Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 27.

Timethai is talk

        ตอนนี้ผมกับเกลก็มาถึงห้าแล้ว ที่ต้องมาน่ะหรอ เพราะคนที่อยู่ข้างๆนี่สิ บอกว่าอยากจะมาซื้อของ ไม่รู้จะซื้ออะไร จนผมต้องพามา แปลกนะตอนแรกไม่ถูกกันจะเป็นจะตายแต่ดูตอนนี้สิไปไหนมาไหนด้วยกันซะแล้ว

“พาไปดูตรงนั้นหน่อยสิ”แล้วสุดท้ายผมก็ต้องพาเธอไปอยู่ดี มาทำไมไม่รู้ของกิฟชอป - -*

“เสร็จยัง”ผมถามเพราะมานานแล้วยังไม่เห็นว่าเธอจะซื้อเลย

“เดี๋ยวดิ นี่นายเส้นนี้สวยป่ะ”เกลหยิบสร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมาแขว่งไปมาตรงหน้า มันก็สวยอยู่หรอก แต่มันเป็นสร้อยผู้ชายยัยนี่จะซื้อไปให้ใครกัน

“อืม สวย”

“โอเค  พี่ค่ะเอาเส้นนี้ค่ะ”แล้วยัยนั่นก็ส่งสร้อยให้พนักงานไป

“เท่าไหร่ค่ะ”

“450 บาทค่ะ เส้นนี้เงินแท้นะค่ะใส่แล้วไม่ลอกค่ะ ขอบคุณค่ะ”พนักงาน

“ป่ะ ไปกันเถอะ”พอได้สร้อยก็ชวนผมออกมา

“อ่ะ ฉันให้นาย” อึ้งสิครับ ไม่คิดว่ายัยนี่จะซื้อให้ผม

“พูดเล่นหรือเปล่า ให้ฉันเนี่ยนะ”ผมถามด้วยความไม่เชื่อ

“ไม่ให้นายจะให้ใครล่ะ เอาไป”แล้วยัยเกลก็ยัดสร้อยใส่มือผมเฉยเลย

“ขอบใจ”ผมบอกเธอ แล้วเก็บสร้อยเส้นนั้นลงในกระเป๋า

“อุ้ย ขอโทษค่ะ” นอกจากจะเป็นจอมโวยวายแล้วยังซุ่มซ่ามอีก ไปชนใครเข้าอีกล่ะเนี่ย

“ไม่เป็นไรจ้ะ”เสียงคุ้นๆ แหะ แล้วก็เงยหน้าจากโทรศัพท์แล้วมองไปยังต้นเสียง เฮ้ย! พี่หวายนี่นา มากับใครว่ะ

“อ้าวธาม มากับแฟนหรอจ้ะ”พี่หวายถามด้วยน้ำเสียงสดใส แต่ผมก็ได้แต่ปั้นหน้าส่งยิ้มแห้งๆไป

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใข่แฟน”เกลปฏิเสธอย่างทันควัน เป็นแฟนฉันมันไม่ดีตรงไหน แล้วผมจะเดือดร้อนทำไมว่ะ

“หวายทำอะไรอยู่ครับ”แล้วอยู่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพี่หวาย  จะบอกว่าเป็นพี่หรือน้องคงไม่ใช่ เพราะเธอเป็นลูกคนเดียว

“อ่อ พอดีเจอรุ่นน้องน่ะค่ะ” รุ่นน้อง ผมไม่ชอบคำนี้เอาซะเลย

“ครับ เราไปกันดีกว่านะ”

“ค่ะ พี่ไปก่อนนะ”แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินโอบไหล่พี่หวายไป  ดูก็รู้ว่าเขาสองคนเป็นอะไรกัน!

“นี่ เป็นไรไปอ่ะ”เกลพูดพร้อมกับเขย่าๆ แขนข้างขวาของผม

“เปล่า ไปเถอะ”แล้วผมกับเกลก็เดินออกจากห้างมา

“มาทำไมที่นี่อ่ะ”เกลถาม เพราะผมยังไม่ได้กลับบ้าน แต่ขับรถมาที่สวนสาธารณะสักแห่งที่อยู่ไม่ห่างจากห้างเท่าไหร่

End Timethai is talk

Gail is talk

        ไอ้บ้านี่ก็ไม่รู้เป็นอะไรเงียบตั้งแต่เจอผู้หญิงคนนั้นแล้ว หรือว่านายนี่จะชอบผู้หญิงคนนั้น เอิ่มม ชื่ออะไรนะ หวาน ก็ไม่ใช่ ชื่ออะไรน๊า..อ่อ คิดออกแล้ว ชื่อหวาย แต่เห็นมากับผู้ชายด้วยหนิ คงจะเป็นแฟน ถ้าอย่างงั้นนายธามไทก็อกหักน่ะสิ

“มีอะไร พูดให้ฉันฟังได้นะ”ฉันแตะมือบนไหล่ของธามไทเบาๆ เขาหันหน้ามามองฉันนิดหน่อย แล้วก้มหน้าลงมองพื้น เราสองคนนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นไมใหญ่

“ฉันมันไม่ดีหรอ ทำไมเขาถึงไม่รักฉันล่ะ” ฉันจะพูดยังไงกับนายดีเนี่ย  ฉันทำได้เพียงแค่ทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีเท่านั่นในตอนนี้คงทำได้ดีที่สุดแล้ว เฮ้อ แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ล่ะ มันคืออะไรกัน ความรู้สึก แน่นๆที่อก พูดอะไรไม่ออก ร้อนๆ ที่ขอบตา เวลาฟังนายนี่ผู้ถึงผู้หญิงคนนั้น

“ขอบคุณนะที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน”ธามไทพูดขึ้นมาอีกครั้ง ฉันพยักหน้ารับเบาๆ

“เดี๋ยวนายก็เจอคนที่ใช่เองแหละน๊า คิดไรมาก”ฉันพูดพลางตบมือลงบนไหล่ของเขา2-3 ครั้ง

“อืม กลับบ้านกัน ^^” ฉันรอคำนี้มานานล่ะ นี่ก็จะสองทุ่มล่ะ

End Gail is talk

        นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงกว้างมานานก็คิดไม่ออกสักที่ว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญวันเกิดให้โทโมะ  กลิ้งไปมาแปดตลบก็ยังคิดไม่ออก งื้อออ ทำไมคิดไม่ออกนะ

เปาะ!!!

หลังจากที่นอนคิดอยู่นานก็ดีดนิ้วตัวเองดังเปาะ!

คิดออกแล้ว ซื้อสร้อยให้ล่ะกัน J นอนดีกว่า คร่อก Zzzz

เช้า....

        และวันนี้ก็เป็นเช้าอันสดใสอีกวันของฉัน ตื่นเช้าก็อาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดินออกจากห้อง

“ทานเยอะๆ นะค่ะ”เสียงแม่นมนี่นา คุยกับใครนะ! เข้าไปดูหน่อยดีกว่า ว่าแล้วฉันก็เดินเข้ามาในห้องอาหาร

“เฮ้ย!!”ที่ฉันร้องขนาดนี้ก็เพราะว่า โทโมะ ธามไท และเกล กำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่น่ะสิ มาทำไมนะ ชิ! กะว่าจะแอบชิ่งไปโรงเรียนก่อนซะหน่อย

“คุณหนูเป็นอะไรค่ะ”แม่นมถามพลางเดินมาจับที่แขนของฉัน

“เปล่าค่ะนม ^^”ฉันพูดพร้อมกับยิ้มไหม้

“ไปทานข้าวเช้าเถอะค่ะ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะค่ะ”

“ค่ะๆ”แล้วฉันก็เดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

“จะรีบกินไปไหนเดี๋ยวก็สำลักพอดี”โทโมะละใบหน้าจากถ้วยข้าวต้มก่อนจะหันมาบอกฉัน

“ไม่สำลักหระ.....แค่กๆ แค่กๆ”

“ยังไม่ทันขาดคำ อ่ะ น้ำ ค่อยๆดื่มล่ะ”แล้วฉันก็รับน้ำจากโทโมะมาดื่ม

“โมะเม๊ะ ทำไมธามดูเศร้าๆล่ะ”พอดื่มน้ำเสร็จก็ก็หันไปกระซิบกระซายถามโทโมะ  วันนี้ธามไทดูเงียบผิดปกติเด็กพูดมาก น่าสงสัย!

“ไม่รู้สิ จุ๊บ”อะ ไอ้บ้า แงๆ โทโมะโน้มหน้ามากระซิบตอบฉัน ก่อนจะขโมยหอมแก้มฉันด้วยอ่ะ >///<

เพียะ 

และฉันก็ฝาดมือลงบนไหล่โทโมะ ก็มันเขินหนิ >///<

“เขินหรอ หน้าแดงด้วย ฮึๆ”โทโมะพูดพลางลูบไหล่ตัวเองไปด้วย ช่างน่าสงสาร แต่ก็ยังไม่วายล้อฉัน - -*

“ไม่ได้เขิน >///<” ฉันบอกโทโมะทั้งๆ ที่หน้ายังร้อนผ่าวอยู่ โกหกไม่เนียนเลยฉัน

“ไปโรงเรียนกัน”สิ้นเสียงของโทโมะ พวกเราทั้งหมดก็ลุกจากห้องอาหาร แล้วไปขึ้นรถเพื่อที่จะไปโรงเรียนทันที

__________________________________________________________________________________

เห? เกลกับธามชักจะยังไงๆ แล้วสิ

เจอกันใหม่ตอนหน้าคร้าบบ [ฟอ'เฟิร์น]