะ...นายมันบ้า...’

โทโมะ โทโมะ โทโมะ ทุกประโยคต้องมีคำว่าโทโมะ ผมรู้นะว่าแก้วน่ะแคร์ความรู้สึกของโทโมะมาก เพราะสองคนนี้สนิทกันสุดๆอยู่ แก้วน่ะแคร์นะที่โทโมะไม่ค่อยชอบหน้าพี่เต้ (พี่เต้อยู่ตั้งม.6 ให้เรียกไอ้เต้แบบโทโมะอ่ะเหรอ พวกผมไม่ได้หน้าตายแบบโทโมะมันนี่นา) แต่เรื่องที่พี่เต้จะชวนแก้วไปกินข้าวมันก็น่าดีใจอยู่หรอก เพราะพี่เต้น่ะไม่ค่อยชวนผู้หญิงคนอื่น ชวนแต่พวกที่เป็นเพื่อนพี่เขาอย่างเดียว แล้วที่แก้วมาบอกน่ะ แก้วคงลืมไปเลยสินะว่าเมื่อคืนน่ะ โทโมะเกือบจะได้แก้วในห้องน้ำอยู่แล้ว

แต่เพราะแก้วไม่รู้ถึงความไม่แน่ใจกับความรู้สึกของตัวเองของโทโมะมันนี่นา แล้วแก้วจะไปรู้จะไปแคร์อะไรตรงนั้นล่ะ

ถึงจะเจ้าชู้ ปากหวาน แต่ถ้าเรื่องบอกรักแบบจริงๆน่ะ คำว่าปากแข็งจะลอยมาหาโทโมะอย่างอัตโนมัติเองเลย

คงต้องลุ้นต่อไปแล้วล่ะ ว่าแก้วจะต้องใช้อะไรมางัดปากโทโมะให้อ้าปากพูดคำว่า ‘รัก’ ออกมาอย่างจริงจัง?

[Kaew’s Part]

ฉันมานั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในสวน จนมีมือหนึ่งยื่นผ้าเช็ดหน้าเข้ามาให้ ฉันเลยละจากการร้องไห้แล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง

“โทโมะใช่มั้ย” พี่เต้ถามออกมาอย่างเป็นห่วงหลังจากที่พี่เต้นั่งลงบนม้านั่งตัวเดียวกับฉัน

“ค่ะ...”

“รู้มั้ยว่าทำไมโทโมะถึงทำแบบนี้”

“ก็เพราะเขาไม่ชอบพี่เต้ไงคะ เขาเลยขัดขวางแก้วไม่ให้แก้วมากินข้าวกับพี่เต้”

“หึๆ ไม่ใช่หรอกนะ น้องแก้วไม่เห็นเหรอว่าตอนนั้นตาของมันส่อความหมายอะไรออกมา”

“จ้องแก้วขนาดนั้นแก้วไม่กล้ามองหรอก โทโมะไม่เคยทำแบบนี้กับแก้วเลยนะ กับคนอื่นด้วย แล้วทำไมวันนี้ถึงได้...”

“พี่บอกใบ้ให้เอามั้ย”

“อะไรล่ะคะ”

พี่เต้เขยิบมาใกล้ๆฉันก่อนจะกระซิบข้างหู

“อาการที่คนรักเขาแสดงออกมาเวลาเห็นคนของเราไปยุ่งกับคนอื่นมันคือความรู้สึกที่เรียกว่าอะไร ที่โทโมะทำไปก็เพราะแบบนั้นแหละ ^^”

พี่เต้ทิ้งให้ฉันนั่งอึ้งกับคำตอบที่ฉันคิดออกมาเอง โดยไม่ลืมกดหัวแล้วขยี้ผมฉันก่อนวิ่งออกไป

หึง? หวง? หรือทั้งสองอย่าง?

ไอ้พี่เต้บ้า! ที่ฉันยอมไปกินข้าวด้วยใช่ว่าฉันจะยอมให้พี่มาแกล้งฉันนะ

“เอ้อ เรายังไม่ได้คืนผ้าให้พี่เค้านี่หว่า -0- พะ... อุ๊ย ขอโทษค่ะๆ >x<” ฉันกำลังจะลุกขึ้นวิ่งตามหลังพี่เต้ไป แต่ดั้งฉันก็กระแทกกับใครก็ไม่รู้อ่ะ เจ็บเป็นบ้า T_T

“จะไปไหนอ่ะ -_-” เสียงเนือยๆ เหมือนคนเพิ่งตื่นมาพร้อมกับหน้าตาย โทโมะจับข้อมือฉันไว้

“โท... อึก”

เห็นหน้าเขาแบบนี้ น้ำตาเอ่อเลยแฮะ

“ทำไมต้องก้มหน้าหนีด้วยอ่ะแก้ว เป็นไรมากป่ะเนี่ย -_-*”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า นาย...จะไปไหนก็ไปเหอะ โกรธฉันอยู่นี่”

“หือ ใครโกรธใคร ไม่มีนะเท่าที่จำได้อ่ะ แล้วนี่เป็นไรทำไมตาแดง -_-”

“อย่ายุ่งเลย”

“ไม่ให้ยุ่งได้ไง ฉันรักของฉันนี่ ไม่ให้เป็นห่วงเลยเหรอ”

“...”

“เพื่อนคนเนี้ย ฉันรักของฉันสุดๆเลย”

“อ๋อ เข้าใจ นึกว่านายจะมาบอกรักฉันซะอีก -///-”

“...~” โทโมะลอบถอนหายใจ

“...”

“ขะ...ขึ้นห้องเถอะ”

“อื้อ” ฉันพยักหน้ายิ้มเล็กๆ ก่อนจะถูกโทโมะจับมือให้เดินขึ้นตึกตามเขาไป

“โทโมะ...”

“หือ”

“เย็นนี้ที่พี่เต้ชวนไปกินข้าวน่ะ...”

“...”

“ฉัน...ไม่ไปแล้วล่ะ”

“ทำไมล่ะ อยากไปมากนักไม่ใช่เหรอ”

“ก็เพราะ...”

“เพราะ...?”

“เฮ้อออ~ ช่างเหอะ ไปๆ ไปนั่งที่ไป ออดจะดังแล้ว” ฉันดันหลังโทโมะเพื่อตัดบท จะให้บอกได้ไงว่าเป็นเพราะเขาน่ะ

เลิกเรียน

ฉันกับโทโมะเดินควงแขนกันลงมา (ไม่ได้ควงแบบแฟน อย่ามั่วนิ่ม - -) พลางแกะลูกอมก่อนจะเอาเข้าปากแล้วอมๆ กัดๆ นิดๆ

“ฮ้าา~ นั่นไง น้องแก้วมาละ น้องแก้วครับ~!” เสียงพี่เต้ดังมาแต่ไกล พี่กับเพื่อนๆ ของพี่เต้กำลังนั่งล้อมวงดีดกีตาร์ร้องเพลงกันอย่างสนุกเลย

นั่นไง ทวงเรื่องกินข้าวอีกแหง นรกถามหาแล้วไง แถมยังเกี่ยวแขนฉันซะแน่นอยู่ข้างๆ ซะด้วย -_-;

“น้องแก้วครับ!~ ^^” พี่เต้ลุกขึ้นจากวง แล้วเดินมาหาฉันด้วยใบหน้าขาวๆ ยิ้มบางๆ

“คือแก้ว...”

“แก้วไม่ว่างแล้ว ถอยไปปะ -_-”

“ยังไม่ได้ถามอะไรเลย -*-” พี่เต้ส่ายหน้า เมื่อโทโมะพูดแทรกเนือยๆ

“เหอะน่า ฉันรู้ละกันว่าแกจะพาแก้วไปไหน ถึงจะมีเพื่อนผู้หญิงแกไปหลายคนด้วยก็เหอะ”

“ทำไมไม่ไว้ใจฉันวะ”

“คนอย่างแกทำตัวให้น่าวางใจมั้ยล่ะ นี่มันคนของฉัน ฉันหวง ฉันเป็นห่วง” โทโมะพูดตัดบทแล้วเดินผ่านหน้าพี่เต้ไป

“หวง? เป็นห่วง? เหอะ ก็แค่ข้ออ้าง” พี่เต้พูดแล้วหัวเราะในลำคอ “อันที่จริงแล้วน่ะ แกหึงเค้ามากกว่า” พี่เต้เดินมาเท้าไหล่โทโมะด้วยใบหน้ากวนๆ

“ฉันจะหวงจะหึงจะเป็นห่วงก็ไม่ใช่เรื่องของแก ไป กลับบ้านได้แล้ว ยัยดื้อ! -_-^”

อะไรวะ อยู่นิ่งๆ ยังไม่ทำอะไรเลย หาเรื่องมาลงที่ฉันว่าดื้ออีกละ =O=

ฉันโดนโทโมะลากมาตลอดทาง ฉันก็เดินตามนะ แต่ทำไมยังกระชากกันอยู่ได้ =_=^

“โทโมะ... โทโมะ ปล่อยได้แล้ว แก้วเจ็บแล้วนะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน โทโมะปล่อยมือ แล้วหันมามองหน้าฉันอย่างหาเรื่อง

“ทำไมเธอไม่พูดอะไรบ้างเลยฮะ อยากไปกับมันมากเลยงั้นสิ”

“อะไรของนาย ฉันพูดก็หาว่าฉันชอบพี่เต้ ฉันไม่พูดก็หาว่าฉันสมยอม สรุปแล้วอะไรๆ ฉันก็ผิดสิ”

“ไหนเธอบอกว่าเธอจะไม่ไปกับมันไง! แล้วทำไมไม่ปฏิเสธมันไปล่ะ อ้ำอึ้งอยู่ได้”

ก็ใครมันจะไปขวานผ่าไม้ไผ่แบบนายล่ะหา =_=^

“พูดกับเธอแล้วอยากตบหมา กลับบ้านไปเลยไป!!!” โทโมะตวาดฉันอย่าเหลืออด เฮอะ ผิดอีกแล้วสิตู = =;;

“เออ!!! ก็อยากกลับอยู่เหมือนกันนั่นแหละ พูดกับนายแล้วฉันก็จะบ้าตายอยากไปตบหอย ทำก็ผิด ไม่ทำก็ผิด สรุปแล้ว ถ้าฉันอยู่กับนาย ไม่ว่าฉันจะทำอะไรยังไง หรือไม่ทำ ฉันก็ผิดตลอด ไอ้บ้าหน้าหมี!!!!”

เอ ไอ้คำสุดท้ายที่ฉันตวาดใส่หน้าโทโมะไป...แปลว่าไรวะ แล้ว...ฉันคิดได้ไง = = ??

ฉันสาวเท้ากลับบ้านให้เร็วที่สุด พลางหลับตาเพื่อให้น้ำตามันไหลออกมา เม้มปากแล้วข่มใจไว้

ตึกตึกตึกตึกตึกตึก!!!! ปัง!!!!

“แก้ว แม่สอนกี่ครั้งแล้วว่าเวลาขึ้นบันได้ให้เดินขึ้นเบาๆ แล้วนั่นไปโกรธใครมาน่ะหา ปิดประตูซะดังเชียว...”

ฉันไม่สนคำบ่นของแม่ ฉันนอนร้องไห้ซบกับหมอน

ไม่เคยรู้สึกเจ็บอะไรแบบนี้มาก่อนเลย... ไม่เคยไม่เคย...

หวังว่าเรื่องที่ทำให้ฉันเจ็บในวันนี้... คงไม่ทำให้ฉันร้องไห้จนน้ำตาหมดตัวไปก่อนนะ...

หวังว่าอย่างนั้น...