Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 8.

       ตอนนี้ฉันก็นั่งตรวจแฟ้มพฤติกรรมของนักเรียนในโรงเรียนอยู่  แต่เพราะเป็นช่วงเปิดเทอมใหม่จึงไม่ค่อยจะมีเรื่องสักเท่าไหร่ งั้นขอพักหน่อยล่ะกันนะ Zzz

ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองก่อนจะรู้ว่าเลทคลาสแรกไปเกือบ20นาทีแล้ว เวรแล้วไง เมื่อเห็นดังนั้นก็รีบหยิบกระเป๋าพร้อมกับวิ่งออกไปทันที

~ครืด ครืด ~ 

ฉันเลื่อนประตูออก ก่อนจะพบมนุษย์ทั้งหลายกำลังมองหน้าฉันอยู่ รวมทั้งอาจารย์ด้วย - -*

“ขะ ขอโทษค่ะอาจารย์”พออาจารย์มองหน้าฉันก็รีบกล่าวขอโทษทันที

“เธอเข้าคลาสสายนะจริญญา ครูจะหักคะแนนเธอ 3 คะแนน”รู้แล้วค่ะอาจารย์ - -

“ทราบค่ะ”ฉันได้แต่ก้มหน้ารับ คะแนนฉ้านน

“เอาล่ะ ไปนั่งที่ซะเสียเวลามามากแล้ว”ขอบคุณค่ะอาจารย์ที่รัก

“ค่ะ”ฉันพูดแล้วจะเดินไปนั่งที่ แต่ถ้าไปโต๊ะของฉันมันต้องผ่านโต๊ะของโทโมะไปก่อน ฉันปรายตามองเขากับพิมเล็กน้อยก่อนจะเดินไปแบบไม่สนใจอะไร

“ไปทำอะไรอยู่ถึงได้เข้าคลาสสายล่ะ”พอมาถงโต๊ะปุ๊บเควินก็ถามปั๊บ

“ตรวจงานอยู่ห้องปกครองน่ะเลยเผลอหลับไป แฮะๆ”ฉันบอกแล้วหัวเราะแห้งๆไป

“เรียนก่อนเถอะ”ฉันไม่ตอบอะไรเพียงแค่นั่งเรียนไปจนหมดคลาส แล้วคลาสนี้ก็เป็นคลาสว่าง ดีล่ะฉันจะได้นอน - -* 

“แก้ว เควินกับแบมเราเป็นแฟนกันแล้วนะ >///<”อยู่ๆเควินก็พูดขึ้น นายนั่นหน้าแดงด้วยอ่ะ  น่ารักจัง เฮ้ย ไม่ได้ๆ แกคิดแบบนั้นไม่ได้นะ

“จริงหรอ ดีใจด้วยนะ”ฉันพูดแล้วส่งยิ้มแห้งๆไปให้

“ขอบคุณนะ ถ้าไม่ได้แก้วเควินก็คงไม่ได้เป็นแฟนกับแบมหรอก -///-“เควินยังหน้าแดงอยู่เลย ขอแกล้งเสียหน่อยล่ะกันนะ

“เควินนายน่าแดงด้วย ฮ่าๆๆ”ฉันพูดพร้อมกันหัวเราะร่า

“ยัยแก้วแตกเธอตายแน่”เควินพูดพร้อมกันลุกขึ้น ฮ่าๆ ใครจะอยู่ให้ฆ่าล่ะ

“ฮ่าๆ ใครจะอยู่ให้นายฆ่ากันล่ะ”ฉันพูดแล้ววิ่งหนี แต่มีเควินวิ่งตามมา

~ ตุ้บ ~ แง ฉันชนใครว่ะเนี่ย

“ขอโทษค่ะ”ฉันแต่ยังไม่เห็นหน้าคนที่ฉันชน

“โตจะตายอยู่แล้ว ยังวิ่งเล่นเป็นเด็กไปได้ ถ้าเกิดฉันล้มจะทำยังไงห๊า!”ฉันขอถอนคำพูดได้มั้ย ยัยหน้าขาวเอ้ย

“มีอะไรแก้ว”เควินที่วิ่งมาหาฉันถามขึ้น

“ป่าวหรอก  ฉันก็ขอโทษแล้วไงเธอจะเอาอะไรอีก”ประโยคแรกพูดเควิน ประโยคหลังฉันหันไปพูดกับยัยพิม

“กราบขอโทษฉันสิ” มันจะมากเกินไปแล้วนะ - -*

“พิม เดินมาไม่รอเลยนะ”โทโมะที่มาจากไหนไม่รู้พูดขึ้น

“มันมากเกินไป ฉันคงให้เธอไม่ได้หรอกนะ!”ฉันพูดก่อนจะหันหลังเดินกลับมาที่โต๊ะ

“มีอะไรกัน”โทโมะ

 “ก็แก้วน่ะสิค่ะโมะ วิ่งชนพิม พิมแค่บอกให้เขาขอโทษแต่เขากลับบอกว่ามันมากเกินไป”ยัยเสแสร้ง!!

“จริงหรอแก้ว”โทโมะถาม หึ!

“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ”ฉัน

“ฉันขอโทษไปแล้ว แล้วยัยเฟคนี่ก็บอกให้ฉันกราบเท้านายคิดว่ามันมากไปหรือเปล่าล่ะ”

“จริงหรอพิม”

“เปล่านะค่ะโทโมะ พิมไม่ได้พูดแบบนั่น ถ้าแก้วไม่ชอบพิมก็อย่าใส่ร้ายกันสิค่ะ”ยัยพิมยังแอ๊บต่อไป

“โมะไม่คิดเลยว่าแก้วจะเป็นคนแบบนี้”

“นะ นาย เชื่อยัยนั่น นายรู้จักฉันมากี่ปีแล้วรู้จักยัยนั่นมากี่วัน! นายไม่เคยรู้เลยหรือไงว่าฉันเป็นคนยังไง!!!”ฉันพูดใส่หน้าโทโมะ รู้จักฉันมาเกือบยี่สิบปีแต่ก็ดันเชื่อคำพูดของคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วัน!

“กะ แก้ว”

เพี้ยะ

“โอ๊ะ ขอโทษนะจ้ะ พอดีฉันเห็นแมลงมันบินอยู่ตรงหน้าเธอน่ะ หึ!”ยัยพิมพูดแล้วแสยะยิ้ม ยัยบ้าเอ้ย!

ผัวะ

ฉันปล่อยหมัดไปที่หน้าของพิม

"แก้ว!"โทโมะตะคอกใส่ฉันแต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ

“แก้ว เป็นไรมั้ย”ทันทีที่มาถึงโต๊ะฟางก็ถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ยัยนั่นมือหนักเป็นบ้าเลย”ฉันพูด

 “ฟางจะออกไปช่วยแล้วนะ แต่ป๊อปน่ะสิกลับดึงมือไว้”ฟางบอกแล้วหันไปค้อนให้

ป๊อปปี้

“ถ้าฟางไปป๊อปกลัวห้องพังนี่นา”ป๊อปปี้พูดเชิงติดตลก แกจะตายอยู่แล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีก ไอ้หมีเอ้ย

“ป๊อปปี้!!!!” สมน้ำหน้า ฮ่าๆ แต่มันยังทำหน้าไม่สะทกสะท้านอะไร

“แล้วเจ็บมั้ยนั่น”ป๊อปถามฉัน

“ไม่หรอก”ฉันตอบ

จึก จึก

“โอ้ยย เจ็บนะ”ฉันร้องออกมา ก็เควินน่ะสิเอานิ้วมาจิ้มตรงแก้มฉันข้างที่โดนตบ

“ไหนบอกไม่เจ็บไง”เควินพูดพร้อมกับทำหน้ากวนส้น_

“เอ๊ะ เบอร์แบมเบอร์อะไรน๊า” ฉันพูดแล้วหันไปมองหน้าเควิน

“อย่านะ ผมขอโทษครับ” ฮ่าๆ ให้มันรู้เสียบ้าง

“J แก้วขอตัวนะ”ฉันพูด แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้วเดินออกไป

“แก้วจะไปไหน!!!”เสียงป๊อปปี้ตะโกนถาม

“ไปเดินตรวจโรงเรียนเสียหน่อยน่ะ อยู่ในห้องมันน่าเบื่อ”ฉันเน้นคำว่าน่าเบื่อแล้วเดินออกมา

Poppy is talk

        มาอยู่กับผมบ้างนะ พอหลังจากที่แก้วออกไปแล้วพวกเราก็นั่งคุยกันปกติ มีผม ฟางและเควิน ส่วนโทโมะก็นั่งทำหน้ายังกะเบื่อโลกยังไงยังงั้น โดยที่มีพิมแฟนของมันนั่งข้างๆพูดจาออดอ้อน โมะค่ะ โมะขา ผมล่ะหมั้นไส้จริงๆ อ๊ะๆ ไม่ใช่ว่าผมอิจฉานะ แต่ผมรู้สึกไม่ชอบพิมยังไม่ก็ไม่รู้

“เลิกเรียนไปกินไอศกรีมกันนะ”อยู่ๆเควินก็พูดขึ้น

“ได้สิ แต่นายเลี้ยงนะ ฮ่าๆ” ฟางพูด

“ได้อยู่แล้ว”คิดผิดเสียแล้วเควิน

“คิดใหม่ได้นะเควิน”ผมพูดขึ้น O.O ฟางหันมาค้อนผมเสียวงใหญ่เลย - -*

~กรี๊ดดดดด~ อะไรว่ะ จะกรี๊ดทำไมนักหนา แล้วผมก็มองหาสาเหตุที่ทำให้ผู้หญิงในห้องพากันกรี๊ดซะขนาดนี้ แล้วคนนั่นก็คือธามไทน้องชายของโทโมะนั่นเอง

“หวัดดีพี่”ธามไททักโทโมะแล้วเบ้ปากใส่พิม หึ สมน้ำหน้า ก่อนจะเดินมาทางพวกผม

“หวัดดีครับ”ธามไทพูด

“หวัดดี”พวกผมทักตอบ

“พี่แก้วล่ะ”แหม๊ มาถึงก็ถามหาแก้วก่อนเลยนะ

“เห็นบอกว่าจะไปเดินตรวจโรงเรียนนะ”ฟางบอก

“อ่อ ครับ”ธามพูด

“แล้วเรามาได้ไงไม่มีเรียนเหรอ”ผมถามบ้าง

“ครับ”ธามตอบ แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยๆ

~My Girl ฉันจะมีแต่เธอจากนี้ไป.... ~

เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นมองชื่อคนที่โทร.เข้ามาก่อนจะกดรับสาย

“ว่างะ....”ผมยังพูดไม่จบก็มีเสียงแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ป๊อป ช่วย..แก้ว...ด้วย ฮึก”แก้วพูดด้วยเสียงขาดหาย พร้อมกับเสียงสะอื้น

“เฮ้ย! แก้วๆ แก้วเป็นอะไร แล้วอยู่ที่ไหน”ผมถามเธอ เล่นเอาทั้งฟาง ธามไท เควิน รวมทั้งโทโมะที่มาตอนไหนไม่รู้ จ้องหน้าผมอย่างอยากรู้

“แก้ว....แก้ว..กรี๊ดดด”ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรก็มีเสียงกรี๊ดออกมาเสียก่อน พร้อมกับสายที่ถูดตัดไป

“โธ่เว้ยย”ผมร้องออกมาก

“ป๊อปแก้วเป็นอะไร”ฟางถาม

“ไอ้ป๊อปแก้วเป็นอะไรแล้วอยู่ที่ไหนว่ะ”โทโมะถามผมอีกคน

“ฉัน ฉันไม่รู้ สายโดนตัดไปก่อนว่ะ”ผมบอก

“หลังโรงเรียน”อยู่ๆธามไทก็พูดขึ้นมาทำไมให้พวกผมหันไปมองหน้าของธามไทอย่างต้องการคำตอบ ธามไทไม่พูดอะไร แล้ววิ่งออกจากห้องไป และพวกผมก็รีบตามไป

End Poppy is talk

______________________________________________________________________________

แก้วจะเป็นอะไรหรือเปล่านะ  >[]<

เม้นๆ โหวตๆ ฝากด้วยนะคร้าบบ ชุ้บๆ

เจอกันใหม่ตอนหน้า :) [ฟอ'เฟิร์น]