ว้าวุ่น [In My Heart]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

 

 

♥ นิยายเรื่อง  ว้าวุ่น  ตอนที่ 18 ♥

 

“ตึก ตึก ตึก ....พี่บีจ๋า เสื้อเลิฟเว่อร์ของแก้วใจล่ะคร้าบ....”

แก้วรีบวิ่งเข้ามาหาพี่บีฟูด้านหลังเวที เพราะตอนนี้เพื่อนๆเดินออกไปด้านหน้าเวทีกันหมดแล้ว มีแค่เขากับโท

โมะเท่านั้นที่ต้องมาเปลี่ยนเป็นเสื้อเลิฟเว่อร์ก่อนร้องเพลงสุดท้าย

 

“โทโมะ น้องแก้วเสร็จหรือยัง...รีบแสตนด์บายด้วยครับ”

เสียงพี่วิทย์ควบคุมเวทีตะโกนลั่นมา เหลือบไปเห็นโทโมะสวมเสื้อเลิฟเว่อร์ทับเสื้อตัวเดิมแล้วรีบวิ่งออกไป อ่า...เธอทำบ้างดีกว่า แล้วเสื้อล่ะ? เสื้อจ๋า เสื้อของแก้วใจๆๆๆๆ

 

“นี่ค่า ... สวมทับเลยน้องแก้วเร็วๆเดี๋ยวไม่ทัน”

พี่บีฟูหยิบเสื้อมาให้ เอ...แต่มันใหญ่ไปไหม? วันซ้อมเธอสวมเสื้อพอดีตัวนะ ไม่น่าจะขยายได้ขนาดนี้นี่นา !! ทำหน้า งง จนพี่นีน่าทนไม่ไหวเพราะกลัวแก้วไม่ทันขึ้นเวทีจึงแก้ข้อข้องใจให้สาวเท่ห์ตรงหน้า

“นี่ของคุณชายวิศวค่ะ ส่วนของคุณหนูจริญญาไปอยู่ที่คุณหมาดอลล่าล์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว จบนะคะ ไปๆๆๆ” รีบสวมเสื้อตัวโคร่งให้หญิงสาวก่อนผลักออกไปหน้าเวที

           

แก้วออกจะ งงเล็กน้อยในตอนแรก ... เสื้อวิศว..เสื้อโทโมะ? มาไงวะเนี่ย !? แม้สมองออกจะเบลอๆ หัวใจกำลังเกิดอาการสับสน...แต่ก็ต้องปรับตัวให้เข้าที่เข้าทางให้ได้ก่อนเพราะเธอกำลังขึ้นแสดงอยู่

 

บรรดาแฟนคลับออกจะ งง และสงสัยเล็กน้อยกับสภาพเสื้อของแก้วใจที่มันออกจะดูตัวใหญ่มากเกินไปสำหรับเธอ ท่าทีขัดเขินนั้นช่างดูน่ารัก สาวเท่ห์รีบพับแขนเสื้อขึ้นแล้วแอบหันไปมองเจ้าตัวปัญหาที่อมยิ้มเล็กๆ

 

ทำกับแก้วใจแบบนี้ แกต้องการอะไรฟะผีดิบ? ฮึ่ย ขัดใจๆๆๆ

 

 

@@@@@@@@

 

 

 

 

“พี่บีฟู พี่นีน่า อธิบายมาๆๆๆ” พี่บีฟูและพี่นีน่าทำเป็นเนียนเดินหูทวนลมไม่สนใจสาวเท่ห์ที่เดินดุ่มๆเข้ามาหาอย่างเอาเรื่องเมื่อคอนฯจบแล้ว

“เด็กๆกลับบ้าน อาบน้ำนอนซะนะ พรุ่งนี้เข้ามาฟังสรุปตอน 10.00 โมงเช้าทุกคนนะจ้ะ รับแซบ บ๊ายบาย” บอกเสร็จก็รีบรุดขึ้นรถตู้ของพี่สมชายไปหน้าตาเฉย

“อ๊าก......................... วันนี้แก้วนอนบ้านนะ บายทุกคน ซียู(See You)” ร้องขึ้นมาด้วยความโมโหก่อนเดินไปขึ้นรถที่พี่สาวขับมารับหน้าบริษัท โดยไม่ลืมหันกลับมาบอกลาเพื่อนๆ

 

“เอาลูกไปด้วยดิ่” โทโมะอุ้มดอลล่าล์มาคืนคุณแม่(?) เขาเผยยิ้มกว้างแล้วโบกมือลาเจ้าของหมาคนสวย

“ฮึ่ย ดอลล่าล์บ้า!!” ด่าลูกหมาตัวเองเสร็จก็ขอให้พี่สาวขับรถกลับบ้านด้วยความรวดเร็ว อายเหลือเกินแก้วใจวันนี้><

 

“เสื้อตัวใหม่เหรอ ดอลล่าล์? สวยดีว่ะ หะหะหะ” ไอพี่บ้า ไม่เข้าข้างน้องเลย แก้วใจอยากตาย T^T

            อาบน้ำเสร็จ ก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม เหนื่อยแต่สนุก เมื่อยแต่ก็ได้รับความสุขกลับคืนมาเช่นกัน อยู่บนเตียงทั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นชุดนอน ก็คล้ายๆดวงตาคู่สวยเริ่มจะต้านทานแรงโน้มถ่วงของโลกไม่ไหวเสียแล้ว

 

 

@@@@@@@@

 

 

//BB//
Tomo : Blind.

            “Sleeping ?”
            “Hey! Kaewjai……?”
            “Kaewjai wake up!!”

 

 

~ฉันมักจะถามเธอเป็นประจำว่าเธอน่ะรักฉันไหม และหากว่าเธอน่ะบอกว่ารักก็เธอน่ะรักแค่ไหน รักเท่าฟ้าหรือมหาสมุทร รักเท่าพื้นดิน พื้นน้ำ รักฉันที่สุด...~

 แก้วสะดุ้งตกใจตื่นเพราะได้ยินเสียงเรียกเข้าแบบใหม่ของเจ้าไอโฟนตัวโปรดร้องโวยวายอยู่นานสองนาน

 

 

 

“อือ ฮะ ฮัลโหล ... แก้วพูด” กดรับสายทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตาตื่น
((เปิดประตู)) ปลายสายพูดตอบกลับมาเสียงเฉียบ นี่เธอเผลอหลับถึงขนาดที่พี่กิ่งเคาะประตูก็ยังไม่รู้เรื่อง

เหรอเนี่ย อา...สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ

 

“ว่าไงอ่ะพี่กิ่ง?” เปิดประตูให้พี่สาวเข้ามาหา มือเรียวข้างหนึ่งขยี้ตาด้วยความง่วงแล้วนอนลงบนเตียงนุ่มอีกครั้ง

“เสื้อผ้าก็ไม่เปลี่ยน เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” เห...? เสียงพี่กิ่งเปลี๊ยนไป๋ ส่ายศีรษะไล่ความง่วงออกจากดวงตาคู่สวยแล้วหันกลับมามองเจ้าของเสียงนุ่ม

 

“เฮ่ย...ทะ โทโมะ เข้ามาได้ยังไงเนี่ย?!” ตกใจสุดขีด กระเถิบถอยตัวเองไปชิดกับหัวเตียง สองมือช่วยกันปกปิดส่วนที่เปิดเผยออกมาจากร่างกายบอบบาง ><~อ๊าย..พึ่งรู้ตัววันนี้เองว่าชุดคลุมอาบน้ำของเธอมันสั้นจริงๆอย่างที่แม่บ่นT^T

“ก็แก้วเปิดประตูให้” เอ่ยตอบหญิงสาวไปแล้วแอบไล่สายตาไปยังเพื่อนสาวคนสนิทที่นั่งตัวติดกับหัวเตียง ... ขาว เฮ่ย!! ไม่ใช่ๆ ตกใจแย่เลย(ว่าที่)แฟนเขา โอ๋ๆๆๆ

“เอ่อ ปะ เปลี่ยนชุดแป๊บนึงนะ” แอบเห็นสายตาของเพื่อนชายคนสนิทที่ส่งมา คลับคล้ายคลับคลาว่าจะไม่เหมือนเดิม...ระยะไม่ปลอดภัยแบบนี้ แก้วใจต้องชิ่งก่อน ไม่ใช่อะไร

 

 

กลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะใจอ่อน ><~

 

@@@@@@@@

 

 

           

แก้วใจของเขารีบหยิบชุดนอนแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อตอนเย็น BB หาเพื่อนสนิทเขาก็กำลังจะออกจากห้องไป party กับเดอะแก๊งค์ ตั้งใจว่าต้องพูดให้ได้ภายในวันนี้ เมื่อเย็นแก้วก็ดันปึงปังออกจากบริษัทมา เลยไม่ทันได้พูดอะไรซักคำ หนำซ้ำเพื่อนสาวของเขายังดูเหมือนหัวเสียสุดๆเอาเสียด้วยจึงไม่อยากยื้อไว้ ไม่อย่างนั้นอาจเป็นเขาเองที่ต้องดราม่า แต่จะปล่อยให้เลยตามเลยคงไม่ได้ก็จำต้อง say bye เพื่อนๆไป  ขณะที่เขา BB มาหาดูเหมือนว่าเพื่อนคนสวยอาจจะงีบหลับไปด้วยความเพลียเสียแล้ว จึงรีบบึ่งรถคู่ใจมาที่บ้าน

ขออนุญาตพี่กิ่งขึ้นมาหาแก้วบนห้อง

 

เขาเองไม่เคยขึ้นมาที่ห้องของหญิงสาวมาก่อน ปรกติเวลานัดกันไม่ห้องไอป๊อบก็คอนโดแก้ว จึงถือโอกาสเดินดูรอบๆห้อง ที่อุดมไปด้วยของขวัญจากบรรดาแฟนคลับที่เอามาประดับไว้จนแทบจะกลายเป็นอุปกรณ์ตกแต่งห้องไปซะแล้ว หึหึ น่ารักจริง...คนสวยของเขา

 

 

สายตาเหยี่ยวเหลือบไปเห็นกระจกเงาบานใหญ่ขนาดประมาณ 1 เมตรครึ่งหลบอยู่ด้านข้างของตู้เสื้อผ้า  มีกระจกแต่ไม่ยอมใช้ ประสาท! หรือจะยกออกมาไม่ไหว ฮะฮะ ก็ผอมบางซะขนาดนั้น ว่าแล้วก็เข้าไปยกกระจกบานสวยออกมาไว้ด้านนอก

 

@@@@@@@@

 

 

 

“พี่โทโมะไม่มาด้วยหรอคะพี่เขื่อน?” เสียงใสของสาวน้อยวัยแรกรุ่นเอื้อนเอ่ย หลังจากที่เห็นเดอะแก๊งค์หนุ่มหล่อK-OTIC เดินเข้ามาในร้านประจำเพียงแค่ 4 คน

“ถ้าไม่มาให้เห็นหน้าภายในวันนี้...แสดงว่ามันจะมาไม่ได้ไปอีกตลอดชีวิตครับน้องบีบีคนสวย” เขื่อนกล่าวตอบสาวน้อยตรงหน้า พร้อมโปรยยิ้มหวานละลายใจ

“คิดว่าแค่นี้จะหยุดบีบีได้เหรอคะ ฮึ!” บอกความประสงค์ให้คนตรงหน้ารับทราบ แล้วเดินจากไปด้วยท่าทีหัวเสียสุดๆ

“นางรายปาก้ด” จองเบพูดขึ้นหลังจากออกลวดลายกลางฟลอร์ได้ประมาณ 20นาที เขาเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะเพื่ออัพเดทสถานการณ์ปัจจุบัน

 

 

“ฮะฮะ เออว่ะเห็นท่าจะจริง...นางร้ายปรากฏ แต่ถ้าวันนี้ไอโมะมันไม่มาหาเราที่นี่ อย่างน้อยๆก็มีพระเอกนางเอกเกิดขึ้นด้วยล่ะวะ” เขื่อนพล่ามซะยืดยาวหลังจากคิดถึงเรื่องดีๆที่กำลังจะเกิดขึ้นในคืนนี้ ฮะฮะ

 

@@@@@@@@

 

 

 

          กระจกเงาบานใหญ่ที่หลบอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าถูกชายหนุ่มยกออกมาเพื่อให้หญิงสาวได้ใช้งาน สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาคือความใสของกระจกเงา ที่ดูคล้ายว่าได้ถูกทำความสะอาดอยู่บ่อยๆเมื่อมีโอกาส รอบขอบๆกระจกเงาบานใหญ่มีรูปภาพมากมายแปะอยู่

 

ภาพคู่ของชายหญิง....

 

 

“โทโมะ แก้วเสร็จแล้ว ....ทำอะไรอยู่น่ะ?” เมื่อเปลี่ยนมาอยู่ในชุดนอนมิกกี้เมาส์ตัวเก่งก็รีบออกจากห้องน้ำมา เพราะเกรงเพื่อนสนิทจะรอเธอนาน อีกใจก็ไม่อยากจะอยู่ด้วยกันสองต่อสองในห้องแคบๆด้วย >///<  รีบๆออกมา จะได้รีบๆพูด คนของเธอ(?) จะได้รีบกลับไป

 

 

....เฮ่อ หัวใจเอ๋ย .....

 

 

“ดูอะไรอยู่เหรอ นิ่งเชียว?” เอ่ยถามพลางใช้มือขยี้หัวตัวเองเบาๆ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบอะไรกลับมา

“นี่โทโมะมีอะไรก็ว่ามา ดึกแล้วนะแก้วจะนอน” พูดแล้วเดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่ยืนหันหลังนิ่งใส่เธออยู่นานแล้ว ไม่รู้ดูอะไรของเขา .... นิ่งไปป่ะ?

 

 

@@@@@@@@

 

 

“ดูไรอ่ะ? ขอดูหน่อยดิ๊......O_o ...............กรี๊ด.....................................”

 

 

 

-----------------ไม่อยากอ่าน แต่เราอยากลง 5555555555555555