Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

8.6

เขียนโดย TK_only

วันที่ 3 กรกฎาคม พ.ศ. 2555 เวลา 21.42 น.

  35 chapter
  654 วิจารณ์
  61.84K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

25)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
Chapter 25.
 
“ลุกออกไปได้แล้วหนัก!”หลังจากริมฝีปากได้รับอิสระฉันก็ท้วงขึ้น
“ไม่ลุก”หน้าด้าน! - -*
“บอกให้ลุกไงเล่า!”
“ตอบมาก่อนสิ”ตอบไรว่ะ -*-
“ตอบ ตอบอะไร”
“เรื่องของขวัญไง”อ่อ เรื่องของขวัญ แต่ฉันยังคิดไม่ออกเลยนะว่าอยากได้อะไร
“ยังไม่คิดเลย”
“ไม่ใช่  ของขวัญโทโมะต่างหากเล่า”อ่า อะไรเนี่ย
“แล้วโทโมะอยากได้อะไรล่ะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าอยากได้แฟน”ไม่ต้องเน้นก็ได้หรอกพ่อคู๊ณ >///<
“เกี่ยวไรกับแก้วล่ะ”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ตอบมาตกลงหรือตกลง”อะไรเนี่ย บังคับกันชัดๆ ตกลงหรือตกลง มันก็คำตอบเดียวกันนี่หว่า ขี้โกงชะมัด
“ลุกขึ้นไปก่อนสิ หนักนะ -///- ” ฉันพูดพร้อมผลักอกโทโมะ
“ไม่ลุก จนกว่าจะตอบ ถ้าไม่ตอบก็อยู่แบบนี้แหละไม่ต้องกลับบ้าน”ไอ้คนเอาแต่ใจ!
“ตอบอะไรล่ะ ก็ไม่เคยถามจะตอบได้ไง >///<” ให้พูดแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะ แล้วโทโมะก็ส่งยิ้มพอใจออกมา ชิ หมั่นไส้
“เป็นแฟนกันมั้ย ^_^”โทโมะพูดพร้อมกับยิ้มหวานละลายใจ ถ้าฉันเป็นน้ำแข็งคงหลอมละลายกลายเป็นของเหลวไปแล้ว ถึงหน้าจะเปื้อนครีมเค้กแต่ก็ยังคงความหล่อ >///<
“เอ่อ...อืม >///<”
“อะไรนะ” ง่ะ~ ไอ้คนเจ้าเล่ห์ได้ยินแล้วยังจะแกล้งอีก
“ก็บอกว่า อืม ไง”
“แปลว่าอะไรอ่ะ” =[]=!!!
“ก็...ก็....ก็ตกลงไง >///<”
“ก็แค่นั้นแหละ ^_^”แล้วโทโมะก็ลุกขึ้น แล้วฉันก็ลุกตามบ้าง แล้วโทโมะก็ฉวยโอกาสตอนฉันเผลอขโมยหอมแก้มฉัน แง T///T
“โมะเม๊ะบ้า เขินนะเว้ย!”แล้วฉันฟาดฝ่ามือนุ่มนิ่มของฉันลงบนไหล่ของของเขา
“ยัยซาดิสม์ :P “ ฉันไม่ได้ซาดิสม์ซะหน่อย ฮึ่ย
“กลับแล้ว!! -3-“พูดพร้อมกับหันหลังเดินออกจากครัวไป
“นี่ เค้กเหลือตั้งสองชิ้นไม่กินหรือไง”และเสียงของโทโมะก็ตามหลังมา
“ไม่!”และฉันก็ตะโกนกลับไป สั้นๆ จบ
 
…*…*
 
“ตายแล้ว ทำไมหน้าเลอะแบบนี้ล่ะค่ะ”พอเข้ามาถึงตัวบ้านก็ต้องชะงักเท้าแล้วหันไปมองต้นเสียงทันที
“ก็คุณโทโมะของแม่นมน่ะสิค่ะ เอาครีมเค้กมาทาแก้วเนี่ย”
“เล่นกันเป็นเด็กอีกแล้วนะ  ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาเถอะค่คุณหนู”สงสัยแม่นมจะรับสภาพฉันไม่ได้
“แก้วขอตัวนะค่ะ ฝันดีนะค่ะ”แล้วฉันก็เดินขึ้นบ้านไป
 
~ ได้แต่ตั้งคำถาม แต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้ง.... ~ 
 
“สวัสดีค่ะคุณแม่ ^O^”หลังจากที่อาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยก็เตรียมตัวจะเข้านอนแต่โทรศัพท์ก็มีสายเข้ามาซะก่อน  และฉันก็รัมันด้วยอาการดีใจสุดๆ
(สบายดีมั้ยลูก แม่คิดถึงหนูจัง)
“สบายดีค่ะ แก้วก็คิดถึงคุณแม่นะ คุณพ่อไม่อยู่หรอค่ะ”
(พ่อเขาออกไปคุยกับลูกค้าข้างน่ะลูก)
“ค่ะ คุณแม่ค่ะ วันเกิดแก้วปีนี้คุณแม่จะมาหรือเปล่าค่ะ”ฉันพูดอย่างมีหวัง
(แม่ขอโทษด้วยนะลูก พอดีงานยุ่งๆน่ะจ้ะ หนูไม่โกรธแม่นะ)และความหวังก็สลายหายไปกับอากาศ TT’
“ค่ะๆ แก้วไม่โกรธคุณแม่หรอกค่ะ แก้วเข้าใจ”
(ขอบใจนะลูก หนูไปพักผ่อนเถอะนะ แม่ไม่กวนแล้วลูก ฝันดีนะจ้ะ แม่รักลูกนะ)
“ค่ะ แก้วก็รักแม่ค่ะ” และสายก็ถูกตัดไป ถ้าปีนี้คุณแม่ไม่มากก็นับว่าเป็นปีที่ 2 แล้วที่ท่านไม่มาวันเกิดฉัน มีเพียงแค่ส่งของขวัญมาให้ก็เท่านั้น เฮ้อ อย่าคิดมากสิ ท่านมีงานต้องทำนะ และก็สลัดความคิดฟุ้งซ่านนั้นทิ้ง แล้วล้มตัวลงนอน
 
 
...*...*...*...*...*...*
 
     เช้าที่แสนสดใส คงเป็นเพราะคนที่อยู่ข้างๆละมั้ง วันนี้ฉันมาโรงเรียนพร้อมกับคุณแฟนหรือโทโมะนั่นเอง ในที่สุดฉันก็ไม่ได้รักเขาข้างเดียวแล้ว ^O^
“มองอะไร”โทโมะหันมามองฉันก่อนจะหันกลับไปดูถนนต่อ
“เปล่า มองข้างทางฝั่งนั้นต่างหาก”ที่จริงฉันมองหน้าโทโมะต่างหาก  จะให้บอกว่า ‘แก้วก็มองหน้าโมะเม๊ะไง’ แบบนี้หรอ ไม่เอาหรอก
“หึ”โทโมะหัวเราะในลำคอ แล้วขับรถต่อ -*-  จนมาถึงโรงเรียน โทโมะเอารถไปจอด ส่วนฉันก็เดินเข้ามาในโรงอาหาร โอ๊ะ!  ฉันเห็นธามไทนั่งอยู่กับเกลด้วยล่ะ สองคนนี้ไปญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เข้าไปทักสักหน่อยดีกว่า
 
 
“พี่แก้วครับ”และฝีเท้าต้องชะงักเพราะเสียงเรียกของใครบางคน ไวรัส!
“ห๊ะ? ว่าไง”
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ”อ้าว วอนซะแล้ว
“ถ้าไม่มีอะไรพี่ขอตัวนะ”
“เดี๋ยวครับ”
“?”
“คือว่า...ผมจะจีบพี่แก้วได้มั้ย”O.O พระเจ้า! ผู้ชายหน้าสวยตรงหน้าจะจีบฉัน
“คงไม่ได้ว่ะ”โทโมะนั่นเอง มาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
“ทำไมล่ะครับพี่โทโมะ พี่กับพี่แก้วก็ไม่ได้เป็นอะไรกันไม่ใช่หรอครับ”
“ใครบอกน้องครับ”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนจะกวนประสาท
“ไม่มี แต่ยังไงผมก็จะจีบพี่แก้ว”ไวรัสพูดเสียงแข็ง
“คงไม่ได้หรอก เพราะคนนี้ของฉัน!!”โทโมะพูดเชิงกระแทกเสียง แล้วดึงฉันเข้าไปโอบไว้
“มะ..ไม่จริงอ่ะ”ไวรัสพูดด้วยสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ
“แต่มันเป็นความจริงแล้วว่ะ แล้วจำไว้ว่าอย่ายุ่งกับผู้หญิงของฉัน”>///< หน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆ เลย
“=[]=! ผมไม่ยุ่งก็ได้ ไปจีบคนอื่นก็ได้”ไวรัสหน้าเสียไปชั่วขณะ ก่อนจะทำหน้าให้กลับมาเป็นปกติ แล้วเดินออกไปพร้อมกับทิ้งประโยคที่ทำให้คนฟังถึงกับยกยิ้ม แต่ไม่ใช่ฉัน และคนคนนั้นก็คือ คนที่คุณก็รู้ว่าใคร - -*
 
_______________________________________________________________________________
อัพแล้วเน้ ' เมื่อวานไม่ได้อัพ เพราะทำการบ้านอยู่คร้าบบ -*-
วันนี้ไม่พูดอะไรมาก เจอกันตอนหน้าเน้ ^^ [ฟอ'เฟิร์น]

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา