Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 7.

“แน่ใจ?”โทโมะถาม อีกแล้ว

“อืม แน่ใจสิ ใช่มั้ยเควิน”ฉันหันไปถามเควินที่เพิ่งเดินเข้ามา

“อืม ใช่ ไม่มีอะไรหรอกครับโทโมะ”เควินพูดแล้วยิ้มให้โทโมะ ก่อนจะเดินไปนั่ง

“ทานกันเถอะนะ”ฉันบอก

“ไม่หิว!!”โทโมะพูดเชิงกระแทกเสียงก่อนจะลุก ขึ้นแล้วเดินออกไป

“เออ! ไม่หิวก็ไม่ต้องกิน  ขอโทษที่เสียมารยาท”ฉันตะโกนตามหลังโทโมะออกไป ก่อนจะกล่าวขอโทษไปตามมารยาท  แล้วทุกคนก็นั่งทานอาหารกันไปพูดคุยกันบ้าง

“เควินฝากไปส่งแบมด้วยนะ  ธามพี่ฝากปิดประตูด้วยนะ ขอบคุณ”พอฉันพูดจบก็ไม่รอคำตอบของใคร ก่อนจะเดินออกมาจากห้องอาหาร

“เป็นอะไรของเค้านะ”เควินกับธามไทเอ่ยออกมา

“ไปครับน้องแบมเดี๋ยวพี่ไปส่ง ไปล่ะนะธาม”เควินบอกแบม ก่อนจะพูดกับธาม

“ค่ะ/ครับ”แบมและธามไทตอบรับก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไป

        ตอนนี้ฉันก็ขึ้นมาบนห้องแล้วล่ะ เข้าไปอาบน้ำให้สบายตัวเสียหน่อย พออาบน้ำเสร็จก็ออกมาพร้อมกับชุดนอนลายสก๊อตมีน้ำตาล ก้าวขาขึ้นบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน เฮ้อ ทำไมนอนไม่หลับเนี่ย ออกไปนั่งรับลมข้างนอกเสียหน่อยดีกว่า ว่าแล้วก็เดินตัวไปเปิดประตูระเบียงออกก่อนจะเดินไปที่ระเบียงห้องที่มีโต๊ะไว้สำหรับนั่งอ่านหนังสือ และมีโซฟาตัวยาวอยู่อีกมุมหนึ่งของระเบียง และฉันก็เลือกที่จะนั่งลงที่โซฟาตัวยาวก่อนจะนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

“ครับ พิมทำอะไรอยู่ครับ ปากหวานยังเลยนะ”  จะเป็นใครเสียอีกล่ะ โทโมะนั่นแหละ ชิ ที่อื่นมีตั้งเยอะทำไมต้องมาคุยกันที่ระเบียงด้วยเนี่ย ห้องฉันกับห้องโทโมะมันอยู่ติดกัน แถมมีระเบียงออกมาด้วย จะปืนข้ามไปฝังห้องของโทโมะก็ยังได้เลย หึ!เขาคงไม่เห็นฉันสินะ แน่สิ ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาเขาอยู่แล้วหนิ

“ครับผม คิดถึงเหมือนกันครับ ฝันดีนะ” โอ้ย กว่าจะวางสายได้นะ ไม่รอให้หูไหม้ก่อนล่ะ

“ห้าวว~ “เฮ้อชักจะง่วงแล้วแฮะ ง่วงแต่ทำไมนอนไม่หลับล่ะเนี่ยฉัน - -*

“อยู่ด้วยเหรอ”โทโมะ

“แล้วเห็นว่าไงล่ะ”ฉันตอบกลับไปทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่บนโซฟาอยู่

“หึ! ชอบมันหรือไง”ชอบมัน ? มันไหนว่ะ

“อะไร” ฉันถาม ก็ไม่รู้จริงๆหนิ

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่อยเลย ชอบไอ้เควินใช่มั้ย!” ทำไม ทำไมเขาถึงพูดแบบนี้ โทโมะคนที่ฉันรู้จักหายไปไหนแล้ว

“แก้วจะชอบใครมันก็ไม่เกี่ยวกับโทโมะหรอก”

“จริงสิแก้วจะชอบใครมันก็ไม่เกี่ยวกับโมะสินะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันหนิ”อึก เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราไม่ได้เป็นอะไร คำๆนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน ใช่สิเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่เลย

“ใช่! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แก้วจะรักใครชอบใครมันก็เรื่องแก้วไม่เกี่ยวกับโมะเลย ไม่เลย!!!” ฉันกลั้นใจพูดออกไป เหมือนน้ำตาจะไหลเลยแฮะ ไม่ได้การล่ะ ฉันจะให้โทโมะเห็นน้ำตาของฉันไม่ได้

“ใครบอกว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เราเป็นเพื่อนกันไง”เหอะ เพื่อนหรอ ฉันคงเป็นได้แค่เพื่อนสินะ

“เหรอ? แล้วใครล่ะที่พูดก่อนว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“โมะ โมะขอโทษ”

“ปล่อยมันไปเถอะ แก้วขอตัว” ฉันพูดแล้วหันหลังจะเดินเข้าห้องไป แต่...

“แก้วเดี๋ยว”โทโมะเรียก แล้วหันหน้ากลับไปรอฟังสิ่งที่เขาจะพูด

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แก้วขอตัวนะ เสียเวลา!”ฉันพูดแค่นั้นแล้วหันหลังเดินกลับเข้ามาในห้องนอน แล้วไปปิดม่านลง ก่อนจะเดินไปปิดไฟ แล้วเปิดโครมไฟที่หัวเตียงไว้

        ~ กริ๊ง กริ๊ง ~ พอเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ฉันก็ลุกขึ้นมาก่อนจะมองไปยังนาฬิกาที่บอกเวลาว่าตอนนี้ 06:15 น. แล้ว เมื่อเห็นดังนั้นฉันก็ลงจากเตียงแล้วเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

20 นาทีผ่าน ฉันออกมาพร้อมกับชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสะพายใบโปรดแล้วเดินออกจากห้องไป

“ตื่นแล้วเหรอค่ะคุณหนู”แม่บ้านเอ่ยทัก

“ค่ะ แก้วไม่ทานข้าวเช้านะค่ะ ช่วยบอกคนขับรถเอารถออกด้วย”ฉันบอกแล้วเดินออกมาหน้าบ้าน เพื่อรอที่จะขึ้นรถไปโรงเรียน รออยู่พักหนึ่งรถก็มาจอดตรงหน้า ก่อนจะขับพาฉันไปโรงเรียน

...*...*...*

“ทำไมพี่แก้วยังไม่มาอีกนะ”ธามไทพูดขึ้น นั่นสิ ทำไมแก้วยังไม่มา

“ไม่รู้ อยากรู้ก็ไปถามสิ”ผมพูด

“ไปก็ได้วะ”แล้วมันก็เดินออกไป - -* ส่วนผมก็ขับรถตามออกไปด้วย วันนี้ผมจะขับรถไปเองน่ะนะ

“ลุงครับพี่แก้วอยู่มั้ยครับ”ธามถามยามของบ้านแก้ว

“คุณหนูออกไปแล้วครับคุณธามไท”

“อ่อครับ ขอบคุณครับลุง”ธามบอกแล้วเดินมาขึ้นรถผม

“ไง”ผมถาม

“พี่แก้วไปแล้ว -_-“ธามพูด

“อืม”ผมตอบสั้นๆ ก่อนจะขับรถไปยังโรงเรียน ทำไมเธอไม่รอผมนะ ปกติต้องไปพร้อมกันหนิ หรือว่าเธอจะโกรธผมเรื่องเมื่อคืนว่ะ โอ้ยปวดหัวโว้ย แก้วนะแก้ว !

        ตอนนี้ฉันมาถึงโรงเรียนแล้วล่ะ ที่ฉันไม่มาพร้อมโทโมะเพราะฉันยังไม่อยากเจอหน้าเขา แล้วตอนนี้ชักจะหิวแล้วสิ ฉันเดินไปที่โรงอาหารก่อนจะซื้อข้าวผัดไข่มาจานหนึ่งกับน้ำเปล่าหนึ่งขวด   พอทานอาหารเสร็จฉันก็เอาจานไปเก็บ ก่อนจะเดินตรวจตามบริเวณโรงเรียนเสียหน่อย  เอ๊ะ! นั่นเขาทำอะไรกันน่ะ เอะอะโวยวายเชียว ไปดูหน่อยดีกว่า ว่าแล้วฉันก็เดินเขาไป เจอกับกลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังทะเลาะกันอยู่ไม่ได้การล่ะ

“เฮ้ย!! หยุดนะ!!!”ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงเพื่อหวังที่จะให้พวกเขาหยุด แต่เปล่าเลย

“ฉันบอกให้หยุดไง!!!! ถ้าไม่หยุดทะเลาะกันฉันจะเรียกผู้ปกครองมาพบ!” ได้ผลแฮะ พวกนั่นหยุดทะเลาะกันก่อนจะหันหน้ามาทางฉัน

“ผู้คุมกฎ”พวกนั่นเอ่ยออกมา อย่างรู้ชะตากรรมของตัวเอง หึ!

“ไปพบฉันที่ห้องปกครอง เดี๋ยวนี้!!”ฉันสั่งเสียงเรียบก่อนจะเดินนำออกมา

ห้องปกครอง

“พวกนายอยู่เกรดไหน”ฉันถามผู้ชายที่มีอยู่ประมาณ 5-6คน ซึ่งคาดว่าน่าจะแบ่งเป็นสองกลุ่ม ที่ทะเลาะกันไม่เรื่องชู้สาวก็เพราะไม่ชอบขี้หน้ากัน

“11 ครับ” พวกนั่นตอบ

“ดี แล้วพวกนายทะเลาะกันในโรงเรียนเนี่ย รู้มั้ยว่าต้องโดนอะไร”ฉันพูดออกไป เพราะถ้าทะเลาะกันจะต้องโดนหักคะแนนความประพฤติหรือไม่ก็เรียกผู้ปกครองมาพบ

“ระ รู้ครับ แต่ว่าอย่าหักคะแนนหรือเรียกผู้ปกครองเลยนะครับ”หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา

“งั้นเหรอ ก็ได้ งั้นพวกนายต้องบำเพ็ญประโยชน์ให้แก่โรงเรียนโดยการไปทำความสะอาดบริเวณสนามด้านหลังและด้านหน้าโรงเรียนเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ไปแบ่งเอาว่าใครจะทำส่วนไหน เข้าใจมั้ย”ฉันบอกพวกนั้นออกไป

“เข้าใจแล้วครับ” พวกนั้นตอบโดยพร้อมเพรียงกัน - -*

“เอาล่ะ ไปเรียนได้แล้วไป”ฉันบอกแล้วพวกนั้นก็เดินออกไป

________________________________________________________________

และแล้วตอนที่ 7 ก็จบ เม้นๆ โหวตๆ ขอบคุณคร้าบบ

เจอกับตอนหน้า ชุ้บๆ [ฟอ'เฟิร์น]