Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 29.
 
 
“ไอ้บ้า”
“แก้ว กลับเถอะ ถ้าเขาไม่ให้กลับด้วยกลับเองเถอะนะ”อ้าว ทำไมกระต่ายน้อยของผมพูดแบบนั้นล่ะ ช่างๆ ไม่สนๆ
“ไม่เอาหรอก มันอันตราย...ไอ้ป๊อปยังแกก็ต้องไปส่งพวกฉัน!”ยัยแก้วหันไปพูดกับฟางแล้วหันมาสั่งผม  พูดแบบนี้มันน่าไปส่งมั้ยเนี่ย
“อื้ม ตามมา”ผมพูดเสียงเรียบแล้วเดินนำไป
 
 
“ฟางนั่งด้านหน้านะ”แล้วยัยแก้วก็กระโดดเข้าไปนั่งเบาะหลัง โดนที่ไม่รอคำตอบของฟางเลย
“แก้ว!!!”ฟางเรียกแก้วเสียงดัง แต่ก็ต้องยอม(จำใจ)ขึ้นไปนั่งด้านหน้าอยู่ดี
 
“ฟาง”แก้วเรียกฟางเบาๆ แล้วยื่นกระดาษให้ กระดาษไรว่ะ  ส่วนฟางพออ่านข้อความในกระดาษก็ควานหาปากกาในกระเป๋าแล้วเขียนตอบแก้ว   เขียบตอบกันไปมา ผมชักรำคาญแล้วนะ
“เฮ้ย! ทำไมไม่คุยกัน เขียนๆ ส่งๆ แบบนี้มันน่ารำคาญรู้มั้ย!!!!”
“อะ...เอ่อ”
“ทำไมต้องตะคอกด้วย!!!”ฟางขึ้นเสียงใส่ผม ซึ่งเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
เอี๊ยด!
ผมจอดรถเลียบข้างทางพร้อมกับเบรกกะทันหัน ทำให้ฟางที่ไม่ทันได้ตั้งตัวกระแทกชนกับคอนโซลรถอย่างแรง
“โอ้ย!”
“ไอ้ป๊อปทำบ้าอะไรของแกว่ะ!!!”เป็นยัยแก้วที่โวยวายขึ้นมา
“แก้ว! เธอไม่เกี่ยว!”
“เออ!!”แก้วกระชากเสียงใส่ แต่ก็ยอมเงียบ
“ฮึก! ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย”
“อย่าร้อง!!”
“ฮึก..ฮือ”เหมือนยิ่งพูดฟางก็ยิ่งร้องไห้ ไอ้เชี่ยป๊อป ทำบ้าอะไรลงไปว่ะ!!! ผมทึ้งหัวตัวเองด้วยความโมโห ที่ต้องทำให้ฟางร้องไห้
“บอกว่าอย่าร้อง!!”
“เฮ้ย! คุยกันดีๆ ดิ”
“ก็บอกว่าอย่ายุ่ง!”และเปป็นอีกครั้งที่ผมหันไปดุแก้ว
“ฮึก..ถ้าป๊อปโกรธ...ฟางขอโทษ...ฮือ”
“ใช่! ป๊อปโกรธ โกรธมากด้วย”
“ฟางขอโทษ...ฮึก”ฟางเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ใบหน้าหวานตอนนี้ได้เปอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหล เห็นแบบนี้แล้วเจ็บเป็นบ้า
“อย่าร้อง”ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงบ้าง ไม่อย่างงั้นได้เห็นน้ำตาอีกนานแน่ๆ
“ฟังนะ..ที่ป๊อปโกรธก็เพราะว่ามากันแค่สองคนเนี่ยแหละ ฟางกับแก้วเป็นผู้หญิงนะ มากันแค่สองคนแบบนี้มันอันตรายรู้มัน..ถ้าเกิดฟางเป็นอะไรขึ้นมาแล้วป๊อปจะทำยังไง..”ผมพูดพลางเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของฟาง ผมแอบมองแก้วนิดๆ และเห็นว่าหลับไปแล้ว หึๆ ผมค่อยเลื่อนหน้าไปจูบซับคราบน้ำตาบนหน้าของฟาง ฟางดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ค่อยหลับตาลง
“พอเลย >///<”ฟางผลักผมออกเบาๆ
“ฟางมีอะไรจะให้ป๊อปด้วย ^^”ฟางพูดพลางคุ้ยกระเป๋าอีกครั้ง
“นี่ไง เอาไป”ผมรับสร้อยจากมือฟางมา แล้วอมยิ้มน้อยๆ
“หึ้ม! มีคำว่าเลิฟคิส(LOVE KISS)ด้วยงั้นก็ขอคิส(Kiss)หน่อยล่ะกัน”แล้วผมก็จู่โจมจูบฟางอย่างรวดเร็วแล้วถอนจูบออกมา
“ป๊อปบ้า >///< ออกรถไปได้แล้ว ดูแก้วสิคงปวดคอแย่”ผมหันไปมองแก้วที่นอนหัวพิงกับเบาะ  สภาพน่าสงสารใช้ได้เลย  และผมก็ขับรถออกมาตามที่ฟางบอก
 
 
End Poppy is talk
 
 
“แก้วๆ”
“อื้อ~”
“แก้วๆ ยัยแก้วตื่นโว้ยยยยย!”ใครมาร้องโวยวายเนี่ย
“อะไรเนี่ย คนจะนอน~”
“ถึงบ้านเธอแล้วยัยบ้า  ตื่นแล้วก็รีบลงไปเลยน้ำลายยืดเปื้อนรถฉันหมดแล้ว”
“ห๊ะ! ถึงแล้วเหรอ ไอ้บ้าฉันไม่ได้น้ำลายยืดสักหน่อย”
“ไปๆ ลงไปได้แล้ว ฉันจะไปส่งฟาง”หึ้ม! ทีงี้ล่ะไล่เพื่อน ว่าแต่มันไปดีกันตอนไหนว่ะ
“เออๆ ไปแล้ว ฝันดีนะฟาง”และฉันก็เดินเข้าบ้านมา เฮ้อ นี่ก็ 19:45 น. แล้ว โทโมะโกรธฉันอยุ่หรือเปล่านะ ต้องไปง้อสักหน่อยแล้ว
 
 
“แม่นมค่ะ แก้วไปบ้านโทโมะนะ”พอเอากระเป๋าไปเก็บไว้บนห้อง ฉันก็ลงมาบอกแม่นมที่อยู่ในครัว
“ค่ะคุณหนู”
 
 
 
เข้ามาในบ้าน ก็เดินไปยังห้องนั่งเล่นซึ่งคาดว่าทุกคนน่าจะอยู่ที่นั่น
“มีอะไรหรือเปล่าค่ะทำไมหน้าเครียดกันจัง”พอเข้ามาในห้องนั่งเล่นก็เจอทุกคนนั่งหน้าเครียดอยู่ แล้วโทโมะไปไหน?
“ก็โทโมะน่ะสิไม่รู้ไปไหน”ห๊า! โทโมะไม่อยู่ หายไปไหนอ่ะ
“แล้วโทโมะไปไหนค่ะ โทร.หาหรือยังค่ะ”
“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันลูก โทร.ไปแล้วแต่ไม่ติด”คุณป้าพูดพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“โทร.ไปก็ไม่รับ แถมยังปิดเครื่องใส่อีกต่างหาก”ธามไท อ๊ะ! จริงสิ ธามไท
“ธาม รู้มั้ยว่าโทโมะอยู่ไหน”ฉันถาม แต่ธามกลับส่ายหน้าไปมา
“โทร.ไม่ติดหรอกพี่”ธามแย้งขึ้น เมื่อเห็นว่าฉันหยิบโทรศัพท์ออกมา  โทโมะนะโทโมะหายไปไหนของเขานะ ฉันเป็นห่วงนายนะ นายอยู่ที่ไหนโทโมะ
 
______________________________________________________________________________
ป๊อปฟางดีกันแล้ว แล้วโมะเม๊ะของเราไปไหนล่ะเนี่ย
เจอกันตอนหน้าคร้าบบ [ฟอ'เฟิร์น]