Music love ดนตรีรักจังหวะหัวใจยัยตัวตัวแสบ

Poppy mode

13.00 น.

ยัยฟางนี่ก็ชอบรู้ทันทุกเรื่องเลย ตอนนี้ผมขับรถออกมาจากร้านไอติมเพื่อไปส่งฟางที่บ้าน บ้านฟางก็ไม่ได้ไกลจากร้านไอติมมาก แค่ขับไปอีกสองซอยก็ถึงทางเข้าบ้านฟางแล้ว บ้านผมเองก็อยู่หมู่บ้านเดียวกันกับฟางในซอยนี้นี่แหละ บ้านผมอยู่ถัดไปอีกหนึ่งซอย  และแล้วก็มาถึงบ้านฟาง

ป๊อปปี้ : ถึงแล้ว...บ้านเธออะ

ฟาง : …

ผมหันไปบอกฟาง ยัยฟางเงียบไม่ยอมตอบอะไร ผมเห็นฟางหลับตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว ผมเลยเอื้อมมือไปเขย่าแขนฟางเบาๆ

ขนมจีน : ฟางหลับหรอป๊อป

ป๊อปปี้ : อือ...ฟาง...ฟาง!!!

ผมหันไปตอบพี่ขนมจีนแล้วตะโกนเรียกชื่อเธอ พร้อมทั้งเขย่าแขนเธอแรงขึ้น

ฟาง : หะ...หา!?!

ฟางตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้างงนิดหน่อย

ป๊อปปี้ : ถึงบ้านเธอแล้ว ฉันปลุกเธอนานมากเลยอะ นอนขี้เซาชะมัด

ฟาง : เออ...ฉันเผลอหลับอะ

เผลอหลับตั้งแต่ขึ้นรถเนี่ยนะ และมันก็ไม่เห็นนานเลยจากร้านไอติมมาบ้านฟาง

ฟาง : ฉันไปก่อนนะ...ขอบใจที่มาส่ง

ฟางหันมาบอกแล้วเปิดประตูลงจากรถ

ป๊อปปี้ : อือ...ไม่เป็นไร

ผมพูดจบฟางก็ปิดประตูรถก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านทันที ผมว่ายัยนี่แปลกๆยังไงไม่รู้ ไม่ค่อยพูดอะไรเลย ทุกครั้งถ้านอนในห้องเรียนแล้วบอกว่านอนขี้เซายัยนี่จะเถียงตลอดเลย ตอนนี้ไม่เห็นเถียงเลย

ณ บ้านป๊อปปี้

ผมกับพี่ขนมจีนพากันเดินเข้ามานั่งเล่นที่โต๊ะในสนามหญ้าหน้าบ้าน

ขนมจีน : ป๊อป...ป๊อปว่าฟางแปลกๆไปมั้ยตั้งแต่ขึ้นรถ

ป๊อปปี้ : ใช่ครับ...แปลกยัยนี่ไม่เคยเป็นอย่างนี่มาก่อน

ขนมจีน : สนิทกันมากเลยซิ ถึงรู้ว่าฟางไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน

ป๊อปปี้ : ค่อนข้างสนิทนะ...เรียนอยู่ห้องเดียวกัน นั่งเรียนใกล้กัน

ขนมจีน : อือ...แล้วป๊อปคิดอะไรกับฟางมั้ย

คิดอะไรกับฟางมั้ยหรอ...ก็...แค่...พะ เพื่อน เพื่อนแค่นั้นแหละ

 ป๊อปปี้ : ฟางหรอ...เป็น...แค่...เพื่อน

เป็นแค่เพื่อน...คำนี้มันพูดยากชะมัดเลยไม่รู้เป็นอะไรมันถึงพูดไม่ออก

ขนมจีน : หรอ...

พี่ขนมจีนทำหน้าเหมือนไม่เชื่อผมไม่ได้คิดอะไรกับยัยนั่นจริงๆนะ

ป๊อปปี้ : อื้อ...

กริ๊ง...กริ๊ง...

เสียงกริ๊งหน้าบ้านดังขึ้นใครมาอีกเนี่ย

ป๊อปปี้ : เดี๋ยวไปดูก่อนนะว่าใครมา

ผมลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินออกไปดูแต่พี่ขนมจีนดึงข้อมือไว้ก่อน

ขนมจีน : ป๊อป...พี่ไปเปิดเอง

ว่าแล้วพี่ขนมจีนก็ลุกแล้วดินออกไปดูทันที

ขนมจีน : พี่...จองเบ!!!

หา!?! พี่จองเบมาหรอ เอาล่ะครับแฟนเก่าเค้ามาเจอกันอีกแล้ว

พี่ขนมจีนเดินมาพร้อมกับพี่จองเบ เดินมาพร้อมกันอย่างเดียวไม่เท่าไหร่ แต่เดินควงแขนกันมาเนี่ย ไม่เข้าใจ ทำเหมือนแฟนกันอีกแล้ว

ป๊อปปี้ : นี่! พี่ 2 คนมาคบกันตอนไหนเนี่ย

ขนมจีน : เมื่อกี๊

จองเบ : ใช่...เมื่อกี๊เจอหน้ากันรู้เลยว่าหมายความว่าไง

เมื่อกี๊เนี่ยนะ เจอหน้ากันก็รู้แล้วว่าหมายความว่าไง...มันยังไงเนี่ย เลิกเร็ว คบเร็ว

ป๊อปปี้ : เมื่อกี๊เนี่ยนะ

ขนมจีน : พี่บอกพี่จองเบไว้ว่า ถ้าพี่กลับมาไทยเมื่อไหร่จะคบกับพี่จองเบต่อทันที

จองเบ : เจอหน้ากันรู้เลย...แต่ถ้าขนมจีนต้องกลับไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสอีกก็จะเลิกคบกันทันทีน่ะ

มันยังไงเนี่ย เดี๋ยวก็เลิกเดี๋ยวก็คบ

ป๊อปปี้ : ทำไมไปเรียนต่อแล้วต้องเลิกคบกันล่ะ

จองเบ : เพราะว่าเราให้อิสระแก่กันและกันไง ขนมจีนไปอยู่ฝรั่งเศสจะคบใครก็ได้

ขนมจีน : ใช่...พี่จองเบอยู่ที่นี่ก็คบใครได้เหมือนกัน

อ๋อ! เข้าใจแล้ว มีอย่างงี้ด้วย คู่นี้นี่แปลกจริงๆ วันนี้มันวันแปลกแห่งชาติรึไงมีแต่คนแปลกๆ