Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 9.
Tomo is talk
        ตอนนี้พวกผมกำลังวิ่งไปที่ด้านหลังโรงเรียน ผมก็พอจะรู้มาบ้างว่าน้องชายผมมีสัมผัสพิเศษและมันจะใช้ได้เฉพาะยามคับขันเท่านั้น  และตอนนี้พวกผมก็เกือบจะถึงด้านหลังโรงเรียนแล้วล่ะ
~กรี๊ดดดดดดดดดดดด~ 
เสียงกรี๊ดหนิ มันดังมาจากทางห้องเก็บพัสดุด้านหลังโรงเรียนหนิ ไม่ได้การล่ะ
“เสียงมันมาจากห้องเก็บพัสดุหนิ”ไอ้ป๊อปพูดขึ้น และแน่นอนพวกเราจึงรีบไปที่นั่น
ห้องเก็บวัสดุ
~ปัง ~
ผมพังประตูเข้าไป และภาพที่ผมเห็นคือ เพื่อนสนิทของผมถูกรุมล้อมไปด้วยผู้ชาย พวกนี้มันพวกมั่วสุมหนิ
“เฮ้ย ทำอะไรว่ะ”แล้วผมก็ตะโกนออกไปทำให้พวกนั้นหันมาทางพวกผม พวกนั้นมีกันประมาณ 3-4คน
“ช่วยด้วย~”แก้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยอ่อน คงจะสู้จนหมดแรงแล้วสินะ อย่างว่าผู้หญิงยังไงก็สู้แรงผู้ชายไม่ได้
“พวกแกอย่ามายุ่งจะดีกว่านะ”หนึ่งในนั้นพูดขึ้นดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเสียด้วย
“ปล่อยเพื่อนฉันซะถ้าไม่อยากเจ็บตัว”ป๊อปปี้พูด
“คงจะปล่อยไปง่ายๆไม่ได้ว่ะ”ไอ้หัวหน้าพวกนั้นพูด
“หึ งั้นก็มาสู้กับฉันสิ”ผมพูดขึ้นบ้าง
“เฮ้ย จัดไปสิว่ะ”แล้วมันก็หันไปสั่งลูกน้องของมัน คิดผิดแล้วที่จะสู้กับผม ผมน่ะเรียนวิชาป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็กแล้ว ทั้งเทควันโด ยูโด คาราเต้ ยิงปืน แล้วอะไรอีกมากมาย
“ครับพี่กัน”ไอ้หัวหน้าพวกมันคงชื่อกันสินะ
“มาสิว่ะ”ไอ้ป๊อปพูดขึ้น ป๊อปก็เก่งพอๆกับผม เพราะเราเรียนมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก
“ธามไปพาแก้วออกมา ส่วนนายเควินพาฟางออกไปข้างนอกซะ”ผมหันไปสั่งธามแล้วเควิน ถึงผมจะไม่ค่อยสนิทแต่ก็พอจะรู้ว่าชื่ออะไร สองคนนั่นพยักหน้ารับ และผมกับป๊อปปี้ก็ส่งสัญญาณอย่างรู้กัน
ตุ้บ พลั่ก ผัวะ ตุ้บ
เสียงทั้งหมัด ทั้งเตะ ของการต่อสู้ดังขึ้น ผมกับป๊อปช่วยกันจัดการพวกมันจนตอนนี้ลงไปนอนกองกับพื้นแล้ว หึ อ่อนชะมัด โดนไม่กี่ทีก็สลบไปเสียแล้ว
“แก้ว เป็นไงบ้าง”พอสู้กับพวกมันเสร็จผมก็แทบจะกระโจนเข้าไปหาแก้วที่ตอนนี้ธามพยุงมาอยู่ ส่วนไอ้กันหนีไปตอนไหนแล้วก็ไม่รู้ หึ!
“แก้ว...ไม่เป็นไร”
ฟุบ
เฮ้อบอกว่าไม่เป็นไรแต่เป็นลมไปเสียแล้ว ดีนะที่เซมาทางผม ผมจึงรับได้พอดี
“ฉันว่าพาแก้วไปห้องพยายามเถอะ ดูท่าจะระบมไม่เบานะ”ผมไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้ารับก่อนจะช้อนตัวแก้วของแนบอกแล้วเดินออกมา
“โทโมะแก้วเป็นไงบ้าง”ทันทีที่เดินออกมาฟางก็ถามเลย - -*
“ไม่รู้สิ จะพาไปห้องพยาบาล”ผมตอบแล้วเดินออกมา  แล้วมีป๊อปปี้ ฟาง ธามไท และเควินเดินตามหลังมา
ห้องพยาบาล
“อาจารย์ครับ ช่วยดูเพื่อนผมหน่อยนะ”ผมบอกอาจารย์ห้องพยาบาลหลังจากที่วางแก้วลงบนเตียงแล้ว
“จ้ะ แล้วจริญญาไปโดนอะไรมา”อาจารย์ห้องพยาบาลถาม
“โดนทำร้าย ก็เลยสลบไปครับ”ป๊อปบอก
“อืม พวกเธอออกไปก่อนนะครูจะเช็ดตัวให้จริญญา ธนันต์ธรญ์ช่วยหน่อยนะ”อาจารย์พยาบาลบอก
 “ค่ะ อาจารย์”ฟางตอบรับ แล้วพวกผมก็เดินออกมาเหลือแค่ฟางที่อยู่ช่วยอาจารย์พยาบาล
~ครืด ครืด ~
เสียงฟางเลื่อนประตูห้องพยาบาลออก แล้วเดินออกมานั่งลงข้างๆป๊อปปี้
“ฟาง แก้วเป็นไงบ้าง”ทันทีที่ฟางนั่งลงผมก็ถามออกไป
“เช็ดตัวให้แล้ว แต่มีรอยช้ำที่ต้นแขนด้านขวาและหน้าท้อง”ฟางบอก ไอ้กัน! อย่าให้เจอนะ เสร็จฉันแน่!
“อืม  ไปเรียนกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะอยู่เฝ้าแก้วเอง”ทั้ง4คนก็พยักหน้ารับแล้วเดินออกไป ส่วนผมก็เดินเข้ามาในห้องพยาบาลแล้วเดินไปยังเตียงที่แก้วนอนอยู่ ตอนนี้เธออยู่ในชุดของคนป่วยเป็นชุดเหมือนที่โรงพยาบาลแต่เสื้อของที่นี่ที่อกด้านขวาจะปักอักษรย่อของโรงเรียน
“วิศวทำไมไม่ไปเรียนล่ะ”อาจารย์พยาบาลถามผมที่มาตอนไหนไม่รู้
“ผมจะอยู่เฝ้าจริญญาครับ ผมกลัวว่าพวกนั้นจะกลับมาทำร้ายเธอ”ผมบอกออกไป ผมกลัวจริงๆนะ ผมกลัวว่าเธอจะโดนทำร้าย กลัวว่าเธอจะจากผมไป แล้วถ้าเธอป็นอะไรไปผมจะทำยังไง เอ๊ะ! แล้วทำไมผมถึงได้ห่วงเธอขนาดนี้ล่ะ อาจเป็นเพราะผมรู้จักกับเธอมาตั้งแต่เด็กก็เป็นได้
“เอางงั้นก็ได้นะ ครูไม่ว่าอะไร ยังไงครูฝากดูจริญญาด้วยนะ ครูขอตัวไปทำธุระข้างนอกเสียหน่อย”ครูบอกผม ผมพยักหน้ารับแล้วอาจารย์ห้องพยาบาลก็เดินออกไป แล้วผมก็เดินไปลากเก้าอี้ที่อยู่แถวนั้นมาข้างๆเตียงของแก้วแล้วนั่งลง
...*....*.....*.....*......*
ตอนนี้พวกเราสามคนก็เดินมาจนถึงหน้าห้องแล้ว ที่บอกว่ามีสามคนเพราะธามไทได้เดินแยกไปที่ห้องของตัวเองแล้ว พวกผมเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วก็เดินเขาไปนั่งที่ตามปกติ เพราะตอนนี้อาจารย์ยังไม่มา
“นี่นาย โทโมะของฉันไปไหนย่ะ”พอผมนั่งลงเก้าอี้ปุ๊บยัยพิมก็เดินมาถามปั๊บ - -*
“ไม่รู้”ผมตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“จะไม่รู้ได้ไงห๊ะ โทโมะออกไปกับนายไม่ใช่หรือไง”ยัง ยังไม่หยุดอีก -*-
“นี่!! บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้ซิ เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง ถึงจะออกไปด้วยกันแต่ก็ไม่ได้ไปด้วยกันตลอดนะ!!”ไม่ใช่ผมหรอกครับ แต่เป็นคนที่นั่งข้างๆผมต่างหาก
“กรี๊ดด ยัยหัวฟูแก”บังอาจมากครับที่เรียกที่รักผมแบบนั้น หายนะมาเยือนเธอแล้วพิม
“หุบปาก!!! แล้วกลับไปนั่งที่ของเธอซะ!”ฟางลุกขึ้นพูด พร้อมกับชี้หน้าพิม
“ยะ....”ไม่ทันที่พิมจะพูดจบฟางก็พูดขึ้นก่อน
“ฉันบอกให้เธอกลับไป”ฟางกดเสียงต่ำจนยัยพิมน่าซีด ขนาดผมยังกลัวเลยคร้าบบ
แล้วยัยพิมก็สะบัดหน้าเดินหนีไป
“ฟาง แก้วกับโทโมะไปไหนอ่ะ”พอพิมไป หวายก็มา
“อยู่ห้องพยาบาล”ฟางบอกออก
“ตายจริง แล้วใครเป็นอะไรหรอ”ถึงหวายจะดูเหมือนร้ายแต่เธอก็ไม่ได้ร้ายนะ ผมถือว่าเธอเป็นคนดีคนหนึ่งเลยล่ะ แล้วผมกับฟางก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้หวายฟัง
“โอ้ยย  คนสวยอยากเป็นลม”เอิ่ม ยังไม่วายหลงตัวเองนะ
“หวายไปนั่งที่เถอะเดี๋ยวอาจารย์ก็คงมาแล้วล่ะ”ฟางเอ่ยบอกแล้วหวายก็กลับไปนั่งที
นั่นไง พอหวายไปปุ๊บอาจารย์ก็มาปั๊บ
“เอาล่ะนักเรียนวันนี้ทางโรงเรียนมีประชุมนะวันนี้จะให้กลับบ้านก่อน แล้วคณะกรรมการนักเรียนต้องเข้าประชุมด้วยนะจ้ะ” คณะกรรมการนักเรียนก็มีผม ฟาง โทโมะแล้วก็แก้วและก็มีคนอื่นอีกด้วย
“อาจารย์ครับ รองประธานนักเรียนกับผู้คุมกฎไม่อยู่ครับ”ผมบอกออกไป ไม่รู้ว่าผลจะเป็นยังไง
“อืม งั้นภาณุกับธนันต์ธรญ์ก็เข้าประชุมเลยแล้วกันแล้วค่อยไปบอกสองคนนั้น”อาจารย์บอก
“ครับ  เควินฝากเอากระเป๋าไปให้โทโมะด้วยนะ”ผมบอกกับอาจารย์แล้วหันไปบอกเควิน
    ...*...*...*...*...   
         เฮ้อ~ ถึงตอนนี้แล้วแก้วก็ยังไม่ตื่นเลย จะมีใครเอากระเป๋ามาให้ผมหรือเปล่าเนี่ย เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วไอ้ป๊อปมันเพิ่งโทรมาบอกว่าทางโรงเรียนมีประชุม
 
_________________________________________________________________________________
โอ้เย่ ~ จบไปอีกตอน
เจอกันตอนหน้าคร้าบบบ! [ฟอ'เฟิร์น]