สืบสวนป่วนรัก

นายตำรวจ : มีคดีเกิดขึ้นโจรลักพาตัว นักศึกษา คณะศิลปะ

โทโมะ : ฟางนี้มันคณะที่น้องเรียนนี้

ฟาง : ใช่ค่ะพี่ แล้วเพื่อนคนไหนโดนลักพาตัวเนี้ย พี่ค่ะช่วยเพื่อนน้องด้วยน่ะค่ะ

โทโมะ : ได้เดี๋ยวพี่จะช่วยเต็มที่ พี่ไปก่อนน่ะรอฟังข่าวก็แล้วกัน

แก้ว : บอลนายอยู่ไหนมีคดีนี้

บอล : คุณแก้วที่ ภารกิจของคุณ

แก้ว : ไหนดูหน่อยสิ คดีนี้ไม่ยากเท่าไร

โทโมะ :  คนร้ายอยู่คณะเกษตร 

ป๊อบปี้ : ไอโมะนี้กระดาษที่คนร้ายทิ้งไว้ มันเขียนว่า ML

แก้ว : ขอโทษน่ะค่ะ คนร้ายอาจจะมีเรื่องขัดคอกันเลยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้

โทโมะ : น้องเป็นใคร

แก้ว : เป็นเพื่อนค่ะ

ป๊อบปี้ : แล้วน้องมีเบาะแสอะไรมาบ้างหล่ะช่วยบอกหน่อยสิ

แก้ว : ไม่มีหรอกค่ะเพราะเรายังไม่สนิทกันเท่าไร มีสะแต่ว่าแฟนของ เธอชื่อเอ็มค่ะ แล้วผู้หญิงชื่อ ลิลลี่

โทโมะ : ขอบใจมากน้อง ไปกันได้แล้ว ป๊อบแล้วที่ซ่อนตัวอยู่ไหน

ป๊อบปี้ : โกดังสินค้า เฮียป๋อ

แก้ว : บอลฉันรู้แล้ว ไปเร็วเดี๋ยวไม่ทันเวลา

บอล : มีเบาะเสเพิ่ม คนร้ายไม่ใช่ เอ็ม แต่เป็นคน แมน ตางหาก

แก้ว : ว่าไงน่ะเดี๋ยว ฉันคิดก่อน อ๋อนึกออกและคดีนี้มีช่องโหว่เพียงนิดเดียวเองคนร้ายก็จะทำสำเร็จแล้ว ไปกัน

เดี๋ยวไม่ทันเวลา

บอล : เตรียมพร้อมแล้วครับ

แก้ว : งั้นไปกัน

แมน : ลิลลี่เธอรู้มั้ยทำไมฉันถึงทำแบบนี้

ลิลลี่ : รู้แกอิจฉาเอ็ม ที่เขาดีกว่า

แมน : นั่นมันไม่ใช่ทั้งหมด ฉันไม่ต้องการให้เธอกับเอ็มคบกัน

ลิลลี่ : เพราะอะไร

แมน : เพราะไอเอ็มมันมีแฟนอยู่แล้วฉันชอบเธอฉันไม่ต้องการให้เธอคบกับมัน

ลิลลี่ : ฉันไม่ได้คบกับเอ็มเราแค่อยู่บ้านใกล้กันเลยสนิทกัน

แมน : ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ

มิล่า : น้องเขาบอกยังงั้น น้องยังไม่เชื่ออีกหรือไง

แมน : แกเป็นใคร

มิล่า : เป็นนักเจรจา

แมน : แกรู้ม่ะนักเจรจาที่ทำแบบนี้เกิดอะไรขึ้นกับพวกมัน

มิล่า : ฉันไม่สนหรอก

แมน : งั้นแกก็ลนหาที่ตายน่ะสิ

มิล่า : พูดแบบนี้ก็สวยสิ

แก้ว : หยุดน่ะ

มิล่า : มาแล้วหรอรอตั้งนาน

แก้ว : เธอเป็นใคร

มิล่า : แล้วทำไมเธอต้องรู้ด้วย ฉันจัดการแล้วที่เหลือก็ของเธอ ดูแลด้วยหล่ะไปละ

แก้ว : บอล เธอไปและ จัดฉากได้เลยน่ะ   10 นาที

บอล : เสร็จแล้วรอพวกตำรวจมาถึงก็จบ

แก้ว : งั้นไปเตรียมตัวกัน

โทโมะ : หยุดน่ะนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจ มอบตัวส่ะดีๆ

บอล : ออกไปถ้าไม่อยากให้นางเนี้ยเจ็บตัว

ป๊อบปี้ : น้องใจเย็นมีอะไรค่อยพูดกันก็ได้

               แก้วใช่เครื่องฉายแสงทำมโนภาพขึ้น แล้วก็ได้เล่าเหตุการณ์ทั้หมดที่เธอได้คิดเอาไว้แล้ว เธอไม่

ต้องการให้ใครเห็นตัวตนเลยทำแบบนี้ขึ้น นี้คือกฎขององค์กร โดยให้บอลแสดงแทน

              แก้ว สวมชุดสีดำปกคลุมตัวเองเพื่อไม่ให้ใครเห็นหน้าของเธอ แล้วก็ดัดเสียงให้เปลี่ยนไปเพื่อไม่ให้

ใครสงสัย ว่าเป็นเธอ 

แก้ว : คดีนี้เป็นการเข้าใจผิดกันเองเล็กน้อยเท่านั้น คนร้ายคือแมนไม่ใช่เอ็ม 

โทโมะ : เธอเป็นใครแล้วรู้ได้อย่างไร

แก้ว : กระดาษที่คนร้ายทำตกไว้เป็นแค่ ตัวอักษรอ้างให้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจเท่านั่น ตัวอักษรจริงๆไม่ใช่ ML แต่

เป็น MR (ย่อมาจาก แมน รัตน์) ที่แปลว่า แมนกับลิลลี่มีการมอบแหวนคู่ให้กับเอ็ม เพื่อนของเขา เพื่อมองถึง

ความรู้สึกต่างๆ

ป๊อบปี้ : แปลว่าคนร้ายตัวจริงไม่ใช่เอ็ม แต่เป็นแมน

แก้ว : M มาจาชื่อของแมน ที่เป็น ม.ม้า แต่ทุกคนจะคิดว่าเป็นเอ็มมากกว่่า

โทโมะ : เรื่องทุกอย่างเข้าใจผิดกันไปหมด เลยสิน่ะ

แก้ว : คดีนี้คุณน่าจะทำได้น่ะคุณ โทโมะเพราะคุณเก่งในเรื่องแบบนี้ แต่แค่ตัวอักษรผิดเพี้ยน คุณก็มั่วในคดีนี้

ทั้งหมด ฉันจับตัวคนร้ายให้แล้วอยู่ในโกดัง

โทโมะ : แล้วคุณเป็นใครกัน

แก้ว : บอกไม่ได้ความลับ

โทโมะ : ฟาง

ฟาง : พี่ค่ะสำเร็จมั้ย ช่วยเพื่อนได้หรือป่าว

โทโมะ : ช่วยได้

ฟาง : โล่งอก

โทโมะ : ลิลลี่อ่ะ เพื่อนน้องป่าว

ฟาง : ลิลลี่หรอ ใช่ค่ะ

โทโมะ : อืม ลิลลี่นี้หล่ะที่โดนจับไป

ฟาง : ตายแล้ว

โทโมะ : ยังไม่ตาย

ฟาง : ไม่ใช่ค่ะตกใจ

โทโมะ : แล้วไป

ฟาง : พี่ค่ะ

โทโมะ : ไร

ฟาง :  คือพรุ้งนี้ หนูไปหาพี่ที่ทำงานน่ะ

โทโมะ : ไปไมไม่ต้องหรอก

ฟาง : คือฟางจะไปซื้อของอ่ะค่ะเเล้วก็จะไปเยี่ยมเพื่อนใหม่

โทโมะ : เพื่อนใหม่ ใครหรอ

ฟาง : แก้วไงค่ะ เพื่อนสมัยประถมอ่ะค่ะ

โทโมะ : แก้ว เด็กที่ห้าวๆหน่อยปะ

ฟาง : ค่ะที่แกล้งพี่ร้องไห้ตอนเด็กไง

โทโมะ : เรื่องมันผ่านไปแล้วจะลื้อฟืนมาทำไม

ฟาง : อายน่ะหรอค่ะ

โทโมะ : ป่าวน่ะพี่ไม่อายหรอก

ฟาง : งั้นพรุ้งนี้ ไปหาน่ะค่ะ

โทโมะ : เออ.....

ฟาง : ตกลงโอเคค่ะ เจอกันบายไปนอนและ

โทโมะ : เห้ย ไอน้องคนนี้นี่