Wanna Be Your Girl ต้องการแค่เธอ...เพื่อนรัก! {NC}

"พักดื่มน้ำก่อนสิ ^__^"ขวดน้ำใสๆที่อยู่ในมือเล็กถูกยื่นให้กับคนที่ไม่รู้ว่าเครียดอะไร ซ้อมเต้นเอาเป็นเอาตายไม่ยอมพักมาหลายชั่วโมงแล้ว ใบหน้าคมคายหันมองผู้หวังดีก่อนจะหยิบขวดน้ำมาแล้วส่งยิ้มกลับไป"แล้วนี่เป็นอะไร เต้นมาหลายชั่วโมงแล้วนะ เป็นโรโบคอปหรือไง!""เป็นห่วงหรอ""เออ! ถ้าเกิดตายขึ้นมาทำไง - / / / -""คนบ้าอะไรซ้อมเต้นแล้วตาย? =_=*""เออน่า! กินๆไป พูดมาก!! ;P"ว่าแล้วก็แลบลิ้นปลิ้นตาแล้ววิ่งหนีไป เวลามีอะไรไม่สบายใจเขาก็จะมาซ้อมเต้นแบบนี้และก็ไม่ค่อยมีใครกล้ายุ่งด้วย กลัวโดนลูกหลง มีแต่ 'เพื่อนสนิท' คนนี้นี่แหละ ที่คอยเป็นห่วง ความจริงทุกคนก็ห่วงพอๆกับที่ร่างบางเป็นห่วงนั่นแหละ แต่แค่ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้ก็เท่านั้น"ยิ้มซะหน้าบานเชียวนะ เพื่อน! ^O^""ฉันยิ้มหรอ"เขารีบหุบยิ้มแทบไม่ทัน แกล้งทำหน้าตายกลบเกลื่อนว่ายังอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วเดินหนีไปอีกทาง ไม่รู้ตัวเลยว่ายิ้มไปตอนไหน รู้แค่ว่ามีความสุขเวลาได้อยู่ใกล้ๆ ได้เห็นรอยยิ้ม ท่าทางแปลกๆของเธอ เขาคงไม่เผลอใจไปรัก 'เพื่อนสนิท' คนนี้หรอกนะ...“อ้าว! ไม่ซ้อมแล้วหรอ”เสียง ‘เขื่อน’ เพื่อนร่วมวงร้องทักก่อนที่ร่างสูงจะหันมาค้อนใส่ ทำเอาเพื่อนร่วมวงอีกหลายคนรีบแกล้งทำเป็นไม่สนใจเลยทันที“ซ้อมมาพอละ ไปหาอะไรกินกัน”“จะให้ฉันไปหาเฟย์ แล้วแกจะได้พาแก้วไปด้วยล่ะสิ รู้ทันนะ! >_<”“แสนรู้จริงๆ -___-”“ขอบคุณครับ! ^()^ เฮ้ย! แกว่าฉันเป็นหมานี่!”“ล้อเล่นน่า รีบๆไปเหอะ”“ชวนแต่ไอ้เขื่อน ไม่ชวนพวกเราเลย เนอะๆ”‘เคนตะ’ หันไปขอแนวร่วมกับ  ‘จงเบ’ แต่ก็ไม่ได้อะไรตอบกลับมา เนื่องจากว่าคนโดนถามกำลังเฝ้าพระอินทร์ =_=*“มันหลับไปตอนไหนเนี่ย -o-”“ปลุกมันไปด้วยก็ได้”ร่างสูงตัดบทก่อนที่จะคุยกันนานไปกว่านี้ แล้วเขื่อนก็เริ่มเอะใจกับอะไรบางอย่าง เคนตะจึงเปิดปากถาม“แกเป็นอะไรของแก มองอะไร?”“ไอ้ป๊อปไปไหน!”“จริงด้วย!”สามคนที่เหลือร้องออกมาพร้อมกัน ป๊อปปี้หายไปไหน ร่างสูงหันไปเห็นสัมภาระของเพื่อน เมื่อเห็นว่ายังอยู่จึงเดาได้“มันอาจจะเอาของมาวางไว้แล้วไม่ยอมมาซ้อมก็ได้”ไม่ได้พูดให้พ้นผิด แต่พูดให้เพื่อนที่ไม่อยู่ ‘เดือดร้อน!!’ นิสัยดีจริงๆพ่อคุณ! -_-“ไอ้โมะ!! แกใส่ร้ายฉันทำไมวะ!?!”ทันทีที่ได้ยินเพื่อนกำลังใส่ร้ายตัวเองก็อยู่วิ่งเข้ามาก่อนจะง้างมือขึ้นแล้วเขกไปที่หัวของร่างสูง (นึกว่าจะต่อย)“เจ็บนะ! ถ้าหัวโนทำไง!”ร่างสูงโวยวายทันที พลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ ปากหยักจะขยับพูดแต่ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวอย่างรวดเร็ว ลืมความคิดที่จะต่อว่าเพื่อนอีกทันที“แกไปไหนมา = =+” ร่างสูงคาดคั้น หรี่ตาคมๆมองเพื่อนตัวเองเหมือนจะตัดให้ขาดเป็นสองท่อนให้ได้!“ไปหาฟางมา -//-”“แกหนีซ้อม!” เขื่อนเริ่มโวยวายเพราะเวลาตัวเองไปหาเฟย์ ป๊อปปี้จะดุตลอด ได้ทีเขื่อนเลยคราวนี้!“แปปเดียวเอง -3-”“ซ้อมไปคนเดียวเลย พวกฉันจะไปหาอะไรกินแล้ว! เฮอะ!”ดูท่าว่าเขื่อนจะงอนแต่พอออกจากห้องซ้อมไป เห็นหน้าหงอยๆของป๊อปปี้เขื่อนกับจงเบก็หัวเราะร่าเริงขึ้นมาทันที จงเบตื่นมาตอนไหน!?!“อารมณ์ดีเชียว ได้แกล้งไอ้ป๊อป ^^” เคนตะเองก็สะใจเช่นกัน!“ไปแกล้งมันทำไม เดี๋ยวมันโกรธ...”“ก็มันหนีซ้อมจริงๆนี่นา แกเป็นคนใส่ไฟไม่ใช่หรอไอ้โมะ! = =*”จงเบว่าอย่างมีเหตุผลหลังจากที่แอบหลับตอนซ้อมมา แล้วทั้ง 4 ก็เดินตรงไปยังห้องซ้อมของเฟย์ฟางแก้วที่อยู่ไม่ไกล“เฟย์ ~ >O<”“เขื่อน ~ >[]<”ทั้งเขื่อนและเฟย์วิ่งเข้าหากัน กอดกันกลมดิ๊ก ร่างสูงส่ายหัวน้อยๆก่อนจะเดินไปหาร่างบาง คนที่เหลือจึงเริ่มทยอยออกจากห้องเพื่อที่จะให้ร่างสูงคุยกับร่างบางอย่างเป็นส่วนตัว“อ้าวเฟย์! ไปไหนอ่ะ”“เคนตะบอกว่าจะเลี้ยงพวกเรา ><”“แล้วฟาง?”“ไปชวนป๊อปปี้น่ะ”“แก้วไปด้วยสิ”“ไม่ต้องๆ แก้วไปกับโทโมะนั่นแหละ >__<”พูดจบเฟย์ก็วิ่งไปหาเขื่อนที่รออยู่ที่รถแล้ว โดยมีเคนตะกับจงเบนั่งไปด้วย ส่วนป๊อปปี้กับฟางคงตามไปทีหลังโดยนั่งน้องซูซี่ของป๊อปปี้ไป“ทำไมแก้วต้องไปกับโทโมะด้วยเนี่ย! -/\-”“ไม่อยากไปด้วยกันหรอ”“ก็อยากอยู่ แต่ทำไมเราต้องไปกันสองคนด้วยล่ะ”“เอาน่า หิวมั้ย? ^^”“หะ หิวแล้ว!”รอยยิ้มอ่อนโยนที่ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาทำเอาคนมองใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนจะก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย ทำไมต้องรู้สึกแปลกๆทุกครั้งเวลาที่เขามองมานะ“แวะร้านนี้ก่อนสิ! >U<”มือเล็กคว้าข้อมือคนตัวสูงกว่าวิ่งเข้าร้านเบเกอรี่ใกล้ๆบริษัททันทีที่เห็นขนมหวานต่างๆ ของโปรดทั้งนั้น! ข้างๆก็มีร้านไอติมด้วย! ><“เอาอันนี้ค่ะ อันนี้ แล้วก็อันนี้ อันนั้นด้วยค่ะ! >~<”นิ้วเรียวชี้นู่นชี้นี่สนใจขนมตรงหน้าไม่เห็นว่าคนข้างๆกำลังลอบยิ้มอย่างมีความสุขกับท่าทางเด็กๆของเธอ เห็นขนมไม่ได้“ไปกินไอติมต่อนะ นะๆ >3<”“อืม -_-”ร่างสูงพยายามเก๊กหน้าขรึมเอาไว้ กลัวเธอจะเห็นว่ากำลังยิ้มอยู่ พอได้เมนูมา ไม่ถึงนาทีเธอก็สั่งไปเสร็จแล้ว เห็นแก่กินจริงๆ -_-“ไม่เกรงใจแล้วนะ >[___]<”แล้วไม่นานก็ซัดเรียบตามเคย ร่างเล็กเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่กำลังยิ้มอยู่ก็รีบหุบยิ้มเก๊กหน้าขรึมเหมือนเดิม “ขอบคุณนะ >-<”“กินเยอะอ่ะ เสียเงินไปเท่าไหร่แล้วเนี่ย”“เดี๋ยวเอาเงินมาคืนให้ก็ได้ ชิ! =/\=”“ล้อเล่นน่า เต็มใจให้ ^__^”“ไม่ต้อง! เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาเงินมาคืน!”คนตัวเล็กเดินสะบัดหน้าผ่านร่างสูงไป คนโดนงอนถึงกับยิ้มร่าก่อนจะเดินเข้าหาร่างบาง“แก้ว”“อะไร!?!”“โกรธหรอ”“แก้วมีสิทธิ์อะไรไปโกรธ!”“แล้วนั่นจะไปไหน”“กลับบริษัทไง!”“ก็กลับด้วยกันสิ”“ไม่!”ใบหน้าสวยบูดบึ้ง แอบโกรธที่ร่างสูงทำแบบนั้นทั้งๆที่เขาเป็นคนพาเธอมา คิดว่าจะเลี้ยงกลับทวงในภายหลัง ไอ้บ้า!“ขึ้นรถ!”ร่างสูงขับรถตามมา ส่วนร่างบางก็เดินหนีไปเรื่อยๆ ไม่สนใจเสียงเรียกของร่างสูงเลยแม้แต่น้อย เวลาโกรธนี่ง้อยากเป็นบ้า!“แท็กซี่! ^()^”ร่างบางโบกมือเรียกแท็กซี่ด้วยน้ำเสียงสดใส แต่ไม่ทันที่แท็กซี่จะเข้ามาจอดใกล้ๆ ร่างสูงก็ออกมาจากรถแล้วลากร่างบางขึ้นรถทันที!“ปล่อยแก้วนะ!”ร่างเล็กร้องโวยวายไม่ยอมหยุด มือหนาล็อกข้อมือเล็กเอาไว้ก่อนจะพยายามขับรถไปเรื่อยๆ เมื่อไหร่มันจะถึงนะ รถจะคว่ำตายกลางทางมั้ยเนี่ย!“โกรธก็อย่าทำแบบนี้สิ!”“ทำแบบไหน!?! แก้วไม่เคยดีในสายตาโทโมะหรอก!”“ไม่เอาน่า”มือหนาปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ ก่อนจะเลื่อนลงไปโอบเอวบางแล้วรั้งแรงๆให้ร่างบางปลิวขึ้นมาอยู่บนตักเขาอย่างง่ายดาย“ทำบ้าอะไรเนี่ย! >O<”“ดิ้นก็ไม่ปล่อย”ไม่ว่าเปล่ายังคงกอดร่างบางแน่น ยิ่งดิ้นก็ยิ่งกอด ยิ่งรัด ยิ่งแน่น สายตาก็จ้องมองทางแล้วก็บังคับพวงมาลัยไปได้ จะเก่งไปไหน!“จอดทำไมล่ะ”“คุยกันก่อน”“แก้วไม่มีอะไรจะคุย”“เมื่อกี้แก้วไม่เห็นหน้าคนขับแท็กซี่หรือไง! หน้าตาแบบนั้นน่ากลัวจะตายไป ถ้าปล่อยให้แก้วขึ้นไปมีหวังไม่ถึงบริษัทแน่!”“มันเรื่องของแก้ว”“อย่าเพิ่งงี่เง่า”“เออ! แก้วมันงี่เง่า แก้วจะเป็นยังไงก็ช่างสิ สนทำไม! เราเป็นอะไรกันหรอ!!”“เฮ้อ~”ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมร่างบางเบาๆ แล้วส่งยิ้มอ่อนโยนกลับไปให้ร่างบาง“โมะก็แค่เป็นห่วง”“ในฐานะอะไร?”ไม่ใช่แค่คนฟังที่หัวใจเต้นแรง แต่คนถามเองก็ไม่แพ้กัน อยากรู้ว่ามาทำดีกับเธอทำไม ทั้งๆที่เขาก็มี ‘คนรัก’ อยู่แล้วทั้งคน แถมรักกันมากด้วยนี่ (เริ่มพาล) แล้วจะมายุ่ง มาให้ความหวังเธอทำไมกัน ถ้าเขาไม่ได้จริงใจกับเธอก็ควรจะปล่อยไป ให้เธอได้ทำใจซักพัก“ปล่อยได้แล้ว แก้วไม่อยากมีปัญหา”“ปัญหา??”“ก็ไม่อยากมีปัญหากับแฟนโมะไง พี่เขาไม่ชอบแก้วอยู่ด้วย”“อย่าเพิ่งพูดถึงคนอื่นสิ”“แก้วต่างหากที่เป็นคนอื่น ปล่อยได้แล้วนะ”“ไม่เอา ไม่ปล่อย”“โทโมะ!”“นานๆทีเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นะ”คางเรียวเกยอยู่บนไหล่ลาดเอียง มือที่กอดเอวอยู่ก็กระชับแน่นขึ้น ไม่อยากให้เวลามันเดินต่อไปด้วยซ้ำ อยากจะหยุดวันเวลาไว้แค่นี้ แค่เธอ...“เราไม่ควรทำแบบนี้นะ”“รู้น่า แต่...”“ไม่มีแต่นะ ปล่อยเถอะ”“โมะรู้ว่าแก้วก็รู้สึกเหมือนกัน อย่าทรมานกันเลยนะ”แล้วร่างบางก็คงต้องปล่อยให้ร่างสูงกอดเธออยู่อย่างนั้น ภายในรถคันหรูเงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงของทั้งคู่ ความอบอุ่นจากแผ่นอกกว้างซึมซาบสู่แผ่นหลังเนียนของร่างบาง รู้ทันทีว่ามันอบอุ่นเพียงใด แต่อ้อมกอดนี้เป็นของคนอื่น ไม่ใช่เธอ!“...แก้ว หลับไปแล้วหรอ”ร่างสูงจ้องมองคนในอ้อมกอด เธอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มือใหญ่ขยี้ผมคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะยิ้ม ยิ้มแล้วยิ้มอีก ไม่รู้ทำไมถึงมีความสุขได้ขนาดนี้ ท่อนแขนแข็งแกร่งโอบอุ้มร่างบางไปนั่งอีกฝั่ง ปรับเบาะให้เธอได้นอนสบายยิ่งขึ้น“อือ~”ร่างบางครางน้อยๆเพราะโดนรบกวน ปากหยักกดลงบนหน้าผากเนียนก่อนจะไล้ลงมายังแก้มใส คลอเคลียอยู่นานก่อนจะไล้ลงมาที่ริมฝีปากอวบอิ่ม รู้ดีว่าไม่ควรฉวยโอกาสแบบนี้ แต่...ห้ามใจตัวเองไม่ได้ กดริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากอิ่มแผ่วเบาก่อนจะรีบผละออกเมื่อเห็นว่าร่างบางทำท่าว่าจะตื่น“เมื่อกี้...O_O”มือบางยกขึ้นมาลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ รู้สึกเหมือนโดนจูบ ความรู้สึกร้อนๆชื้นๆที่ริมฝีปากมันคืออะไรกัน!?!“เป็นอะไร?”“ป่าวหรอก ^^;”เธอยิ้มแห้งๆให้เขาก่อนจะพยายามคิดว่ามันคืออะไร ความรู้สึกเมื่อกี้นี้ ร่างสูงยิ้มแก้มแทบปริ ร่างบางของเขาสงสัยซะแล้ว!