ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน9

เวลาผ่านไปจนหมดชม.แรกแต่จะดูเหมือนว่าโทโมะจะทำอะไรไม่ได้เลยนอกเสียจากมอง

“2ชม.ต่อไปครูสอนแทนวันนี้ปล่อยอิสระอยากไปไหนไปแต่ห้ามเข้าโรงอาหารหอพักและชั้นเรียนให้อยู่ภายบริเวณด้านล่างเท่านั้น เข้าใจไหม”

“เข้าใจครับ/ค่ะ”เสียงตอบรับจากนักเรียนและพอสิ้นสุดเสียงก็แยกย้ายกันไป แก้วป๊อปปี้และฟางเดินไปหลังตึกBเหมือนเดิมซึ่งจะดูว่าคนเยอะเพราะว่าพวกห้องของแก้วก็มานั่งกัน แก้วป๊อปปี้และฟางนั่งลงบนชิงช้าตัวเดิมที่ไม่มีใครชอบนั่งนักและโทโมะก็เดินเข้ามานั่งข้างๆแก้วแต่แก้วจะลุกหนีโทโมะดึงมือไว้แก้วเสียหลักล้มลงไปนั่งบนตักของโทโมะ แก้วพยายามดิ้นแต่แก้วไม่พูดอะไรกับโทโมะเลย นักเรียนอยู่บริเวณนั้นต่างพากันมอง

“อาจารย์ค่ะปล่อยแก้วเถอะ”ฟางพูด แต่นักเรียนที่อยู่แถวนั้นได้แต่มองภาพไม่ได้ยินพวกเค้าพูดกัน

“ไอโมะปล่อยเถอะ”ป๊อปปี้พูดพร้อมดึงมือแก้วแต่โทโมะปัดออก

“อย่ายุ่งได้ไหม”โทโมะพูดเสียงรำคาญ แก้วดิ้นพล่านและกระทืบเท้าโทโมะแต่โทโมะก็ไม่ยอมปล่อยและเอาเท้าย้ายตำแหน่ง

“เป็นอะไรอ่ะแก้ว ทำไมไม่พูดกับชั้น”โทโมะพูดทั้งๆที่เอามือรัดทั้งตัวของแก้วไว้ แก้วพยายามดึงมือออกแต่ก็ทำไม่ได้ แก้วยังคงเงียบและพยายามดิ้น

“เลิกดิ้นได้แล้วแก้ว!”โทโมะตะโกนเสียงดังทำให้นักเรียนตรงนั้นได้ยินแต่ได้ยินแค่ประโยคเดียว แก้วสะดุ้งตกใจน้ำตาแทบไหลอออกมาแก้วเลิกดิ้นและนั่งเฉยๆแต่ไม่มองหน้าโทโมะและก็ยังไม่พูด

“ชั้นขอโทษ ดีกันนะ”โทโมะยิ้มให้แก้วแต่แก้วไม่แม้แต่จะมองหน้าแก้วก้มหน้ามองไปที่พื้น น้ำตาคลอน้อยๆ

“แก้ว แค่นี้ให้อภัยไม่ได้หรอ”โทโมะเริ่มทำเสียงแข็งซึ่งทำให้แก้วกลัว แต่แก้วก็ยังไม่ตอบอะไร

“ใจเย็นๆดิไอโมะ”ป๊อปปี้แทรกขึ้นมา

“ทั้งสองคนเลย ไปอยู่ที่อื่นก่อนได้ไหมถือว่าชั้นเป็นอาจารย์และขอร้องแล้วกัน”โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงอืดๆทำให้ฟางลุกขึ้นอย่างโมโหแล้วดึงมือป๊อปปี้ออกไป

“แก้ว ชั้นสัญญานะว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”แก้วไม่มองหน้าโทโมะแต่น้ำตากลับไหลออกมา แต่โทโมะยังไม่เห็นเพราะแก้วเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเงียบเฉย จนน้ำตาหยดใส่แขนโทโมะที่รัดแก้วไว้ โทโมเลยปล่อยมือออก และดึงแก้วมานั่งข้างๆแทน แก้วพยายามจะหนี

“อยู่เฉยๆสักทีได้ไหม”โทโมะพูดด้วยหน้าตาโมโห แก้วจึงหยุด โทโมะเอามือปาดน้ำตาแก้วและมืออีกข้างโอบเอวแก้วไว้ชิดกับตัวเองถึงแก้วจะไม่เต็มใจก็ตาม

“เธอมันเด็กอ่อนไหวง่ายจังนะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มเบาๆแก้วดูไม่ชอบใจกับคำพูดเลยมองตาโทโมะอย่างโกรธเคืองน้ำตาน้อยๆไหลออกมา

“เธอยอมมองชั้นแล้วหรอแก้ว”แก้วก้มหน้าลงในทันที โทโมะเอาแก้วมากอดไว้ในอ้อมอกที่แสนจะอบอุ่น แต่แก้วกลับรู้สึกอึดอัด น้ำตาไหลจนเปียกเสื้อของโทโมะ สายตาของนักเรียนที่มองโทโมะกับแก้วต่างพากันซุบซิบนินทา แก้วพยายามดันตัวออกแต่มันไม่เป็นผลจนแก้วต้องเปิดปากตัวเอง

“อย่ามายุ่งกับชั้น ปล่อยเดี๋ยวนี้”แก้วพยายามสะบัดตัว

“เธอพูดกับชั้นแล้วแก้ว ชั้นดีใจนะ”โทโมะที่กอดแก้วไว้ก็ยิ้มและถอนกอดมือสองข้างจับไหล่แก้วไว้หันหน้าเข้าหากันแก้วพยายามปัดมือโทโมะออก

“บอกให้ปล่อยก็ปล่อยสิ อยากไปไหนก็ไป ไปไกลๆ ชั้นไม่อยากเห็นหน้านายอีก ไอคนโรคจิต ไม่มีหัวใจ ไม่เคยนึกถึงหัวอกคนอื่น ไม่หัดเอาใจเค้ามาใส่ใจเรา ไม่เคยคิดบ้างหรือไงว่าคนอื่นเค้าจะรู้สึกอย่างไงเวลาที่นายทำแบบนี้ นายมันพวก......”แก้วยังพูดไม่จบโทโมะก็กอดแก้วอีกครั้ง

“ชั้นขอโทษ อภัยให้ชั้นได้ไหม”โทโมะพูดดักคอแก้วไว้ แก้วร้องไห้หนักขึ้น

“นายก็ได้แต่พูดๆๆ นายไม่เข้าใจ ฮึกๆ ตัวชั้นบ้างเลย ฮือ..ชั้น ก็ ฮึกๆ เจ็บเป็นเหมือนกันนะ ฮือ......”แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นเป็นการใหญ่ โทโมะลูบหลังแก้วเบาๆ แต่แก้วไม่ดิ้นหนีไปไหนได้แต่ร้องไห้เอาหน้าซุกไหล่โทโมะไว้

“อภัยให้ชั้นนะ ชั้นจะไม่ทำแบบนี้อีก”โทโมะพูดด้วยเสียงอ่อนและลูบหัวแก้ว

“ชั้นจะเชื่อนาย ฮึกๆ ได้อย่างไง”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเบาหู

“ชั้นสัญญาว่าถ้าชั้นพูดแกล้งเธออีกขอให้ฟ้าผ่าชั้นให้ตายเลย”โทโมะพูดและถอนกอดแก้วออกชูนิ้วก้อยขึ้น แก้วมองโทโมะอย่างไม่อยากจะเชื่อใจ โทโมะยิ้มแป้นแต่แก้วกับร้องไห้เป็นเด็ก แก้วตัดสินใจเอานิ้วก้อยเล็กๆของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยหนาๆของโทโมะ แต่ไม่ได้ยิ้มออกมาเลย โทโมะยิ้มและเอามือไปปาดน้ำตาแก้วที่ยังค้างคาอยู่บนแก้มนุ่มๆทั้งสองข้าง ป๊อปปี้เห็นภาพตรงไหนก็น้ำตาคลอแต่ก็ร้องออกมาไม่ได้ ฟางมองหน้าป๊อปปี้ตลอดเวลา

“นายว่าเค้าสองคนทำอะไรกันอยู่”ฟางถามป๊อปปี้ขึ้น

“ชั้นจะไปรู้ได้ไง”ป๊อปปี้พูดแบบไม่สบอารมณ์

“และทำไมนายถึงไม่รู้หละ ลองเดาดูสิ”ด้วยความเป็นคนช่างพูดของฟางและไม่รู้ว่าป๊อปปี้อยู่ในสถานะอะไร ป๊อปปี้ไม่อยากตอบฟางและกำลังโมโห แต่ใบหน้าอันบ๋องแบ๋วของฟางยังคงสักถามไม่เลิก

“ก็บอกว่าชั้นไม่รู้ไง ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง!”ป๊อปปี้ตวาดเสียงดังทำให้ฟางตกใจกลัวจนตัวสั่น น้ำตาของผู้หญิงอ่อนไหวอย่างฟางไหลออกมา เสียงดังจนทุกคนที่นั่นเบี่ยงความสนใจไปมองป๊อปปี้ แก้วเห็นฟางร้องไห้ก็รีบวิ่งไปหา โทโมะเลยวิ่งตามไป

“เกิดอะไรขึ้นกันฟางป๊อป”ฟางร้องไห้ตัวสั่น ขณะที่ป๊อปตังสติได้เมื่อเห็นสาวน้อยร้องไห้ก็รู้สึกไม่ดี

“คือ...ชั้น...”ป๊อปปี้พยายามจะพูดขอโทษฟาง

“พูดดีๆก็ได้ทำไมต้องใช้อารมณ์ด้วย ฮึกๆๆๆ”ฟางพูดแล้ววิ่งหนีไป แก้วกับโทโมะก็วิ่งตามไปปล่อยให้ป๊อปปี้ยืนสำนึกอยู่คนเดียว

เมื่อพักกลางวันแก้วโทโมะและฟางก็ไปกินข้าวกันที่โรงอาหารป๊อปปี้ขอมานั่งด้วยแก้วก็พยักหน้าแต่ฟางกับย้ายที่ไปนั่งข้างกับโทโมะ ทั้งโต๊ะไม่พูดอะไรกัน ฟางที่ยังดูท่าทางตื่นตกใจยังไม่หายมือสั่นสะพรั่งไม่เป็นอันกินและก็รีบเดินไปเก็บจานและกลับมานั่งดูดน้ำเอาตัวพิงโทโมะด้วยความกลัวๆมือยังคงสั่นปากสั่น แก้วกับโทโมะและป๊อปปี้ลุกเอาจานข้าวไปเก็บก็กลับมานั่งกินน้ำแก้วเห็นฟางดูตัวสั่นๆไม่สบตาใครก็เดินไปนั่งข้างๆ ฟางสะดุ้งตกใจแต่เมื่อเห็นว่าเป็นแก้วก็ไม่อะไรมากมาย

“เป็นอะไรหรือปล่าวฟาง”คำพูดของแก้วทำให้ฟางยิ้มได้

“ปล่าวจ่ะ”ฟางทำตาแบ๋วๆและก็ไปเดินเล่นกันตามปกติแต่ฟางกลับไม่พูดอะไรยืนแอบเกาะกับแก้วเป็นตุ๊กแก

“ฟาง”เสียงเรียกของเพื่อนร่วมห้องคนนึงทำให้ฟางสะดุ้งเฮือก และหันหลังไป

“อะไรหรอเคนตะ”เคนตะเพื่อนร่วมห้องวิ่งมาหาด้วยอาการหอบ

“คือว่า แฮ่กๆ... วันนี้ แฮ่กๆ...คือวันนี้ แฮ่กๆ......”ทั้ง4คนรอฟังคำพูดของเคนตะอยู่

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ขอโทษด้วยนะคะถ้าอัพช้า พอดีเข้ารพ.1เดือน

ไม่สบายนิสหน่อย อิอิ แต่ก็จะพยายามเอาอัพ

ฬนโน๊ตบุ๊คให้น้าา ขอบคุณนะคะที่ติดตาม จุ๊บๆ ^^