สืบสวนป่วนรัก

นายตำรวจ : มีคดีเกิดขึ้นโจรลักพาตัว นักศึกษา คณะศิลปะ
โทโมะ : ฟางนี้มันคณะที่น้องเรียนนี้
ฟาง : ใช่ค่ะพี่ แล้วเพื่อนคนไหนโดนลักพาตัวเนี้ย พี่ค่ะช่วยเพื่อนน้องด้วยน่ะค่ะ
โทโมะ : ได้เดี๋ยวพี่จะช่วยเต็มที่ พี่ไปก่อนน่ะรอฟังข่าวก็แล้วกัน
แก้ว : บอลนายอยู่ไหนมีคดีนี้
บอล : คุณแก้วที่ ภารกิจของคุณ
แก้ว : ไหนดูหน่อยสิ คดีนี้ไม่ยากเท่าไร
โทโมะ :  คนร้ายอยู่คณะเกษตร 
ป๊อบปี้ : ไอโมะนี้กระดาษที่คนร้ายทิ้งไว้ มันเขียนว่า ML
แก้ว : ขอโทษน่ะค่ะ คนร้ายอาจจะมีเรื่องขัดคอกันเลยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้
โทโมะ : น้องเป็นใคร
แก้ว : เป็นเพื่อนค่ะ
ป๊อบปี้ : แล้วน้องมีเบาะแสอะไรมาบ้างหล่ะช่วยบอกหน่อยสิ
แก้ว : ไม่มีหรอกค่ะเพราะเรายังไม่สนิทกันเท่าไร มีสะแต่ว่าแฟนของ เธอชื่อเอ็มค่ะ แล้วผู้หญิงชื่อ ลิลลี่
โทโมะ : ขอบใจมากน้อง ไปกันได้แล้ว ป๊อบแล้วที่ซ่อนตัวอยู่ไหน
ป๊อบปี้ : โกดังสินค้า เฮียป๋อ
แก้ว : บอลฉันรู้แล้ว ไปเร็วเดี๋ยวไม่ทันเวลา
บอล : มีเบาะเสเพิ่ม คนร้ายไม่ใช่ เอ็ม แต่เป็นคน แมน ตางหาก
แก้ว : ว่าไงน่ะเดี๋ยว ฉันคิดก่อน อ๋อนึกออกและคดีนี้มีช่องโหว่เพียงนิดเดียวเองคนร้ายก็จะทำสำเร็จแล้ว ไปกัน
เดี๋ยวไม่ทันเวลา
บอล : เตรียมพร้อมแล้วครับ
แก้ว : งั้นไปกัน
แมน : ลิลลี่เธอรู้มั้ยทำไมฉันถึงทำแบบนี้
ลิลลี่ : รู้แกอิจฉาเอ็ม ที่เขาดีกว่า
แมน : นั่นมันไม่ใช่ทั้งหมด ฉันไม่ต้องการให้เธอกับเอ็มคบกัน
ลิลลี่ : เพราะอะไร
แมน : เพราะไอเอ็มมันมีแฟนอยู่แล้วฉันชอบเธอฉันไม่ต้องการให้เธอคบกับมัน
ลิลลี่ : ฉันไม่ได้คบกับเอ็มเราแค่อยู่บ้านใกล้กันเลยสนิทกัน
แมน : ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ
มิล่า : น้องเขาบอกยังงั้น น้องยังไม่เชื่ออีกหรือไง
แมน : แกเป็นใคร
มิล่า : เป็นนักเจรจา
แมน : แกรู้ม่ะนักเจรจาที่ทำแบบนี้เกิดอะไรขึ้นกับพวกมัน
มิล่า : ฉันไม่สนหรอก
แมน : งั้นแกก็ลนหาที่ตายน่ะสิ
มิล่า : พูดแบบนี้ก็สวยสิ
แก้ว : หยุดน่ะ
มิล่า : มาแล้วหรอรอตั้งนาน
แก้ว : เธอเป็นใคร
มิล่า : แล้วทำไมเธอต้องรู้ด้วย ฉันจัดการแล้วที่เหลือก็ของเธอ ดูแลด้วยหล่ะไปละ
แก้ว : บอล เธอไปและ จัดฉากได้เลยน่ะ   10 นาที
บอล : เสร็จแล้วรอพวกตำรวจมาถึงก็จบ
แก้ว : งั้นไปเตรียมตัวกัน
โทโมะ : หยุดน่ะนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจ มอบตัวส่ะดีๆ
บอล : ออกไปถ้าไม่อยากให้นางเนี้ยเจ็บตัว
ป๊อบปี้ : น้องใจเย็นมีอะไรค่อยพูดกันก็ได้
               แก้วใช่เครื่องฉายแสงทำมโนภาพขึ้น แล้วก็ได้เล่าเหตุการณ์ทั้หมดที่เธอได้คิดเอาไว้แล้ว เธอไม่
ต้องการให้ใครเห็นตัวตนเลยทำแบบนี้ขึ้น นี้คือกฎขององค์กร โดยให้บอลแสดงแทน
              แก้ว สวมชุดสีดำปกคลุมตัวเองเพื่อไม่ให้ใครเห็นหน้าของเธอ แล้วก็ดัดเสียงให้เปลี่ยนไปเพื่อไม่ให้
ใครสงสัย ว่าเป็นเธอ 
แก้ว : คดีนี้เป็นการเข้าใจผิดกันเองเล็กน้อยเท่านั้น คนร้ายคือแมนไม่ใช่เอ็ม 
โทโมะ : เธอเป็นใครแล้วรู้ได้อย่างไร
แก้ว : กระดาษที่คนร้ายทำตกไว้เป็นแค่ ตัวอักษรอ้างให้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจเท่านั่น ตัวอักษรจริงๆไม่ใช่ ML แต่
เป็น MR (ย่อมาจาก แมน รัตน์) ที่แปลว่า แมนกับลิลลี่มีการมอบแหวนคู่ให้กับเอ็ม เพื่อนของเขา เพื่อมองถึง
ความรู้สึกต่างๆ
ป๊อบปี้ : แปลว่าคนร้ายตัวจริงไม่ใช่เอ็ม แต่เป็นแมน
แก้ว : M มาจาชื่อของแมน ที่เป็น ม.ม้า แต่ทุกคนจะคิดว่าเป็นเอ็มมากกว่่า
โทโมะ : เรื่องทุกอย่างเข้าใจผิดกันไปหมด เลยสิน่ะ
แก้ว : คดีนี้คุณน่าจะทำได้น่ะคุณ โทโมะเพราะคุณเก่งในเรื่องแบบนี้ แต่แค่ตัวอักษรผิดเพี้ยน คุณก็มั่วในคดีนี้
ทั้งหมด ฉันจับตัวคนร้ายให้แล้วอยู่ในโกดัง
โทโมะ : แล้วคุณเป็นใครกัน
แก้ว : บอกไม่ได้ความลับ
 
 
โทโมะ : ฟาง
ฟาง : พี่ค่ะสำเร็จมั้ย ช่วยเพื่อนได้หรือป่าว
โทโมะ : ช่วยได้
ฟาง : โล่งอก
โทโมะ : ลิลลี่อ่ะ เพื่อนน้องป่าว
ฟาง : ลิลลี่หรอ ใช่ค่ะ
โทโมะ : อืม ลิลลี่นี้หล่ะที่โดนจับไป
ฟาง : ตายแล้ว
โทโมะ : ยังไม่ตาย
ฟาง : ไม่ใช่ค่ะตกใจ
โทโมะ : แล้วไป
ฟาง : พี่ค่ะ
โทโมะ : ไร
ฟาง :  คือพรุ้งนี้ หนูไปหาพี่ที่ทำงานน่ะ
โทโมะ : ไปไมไม่ต้องหรอก
ฟาง : คือฟางจะไปซื้อของอ่ะค่ะเเล้วก็จะไปเยี่ยมเพื่อนใหม่
โทโมะ : เพื่อนใหม่ ใครหรอ
ฟาง : แก้วไงค่ะ เพื่อนสมัยประถมอ่ะค่ะ
โทโมะ : แก้ว เด็กที่ห้าวๆหน่อยปะ
ฟาง : ค่ะที่แกล้งพี่ร้องไห้ตอนเด็กไง
โทโมะ : เรื่องมันผ่านไปแล้วจะลื้อฟืนมาทำไม
ฟาง : อายน่ะหรอค่ะ
โทโมะ : ป่าวน่ะพี่ไม่อายหรอก
ฟาง : งั้นพรุ้งนี้ ไปหาน่ะค่ะ
โทโมะ : เออ.....
ฟาง : ตกลงโอเคค่ะ เจอกันบายไปนอนและ
โทโมะ : เห้ย ไอน้องคนนี้นี่