สุดท้ายคงต้องยอม

4
ฟางคับ  โกหกอะไรอยู่ไหมเอ๋ย  ผมปล่อยให้แก้วทานข้าวอยู่ในห้องคนเดียวแล้วลากยัยตัวแสบของผมออกมาพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ ข้างนอก
ป๊าวเลยน่ะพี่ป็อป
ฟาง   ผมเรียกชื่อเธอแล้วมองหน้าด้วยแววตาจับผิด
พี่ป็อปอ่ะ ^^   ฟางแค่ไม่อยากให้แก้วเสียใจแค่นั้นเอง   ก็เลยบอกไปว่าพี่อุ้มมาที่ห้องพยาบาลค่ะ   ฟางสารภาพกับผมแต่ใครกันที่เป็นคนอุ้มแก้วมา   หรือว่า...
แล้วใครอุ้มแก้วมาที่นี้ล่ะฟาง
ก็เพื่อนพี่น่ะแหละ  ฟางก็เลยไม่อยากให้แก้วรู้ว่าเขาเป็นคนช่วยแก้วไว้
อืม  พี่เข้าใจเรา  ไอ้โทโมะมันคงอยากช่วยแก้วละมั้ง
คงงั้นคะ  แต่พี่ป็อปห้ามบอกแก้วน่ะคะแล้วอีกอย่างเตือนเพื่อนพี่ด้วยว่าไม่ต้องมายุ่งกับแก้วอีก 
รับทราบคับตัวแสบของพี่
 
1 อาทิตย์ผ่านไป
แก้วจะไปไหน   ฉันถามแก้วเพราะเห็นว่าเธอกำลังจะขึ้นรถออกจากโรงเรียน เพราะนี้มันเป็นเวลาเรียนอยู่เธอจะออกไปไหนกัน
ฟาง   แก้วจะไปอเมริกานะ  แก้วขอโทษนะที่ไม่ได้บอกฟางไว้ก่อน
อะไรกันเนี้ยแก้ว  แก้วไปทำไมที่นั้น  แก้วไปทำอะไร  ฉันตั้งตัวแทบไม่ทันเมื่อแก้วบอกว่าจะไปอเมริกาเธอจะไปทำไมกัน
แก้วจะไปเรียนที่อเมริกาน่ะฟางไม่กี่ปีก็กลับแล้ว
แต่แก้ว......แก้วจะทิ้งฟางงั้นเหรอ 
แก้วขอโทษนะฟาง  แก้วแค่.....ฮึอ  เธอสะอื้นเล็กน้อยฉันก็พอจะรู้ว่าทำไมแก้วถึงตัดสินใจไปเรียนต่อที่อเมริกา
ถ้ามันจะทำให้แก้วลืมพี่เขาได้  ฟางไม่ห้ามแก้วแล้วกัน
ขอบใจนะฟาง แก้วรักฟางนะ  อีกไม่นานแก้วจะกลับมาแก้วจะมาเอาคืนแน่  ฉันมีเพื่อนเจ้าคิดเจ้าแค้นตั้งแต่เมื่อไหรเนี้ย
บ๊าย  บายนะแก้ว  โชคดีน่ะ
 
พี่ป็อปปปปปป   เสียงฉันเรียกพี่ป็อปมาแต่ไกล
มีไรคับตัวแสบ
พี่ป็อปอ่ะ
แก้วไปไหนล่ะจ๊ะฟางทำไมไม่มาด้วย   ความสบายใจของฉันต้องสะดุดกับเสียงบางอย่างไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พบยัยเพื่อนคนนี้ตลอดเว...
จะรู้ไปทำไมย่ะ  ไม่ใช่เรื่อง
พี่โทโมะพี่ป็อปค่ะดูฟางสิพิมพูดด้วยดี ๆ ดูพูดเข้าสิคะ   มารยาจริง ๆ ยัยพิมคิดจะเอาพี่ป็อปเป็นพวกอีกคนเหรอฝันไปเถอะ
ไม่เอาน๊าพิม   จะไปรู้กันทำไม   แน่ใจน่ะพี่โทโมะว่าไม่อยากรู้นะ
ไม่อยากรู้เท่าไหรหรอกคะพี่โทโมะ  ก็แค่เป็นห่วงไม่เห็นหลายวันพิมนึกว่าจะไม่สบาย
เหอะ  สตอ
ฟางคับ   พี่ป็อปเอ็ดฉันเบา ๆ  ว่าแต่แก้วไหนละ
อเมริกาค่ะ
O_O   สีหน้าพี่ป็อป
-_-   สีหน้าพี่โทโมะ(หน้านิ่งมาก)
^__^   สีหน้ายัยพิม (ยิ้มเกินจะบรรยาย)
แก้วไปทำไมฟาง  พี่ป็อปเป็นคนถามฉัน
เรียนต่อไม่มีกำหนดกลับค่ะพี่ป็อป  ฉันเหลียบไปมองหน้าพี่โทโมะที่ตอนนี้หน้าถอดสีไปแล้ว (?) คงตกใจที่แก้วไปอเมริกา  
เมื่อไหร่   เป็นคำถามสุดแสนจะนิ่งจากพี่โทโมะที่ถามฉัน
เมื่อสองวันที่แล้วค่ะ
จะไปรู้ทำไมค่ะพี่โทโมะ     ไม่ใช่เรื่องของเราสักหน่อย  พิมว่าเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ
พิมกลับก่อนได้มั้ยพี่มีเรื่องจะคุยกับไอ้ป็อปและก็ฟางน่ะ
ไม่เอาพี่ต้องกลับเดี๋ยวนี่  ยัยพิมขึ้นเสียงใส่พี่โทโมะ  ฉันไม่รุ้จริง ๆ ว่าพี่เขาคิดอะไรถึงได้ยอมยัยนี้นักหนา
ฉันกลับก่อนน่ะไอ้ป๊อป  เดี๋ยวโทรหา  ฉันว่าแล้วพี่โทโมะต้องยอมยัยหน้าด้านนั้นอีกตามเคย  ฉันไม่เข้าใจพี่เขาเลยจริง ๆ แต่ฉันว่าพี่เขายังรักแก้วอยู่เสมอ
 
2ปีต่อมา
วันนี้เป็นวันจบการศึกษามัธยมปลายของฉัน   ฉันตั้งใจเรียนจนเอ็นติดมหาลัยเดียวกันกับพี่ป๊อป
ยินดีด้วยคับคนเก่ง
พี่ป๊อบ  ขอบคุณนะค่ะ
วันนี้วันดีทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ  พี่ป๊อปถามฉันเมื่อหน้าหน้าฉันแสดงออกว่าไม่ร่าเริงผิดปกติทั้งที่วันนี้ควรจะดีใจ
ก็ฟางคิดถึงแก้วนิค่ะ  ถ้าแก้วอยู่น่าจะดีไม่เจอกันตั้งนานไม่รู้แก้วเป็นยังไงบ้าง
แก้วคงคิดถึงฟางเหมือนกันแหละน๊า  ยิ้มหน่อยเร็ว  พี่ป๊อปปลอบใจฉัน
พี่ปีอปปี้หวัดดีค่ะ  เสียงใครนะเหรอ  หึ ยัยพิมค่ะ  2 ปีแล้วที่เรื่องเกิดขึ้นแตแนนะเหรอไม่ลืมหรอกเจ๊บใจแทนแก้วจริง ๆ อีกอย่างพี่โทโมะก็อึดจริง ๆ ที่ทนยัยนี้ได้เห็นพี่ป๊อปบอกว่าที่พี่โทโมะต้องทนและต้องเลิกกับแก้วมันมีเหตุผลบางอย่าง  แต่พี่ป๊อปก็ไม่ยอมบอกฉัน  บอกแค่ว่าเรื่องของพี่โทโมะเขาไม่ควรยุ่ง
อ้าวพิม  หวัดดีคับ
พี่โมะละค่ะพี่ป๊อป  ไม่ได้มาด้วยกันเหรอค่ะ
มาก็เห็นสิย่ะ  ฉันกระโดดขวางลำ (?)  ด้วยคำพูดทันที
ฟาง   พอดีไอ้โมะมันติดธุระนะเดี๋ยวก็คงมาพิมไม่ต้องห่วงหรอก  พี่ป๊อปหันมาเอ็ดฉันแล้วก็หันไปพูดกับยัยพิมต่อ  ฉันละเกลียดยัยนี่จริง ๆ
พี่โทโมะเขาคงไม่อยากมาละมั้ง  มาก็เจอแต่ของเสีย ๆ แย่ที่สุด  ฉันพูดลอยหน้าลอยตาใส่ยัยพิมนั้น  นึกไปนึกมาฉันก็น่าตบเนอะ (?)
 
 
ขอโทษคับ   ผมเอ๋ยขอโทษคนที่ผมเดินชนด้วยพอดีรีบร้อนไปหน่อยผมเลยเดินไม่ทันระวัง
ไม่เป็นไรค่ะ....เป็นอะไรรึป่าวค่ะ  เธอเอ๋ยถามผมผมรู้สึกคุ้น ๆ เธอคนนี้จังเหมือนเคยเจอที่ไหน  แต่ชั่งเถอะผมต้องรีบไปก่อนที่พิมจะโวยวายอีก  ผมรำคาญ
ไม่เป็นไรคับ  ขอตัวนะคับขอโทษอีกครั้ง