สืบสวนป่วนรัก

"นี่หายไปไหนนานจังแม่คุณ" ผมถามยัยนั้นตอนตอนเดินเข้าไปหา

"ก็ทำไมหล่ะเรื่องของฉัน เออนี้หยุดระเบิดแล้วน่ะ"

"จริงดิ แล้วเธอสู้กับยัยนั้นหรอ" ผมถามด้วยความเป็นห่วง

''ไม่รู้ฉันไปก่อนหล่ะไม่ว่างหรอกน่ะที่จะมายืนคุยกับนายหน่ะ'' ฉันตอบเสียงเรียบ

''ทำไมจะไปสืบใครอีกหล่ะ'' ผมพูดออกไปด้ววยความฉุนเฉียว

''ไม่ใช่นายก็แล้่วกัน''

''นึกว่าอยากให้เป็นฉันนักแหละ ยัยบ้าบิ่น''

''พอใจอ่ะมีอะไรมั้ย'' ฉันหันกลับไปเพื่อตอบโต้กับหมอนั้น

"เราต้องไปทำงานต่อไำม่มีเวลาแล้ว"

ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงข้อความ

"ไงเธอทำงานไปถึงไหนกันแล้ว ห่ะแก้วมีมันใกล้จะถึงเวลาแล้วน่ะ" หัวหน้าองค์กร

"คือว่า ฉันกำลังดำเนินงานอยู่ค่ะ อย่าเพิ่งใจร้อนสิค่ะ" ฉันพูดเพื่อให้หัวหน้าใจเย็นลง

"นี่เธอรู้มั้ยเวลาของเธอมันใกล้เข้ามาเต็มทีแล้วน่ะ"

"คือว่า มันมีปัญหานิดหน่อยก็เลยทำให้งานมันล้าช้าหน่ะค่ะ"

"เธอมัวไปทำอะไรอยู่ห่ะ ฉันต้องการข้อมูลของแม่นั้นเดี๋ยวนี้"

"เดี๋ยวจะรีบทำค่ะ นี่ก็เหลืออีก 3 วันเท่านั้น" เริ่มท้อ

"3 วันเท่านั้นน่ะ ทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้" หัวหน้าพูดทิ้งท้ายเอาไว้

"ตาย ตาย ตาย ตาย ตายแน่ๆฉันข้อมูลแม่นั้นต้องรีบและ"

แก้ว  แล้วจะทำอย่างไรว่ะเนี้ย จะเอาข้อมูลยัยนั้นมาจากไหนเนี้ย เฮ้ยลูกน้องพ่อยัยนั้นนิ

วี  พวกแกไปหามาว่าไอนักข่าวมันอยู่ที่ไหนถ้ารู้โทรมาของข้า

ลูกน้อง   ผมเจอแล้วพี่วีมันอยู่มนร้านกาแฟทางนั้นหน่ะ

จองเบ   อะไรว่ะตาขวากระตุก เฮ้ยขวาร้ายซ้ายดี ไม่จริงหน่ะ มันต้องขวาดีซ้ายร้ายแน่ๆเลย คิคิ

           แล้วจองเบก็มองออกไปนอกร้านก็เจอกับลูกน้องยัยนั้น

ลูกน้อง  เฮ้ยมันอยู่นั้นพี่มันจะหนีแล้ว

วี   ตามมันไปเร็ว

จองเบ  ใส่เกียร์หมาโกย แล้วโว้ย

แก้ว  ไอพวกนั้นมันจะทำไรหน่ะต้องตามไปแล้ว

วี  เฮ้ยหยุดหน่ะ

จองเบ  หยุดให้ปวดตับไมว่ะ

แก้ว  ไอพวกนั้นจะทำอะไรกับนักข่าวคนนั้นน่ะ ฉันวิ่งไปถามตัวเองไป เฮ้ยพวกมันมีปืนหมอนั้นแย่แน่เราต้อง

       เข้าไปช่วย หมอนั้นวิ่งเข้าซอย 4 ซอย 4 เชื่อมต่อกันซอย 7 เราต้องไปดักตรงนั้น ซอย 7

ปั้ง ๆๆๆ ไอพวกนั้นกระหน่ำลูกปืนยิงใส่หมอนั้น

จองเบ  ใช้ปืนเลยหรอว่ะวิ่งเข้าซอย 4 ก็แล้วกันว่ะ

วี  หยุดน่ะโว้ย

แก้ว  ไม่ทันแน่ไม่ทันหมอนั้นแน่ต้องรีบกว่านี้้ไอซอย 7 ก็อยู่โคตรไกลเลยเฮ้ยเซ็ง

จองเบ  ถ้าวิ่งเร็วก็โผล่ไปซอย 7 เร็วต้องรีบวิ่งแล้ว

วี  เฮ้ยหยุดน่ะเว้ย กูบอกให้หยุด   (ไอพวกนี้นิสัยไม่ดีพูดกูมึง)

จองเบ  ไม่หยุดแดกลูกปืนหรอกวิ่ง วิ่ง วิ่ง

แก้ว   ถึงแหละหมอนั้นมาหรือยัง หึมาเร็วดีนิ

จองเบ  หลบไป

ฉันจับที่แขนของหมอแล้วก็ชุดกระชากเข้าไปในหลืบเล็กแล้วก็ดันตัวหมอนั้นเข้าไป ส่วนฉันยืนบังหมอนั้น

เอาไว้เพื่อไม่ให้ออกมา

วี  นี่เธอเห็นผู้ชายใส่แว่นวิ่งมาทางนี้หรือป่าว

แก้ว  ผู้ชายใส่แว่น อ๋อมันวิ่งไปทางโน้นแล้วหล่ะพี่

วี  พวกเอ็งไปมันอยู่ทางนั้น

เมื่อฉันหลอกล้อพวกมันเสร็จก็ดึงเค้าออกมาแล้วก็พาวิ่งไปทางอื่น

จองเบ  นี่เธอมาช่วยฉันทำไม ฉันขอหรือไง

แก้ว  ยังมาปากดีอีกไม่ตายก็บุญของนายแล้ว คำพูดนี้ทำให้เขาเงียบไปสักพัก

จองเบ  เธอเป็นใครกันมาช่วยฉันทำไม

แก้ว  อย่ารู้เลยถึงรู้ไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมา ฉันถามอะไรหน่อย

จองเบ  ฉันเป็นหนี้บุญคุณเธอ  จะถามอะไรหล่ะ

แก้ว  นายไปทำอะไรให้พวกนั้นทำไมมันถึงตามยิงนาย

จองเบ   ก็คงจะเป็นเรื่องที่ฉันเขียนข่าวด่ายัยลูกสาวของเค้าหล่ะมั้ง

แก้ว  แล้วนายไปว่าเขายังไง

จองเบ  ก็เล็กน้อยๆหน่ะไม่มีไรมากก็แค่บอกว่า มักง่าย เท่านั้น

แก้ว  หึ ได้เรื่องแล้วสิแล้วนายรู้จักนิสัยยัยนั้นหรือป่าว

จองเบ  รู้จักดีส่ะด้วยยัยนั้นหน่ะ เอาแต่ใจตัวเองที่สุด

แก้ว  แล้วไงต่อ