ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน8

“อ้าว ทำไมถามแบบนี้หละ”โทโมะพูดเสียงแผ่วๆ

“ก็เห็นว่าดูเหมือนคนรักกันเลย วันนั้นฟางก็เห็นจับมือกันใต้โต๊ะ และอีกวันฟางไปยืมหวีแก้วก็เห็นนอนกอดกันกลมเลยหละ”ฟางทำหน้าตื่นเต้นตาโตดูน่ารัก

“ยัยฟางแกพูดอะไรเนี้ย”แก้วพูดอย่างหน้าตาน่ากลัว

“อาจารย์ที่ไหนจะเป็นแฟนกับลูกศิษย์ ใช่ไหมไอโมะ”ป๊อปปี้พูดขึ้นเพื่อจะดักคอโทโมะ

“ไม่ใช่ ชั้นเป็นแฟนกับแก้วจริงๆ”โทโมะที่กำลังจะแกล้งแก้วอยู่ก็พูดขึ้น เอาสายตาทั้ง3คนอึ้งกันไปเลย

“นี่อย่ามามั่วนิ่มนะ ชั้นไปเป็นแฟนนายตอนไหน วันไหน กี่โมง กี่นาที เช้า สาย บ่าย เย็นหรือกลางคืน ไม่มีทาง”แก้วพูดมาเป็นชุด

“ก็เป็น........เมื่อคืนไง”โทโมะทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่แก้ว แก้วถึงกับหน้าแดงซ่าน

“เมื่อคืนอะไร ทำไม อะไร ยังไง ชั้นงง นายไม่เคยขอชั้นเป็นแฟน และถึงจะขอชั้นก็ไม่เป็น”แก้วพูดรัวและหันหน้าหนี

“แต่เมื่อคืนนี้มัน........ไม่ใช่แค่แฟนนะ”โทโมะพูดเล่นเอาแก้วอึ้งและรีบเอามือปิดปากโทโมะทันที

“หมายความว่าไงแก้ว”ป๊อปปี้ถามอย่างหนักใจ

“ก็หมายความว่า จุด จุด จุด ไงหละป๊อป”เสียงฟางพูดแล้วก็หัวเราะคิกคักคนเดียว

“ไม่ใช่นะ เราไม่ได้มีอะไรกัน ไม่ได้ทำอะไรกัน นายอย่ามั่วได้ไหมโทโมะ”แก้วตะคอกและจิกตาใส่โทโมะ โทโมะง้างมือแก้วออกจากปาก

“สงสัยความจำเธอจะสั้นนะ”พูดจบโทโมะก็หอมแก้มแก้วเร็วๆและก็เดินไปเก็บจาน ป๊อปปี้เหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาในทันที ฟางได้แต่ยิ้มแบบเขินๆอยู่คนเดียว

“อ้ายย มันไม่ใช่อย่างที่พวกแกคิดนะ ชั้นไม่ได้มีอะไรกับไอโรคจิตนั่น มันคิดไปเอง มันลอกพวกแก อย่าไปเชื่อนะ”แก้วเอามือทุบโต๊ะอย่างหมันไส้และวิ่งตามดทโมะไป

“นี่นาย พูดอย่างงี้ได้ยังไง เมื่อคืนชั้นไม่ได้มีอะไรกับนายเลยนะ”แก้วดึงมือโทโมะไว้และพูดกลางสนามหญ้า

“ก็ไม่ได้มีไง แค่จูบ ลูบ คลำ”โทโมะทำหน้าสยิว ทำให้แก้วโมโหยิ่งขึ้น

“ชั้นไม่ใช่ของเล่นของนายนะโทโมะที่นายจะพูดอะไรออกไปโดยไม่อายแต่ชั้นอายชั้นเป็นผู้หญิงรู้ไหมว่าชั้นรู้สึกอย่างไงที่นายพูดแบบนั้นให้สองคนนั้นฟังทั้งๆที่มันไม่ใช่ความจริง ต่อไปนี้นายอย่ามายุ่งกับชั้นอีก ชั้นก็จะไม่ยุ่งไม่สนใจนายอีกต่อไป จำไว้!”แก้วร้องไห้ออกมาแล้วปล่อยมือโทโมะและวิ่งหายไปหลังอาคาร โทโมะกำลังจะวิ่งตามไปแต่ยัยเหี่ยวก็เรียกเอาไว้

“อาจารย์วิศว ค่ะ”โทโมะหันไปมองอาจารย์ใหญ่ด้วยสีหน้าไม่พอใจเอาซะเลย

“อะไร”โทโมะพูดแบบไม่มีหางเสียง

“คือว่า....วันนี้สอนห้องปี3ห้อง1แทนอาจารย์ปัตติมา2ชม.นะคะ”โทโมะยิ้มในใจเพราะเป็นโอกาสดีที่จะง้อแก้ว

“ชม.ไหนครับ”

“อาจารย์สอนชม.1และก็ต่อชม.2กับ3ไปเลยค่ะ เอาง่ายๆตอนเช้าจนถึงพักกลางวันอาจารย์เป็นคนสอนนะคะ”โทโมะพยักหน้ารับและเดินขึ้นห้องพักไป ส่วนแก้วก็นั่งอยู่หลังอาคารBซึ่งในตอนเช้าๆยังไม่มีใครอยู่แก้วไปนั่งบนชิงช้าและร้องไห้โฮออกมา ไม่น่าเชื่อว่าคนคนนั้นจะทำให้เค้าเจ็บใจได้ถึงขนาดนี้

“ไออาจารย์โรคจิต”แก้วตะโกนดังลั่น แต่พอดีกับอาจารย์พัตดนัยอาจารย์สอนภาษาไทยที่อายุยังเท่ากับแก้วเปิดหน้าต่างจากตึกBชั้น3ออกมาเมื่อได้ก็ตกใจนึกว่าแก้วด่าตัวเองเลยรีบปิดหน้าต่างไปอย่างเดิม

“ต่อไปนี้ชั้นจะไม่ยุ่งกับนายอีกไออาจารย์ประสาทเสีย ปากหมา กวนteen  ไอโรคจิต วิบปริด ลามก”แก้วพูดจบก็ก้มหน้าร้องไห้

“แก้ว เป็นอะไรไป”ฟางเดินมากับป๊อปปี้เมื่อเห็นก็รีบเข้าไปลูบหลัง

“ฮือ....”แก้วไม่ตอบอะไรทั้งนั้น

“แก้ว ที่ไอโทโมะพูดมามันไม่จริงใช่ไหม”ป๊อปปี้ถามขึ้น

“อย่าพูดชื่อนี้ให้ชั้นได้ยิน ชั้นเกลียด เกลียด เกลียด ฮือ....”แก้วตะโกนและร้องไห้หนักกว่าเดิม

“ไม่เป็นไรนะแก้วยังไงชั้นสองคนก็เชื่อแกนะ”ฟางพูดและปลอบแก้วเงยหน้าขึ้นและกอดฟางที่นั่งอยู่ข้างซ้ายของเธอ

“ขอบใจนะฟาง ฮือ....”และก็หันไปกอดป๊อปปปี้ที่นั่งอยู่ฝั่งขวา

“ขอบใจนายเหมือนกันนะ ฮือ.... เพื่อนนายมันเลว บ้า ประสาทเสีย โรคจิต นิสัยไม่ดี ฮือ.....”แก้วพูดขณะที่กอดป๊อปปี้ แต่รู้ไหมว่าป๊อปปี้หวั่นไหวแค่ไหนใจสั่นรัวราวกับจะทะลุออกมาจากหน้าอกป๊อปปี้ลูบหลังแก้วเบาๆ

“มันก็เป็นแบบนี้แหละชั้นเข้าใจเธอนะแก้ว”แก้วร้องไห้ไม่หยุด

“หยุดร้องเถอะแก้ว”ฟางเอามือลูบหลังแก้วที่ยังกอดป๊อปปี้อยู่ แก้วเลยผละตัวออกจากป็อปปี้แล้วเช็ดน้ำตาตัวเองที่ไหลเอ่อจนหมด

“ชั้นจะไม่ยุ่งกับนายนั่นอีก ถ้าคืนนี้ชั้นไปนอนห้องพวกแกอย่าว่าชั้นนะ”แก้วพูดและหันมองหน้าทั้งสองคน

“มาสิชั้นไม่ว่าเธอหรอก”ป๊อปปี้พูดอย่างดีใจและเสียงกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้นเมื่อแก้วนึกได้ว่าวิชาแรกเรียนกับโทโมะก็เดินเกาะแขนฟางไปตลอดทาง และก็เข้าแถวบนห้องเดินลงมาที่สนาม เรียงอถวหน้ากระดานเสร็จก็นั่งลง โทโมะมองแก้วที่ไม่สบตาเค้าแม้แต่นิดเดียวอย่างฉงนใจ

“นักเรียนเคารพ”แก้วพูดเสียงอ่อยและไหว้ลงแต่ไม่สบตาโทโมะเลย

“วันนี้ครูจะให้พวกเธอเรียนเทเบิ้ลเทนนิส”เอาอีกแล้วแก้วซึ่งเล่นไม่เป็นอยากจ้องหน้าโทโมะแต่กลับจ้องหน้าฟางแทน ส่วนฟางเคยเป็นแช้มป์มาแล้วหลายสมัยแต่แก้วกลับไม่เป็นอะไรเลย

“ออกมาทีละคนทดสอบพื้นฐาน จริญญา ภานุ ธนันต์ธรญ์”โทมะเรียกแก้ว ป๊อปปี้ และฟางออกมา ให้แก้วเป็นฝ่ายAป๊อปปี้เป็นฝ่ายBและฟางเป็นคนตัดสิน แก้วลุกขึ้นไปหยิบเสื้อสวมและเอาไม้ปิงปองกับลูก แก้วไปยืนที่โต๊ะแต่ไม่หันมองหน้าโทโมะแม้แต่นิด

“ภานุเสริฟ จริญญาโต้ ส่วนธนันต์ธรญ์คอยตัดสินจนขอแค่ใครก็ได้ตีลงลูกเดียว”แก้วชักจะหวั่นป๊อปปี้ตีออกมาแก้วไม่โต้ตอบเพราะตีไม่เป็น โทโมะเห็นก็แอบยิ้มและเดินไปข้างหลังแก้วจับมือทำท่าตีให้ แก้วพยายามดิ้นหนีแต่โทโมะล็อคไว้ถึงยังงั้นก็เถอะแก้วก็ยังไม่มองหน้าโทโมะ ป๊อปปี้มองโทโมะอย่างไม่พอใจนักพอๆกับฟาง แต่เพื่อนนักเรียนนั่งอ้าปากค้าง

“เธอเล่นอะไรเป็นบ้าง จริญญา”โทโมะหยอดเสียงเล็กเสียงน้อยแต่แก้วไม่ตอบ

“เอ้าภานุเสริฟมาสิ”โทโมะสั่งป๊อปปี้ ป๊อปปี้ตีออกไปโทโมะตีตอบโดยจับมือแก้วไว้โต้ไปมาจนแก้วเป็นฝ่ายชนะ แต่แก้วไม่ดีใจรีบสะบัดมือแล้วไปนั่งอย่างหน้าตาเฉย

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เอ๋...ม๊าแก้วของเราจะหายงอนไหมน้าา ติดตามตอนหน้ากันดีกว่า

ขอบคุณคนที่ติดตามและให้กำลังใจติชมนะคะ 

รักคนอ่านที่สุด ><>< พรุ่งนี้เปิดเทอมคงจะได้อัพช่วงเย็นๆนะคะ