ว้าวุ่น [In My Heart]
10.0
ออมอนี่cake
แชร์นิยายฟิคชั่น
33) The Last
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น ตอนที่ 31 ♥
ตอนพิเศษ ตอนที่ 3 The Last
“ถ้างั้นเปิดของแก้วคนเดียวก็พอ เพราะแก้วคงไม่ว่าตัวเองโกงหรอกจริงมั้ยครับ?...เปิดได้แล้วครับคนดี”
โทโมะช่วยสรุปเพื่อให้คืนนี้จบได้เร็วขึ้น ตอนนี้เวลาบอกนาฬิกาเกือบๆเที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้พวกเขาต้องตื่นแต่เช้า ไหนจะตะลอนๆมาทั้งวันวันนี้อีกล่ะ ไม่ไหวจะรบด้วยแล้วจริงๆ เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ ไม่อยากให้คนสวยเข้าใจไปว่าเขาน่ะมันไม่ได้เรื่อง เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานบ้างล่ะ เด็กในคราบผู้ใหญ่บ้างล่ะ ฯลฯ มันไม่เหมือนเมื่อก่อน ตอนที่ยังไม่ได้เอ่ยคำรัก ตอนนั้นแสดงอะไรออกมาคนสวยก็แค่เอะใจนิดๆ สงสัยหน่อยๆ ไม่เคยว่าอะไร เพราะก็ยังไม่เข้าใจในท่าที
แต่เขาก็ไม่ได้อยากกลับไปเป็นแค่คนแอบรักเหมือนตอนนั้นหรอกนะ
ไม่ยอมแน่ๆ....
“แบล็คการ์ด...”
//....กติกาคือ ถ้าใครจับได้แบล็คการ์ด จะต้องบอกความรู้สึกต่อคนที่นั่งข้างๆมาให้หมด....//
แล้วไอคนที่นั่งข้างตอนนี้ก็เหลือแค่...T^T
“วันนี้รู้สึกอย่างไรกับผมครับคุณสุภาพสตรี?”
“เอ่อ....คือ ”
“โกหกเป็นบาปใช่ไหม? ...ใครๆก็ไม่รักด้วยนะครับ เด็กโกหก”
เมื่อแก้วทำท่าทีอึกอัก จนแล้วจนเล่าก็ยังไม่ยอมพูดอะไรออกจากเรียวปากอิ่มสีโอรสนั่นสักที ชายหนุ่มเลยช่วยเสริมแรงทางลบเผื่อมันจะไปกระตุ้นให้ลมที่อัดเต็มอยู่ในช่องท้องเดินทางผ่านกล่องเสียงแล้วพ่นออกมาเป็นคำพูดเสียที
คำพูดที่เขาถวิลหา....
“ตกลงคือ ?”
....
.......
“หึง...ฮึก”
ไม่รู้เนิ่นนานเท่าไหร่ที่เธอจะกล้าเอ่ยคำนั้นออกไป รู้แต่เพียงว่ากว่าจะพูดออกมาได้เธอทั้งอึดอัด ทั้งสับสน เผลอนึกภาพเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันที่ชายคนรักถูกล้อมหน้าล้อมหลังด้วยสาวๆสวยๆและ...อึ๋ม แอบกลัวว่าความจริงแล้วเขาน่ะมีสเป็กเป็นสาวสวยเซ็กซี่ ซึ่งมันไม่มีในตัวเธอ ที่ไม่น่ารักทั้งยังมาดแมนเกินเพศของตัวเอง
คิดลามไปถึงเมื่อครั้งอยู่ในห้องซ้อม ให้ตายคุณชายก็ไม่ยอมให้เธอเดินทางมาด้วย แอบคิดเข้าข้างตัวเองไปนิดหนึ่งว่าเขาอาจจะหวงเธอ แต่มันก็ไม่มีข้อสนับสนุนใดๆที่จะมารองรับความคิดข้อนั้นได้เพราะที่ไปก็เพื่อนๆกันทั้งนั้น เรื่องหวงจึงตัดไป มาหยุดที่เหตุผลข้อสุดท้าย น้ำตาก็พาลจะไหล
...เขาอยากไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ...
แต่คิดว่าจริญญาจะยอมหรือไง...ไม่มีทาง!!
“น่ารักจังเลยเด็กน้อยของผม ผมรักแก้วนะครับคนดี...ผมทั้งหึงทั้งหวงแก้วยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นถึงได้ไม่ยอมให้มาไงครับ โอ๋ๆๆไม่ร้องนะครับ ผมขอโทษนะครับคนดี รักนะครับ รักแก้วใจที่สุดครับผม”
เอ่ยปลอบคนรักที่พึ่งพูดคำเสนาะหูคนได้ฟังออกมา หัวใจของเขากำลังพองโต เผลอทำคนสวยร้องไห้อีกแล้วไม่เข้าท่าเลยว่ะโทโมะเอ๋ย....โอบกอดเด็กน้อยที่สะอื้นฮักตัวโยน พร้อมกับเอ่ยคำรักออกมาไม่ขาดปาก บอกถึงเหตุผลของคนขี้หวงและกล่าวขอโทษให้คนสวยได้รับรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอร้องไห้ในวันนี้
คนดี...โทโมะรักแก้วใจที่สุดครับ
@@@@@@@@
“อ่ะ เอาไป”
“หืม...อะไรครับเนี่ย?”
“ต้นเหตุที่ทำให้แก้วใจคนสวยต้องนอนดึกมา 2 อาทิตย์เต็มๆไงคะคุณวิศวะ”
เมื่อเคลียเรื่องแบล็คการ์ดกันได้ แก้วใจก็หยิบสิ่งของบางอย่างออกจากกระเป๋าเดินทางแล้วยื่นให้ชายคนรัก ทำท่าทีเขินอายน้อยๆด้วยการเอามือเรียวมาปิดบังที่แก้มใสทั้งสองข้าง ประมาณว่า
เขินนะเนี่ยที่ทำแบบนี้ คิกคิก
เปิดออกดูเป็นขวดโหลรูปไนท์แมร์สุดหล่อกำลังยืนแสยะยิ้มให้ดูหน้าเกลียด ภายในบรรจุนกกระสาตัวเล็กๆและดาวหลากสีขนาดไม่ต่างกันอยู่มากมาย ความพยายามเกือบสองอาทิตย์ของคนรัก กำลังถูกวางอยู่ในมือของเขา โกรธตัวเองอีกครั้งที่คิดไปคนเดียวว่าหญิงสาวแอบทำอะไรที่เข้ารับรู้ไม่ได้ จนเกิดความรู้สึกน้อยใจขึ้นมา
โทโมะผิดอีกแล้วครับคนดี
อยากจะเอ่ยคำขอโทษก็ลืมเสียจนสิ้น เมื่อคนสวยตรงหน้าเปรียบเสมือนแม่เหล็กมีชีวิตที่ดึงดูดเขาเข้าไปใกล้ๆใบหน้าหล่อโน้มเข้าหาคนรักด้วยแรงคิดถึง กดจูบหนักๆที่หน้าผากเนียน จมูกโด่งเป็นสันได้รูปค่อยๆลากผ่านใบหน้าสวยจากสันจมูกเล็กแวะเวียนที่แก้มใสแล้วมาจบลงที่ริมฝีปากเรียวอิ่มสีโอรส กดเรียวปากหนาเบาๆ ทั้งคิดถึงทั้งห่วงหาก่อนหญิงสาวตรงหน้าจะเผลอจูบตอบเขากลับมาจนรู้สึกแปลกใจ แต่นั่นเป็นโอกาสที่ดีของเขาที่คล้ายๆ คนสวยจะโอนอ่อนผ่อนตามหากเขาจะชักพาให้ทำอะไร
ทำอะไรดีล่ะ เวลาแบบนี้?....
“ขอกอด....ได้ไหมครับ?”
“................”
แอบผลักหญิงคนรักเบาๆให้นอนราบลงไปกับเตียงนุ่ม มือหนาละจากเอวบางมาลูบไล้บริเวณต้นขาอ่อนอย่างย่ามใจทั้งที่ยังมีเลกกิ้งตัวบางปกคลุมอยู่ มือข้างที่เหลือวนเวียนอยู่ตรงชายเสื้อฮู้ดตัวใหญ่ของหญิงสาว ก่อนจะสอดมือลูบไล้ไปที่หน้าท้องแบนราบอย่างเอาแต่ใจ ริมฝีปากหนายังคงสาละวนอยู่ที่เรียวปากอิ่ม ไม่ว่าจะเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ตัดใจละใบหน้าหล่อมาซุกซนที่ซอกคอขาวๆ หอมเหลือเกินคนดี….
กดจูบเบาๆพอให้ขึ้นรอย รอยแห่งความเป็นเจ้าของ
…แก้วใจของโทโมะ...
“อื้อ.....โทโมะ โท...โมะ อ๊ะ....”
สัมผัสเบาๆที่อกนุ่มนิ่ม สูดดมความหอมจากร่างกายสาว แอบใช้ฟันขย้ำเข้าที่เนินอกของคนรักผ่านเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินตัวหนา แก้วใจเผลอไผลไปกับสัมผัสชวนฝันของชายหนุ่มแบบยื้อไม่ไหว ร่างกายอ่อนปวกเปียกไปหมด แค่เขาลากมือผ่านไปยังส่วนไหนๆของร่างกาย บริเวณนั้นก็ร้อนผ่าว ยามเขาฝังจมูกเข้ากับอกสาวหัวใจก็แทบระเบิด บางปากได้แต่เอ่ยชื่อคนรักซ้ำไปซ้ำมาไม่ขาดปาก มือเรียวขยับหยุกหยิกที่ศีรษะของร่างสูงเพื่อระงับความต้องการของร่างกาย หารู้ไม่มันยิ่งโหมกระหน่ำไฟในกายของชายตรงหน้า
ขอโทษนะครับคนดี....
ขอบคุณนะครับไอเพื่อนเขื่อนที่ชวนมาเล่นไพ่ที่ห้องของเขา มันแสนรู้จริงๆให้ตาย....
“โมะ....กะ ..แก้วยังไม่ถึง 20....”
เฮือกสุดท้ายที่สติสัมปชัญญะของด.ญ.จริญญาจะยังเหลืออยู่ โพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูคล้ายๆจะกระซิบเสียมากกว่า แต่กระนั้นมือเรียวเล็กก็ยังคงเข้ามาผลักที่อกแกร่งเบาๆได้อยู่
“555+ โอเคๆ ผมยอมแล้วครับ”
“แต่ว่า....ถ้าผ่านเดือนหน้าไปแล้ว แก้วใจจะมีอะไรมาขู่ผมอีกมั้ยครับเนี่ย?”
หัวเราะน้อยๆให้กับความเป็นหญิงไทยรักนวลสงวนตัวของคนรัก ก่อนหยิบพาสสปอร์ตของหญิงสาวจากกระเป๋าเล็กๆข้างกายขึ้นมาดู แล้วแกล้งโบกผ่านใบหน้าของคนสวย
วัน/เดือน/ปีเกิดของตนเองปรากฏให้เห็นเด่นชัด
เดือนหน้าไม่ผิดแน่ๆ
จะครบ 20 แล้วหรอเนี่ยแก้วใจ ไม่น้า.... T^T
…NEVER ENDING STORY // TK NEVER DIE //…
[[[[[[[[
ขอบคุณสำหรับการติดตาม ให้กำลังใจกันมาตลอดทั้งที่เข้ามาอ่านหรือแค่เดินผ่านไปแวะเม้นบ้างไม่เม้นบ้าง^^~ ทั้งข้อตำหนิและคำชื่นชม ผู้เขียนขอน้อมรับและพร้อมที่จะนำไปปรับปรุงนะคะ...^^~
พบกับ “ว้าวุ่น 2 [In Our Dream]” อีกครั้งในปี 2555 นะคะ ^^~
Intro….
“แก้ว ไม่เอาน่า....มีเหตุผลหน่อยสิครับ”
“แก้วกำลังจะจบมหา’ลัยแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆแก้วมีเหตุผลเสมอ!!!!!!!!!”
“ป๊อบก็เลือกเอาละกันระหว่างงานที่ป๊อบรัก....กับฟาง”
“ฟางครับ....โธ่”
“ผู้หญิงของนายมีกี่คนกันแน่ นายรักฉันจริงๆหรือเปล่า?”
“ที่รักครับอย่าพูดแบบนั้นสิ...โธ่เว้ย!!!”
ขอบคุณทุกๆคนมากๆจริงนะคะ ^^~ ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยได้เข้ามาเพราะเข้ายาก1และเพราะงานเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกอีก1 เฮ่อ....คิดถึง....เทคแคร์ด้วยน้าเด็กๆๆ
เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
♥ นิยายเรื่อง ว้าวุ่น ตอนที่ 31 ♥
ตอนพิเศษ ตอนที่ 3 The Last
“ถ้างั้นเปิดของแก้วคนเดียวก็พอ เพราะแก้วคงไม่ว่าตัวเองโกงหรอกจริงมั้ยครับ?...เปิดได้แล้วครับคนดี”
โทโมะช่วยสรุปเพื่อให้คืนนี้จบได้เร็วขึ้น ตอนนี้เวลาบอกนาฬิกาเกือบๆเที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้พวกเขาต้องตื่นแต่เช้า ไหนจะตะลอนๆมาทั้งวันวันนี้อีกล่ะ ไม่ไหวจะรบด้วยแล้วจริงๆ เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้ ไม่อยากให้คนสวยเข้าใจไปว่าเขาน่ะมันไม่ได้เรื่อง เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานบ้างล่ะ เด็กในคราบผู้ใหญ่บ้างล่ะ ฯลฯ มันไม่เหมือนเมื่อก่อน ตอนที่ยังไม่ได้เอ่ยคำรัก ตอนนั้นแสดงอะไรออกมาคนสวยก็แค่เอะใจนิดๆ สงสัยหน่อยๆ ไม่เคยว่าอะไร เพราะก็ยังไม่เข้าใจในท่าที
แต่เขาก็ไม่ได้อยากกลับไปเป็นแค่คนแอบรักเหมือนตอนนั้นหรอกนะ
ไม่ยอมแน่ๆ....
“แบล็คการ์ด...”
//....กติกาคือ ถ้าใครจับได้แบล็คการ์ด จะต้องบอกความรู้สึกต่อคนที่นั่งข้างๆมาให้หมด....//
แล้วไอคนที่นั่งข้างตอนนี้ก็เหลือแค่...T^T
“วันนี้รู้สึกอย่างไรกับผมครับคุณสุภาพสตรี?”
“เอ่อ....คือ ”
“โกหกเป็นบาปใช่ไหม? ...ใครๆก็ไม่รักด้วยนะครับ เด็กโกหก”
เมื่อแก้วทำท่าทีอึกอัก จนแล้วจนเล่าก็ยังไม่ยอมพูดอะไรออกจากเรียวปากอิ่มสีโอรสนั่นสักที ชายหนุ่มเลยช่วยเสริมแรงทางลบเผื่อมันจะไปกระตุ้นให้ลมที่อัดเต็มอยู่ในช่องท้องเดินทางผ่านกล่องเสียงแล้วพ่นออกมาเป็นคำพูดเสียที
คำพูดที่เขาถวิลหา....
“ตกลงคือ ?”
....
.......
“หึง...ฮึก”
ไม่รู้เนิ่นนานเท่าไหร่ที่เธอจะกล้าเอ่ยคำนั้นออกไป รู้แต่เพียงว่ากว่าจะพูดออกมาได้เธอทั้งอึดอัด ทั้งสับสน เผลอนึกภาพเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันที่ชายคนรักถูกล้อมหน้าล้อมหลังด้วยสาวๆสวยๆและ...อึ๋ม แอบกลัวว่าความจริงแล้วเขาน่ะมีสเป็กเป็นสาวสวยเซ็กซี่ ซึ่งมันไม่มีในตัวเธอ ที่ไม่น่ารักทั้งยังมาดแมนเกินเพศของตัวเอง
คิดลามไปถึงเมื่อครั้งอยู่ในห้องซ้อม ให้ตายคุณชายก็ไม่ยอมให้เธอเดินทางมาด้วย แอบคิดเข้าข้างตัวเองไปนิดหนึ่งว่าเขาอาจจะหวงเธอ แต่มันก็ไม่มีข้อสนับสนุนใดๆที่จะมารองรับความคิดข้อนั้นได้เพราะที่ไปก็เพื่อนๆกันทั้งนั้น เรื่องหวงจึงตัดไป มาหยุดที่เหตุผลข้อสุดท้าย น้ำตาก็พาลจะไหล
...เขาอยากไปกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ...
แต่คิดว่าจริญญาจะยอมหรือไง...ไม่มีทาง!!
“น่ารักจังเลยเด็กน้อยของผม ผมรักแก้วนะครับคนดี...ผมทั้งหึงทั้งหวงแก้วยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นถึงได้ไม่ยอมให้มาไงครับ โอ๋ๆๆไม่ร้องนะครับ ผมขอโทษนะครับคนดี รักนะครับ รักแก้วใจที่สุดครับผม”
เอ่ยปลอบคนรักที่พึ่งพูดคำเสนาะหูคนได้ฟังออกมา หัวใจของเขากำลังพองโต เผลอทำคนสวยร้องไห้อีกแล้วไม่เข้าท่าเลยว่ะโทโมะเอ๋ย....โอบกอดเด็กน้อยที่สะอื้นฮักตัวโยน พร้อมกับเอ่ยคำรักออกมาไม่ขาดปาก บอกถึงเหตุผลของคนขี้หวงและกล่าวขอโทษให้คนสวยได้รับรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอร้องไห้ในวันนี้
คนดี...โทโมะรักแก้วใจที่สุดครับ
@@@@@@@@
“อ่ะ เอาไป”
“หืม...อะไรครับเนี่ย?”
“ต้นเหตุที่ทำให้แก้วใจคนสวยต้องนอนดึกมา 2 อาทิตย์เต็มๆไงคะคุณวิศวะ”
เมื่อเคลียเรื่องแบล็คการ์ดกันได้ แก้วใจก็หยิบสิ่งของบางอย่างออกจากกระเป๋าเดินทางแล้วยื่นให้ชายคนรัก ทำท่าทีเขินอายน้อยๆด้วยการเอามือเรียวมาปิดบังที่แก้มใสทั้งสองข้าง ประมาณว่า
เขินนะเนี่ยที่ทำแบบนี้ คิกคิก
เปิดออกดูเป็นขวดโหลรูปไนท์แมร์สุดหล่อกำลังยืนแสยะยิ้มให้ดูหน้าเกลียด ภายในบรรจุนกกระสาตัวเล็กๆและดาวหลากสีขนาดไม่ต่างกันอยู่มากมาย ความพยายามเกือบสองอาทิตย์ของคนรัก กำลังถูกวางอยู่ในมือของเขา โกรธตัวเองอีกครั้งที่คิดไปคนเดียวว่าหญิงสาวแอบทำอะไรที่เข้ารับรู้ไม่ได้ จนเกิดความรู้สึกน้อยใจขึ้นมา
โทโมะผิดอีกแล้วครับคนดี
อยากจะเอ่ยคำขอโทษก็ลืมเสียจนสิ้น เมื่อคนสวยตรงหน้าเปรียบเสมือนแม่เหล็กมีชีวิตที่ดึงดูดเขาเข้าไปใกล้ๆใบหน้าหล่อโน้มเข้าหาคนรักด้วยแรงคิดถึง กดจูบหนักๆที่หน้าผากเนียน จมูกโด่งเป็นสันได้รูปค่อยๆลากผ่านใบหน้าสวยจากสันจมูกเล็กแวะเวียนที่แก้มใสแล้วมาจบลงที่ริมฝีปากเรียวอิ่มสีโอรส กดเรียวปากหนาเบาๆ ทั้งคิดถึงทั้งห่วงหาก่อนหญิงสาวตรงหน้าจะเผลอจูบตอบเขากลับมาจนรู้สึกแปลกใจ แต่นั่นเป็นโอกาสที่ดีของเขาที่คล้ายๆ คนสวยจะโอนอ่อนผ่อนตามหากเขาจะชักพาให้ทำอะไร
ทำอะไรดีล่ะ เวลาแบบนี้?....
“ขอกอด....ได้ไหมครับ?”
“................”
แอบผลักหญิงคนรักเบาๆให้นอนราบลงไปกับเตียงนุ่ม มือหนาละจากเอวบางมาลูบไล้บริเวณต้นขาอ่อนอย่างย่ามใจทั้งที่ยังมีเลกกิ้งตัวบางปกคลุมอยู่ มือข้างที่เหลือวนเวียนอยู่ตรงชายเสื้อฮู้ดตัวใหญ่ของหญิงสาว ก่อนจะสอดมือลูบไล้ไปที่หน้าท้องแบนราบอย่างเอาแต่ใจ ริมฝีปากหนายังคงสาละวนอยู่ที่เรียวปากอิ่ม ไม่ว่าจะเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ตัดใจละใบหน้าหล่อมาซุกซนที่ซอกคอขาวๆ หอมเหลือเกินคนดี….
กดจูบเบาๆพอให้ขึ้นรอย รอยแห่งความเป็นเจ้าของ
…แก้วใจของโทโมะ...
“อื้อ.....โทโมะ โท...โมะ อ๊ะ....”
สัมผัสเบาๆที่อกนุ่มนิ่ม สูดดมความหอมจากร่างกายสาว แอบใช้ฟันขย้ำเข้าที่เนินอกของคนรักผ่านเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินตัวหนา แก้วใจเผลอไผลไปกับสัมผัสชวนฝันของชายหนุ่มแบบยื้อไม่ไหว ร่างกายอ่อนปวกเปียกไปหมด แค่เขาลากมือผ่านไปยังส่วนไหนๆของร่างกาย บริเวณนั้นก็ร้อนผ่าว ยามเขาฝังจมูกเข้ากับอกสาวหัวใจก็แทบระเบิด บางปากได้แต่เอ่ยชื่อคนรักซ้ำไปซ้ำมาไม่ขาดปาก มือเรียวขยับหยุกหยิกที่ศีรษะของร่างสูงเพื่อระงับความต้องการของร่างกาย หารู้ไม่มันยิ่งโหมกระหน่ำไฟในกายของชายตรงหน้า
ขอโทษนะครับคนดี....
ขอบคุณนะครับไอเพื่อนเขื่อนที่ชวนมาเล่นไพ่ที่ห้องของเขา มันแสนรู้จริงๆให้ตาย....
“โมะ....กะ ..แก้วยังไม่ถึง 20....”
เฮือกสุดท้ายที่สติสัมปชัญญะของด.ญ.จริญญาจะยังเหลืออยู่ โพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูคล้ายๆจะกระซิบเสียมากกว่า แต่กระนั้นมือเรียวเล็กก็ยังคงเข้ามาผลักที่อกแกร่งเบาๆได้อยู่
“555+ โอเคๆ ผมยอมแล้วครับ”
“แต่ว่า....ถ้าผ่านเดือนหน้าไปแล้ว แก้วใจจะมีอะไรมาขู่ผมอีกมั้ยครับเนี่ย?”
หัวเราะน้อยๆให้กับความเป็นหญิงไทยรักนวลสงวนตัวของคนรัก ก่อนหยิบพาสสปอร์ตของหญิงสาวจากกระเป๋าเล็กๆข้างกายขึ้นมาดู แล้วแกล้งโบกผ่านใบหน้าของคนรัก
วัน/เดือน/ปีเกิดของตนเองปรากฏให้เห็นเด่นชัด
เดือนหน้าไม่ผิดแน่ๆ
จะครบ 20 แล้วหรอเนี่ยแก้วใจ ไม่น้า.... T^T
…NEVER ENDING STORY // TK NEVER DIE //…
[[[[[[[[
ขอบคุณสำหรับการติดตาม ให้กำลังใจกันมาตลอดทั้งที่เข้ามาอ่านหรือแค่เดินผ่านไปแวะเม้นบ้างไม่เม้นบ้าง^^~ ทั้งข้อตำหนิและคำชื่นชม ผู้เขียนขอน้อมรับและพร้อมที่จะนำไปปรับปรุงนะคะ...^^~
พบกับ “ว้าวุ่น 2 [In Our Dream]” อีกครั้งในปี 2555 นะคะ ^^~
Intro….
“แก้ว ไม่เอาน่า....มีเหตุผลหน่อยสิครับ”
“แก้วกำลังจะจบมหา’ลัยแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆแก้วมีเหตุผลเสมอ!!!!!!!!!”
“ป๊อบก็เลือกเอาละกันระหว่างงานที่ป๊อบรัก....กับฟาง”
“ฟางครับ....โธ่”
“ผู้หญิงของนายมีกี่คนกันแน่ นายรักฉันจริงๆหรือเปล่า?”
“ที่รักครับอย่าพูดแบบนั้นสิ...โธ่เว้ย!!!”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
