Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 28.
 
 
:::ตอนเย็น:::
 
“โมะเม๊ะ กลับบ้านไปก่อนเลยนะ วันนี้แก้วมีธุระ”ฉันบอกโทโมะในขณะที่เรากำลังเดินลงจากตึกเรียน
“ทำไม แก้วจะไปไหน!”
“จะพาฟางไปซื้อของน่ะ”ฉันพูดแล้วหันไปขยิบตาให้ฟาง จะให้บอกว่าฉันจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้นายหรอ ไม่มีทาง
“ให้ไอ้ป๊อปพาไปก็ได้หนิ”
“ไม่ได้หรอก”
“ทำไม” โอ้ย ทำไมถามเยอะจังเนี่ย
“ก็ ฟางจะไปซื้อ..”ฉันพูดยังไม่จบ ฟางก็เดินมากระซิบที่ข้างหูของโทโมะ  ฉันแอบเห็นป๊อปปี้มองโทโมะตาขวางเลยล่ะ
“อื้ม งั้นฉันไปด้วย” =[]=!!
“ไม่ได้!!!” ปากเอยปาก ดันไปเผลอตะคอกใส่โทโมะซะงั้น ฉันจะทำไงดีเนี่ย
“บอกกันดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องตะคอกเลย!” นั่นไง ว่าแล้วเชียว โทโมะต้องโกรธฉันแน่ๆ เลย เดินหนีไปแล้วด้วย TT^TT
“ป๊อปกลับก่อนเลยก็ได้นะ”ฟางบอกป๊อปปี้แล้วเดินมาจูงมือฉันให้เดินตามออกไป เรียกแท็กซี่อยู่หน้าโรงเรียน โดยไม่รอคำตอบของป๊อปปี้ด้วยซ้ำ มีหวังโดนไอ้หมีโกรธอีกคนแน่งานนี้
 
 
 
:::ห้าง:::
 
 
“แก้วจะซื้ออะไรให้โทโมะอ่ะ”ฟางถามขึ้นหลังจากที่เข้ามาในห้างแล้ว
“แก้วว่าจะซื้อสร้อยน่ะ”แล้วฉันกับฟางก็เดินเข้าไปในร้านเครื่องประดับ
“รับแบบไหนดีค่ะ”พนักงานถามขึ้นหลังจากที่ฉันและฟางเข้ามาได้สักพัก ฉันเลือกสร้อยอยู่ ส่วนฟางก็เดินดูอย่างอื่นรอ
“พี่ค่ะ ขอดูสร้อยเส้นนั้นหน่อยสิค่ะ”ฉันบอกพนักงาน
“สักครู่นะค่ะ”
“นี่ค่ะ”ฉันรับสร้อยจากพี่พนักงานมาดู  เป็นสร้อยเงินลักษณะเหมือนเป็นโซ่ แล้วก็มีแผ่นสแตนเลสห้อยเป็นจี้ เอิ่ม เหมือนจะฝังเพชรซะด้วยสิ ฉันไปเอาที่ร้านแม่ฉันได้มั้ยนะ
“พี่ค่ะ อันนี้สลักได้มั้ยค่ะ”ฉันถามพนักงาน ขอให้สลักได้ด้วยเถอะ เพี้ยง
“อ่อ ได้ค่ะ ทางเราสลักให้ฟรีค่ะ”เย้!
“ค่ะพี่ งั้นหนูขอสลักเป็น TK ‘ Forever นะค่ะ” ฉัยบอกพร้อมกับส่งสร้อยให้พนักงาน
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะค่ะ”
 
 
“ฟาง ดูอะไรอ่ะ”ฉันถามฟางที่กำลังง่วนอยู่กับอะไรไม่รู้
“อ่อ ฟางกำลังดูสร้อยอยู่น่ะ”ฟางตอบ แต่ตาก็ยังจ้องสร้อยเส้นนั้นอยู่ ขอดูหน่อยจิ  ว้าว! สร้อยคู่นี่นา
 “หื้ม! สร้อยคู่หนิ”
“ใช่ แก้วเห็นว่าเป็นกำไลหรือไงล่ะ”ฟางพูดพร้อมกับทำหน้ากวนๆ
“เดี๋ยวนี้หัดกวนนะ”
“นิดหนึ่งน๊า แก้วอันนี้สวยมั้ยอ่ะ”ฟางพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่สร้อยคู่ไทเทเนียมที่อยู่ในตู้โชว์ โห ฝังเพชรด้วยอ่ะ แถมยังมีตัวอักษรคำว่า LOVE KISS อีกด้วย อิจฉาป๊อปปี้แหะ
“ฟางเลือกไปนะ เดี๋ยวไปดูของแก้วก่อน”
“จร้าๆ”ฟางตอบ แล้วฉันก็เดินออกจากฟางมา
 
“พี่ค่ะ เสร็จยังค่ะ”
“เสร็จพอดีเลยค่ะ”พนักงานพูด
 “คิดเงินเลยนะค่ะ นี่บัตรค่ะ”แล้วฉันก็ยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานไป
 
“เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”พนักงานพูดพลางยื่นถุงสร้อยให้ฉัน
“ค่ะ”
 
 
“ฟางเสร็จยัง”ฉันถามฟางที่เดินอกมาพอดี
“เสร็จแล้วๆ แก้วล่ะ”
“เหมือนกัน กลับเลยมั้ย”
“อืม แต่ไปหาอะไรกินก่อนได้มั้ยอ่ะหิว”
“อืม ได้สิ”แล้วเราสองคนก็เดินเข้ามาในร้านอาหารร้านหนึ่ง
 
 
“รับอะไรดีค่ะ”
“ข้าวไก่เทอริยากิกับชาเขียวค่ะ”
“ฉันเอาข้าวหมูบาร์บีคิวกับน้ำส้มค่ะ”
“รอสักครู่ค่ะ”แล้วพนักงานก็เดินออกไป
“แก้วซื้อไรให้โทโมะอ่ะ”
“ไม่บอกหรอก :P”
“แก้วใจร้ายอ่ะ เชอะ”
“อาหารมาแล้วค่ะ ทานให้อร่อยนะค่ะ”แล้วเจ้แกก็เดินออกไป - -
 
 
“อ่า อิ่มแล้ว กลับกัน แก้วจ่ายนะ”ฟางพูดจบก็เดินออกไปเฉยเลย ชิ่งชัดๆนี่นา ส่วนฉันก็ต้องจ่ยค่าอาหารสิ เวรกรรมจริงๆ เลย
 
 
“ฟาง รอด้วยดิ”แล้วฉันก็ต้องวิ่งให้ทันฟาง
“แก้วช้าหนิ”
“เออฟาง ว่าแต่ฟางกระซิบอะไรกับโทโมะหรอ”ว่าจะถามตั้งนานล่ะ ลืม - -
“อ่อ ฟางบอกว่าจะไปซื้อของขวัญให้ป๊อปน่ะ”อย่างนี้นี่เอง
“อ่อ ป่ะกลับบ้านกัน”
“คร้าบบบ”[วิบัติเพื่อเสียง]
 
 
“อ๊ะ! นั่นมันป๊อปปี้มั้ยฟาง”ฉันชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งซึ้งฉันคิดว่าป๊อปปี้ชัวร์
“หึ้ม! ป๊อปจริงๆด้วยอ่ะ ว่าแต่มาทำอะไรนะ”มั่นใจล่ะ งั้นฉันจะเรียกไอ้ป๊อปเอง ^O^
“ป๊อปปี้!!!!!!!!!”ฉันตะโกนเรียกป๊อปปี้ที่อยู่ห่างกันประมาณสองร้อยเมตร ว้ากก’ คนมองเยอะเลย
 
 
Poppy is talk
 
 
“ป๊อปปี้!!!!!!!!!”
ผมหันไปตามเสียงเรียก ใครกันมาเรียกผมเสียงดังขนาดนี้ และความจริงก็เปิดเผยยัยแก้วนี่เอง แล้วก็มีฟางยืนอยู่ข้างๆด้วย ต้องตีหน้านิ่งซะหน่อย
“มาทำไรที่นี่”ยัยวิ่งเข้ามาเกาะแขนผมแล้วฟางก็วิ่งตามมาแต่ดันไปอยู่ ด้านหลังแก้วซะได้
“มาเดินเล่น”
“เหรอ ป๊อปไปส่งพวกเราหน่อยสิ”อะไรเนี่ย ยัยแก้วจะให้ไปส่งทำไมว่ะ ตอนมายังมาได้เลย
“กลับเองดิ”ผมพูดแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“เฮ้ย! ป๊อปปี้ไปส่งหน่อยดิว่ะ นี่ก็ค่ำแล้วนะเว้ย ถ้าเกิดพวกฉันโดนแท็กซี่ข่มขืนจะทำไงว่ะ”เออ นั่นน่ะสิ
“เขาไม่กล้าทำอะไรแกหรอก” ผมพูดจบและก็กำลังจะเดินหนีไป แต่ยัยแก้วดึงแขนไว้ซะก่อน
 
_______________________________________________________________________________
โอ๊ะโอ! โทโมะกับป๊อปปี้โกรธแล้ว สองสาวของเราจะทำยังไงต่อนะ
เจอกันตอนหน้าครับผม ^O^ [ฟอ'เฟิร์น]