สืบสวนป่วนรัก

"นี่หายไปไหนนานจังแม่คุณ" ผมถามยัยนั้นตอนตอนเดินเข้าไปหา
"ก็ทำไมหล่ะเรื่องของฉัน เออนี้หยุดระเบิดแล้วน่ะ"
"จริงดิ แล้วเธอสู้กับยัยนั้นหรอ" ผมถามด้วยความเป็นห่วง
''ไม่รู้ฉันไปก่อนหล่ะไม่ว่างหรอกน่ะที่จะมายืนคุยกับนายหน่ะ'' ฉันตอบเสียงเรียบ
''ทำไมจะไปสืบใครอีกหล่ะ'' ผมพูดออกไปด้ววยความฉุนเฉียว
''ไม่ใช่นายก็แล้่วกัน''
''นึกว่าอยากให้เป็นฉันนักแหละ ยัยบ้าบิ่น''
''พอใจอ่ะมีอะไรมั้ย'' ฉันหันกลับไปเพื่อตอบโต้กับหมอนั้น
"เราต้องไปทำงานต่อไำม่มีเวลาแล้ว"
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงข้อความ
"ไงเธอทำงานไปถึงไหนกันแล้ว ห่ะแก้วมีมันใกล้จะถึงเวลาแล้วน่ะ" หัวหน้าองค์กร
"คือว่า ฉันกำลังดำเนินงานอยู่ค่ะ อย่าเพิ่งใจร้อนสิค่ะ" ฉันพูดเพื่อให้หัวหน้าใจเย็นลง
"นี่เธอรู้มั้ยเวลาของเธอมันใกล้เข้ามาเต็มทีแล้วน่ะ"
"คือว่า มันมีปัญหานิดหน่อยก็เลยทำให้งานมันล้าช้าหน่ะค่ะ"
"เธอมัวไปทำอะไรอยู่ห่ะ ฉันต้องการข้อมูลของแม่นั้นเดี๋ยวนี้"
"เดี๋ยวจะรีบทำค่ะ นี่ก็เหลืออีก 3 วันเท่านั้น" เริ่มท้อ
"3 วันเท่านั้นน่ะ ทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้" หัวหน้าพูดทิ้งท้ายเอาไว้
"ตาย ตาย ตาย ตาย ตายแน่ๆฉันข้อมูลแม่นั้นต้องรีบและ"
 
แก้ว  แล้วจะทำอย่างไรว่ะเนี้ย จะเอาข้อมูลยัยนั้นมาจากไหนเนี้ย เฮ้ยลูกน้องพ่อยัยนั้นนิ
วี  พวกแกไปหามาว่าไอนักข่าวมันอยู่ที่ไหนถ้ารู้โทรมาของข้า
ลูกน้อง   ผมเจอแล้วพี่วีมันอยู่มนร้านกาแฟทางนั้นหน่ะ
จองเบ   อะไรว่ะตาขวากระตุก เฮ้ยขวาร้ายซ้ายดี ไม่จริงหน่ะ มันต้องขวาดีซ้ายร้ายแน่ๆเลย คิคิ
           แล้วจองเบก็มองออกไปนอกร้านก็เจอกับลูกน้องยัยนั้น
ลูกน้อง  เฮ้ยมันอยู่นั้นพี่มันจะหนีแล้ว
วี   ตามมันไปเร็ว
จองเบ  ใส่เกียร์หมาโกย แล้วโว้ย
แก้ว  ไอพวกนั้นมันจะทำไรหน่ะต้องตามไปแล้ว
วี  เฮ้ยหยุดหน่ะ
จองเบ  หยุดให้ปวดตับไมว่ะ
แก้ว  ไอพวกนั้นจะทำอะไรกับนักข่าวคนนั้นน่ะ ฉันวิ่งไปถามตัวเองไป เฮ้ยพวกมันมีปืนหมอนั้นแย่แน่เราต้อง
       เข้าไปช่วย หมอนั้นวิ่งเข้าซอย 4 ซอย 4 เชื่อมต่อกันซอย 7 เราต้องไปดักตรงนั้น ซอย 7
ปั้ง ๆๆๆ ไอพวกนั้นกระหน่ำลูกปืนยิงใส่หมอนั้น
จองเบ  ใช้ปืนเลยหรอว่ะวิ่งเข้าซอย 4 ก็แล้วกันว่ะ
วี  หยุดน่ะโว้ย
แก้ว  ไม่ทันแน่ไม่ทันหมอนั้นแน่ต้องรีบกว่านี้้ไอซอย 7 ก็อยู่โคตรไกลเลยเฮ้ยเซ็ง
จองเบ  ถ้าวิ่งเร็วก็โผล่ไปซอย 7 เร็วต้องรีบวิ่งแล้ว
วี  เฮ้ยหยุดน่ะเว้ย กูบอกให้หยุด   (ไอพวกนี้นิสัยไม่ดีพูดกูมึง)
จองเบ  ไม่หยุดแดกลูกปืนหรอกวิ่ง วิ่ง วิ่ง
แก้ว   ถึงแหละหมอนั้นมาหรือยัง หึมาเร็วดีนิ
จองเบ  หลบไป
ฉันจับที่แขนของหมอแล้วก็ชุดกระชากเข้าไปในหลืบเล็กแล้วก็ดันตัวหมอนั้นเข้าไป ส่วนฉันยืนบังหมอนั้น
เอาไว้เพื่อไม่ให้ออกมา
วี  นี่เธอเห็นผู้ชายใส่แว่นวิ่งมาทางนี้หรือป่าว
แก้ว  ผู้ชายใส่แว่น อ๋อมันวิ่งไปทางโน้นแล้วหล่ะพี่
วี  พวกเอ็งไปมันอยู่ทางนั้น
เมื่อฉันหลอกล้อพวกมันเสร็จก็ดึงเค้าออกมาแล้วก็พาวิ่งไปทางอื่น
จองเบ  นี่เธอมาช่วยฉันทำไม ฉันขอหรือไง
แก้ว  ยังมาปากดีอีกไม่ตายก็บุญของนายแล้ว คำพูดนี้ทำให้เขาเงียบไปสักพัก
จองเบ  เธอเป็นใครกันมาช่วยฉันทำไม
แก้ว  อย่ารู้เลยถึงรู้ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมา ฉันถามอะไรหน่อย
จองเบ  ฉันเป็นหนี้บุญคุณเธอ  จะถามอะไรหล่ะ
แก้ว  นายไปทำอะไรให้พวกนั้นทำไมมันถึงตามยิงนาย
จองเบ   ก็คงจะเป็นเรื่องที่ฉันเขียนข่าวด่ายัยลูกสาวของเค้าหล่ะมั้ง
แก้ว  แล้วนายไปว่าเขายังไง
จองเบ  ก็เล็กน้อยๆหน่ะไม่มีไรมากก็แค่บอกว่า มักง่าย เท่านั้น
แก้ว  หึ ได้เรื่องแล้วสิแล้วนายรู้จักนิสัยยัยนั้นหรือป่าว
จองเบ  รู้จักดีส่ะด้วยยัยนั้นหน่ะ เอาแต่ใจตัวเองที่สุด
แก้ว  แล้วไงต่อ