Truth ความจริงระหว่างเราสองคน

8.1

เขียนโดย mild2011

วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2555 เวลา 17.06 น.

  38 ตอน
  309 วิจารณ์
  70.44K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

31)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

POPPY 

 

 

 

     รู้นะว่าทำไมผมถึงฟื้นขึ้นมาง่ายมาก แต่ผมมีอะไรจะสารภาพผมฟื้นตั้งแต่ อาทิตย์ที่แล้ว แต่มีเหตุบางอย่างที่บอกฟางไม่ได้  ผมสงสารฟางนะที่ทำให้เทอร้องให้ทุกวัน ผมมันบ้างจริงๆ แต่ถ้าสิ่งที่ผมทำมันจะเป็นผลดีต่อเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น 

 

 

 

 

 

 

       แต่ในระหว่างที่ผมหลับอยู่ผมรู้สึกถึงความอบอุ่น มีคนมาให้กำลังใจตลอดข้างในใจผมมันเหมื่อนอัดอั้น ผมรู้สึกว่าตัวเองร้องไห้ตลอดเวลาที่รู้สึกว่าคนที่เรารักต้องเสียน้ำตา และจากเหตุการณนี้ทำให้ผมคิดว่าคนที่จะอยู่กับผมจนแก่ตายไปข้างนึงก็คงจะเป็นเทอคนนี้ ฟางคือคนที่ผมรักที่สุดและจะดูแลเทอไปตลอดชีวิต....

 

 


 

 

 

 

TK (tomo)ย้อนไปตอนอยู่ผับ

 

 

 

        ผมวิ่งลงมาจากโต๊ะแล้วตรงมาที่แก้วนั่งกระดก วอสก้า ในมืออย่างกับน้ำเปล่าอยู่ที่โต๊ะกับไอ่กวิน

เฮอะจะยังไงก็เถอะ ผมก็ หึง อยู่ดีแต่ดูเทอแต่งตัวโชว์นู่นโชว์นี่ แก้วใจขอร้องอย่าประชดด้วยวิธีนี้

 

 

 

 "แก้วเรามีเรื่องต้องคุยกัน" ผมพูดแล้วไปดึงแก้วในมือออก แต่เทอกลับสะบัดมือผมออก

 

 

 

"ฉันไม่มีไรจะคุยกับนาย" แก้วมองหน้าผมแบบเฉยชา แล้วเดินออกไปคล้องคอผู้ชายข้างๆโต๊ะ

 

 

 

"แก้วเรามีเรื่องต้องคุยกันมานี่เลย!" ผมจับเทออุ้มขึ้นบนบ่า

 

 

 

"ปล่อยๆ ปล่อยฉันซิไอ่บ้าโทโมะ" เทอได้แต่ร้องแล้วก็ทุบเท่านั้น ผมจับเทอยัดใส่รถแล้วขู่เทอ

 

 

 

 

"ถ้าเปิดประตูลงมาโดนจูบแน่ เพราะยังไงเทอก้หนีฉันไม่พ้น!" ผมพูดเล่นเอาเทอเงียบไม่กล้าโวยวาย

 

 

 

 

 

"มีอะไรก็ว่ามา !"ทันทีที่ผมปิดประตูรถเทอถามทันที  แล้วผมก็ขับรถออกมาจากผับอยู่ใกล้คอนโด

 

 

 

 

" ขอโทษ! " คงจะไม่มีคำไหนที่ควรจะพูดไปกว่านี้แล้ว

 

 

 

 

" แล้วคิดว่าหายโกธรไหม?? " แก้วหันมาถาม

 

 

 

 

 

" ฉันรู้ว่าเทอคงไม่หายโกธรกันง่ายๆ ให้อภัยฉันเถอะนะ " ผมพูดแล้วจอดรถหันหน้ามองกับเทอเพราะถึงคอนโดผมแล้ว

 

 

 

 

" นายแน่ใจว่า นายทำอะไรนายควรถามฉันก่อน! ก็ได้ฉันให้อภัยนาย " เทอหันมาพูดแล้วยิ้มให้ผม

 

 

 

 

"ขอบคุณนะ" ผมดึงเทอมากอดจนแน่น

 

 

 

 

"อะ ๆ หายใจไม่ออกแล้ว " เทอพูดแล้วแล้วแก้มแดง เขินๆหันหน้ามองนอกหน้าต่าง

 

 

 

 

 

"ไปเดินที่สวนดอกไม้ตรงนั้นกันไหม" เทอหันมาถามผม

 

 

 

 

"เอาซิปะไปกัน" ผมตอบไปแก้เขินแล้วเดินตามลงไป  แล้วเราก็เดินบนข้างฟุดบาทผมดินไปจับมือเทอ

 

 

 

 

" จับมือฉันทำไม " แก้วหันมาถามผมหน้าแดงๆ

 

 

 

 

" อยากจับจบปะ! " ผมตอบเทอกลับไป 

 

 

 

 

 

"นอนเล่นดูดาวตรงนั้นกันปะ" เทอลากผมไปตรงนั้นแล้วนอนลงกับพื้นหญ้า

 

 

 

 

"ฉันมีเรื่องนจะบอก เทอจะเชื่อฉันหรือเปล่า ! ฉันรักเธอ!" ผมนอนหันหน้าไปางเทอเราสบตากัน

 

 

 

 

"นายรักฉันตอนไหนอะ" เทอถามผมกลับเหมื่อนเทอยังไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

"เราเจอกันครั้งแรก" ผมพูดตอบ

 

 

 

 

 

"ที่มหาลัยอะนะ" เทอพูด แล้วลุกนั่งหันหน้ามาทางผม เราสอคนนั่งมองตากันแล้วผมค่อยตอบออกไป

 

 

 

 

 

" เปล่าทีสเปน เทออายุ16 เราเจอกันแค่แปปเดียว เราก็จากกัน แต่ดูเหมื่อนว่าโลกมันกลมทำให้เราได้มาเจอกันอีกครั้งแค่เราเจอกันอีกครั้ง ฉันก็ทำปากเสียใส่เทอไปแล้ว เวลาเทออยู่ใกล้ฉันทีไรเหมื่อนฉันจะดูนิ่งๆแต่ก็นะในใจ

 

 

 

มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ยิ่งฉันใกล้ชิดเทอมากเท่าไรก็ยิ่งใจเต้นมากเท่านั้น วันที่ฉันเจอเทอกอดกับกวินรู้ไหมว่าฉันต่อยผนังจนมือแตก" ผมร่ายยาว

 

 

 

 

 

"อ้อ วันนั้นฉันขึ้นไปเอาโมเดลของพี่โฟร์ มือนายพันผ้า !" เทอตอบกลับมา

 

 

 

 

"อืมวันนั้นแหระ ฉันบอกโฟร์เองให้เทอมาเอาเพราะฉันคิดถึงเทอ เราไม่เจอกันเลย" ผมพูด

 

 

 

 

"ฉันรักเธอแก้วใจ เป็นแฟนกับฉันได้ไหม ? " ผมพูดแก้วนิ่งไป

 

 

 

 

"ถ้าเทอยังไม่พร้อมก็.."

 

 

 

 

 "  ฉันก็รักนายโทโมะ " แก้วคลี่ยิ้มหวานๆให้ผมเทอหน้าแดงมากจนผมเริ่มอดใจไม่ไหวดึงเทอเข้ามากอดจนแน่น

 

 

 

 

 

   ปากเราสองคนเลื่อนมาประกบกันอย่างรู้งาน เราคงต้องการสิ่งนี้มานานใช่ไหม มันมีทั้งความหวานที่มาจากปากเทอ กลิ่นของลิปสติกที่เทอทามา ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วซิเหมื่อนมือเริ่มไปป้วนเปี้ยนแถวๆต้นคอ

 

 

 

 

 

    'อย่าทิ้งฝันเมื่อฉันจากไป อย่าร้องไห้เมื่อเราจากกัน....'   เสียงโทรศัพท์ผมดัง   เขื่อน

 

 

 

 

"สมน้ำหน้าอยากทะลึ่งเองอารมณ์ค้างเลยเห็นไหม" เทอพูดแล้วหัวเราะผมกดรับโทรศัพท์

 

 

 

 

 

"ฮันโหลครับ "  ผมพูด

 

 

 

 

"อะไรนะ ป๊อปกับฟางถูกรถชน ตอนนี้อาการสาหัสอยู่โรงพยาบาล" ผมพูดแล้วหันมองแก้วที่จากหน้ายิ้มๆ กลายเป็นหน้าจะร้องไห้

 

 

 

 

"เออๆอเดี๊ยวตามไป" ผมกดวางสาย

 

 

 

 

"เรารีบไปกันเถอะ "เทอบอกผมเราสองคนรีบวิ่งไปที่รถแล้วขับรถออกมาระหว่างทาง

 

 

 

 

  'ก็เพราะฉันหลงทางหลงอยู่กลางใจของเทอ อยู่ไหนก็ใกล้เทอเพราะว่าใจเทอกว้างใหญ่ '  กวิน

 

 

 

 

"ฮัลโหลว่าไงนะ ยกเลิกงานหมั่นแล้วขอบใจมากจร๊ะ บายๆ "  แก้วกดรับแล้วกดวางสายไป

 

 

 

 

 

พอวางสาย แก้วก็เหล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟังจนจบ อ้อ แก้วไม่ต้องหมั่นกับกวินแล้ว  วันนั้นผมเข้าใจผิด

โอ๊ะโอต่อไปจะฟังเทอคนเดียวนะจร๊ะ   แก้วใจของโทโมะ

 

 

 

 

                                                                                                          จบ tomo tk

 

 

 


 

 

 

 

 

 

ความรักของ TK เป็นอย่างนี้นี่เอง  ต่อไปป๊อปปี้จะทำอะไรนะระหว่างฟางไม่อยู่เพียง 2 ชม. 

ติดตามตอนต่อไปนะ 

 

http://www.keedkean.com

 

http://www.keedkean.com

 

http://www.keedkean.com

 

ฝันดีจร้า♥

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา