Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 21.

      พอมาถึงบ้านพักทุกคนก็พากันไปอาบน้ำแต่งตัวยกเว้นฉันและฟางที่กำลังเตรียมอาหารอยู่ ฟางน่ะใช่นะ แต่ฉันสงสัยจะมาก่อกวนหรือเปล่า

“แก้ว เอาผักกับเนื้อไปหั่นนะ ระวังด้วยล่ะ”ฟางพูดพร้อมกับยกผักและเนื้อ มาให้ฉัน

“คร้าบบบบ”และฉันก็รับผักและเนื้อจากฟางมา ฉันก็พอทำอาหารเป็นบ้าง(เล็กน้อย)

...*...*...*...

“อาหารเสร็จแล้วคร้าบบบ”ฉัน ฟาง และแม่บ้านช่วยกันยกอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะ

“โห่ น่ากินจัง”ทั้งสามหนุ่มพูด

“กินเลยสิ เอ๊ะ! มีใครเห็นขนมแก้วบ้างอ่ะ”ฉันถามเพราะฉันไม่เห็นตั้งแต่อยู่ในครัวแล้ว แล้วทำไมต้องหลบตาด้วย น่าสงสัย !

“บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!!!!”ฉันถามอีกครั้ง แล้วทั้งสามก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก อะไรกัน หรือว่าพวกนี้เอาของฉันไปกินหมดแล้ว ไม่นะ!!

“เอ่อ...”ทั้งสาม - -

“แก้ว/พี่แก้ว..พวกเราขอโทษนะ พอดีกินเพลินไปหน่อย แหะๆ” มันนัดกันพูดหรือไง พร้อมเพรียงเชียว และข้อสันนิษฐานของฉันมันก็เป็นจริง โฮกกกก ขนมของฉ้านนนน

“อ้ากกกก’ พวกนาย!!”ฉันชี้หน้าทั้งสาม

“เอาน่าแก้ว ให้ก็พวกนั่นซื้อใหม่สิ” เออนั่นสิ ทำไมฉันถึงไม่คิดนะ

“ก็ได้ พรุ่งนายต้องไปซื้อให้ฉันใหม่ด้วย”ฉันบอกทั้งสามแล้วหยิบกุ้งเผาขึ้นมากิน แล้วก็ไม่สนใจใครทั้งสินกินอย่างเดียวค่ะ - - ป๊อปปี้กับฟางจะสวีทกันแค่ไหนฉันก็ไม่สน เกลจะออเซาะโทโมะแค่ไหนฉันก็ไม่สนแล้ว กินอย่างเดียว - -  เลิกสนใจกับการกินชั่วคราวธามไทก็หาอะไรมาให้เล่นเยอะแยะมากมาย

“ฮ้าวว ง่วงแล้วอ่ะ ขอตัวไปนอนก่อนล่ะกัน”หลังจากที่นั่งหาววอดๆมานานฉันก็เอ่ยปากพูดออกไป

“ยังสนุกอยู่เลยนะ จะไปนอนแล้วหรอ”ป๊อปปี้พูด

“ฉันไม่ไหวแล้วมัน สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ”ฉันพูด

“ไม่ไหวก็ไปนอนเถอะ ฝันดีนะ ^^”อ่า นายอย่าพูดแบบนั้นดิแถมยังยิ้มอีกฉันจะละลายแล้วนะโทโมะ

“อื้ม ไปล่ะนะ”แล้วฉันก็เดินเข้าบ้านไป เพื่อที่จะไปพักผ่อน พอมาถึงห้องก็รีบไปอาบน้ำถ้าจะไม่  อาบก็คงจะไม่ไหว เล่นมาทั้งวันแล้ว อาบน้ำเสร็จแต่งตัวมาเรียบร้อยเอนตัวลงนอนพอหัวถึงหมอนก็สลบไปในทันที

        เวลาผ่านไปจนถึงวันที่จะต้องกลับแล้ว แง ฉันยังไม่อยากกลับเลยอ่ะ แต่กลับก็ดีเหมือนกันอยากจะรู้ว่าพวกที่ฉันสั่งให้บำเพ็ญประโญชน์จะไปถึงไหนแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังนั่งจัดกระเป๋าอยู่ เยอะชะมัดมีแต่กระโปรง เฮ้อ เอ๊ะ! ฉันไม่เอากลับไปด้วยหรอกเอาทิ้งไว้ที่นี้แหละเอากลับไปก็ไม่ได้ใช้ ว่าแล้วฉันก็ขนเสื้อผ้าที่เพิ่งจะยัดใส่กระเป๋าออกแล้วยัดใส่ไว้ในตู้เสื้อผ้าแทน เสร็จแล้ว เอาล่ะได้เวลาแล้วลงไปข้างล่างดีกว่า ฮึ่บ! เบามากกระเป๋าฉัน

“หายไปไหนกันหมดเนี่ย”พอลงมาถึงข้างล่างฉันก็ไม่เจอสิ่งมีชีวิตอะไรเลย

“ป้าค่ะ ทุกคนเขาไปไหนกันหมดค่ะ”ฉันถามป้าแม่บ้านที่พิ่งจะเดินผ่านมา

“อ่อ อยู่ข้างนอกค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”ฉันพูดแล้วเดินออกไปข้างนอก และก็เจอทุกคนยื่นอยู่ยกเว้นโทโมะ ไปไหนของเขาหว่า

“โทโมะไปไหนอ่ะ”

“แหม! ถามหาโทโมะก่อนเลยนะแก้ว”

“โห่ ฟางอ่ะ ก็เห็นอยู่ว่าทุกคนมาหมดแล้วแต่ไม่เห็นโทโมะเลย”

“สงสัยจัดของยังไม่เสร็จมั้งพี่ พี่ไปดูหน่อยสิ”ธามไทพูดจบก็ดันหลังฉันให้กลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง และฉันก็ต้องเดินขึ้นไปตามโทโมะบนห้อง

ก๊อก ก๊อก 

ฉันเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้าไป แล้วก็เห็นโทโมะกำลังจัดของใส่กระเป๋าอยู่

“อ้าว แก้ว”

“ยังไม่เสร็จอีกหรอ”

“อืม พอดีของเยอะน่ะ”

“มีไรให้ช่วยป่ะ”ฉันพูดแล้วเดินไปนั่งบนเตียงโทโมะ

“ช่วยหยิบกล่องสีน้ำเงินบนโต๊ะให้หน่อย”โทโมะบอกแล้วฉันก็เอื้อมมือไปหยิบกล่องที่ว่าให้เขา แต่! ฉันดันเหลือบไปเห็นกระดาษสีส้มที่เหมือนของฉันมาก ฉันว่าไม่เหมือนแล้วมันใช่เลย เขาเอามา เอามาตอนไหนกัน ทำไมเขาไม่พูดอะไรสักคำ

“โทโมะ!”ฉันเรียกเขาพร้อมกับชูการ์ดขึ้น

“เอ่อ...”

“เอามันมาทำไมไม่บอกกันบ้าง รู้มั้ยว่าแก้วรู้สึกยังไงที่รู้ว่ามันหายไป โมะเม๊ะบ้า โมะเม๊ะใจร้ายเกินไปแล้ว”ฉันพูดพร้อมกับทุบกำปั้นลงบนแผงอกของเขา

“แก้ว โมะขอโทษ ยังไงแก้วก็ต้องให้โมะอยู่แล้วนี่นา”มันก็จริง แต่น่าจะบอกกันบ้างหนิ

“ก็ได้ๆ ไม่โกรธก็ได้ ปล่อยแก้วก่อนสิ”และฉันก็ต้องยอมแพ้เขาอีกจนได้ แล้วเมื่อไหร่จะเลิกอดฉันสักทีเนี่ย

“นี่! บอกให้ปล่อยไง ถ้าไม่ปล่อยแก้วจะฉีกการ์ดทิ้ง!”และโทโมะก็ปล่อยฉันอย่างรวดเร็ว - -

“อ่ะ เอาไป”

“(-_-  )(  -_-)(-_-  )”พอยื่นกล่องสีน้ำเงินนั่นไปให้เขากลับส่ายหน้า

“ให้ ^_^”

“ให้แก้ว”ฉันพูดแล้วชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ส่วนเขาก็แค่พยักหน้ารับ

“เปิดล่ะนะ ว้าว >[]<”ของในกล่องนี้มันคือสร้อยทองคำขาวอ่ะนะ เป็นจี้รูปหัวใจเหมือนเป็นล็อกเก็ตด้วยล่ะ เป็นล็อกเก็ตจริงๆ ด้วย พอเปิดออกมาก็เจอรูปฉันและโทโมะ  นายจะทำให้ฉันรักนายไปถึงไหน

“ไปกันเถอะ”แล้วโทโมะก็เอื้อมมือมาจับมือฉันแล้วเราทั้งสองก็เดินลงมาข้างล่าง

“กว่าจะมาได้นะ”

“พูดมากน่าไปขับรถไป”และทั้งหมดก็ข้นรถไป

:::บ้าน:::

        กว่าจะถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม หิวอีกแล้วถึงจะแวะกินมาแล้วก็เถอะ ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านไปหมด และฉันเองก็เช่นกัน

“คุณหนูกลับแล้วหรอค่ะ”พอก้าวเท้าเข้ามาในบ้านก็เจอแม่นมที่กำลังทำอะไรอยู่ไม่รู้ทักขึ้น

“ค่ะ แก้วขึ้นถึงแม่นมจังเลย”ฉันเดินเข้าไปกอดแม่นมแล้วหอมแก้มไปหนึ่งที

“เหนื่อยมั้ยค่ะ นมคิดว่าคุณจะยังไม่กลับมาเลยไม่ได้ทำอาหารไว้เลย” งั้นฉันก็อดกินน่ะสิ

“เดี๋ยวแก้วทำเองก็ได้ค่ะ อ๊ะ เกือบลืมแน่ะ แก้วมีของฝากด้วย นี่ไงค่ะ”แล้วฉันก็หยิบผ้าพันคอออกมาแล้วยื่นให้แม่นม ก็ฉันไม่รู้จะซื้ออะไรนี่นา

“ขอบคุณค่ะคุณหนู คุณหนูแน่ใจนะค่ะว่าจะทำเอง”แม่นมพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่

“แก้วก็(พอ)ทำเป็นนะ”

“ไข่เจียวใช่มั้ยค่ะ ฮ่าๆๆ”

“แม่นมอ่ะ งอนแล้วเชอะ ไปดีกว่า แม่นมค่ะช่วยบอกให้คนเอากระเป๋าแก้วไปเก็บบนห้องให้ทีนะค่ะ ขอบคุณค่ะ”พอพูดจบฉันก็หายวับเข้าไปในครัวเลยทันที ไข่เจียวจ๋ารอแก้วใจก่อนนะ เอาล่ะได้เวลาแล้ว  ฟู่ หอมเหมือนกันนะเนี่ย  อ่า เสร็จแล้วๆ ฝีมือฉันก็ใช้ได้เหมือนกันแฮะ

  หลังจากกินข้าวไข่เจียวแสนอร่อยหมด ฉันก็ขึ้นมาบนห้องอาบน้ำเสร็จ ก็เข้านอนพอหัวถึงหมอนก็หลับไปในทันที Zzz

_________________________________________________________________________________

ถ้าพิมพ์ผิดพิมพ์ตกก็กราบขอโทษงามๆ เจ้าค่ะ >/\<

ฝันดีที่รัก ชุ้บๆ [ฟอ'เฟิร์น]