Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?
TK_only
26)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความChapter 26.
“หวัดดีพี่”ธามไททัก เมื่อฉันและโทโมะเดินมาที่โต๊ะที่เขานั่งอยู่
“อืม แล้วมาด้วยกันได้ไง”โทโมะถามพร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้าม นั่นสิมาด้วยกันได้ไง
“คือว่าเกลอยู่แต่ที่บ้านมันน่าเบื่อน่ะค่ะ ก็เลยขอมาที่นี่ด้วย”
“อ่อ อืม”
“พี่แก้วค่ะ..”ห๊ะ ใครเรียกฉัน เกลหรอ ทำไมถึงเรียกซะสุภาพเรียบร้อยแบบนี้ล่ะ
“ฉันหรอ?”ฉันพูดพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ค่ะ คือว่า..เกลอยากขอโทษพี่” O.O ฉันหูฝาดหรือเปล่า
“อยากขอโทษทุกเรื่องที่ผ่านมา พี่ยกโทษให้เกลได้มั้ยค่ะ”
“อืม ได้สิ ^^”ฉันพูดพร้อมกับฉีกยิ้มส่งไปให้
“ขอบคุณนะค่ะ ^^”ยัยเด็กนี่เวลาพูดดีๆ ก็น่ารักดีหนิ แถมยังมีรอยยิ้มที่สดใสแบบนั้นอีก
“อีกไม่กี่นาทีก็ต้องขึ้นเรียนแล้ว เกลจะไปอยู่ไหนล่ะ”โทโมะ
“ก็คงอยู่แถวๆนี้มั้งค่ะ”
“ไปอยู่ห้องทำงานพี่ก็ได้นะ”ฉันบอก ถ้าอยู่แถวนี้ไม่ดีแน่
“รบกวนเปล่าๆค่ะ”
“ไปอยู่เถอะน่า ถ้าอยู่แถวนี้เดี๋ยวมีพวกที่ไม่เข้าเรียนเข้ามาหาเธอจะทำยังไงยิ่งซื่อบื้ออยู่”ธามไทพูดด้วยความเป็นห่วงหรืออะไรก็ไม่รู้ เป็นห่วงงั้นหรอ หึๆ
“แต่..”
“ไปเถอะเกล เดี๋ยวคนข้างๆมันจะอยู่ไม่เป็นสุข”
“อะไร ผมไม่ได้ห่วงยัยนี่สักหน่อย” ร้อนตัวด้วยแหะ
“ยังไม่ได้พูดเลย อย่าร้อนตัวสิน้องชาย”
“-3-“แล้วธามไทก็งอนปากจู๋ไป คิดว่าน่ารักหรือไง
“แล้วป๊อปกับฟางล่ะ”ฉันถามบ้าง เพราะยังไม่เห็นเลย
“เห็นบอกว่าจะไปตรวจงานน่ะ”
“อื้มๆ อีก 5 นาที ธามฝากไปส่งเกลด้วยนะจ้ะ”แล้วฉันก็ส่งยิ้มกวนๆ ไปให้
“ผมแฉพี่แน่”แฉออะไรว่ะ ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันแอบชอบโทโมะก็ไม่ต้องแล้วล่ะนะ
“เรื่องอะไร”ฉันถามพอเป็นพิธี
“หึ รอให้พี่ป๊อปกับพี่ฟางมาก่อนเถอะหรือจะรอพี่เควินด้วยล่ะจะได้สนุก” เริ่มน่ากลัวไอ้เด็กคนนี้ อึ๋ย ขนลุก
“เชอะ! โมะเม๊ะไปเรียนกันเถอะ ไปส่งให้ถึงห้องนะเบบี๋ ฮ่าๆ”แล้วฉันก็ลากโทโมะออกมา ยังติดใจไม่หายว่าจะแฉเรื่องอะไร
:::โรงอาหาร:::
เวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาพักเที่ยง ทุกคนก็มารวมตัวกันที่โรงอาหาร ทุกคนก็ไปซื้ออาหารของตัวเองมาหมดแล้ว
“ผมมีอะไรจะแฉ”แล้วอยู่ๆธามไทก็โพล่งขึ้น ทำไมใจสั่นแปลกๆ
“อะไรอ่ะ”ฟาง
“หึๆ พี่เสร็จผมแน่”ธามไทพูดแล้วมองหน้าฉันกับโทโมะสลับกันไปมา ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ของตัวเองออกมา
“นี่ไง”แล้วธามไทก็เปิดรูปในโทรศัพท์ขึ้นมา ฉันจะไม่รู้สึกอะไร ถ้ามันไม่ใช่ฉัน แง TT’
“เฮ้ย!!”ทุกคนยกเว้นฉัน
“แกสองคน....”ป๊อปฟาง
“เป็นแฟนกัน ?”เควิน ส่วนธามไทกับเกลก็นั่งยิ้มๆ อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ!
“อื้ม” จบค่ะ สั้นๆ ได้ใจความ โทโมะนายทำฉันเขิน >///<
“O.O จริงหรอ!!!”เควิน ป๊อปปี้ และฟาง - -*
“เออ!!”โทโมะ
“เย้ อย่างนี้ต้องฉลองแล้ว”ฟาง
“ฉลองทำไมอ่ะ”ฉัน
“โห่ ก็แกแอบรักโทโมะมันมากี่ปีแล้ว...OxO” และฟางก็พูดประโยคที่น่าอายออกมา >///< โทโมะนายมองหน้าฉันทำไม
“ทำไมไม่บอก”ถามทำไมเล่า โธ่
“ก็..ก็..ก็ไม่กล้าหนิ >///<”
“ฮะๆ หน้าเธอแดงว่ะ” - -*
“ไอ้บ้า”แล้วฉันก็เสิร์ฟฝ่ามือสวยๆ ไปให้
“พอๆ อย่าเพิ่งสวีทกันไป”แล้วป๊อปปี้ก็เป็นคนห้าม สวีทตรงไหนว่ะ
“แล้วไปถ่ายมาได้ไงล่ะ”เควิน
“บอกไม่ได้ ความลับๆ เนาะ”ธามไทตอบ ก่อนจะหันไปพยักพเยิดกับเกล อะไรกันสองคนนี้
“แล้วสองคนนี้เลิกก่อสงครามกันตั้งแต่เมื่อไหร่”ฟางถาม และฉันก็เห็นด้วยสุดๆ
“ไม่ขนาดนั้น”
“ตอบไม่ตรงคำถาม”ฉัน
“เมื่อคืน ตรงม่ะ”ตรงค่ะ - -*
“อื้ม” และก็ไม่มีการพูดคุยใดๆ เกิดขึ้น
...*...*...*...*...*...*
“แล้ววันเกิดปีนี้จัดที่ไหนว่ะ”เรียนจนเลิกเรียน ก็มานั่งรวมตัวกันอยู่ที่เค้กหน้าโรงเรียน แล้วป๊อปปี้ก็เป็นคนเปิดประเด็นขึ้น
“คงจะเป็นที่บ้าน เตรียมของขวัญมาสองชิ้นนนะเว้ย”โทโมะ
“ทำไมว่ะ”
“ก็จัดรวมกันสองคนไง ใช่มั้ยคุณแฟน”พูดกับป๊อปปี้ก็พอ ไม่ต้องมาพูดกับฉัน -///-
“อื้ม >///<”ฉันตอบแล้วแย่งคุกกี้ในมือฟางมากิน
“แก้วนิสัยไม่ดี ชิ”ฟางนั่นเอง
“แล้วคุณอามาป่ะ”คำถามทำให้ฉันแทบสำลักคุกกี้ที่กินเข้าไป
“แม่บอกว่ามาไม่ได้ติดงานน่ะ”ฉันตอบป๊อปปี้ไปแล้วก้มหน้าลง
“หรอ อืม”แล้วความเงียบก็เข้ามาปกคลุม ไอ้เด็กแสนรู้ก็ไม่อยู่ บอกว่าจะพาเกลไปซื้อของ เลยทำให้ตอนนี้เงียบเหงาสักหน่อย เนื่องจากไม่มีคนพูดมาก
“เจ้าชายครับ รถมารับแล้วครับ”แล้วก็มีเสียงหนึ่งทีทำลายความเงียบลง สงสัยจะเป็นองครักษ์ของเควินล่ะมั้ง หล่ออ่ะ *O*
“เจ้าชาย ? หมายความว่าไง”เสียงใครพูดไม่รู้ฉันไม่ได้สนใจ เพราะมัวแต่จ้ององครักษ์ของเควินอยู่
ปัง เสียงตบโต๊ะเสียงดังทำให้ฉันสะดุ้งแล้วหันไปมอง
“เป็นอะไร”ฉันถามโทโมะที่นั่งหน้างออยู่
“มองอยู่ได้โมะหล่อกว่าตั้งเยอะ” กล้ามาก แต่มันก็จริงนะ ^O^
“เรากลับก่อนนะ บาย”แล้วเควินก็เดินออกไป
“ทำไมต้องเรียกเควินว่าเจ้าชาย?”นี่โทโมะยังไม่รู้หรอว่าเควินเป็นเจ้าชาย เป็นถึงรองประธานแต่ไม่เคยใส่ใจข้อมูลนักเรียนเนี่ยนะ
“ก็เควินเป็นเจ้าชายไง โมะเม๊ะยังไม่รู้หรอ”
“จะไปรู้ได้ไง ในข้อมูลบอกว่าสอบชิงทุนได้หนิ”เออจริง ตายแล้วว ฉันดันเผลอบอกความลับออกไป
“อะ...เอ่อ”
“รู้แล้วทำไมไม่บอกกันบ้าง ไอ้ป๊อป ฟาง พวกแกก็รู้ใช่มั้ย” แล้วทั้งสองก็พยักหน้ารับ
“ขะ...ขอโทษ”ฉันตอบเสียงอ่อย โทโมะต้องโกรธมากแน่ๆ เลย
“แกก็อย่าไปโกรธแก้วเลย ยังไงก็รู้แล้วนี่หว่า”ขอบคุณป๊อปปี้
“โมะเม๊ะอย่าโกรธแก้วเลยน๊า ก็อาจารย์บอกไม่ให้บอกใครนี่นา”
“อือ เลิกพูดได้แล้วน่า” โทโมะพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาขยี้หัวฉัน
“กลับบ้านเถอะ อยากกลับบ้านแล้ว”แล้วโทโมะก็พยักหน้ารับ
“กลับก่อนนะเว้ย”โทโมะบอกป๊อปปี้ แล้วจูงมือฉันออกมาจากร้าน >///< เขินจัง
__________________________________________________________________________________
เจอกับตอนหน้าครับ :) [ฟอ'เฟิร์น]
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
