Love me!! นายรักฉันได้ไหม ?

Chapter 20.

     หลังจากพนักงานคนนั้นไป ป๊อปปี้ก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ ฟางกับฉันก็คุยกัน ยัยมันแกวก็นั่งเกาะแขนโทโมะ ยัยนี่เคยเกิดเป็นปลิงหรือไง ส่วนธามไทก็นั่งฟังเพลง

“ใครโทร.มาหรอป๊อป”พอป๊อปปี้เดินกลับมาฟางก็เอ่ยถาม

“พ่อน่ะ”ป๊อปปี้ตอบพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้

“คุณลุงโทร.มาทำไมอ่ะ”ฉันถาม

“เอ่อ..เราต้องกลับกันวันนี้แล้วล่ะ”เฮ้ย ได้ไงอ่ะ

“ทำไมว่ะ”โทโมะ

“พ่อฉันโทรมาบอกว่า ที่โรงเรียนเขาปรับปรุงบริเวณหลังโรงเรียนเสร็จก่อนกำหนดว่ะ”

ป๊อปปี้พูดออกมา เป็นจังหวะที่พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟพอดีแต่คราวนี้เป็นผู้อ่ะนะ แล้วเธอก็เดินกลับไป

“อ้าวว ยังไม่ได้เล่นน้ำเลยนะ”ฟางพูด

“นั่นสิ ยังไม่ได้เล่นน้ำเลย เที่ยวก็ยังไม่ทั่วเลยนะ”ฉันพูดบ้าง

“อยู่ต่ออีกสัก 2 วันไม่ได้หรอพี่ นานๆได้มาที”ธามไทพูด ใช่ที่สุดเลย ฉันเห็นด้วย

“นะๆนะป๊อปนะอยู่ต่ออีกนะ”ฉันและฟางช่วยกันอ้อนป๊อปปี้แต่ผลที่ได้คือการส่ายหน้า

“โมะเม๊ะ ช่วยพูดกับป๊อปปี้หน่อยสิ *O*“  ฉันหันไปพูดกับโทโมะพร้อมกับทำตาปริบๆ

“เอ่อ..อยู่ต่ออีก2วันคงไม่เป็นไรหรอกไอ้ป๊อป”โทโมะ

“แต่....”

“แกดูหน้าฟางดิ”โทโมะพูด แล้วป๊อปปี้ก็หันไปมองหน้าฟางที่นั่งหน้างออยู่ข้างๆ สงสัยจะงอนแน่ๆ หรือไม่ก็แอคติ้งล้วนๆ จริญญาคอนเฟิร์ม

“เฮ้ออ..อยู่ก็อยู่2วันนะ”ป๊อปปี้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก็จะพูดขึ้น ซึ่งมันทำให้ฉันและฟางฉีกยิ้มกว้างซะจนจะถึงรูหูอยู่แล้ว

“เย้!!! ป๊อปใจดีที่สุดเลย จุ๊บ”ฟางพูดแล้วกดริมฝีปากตัวเองลงบนหน้าของป๊อปปี้แรงๆ

“-///-“ฉันเห็นป๊อปปี้หน้าแดงด้วยล่ะ ฮ่าๆๆ

“สงสัยเซนต์ผมจะผิดพลาดนะ”ธามไทพูดขึ้น จริงสิเขาบอกเองนี่นาว่าจะได้มาอาทิตย์หนึ่ง แง

“ปัญญาอ่อน”

‘ขวับ’ แล้วทุกสายตาก็หันไปมองยังต้นเสียงที่พูดประโยคนั่นออกมา มันจะมากเกินไปแล้วนะยัยมันแกว!

“ทานอาหารกันดีกว่านะ อย่าไปสนใจเรื่องไร้สาระเลย”ธามไทพูดแล้วทุกคนก็เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นอาหารบนโต๊ะแทน

“เฮ้ย! ยัยแก้วคอแกไปโดนอะไรมา”ฟางพูดขึ้นในขณะที่ฉันก้มลงตักส้มตำปูม้า

“เออ! นั่นดิไอ้แก้วคอแกไปโดนอะไรมา”ป๊อปปี้ก็อีกคนนี่ฉันอุตส่าหาผ้าพันคอมาพันไว้แล้วนะยังจะเห็นอีก

“หรือว่า.....”ธามไท ป๊อปปี้และฟางพูดขึ้นพี้อมกันแล้วมองหน้าฉันกับโทโมะสลับกันไปมา ส่วนยัยเกลก็ได้แต่ทำหน้า งง

“เฮ้ย!!! ไม่ใช่แบบนั้นนะเว้ย”ฉันหันไปมองหน้าโทโมะแล้วพูดออกมาพร้อมกัน

“ก็เมื่อเช้าพวกฉันเห็นแกกับแก้ว.....”

“หุบปากไอ้ป๊อป ฉันกับแก้วเราไม่ได้ทำอะไรกันนะเว้ย”โทโมะ

“ใช่ๆๆ เราไม่ได้ทำอะไรกันน๊า”ฉันพูดบ้างเมื่อทั้งสามยังมีสีหน้าไม่เชื่อ

“แต่เมื่อเช้า...”

“พี่โทโมะบอกเกลมาสิค่ะว่าพี่กับยะ..เอ่อพี่แก้วไม่ได้มีอะไรกัน” ธามไทยังพูดไม่ทันจบเกลก็พูดขึ้นมาก่อน

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง!!!” เอาล่ะสิ โทโมะอารมณ์ขึ้นซะแล้ว

“.....”เงียบสิค่ะ ทั้งหมดอยู่ในสภาวะเงียบแล้วก้มกินอาหากันไปอย่างเงียบๆ

“เราไปซื้อของมาจัดปาร์ตี้ริมหาดกันดีมั้ย”ธามไทพูดขึ้นและนี่ก็คือประโยคแรกหลังจากที่กลับมาที่บ้านพักทั้งที่นั่งรวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแต่กลับไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาสักคำ จนกะทั่งธามไทพูดนั่นแหละ

“ก็ดีนะ”โทโมะพูดขึ้นบ้าง

“งั้นเราไปซื้อของที่ตลาดกัน”ธามไท

“โอเค”ฟาง ฉัน และป๊อปปี้

“แดดร้อนจะตาย”ยัยมันแกว - -

“ไม่ไปก็อยู่เฝ้าบ้านไปสิ”และก็เป็นธามไทที่พูดอีกเช่นเคย

“ฉันจะไปย่ะ..เกลไปด้วยนะค่ะพี่โทโมะ”เกลแหวใส่ธามไทแล้ววิ่งไปเกาะแขนโทโมะ ให้ตายเถอะ! ฉันชักจะเริ่มเกลียดยัยเด็กบ้านี่เข้าไปทุกทีแล้วนะ!

“ไปสิ ยืนบื้ออยู่ได้!”ฉันพูดแล้วเดินนำทุกคนไป

:::ตลาด:::

    เดินมาประมาณ20นาทีก็มาถึงตลาดแล้ว มีของกินเยอะแยะไปหมดเลย ว้าวอันนั้นก็น่ากิน อันนี้ก็น่ากิน ซื้ออันไหนก็ดีนะ

“เฮ ยัยแก้วจะเดินไปไหน”ป๊อปปี้

“จะไปซื้อขนม ^^พวกแกไปซื้อของที่จะทำปาร์ตี้คืนนี้เถอะแล้วอีก1ชั่วโมงมาเจอกันตรงนี้นะ”ฉันตอบป๊อปปี้และสรุปเองเสร็จสับก่อนแยกตัวออกมาคนเดียวแล้ววิ่งเข้าไปในร้ายที่ขายขนมไทย

“รับอะไรดีหนู”ป้าคนขายถามฉัน เอาอะไรดีนะน่ากินทุกอย่างเลย

“ป้าค่ะหนูเอาทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง เม็ดขนุน สาคู หมะ...”

“ไม่ต้องรีบก็ได้แม่หนู ป้าฟังไม่ทัน”ฉันพูดยังไม่ทันจบ ป้าคนขายก็พูดขึ้นก่อน สงสัยฉันจะพูดเร็วจริงๆล่ะ

“แฮะๆ ขอโทษค่ะป้า”ฉันพูดแค่นั่นก่อนจะเลือกขนมต่อ

“ได้แล้วหนู”ป้าคนขายพูดพร้อมกับยื่นถุงขนมให้ฉันประมาณ 3-4 ถุง โอ๊ะ ฉันซื้อเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ

“ขอบคุณค่ะป้า เท่าไหร่ค่ะ”ฉันรับถุงขนมพร้อมกับถามป้าคนขายด้วย

“320บาทจ้ะหนู ขอบใจนะหนู”แล้วฉันก็เดินออกจากร้านขนมมา แล้วก็เดินหาซื้อของนู่นนี่นั่นอีกนิดหน่อย

“อ๊ะ เหลืออีก 3 นาที กลับไปรอดีกว่า”ฉันพึมพากับตัวเองคนเดียวก่อนจะเดินกลับไปที่จุดนัดพบ

:::จุดนัดพบ:::

   ยังไม่เห็นมีใครมาเลยแหะ เดินดูของอีกสักหน่อยละกัน แม้จะมีถุงอะไรเยอะแยะเต็มมือไปหมด - -

“พี่ค่ะอันนี้เรียกว่าอะไรหรอค่ะ”ฉันเดินมาที่ร้านร้านหนึ่ง จะว่าน้ำแข็งใสก็ไม่ใช่

“เขาเรียกว่าจ้ำบ๊ะ เอาสักถ้วยมั้ยน้อง” มันก็น่ากินดีนะ แต่..

“เอาค่ะ”และแล้วปากก็ไปไวกว่าความคิด

“มีถ้วยล่ะ 15 กับ 20 เอาขนาดไหนดีจ้ะ”ถูกดีแหะ

“เอา 20 เลยค่ะ”

“รอสักครู่นะ”และฉันก็ยื่นรอน้ำแข็งใสแต่งหน้า

“เลือกขนมเลยค่ะ 6 อย่างนะค่ะ”

“ค่ะๆ เอาโอริโอ้ โอโจ้ ปีโป้ คอนเฟรกส์ ลูกชิด แล้วก็ช็อกโกแลตค่ะพี่”ฉันบอกกับพี่คนขาย

“ได้แล้วค่ะ  ขอบคุณค่ะ”ฉันรับถ้วยจ้ำบ๊ะจากพี่คนขายพร้อมกับยื่นเงินให้

“แก้วไปไหนมา”พอฉันเดินออกมาจากร้านจ้ำบ๊ะและกลับมาที่จุดนัดพบก็เจอทุกคนยืนรอกันอยู่

“ไปซื้อของมา”ฉันบอกพร้อมกับชูถุงในมือให้ดูซึ่งมันเยอะมากก

“ซื้ออะไรมาล่ะ”ป๊อปปี้ถาม

“นี่ไง ^^”ฉันชูถุงขนมให้ป๊อปปี้ดูพร้อมกับยิ้มจนตาหยี

“โห่ ซื้อมาเยอะขนาดนี้อ้วนตายกันพอดี”

“ฉันไม่สนย่ะ อย่ามาขอกินด้วยก็แล้วกัน”ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าเชิดๆใส่ป๊อปปี้

“กินอยู่แล้ว ไหนมีอะไรมั่ง”ป๊อปปี้พูดแล้วแย่งถุงขนมจากมือฉันไป โชคดีที่ถ้วยจ้ำบ๊ะของฉันไม่คว่ำ ฟู่~

“โห่ น่ากินนะเนี่ย มีลูกชุบด้วย ฟางกินมั้ย” - - และมันก็หยิบลูกชุบยัดเข้าปากฟาง แล้วมันจะถามเพื่อ?

“โอ้ยย มัวแต่กินอยู่ได้ เมื่อจะได้กลับบ้านสักที”และบรรยากาศที่แสนดี(?)ก็เป็นอันดับลงเพราะเสียงที่สุดแสนจะแสบแก้วหูของยัยมันแกว - -

“เหอะ! แล้วทำไมเธอไม่กลับไปก่อนห๊ะ!”และก็เป็นธามไทที่พูดขึ้น

“ไอ้....”

“พอๆๆ  กลับกันเถอะ!”ฟางพูด แล้วพวกเราก็เดินกลับบ้านกัน ป๊อปฟางธามไทเดินเรียงกันอยู่ข้างหน้า เกลและโทโมะเดินด้วยกัน ส่วนฉันเดินอยู่คน ชีวิตช่างน่าเศร้า แต่ไม่แคร์กินขนมดีกว่า ว่าแล้วฉันก็จัดการหยิบขนมทองหยิบแสนอร่อยขึ้นมากินระหว่างเดิน

~โป๊ก~

อ๋อย~  เจ็บอ่ะ แงๆ ไอ้เสาบ้ามาขวางทางฉันทำไมเนี่ย

“ฮ่าๆๆๆ”และทุกคนก็ประสาทเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นฉันลงไปนั่งแหมะอยู่บนพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วยกเว้นแต่เกลที่มองด้วยสายตาเหยียดๆ ฉันอยากเอาไม้เสียบลูกชิ้นจิ้มตายัยนั่นจริงๆ ฮึ่ย!

“ไม่ช่วยแล้วยังจะมาขำอีกนะ”ฉันพูดพร้อมกับยันตัวเองให้ลุกขึ้น

“มัวแต่กินไม่ดูทางก็งี้แหละ ฮ่าๆ” ไอ้โทโมะบ้า ฉันจะบอกคุณป้าให้ระงับบัตรเครดิตนายคอยดูสิ  ฉันส่งสายตาอาฆาตไปให้ทุกคนแล้วเดินนำออกมาบ้าน เชอะๆๆ ไม่ช่วยแล้วยังจะมาขำอีกนะ

________________________________________________________________________________

อ่านตอนนี้แล้วทำให้หิว - -

#ข้อสอบยากมาก แง TT' ใช้หลักการเดาตั้งเยอะ =O=  [ฟอ'เฟิร์น]