ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน5
“อะไรของเธอเนี่ย นึกจะกินก็กิน”โทโมะส่ายหัวเบาๆและไปนั่งที่โซฟาข้างกับแก้ว
“อย่ามาโดนแขนนะเดี๋ยวโจ๊กหก เสียดายของ”โทโมะมองและยิ้มบางๆ
“กินด้วยดิ”โทโมะทำอ้าปาก
“กินไปแล้วยังไม่อิ่มอีกหรอไง”แก้วสะบัดหน้าหนีและกินโจ๊กต่อ
“โอ้โห ใจดำนะเนี้ย นี่คนซื้อให้นะเนี้ย”โทโมะชี้ไปที่ตัวเอง
“ก็ชั้นหิวหนิ นายไม่อิ่มทำไมไม่ซื้อมาอีกเล่ามาแย่งของชั้นทำไม”แก้วเคี้ยวโจ๊กตุ้ยๆโทโมะยิ้มและหยิกแก้มนิ่มๆของแก้วเบาๆ
“ยัยเด็กเอ๋อเอ๊ย”โทโมะหัวเราะเบาๆ
“ชั้นสติครบทุกส่วนย่ะ แข่งคิดเลขกับชั้นไหมหละ”แก้วทำหน้าบูดโทโมะเอาช้อนตักโจ๊กของแก้วมาและป้อนใส่ปากแก้ว
“พูดมากนัก”โทโมะยัดๆจนแก้วอิ่มและก็วางถ้วยลง
“ไปเรียนแล้วนะ นายมีสอนชม.3นะวันนี้สอนปี2ห้อง3นะ”แก้วพูดจบก็หันหน้าออกไปและปิดประตูอย่างเบามือ โทโมะนอนราบกับเตียงของแก้วและคิดภาพที่ผ่านมาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วและยิ้มอยู่คนเดียว
ณ โรงอาหาร
“แก้วคอยังไม่หายแดงอีกหรอ”ป๊อปปี้ทักขึ้น
“อ๋อ...ใช่ๆ คือเราแพ้ยุงหนะ”(โอ๊ย....นายนั่นจะฝากรอยแดงให้ชั้นทุกวันเลยหรอ)
“แต่....เมื่อวานมันอยู่ตรงนี้นะ และทำไมมันย้ายไปตรงนู้นหละ”ฟางชี้ที่นึงและชี้ไปอีกที่นึงที่คอชั้น
“เอ่อ....ที่ห้องก็มียุงหนะ”แก้วแก้ตัวง่ายๆ
“นี่จะมองอะไรนักหนากินข้าว!”ชั้นพูดเสียงดัง
“นั่งด้วยสิ”โทโมะถือจานมาอีกเหมือนเดิม
“ไปนั่งฝั่งนู้นเลย”แก้วชี้ไปทางป๊อปปี้
“อาจารย์มีเรื่องจะคุยกับเธอขอนั่งตรงนี้แหละ”แหมทำเอาคำว่าอาจารย์มาอ้าง
“เชิญค่ะอาจารย์”ฟางย้ายไปนั่งข้างป๊อปปี้ และโทโมะก็นั่งลงข้างชั้น
“มีอะไรจะคุยหรอค่ะอาจารย์”แก้วทำดัดเสียงและมองหน้าโทโมะ
“ไม่คุยละ”โทโมะทำหน้ากวนๆและหันไปกินข้าว
“กวนประสาท”แก้วพูดเบาๆคนเดียว โทโมะเอามือลูบๆขาแก้ว แก้วเอามือไปจับมือโทโมะค้างไว้ให้หยุดนิ่งไปไหนไม่ได้ เคร้ง!พอดีกับฟางก้มลงเก็บช้อนที่หล่น ฟางแอบยิ้มและขึ้นมายิ้มหน้าบาน
“ยิ้มอ่ะไรหรอฟาง”ป๊อปปี้ถามฟางที่กำลังยิ้มหน้าแบ๋วดูน่ารักๆ
“เค้าเห็นอะไรบางอย่างด้วยแหละ”ฟางยิ้มหน้าบาน
“เห็นอะไร”โทโมะถามฟางแบบงงๆ ขณะที่แก้วพอนึกได้ก็เลยสะบัดมือออกจากโทโมะและเอามือขึ้นวางบนโต๊ะ
“เฮ่อ...สงสัยไม่ได้เห็นแล้วแหละ”ฟางทำหน้าแบ๋วๆและถอนหายใจเมื่อเห็นแก้วเอามือขึ้นมาวางบนโต๊ะ
“อิ่มแล้วนะ”แก้วพูดก่อนจะลุกขึ้น โทโมะเอาจานของตัวเองซ้อนกับของแก้ว
“ฝากไปเก็บหน่อยนะ”แก้วยืนงง โทโมะแอบลูบก้นแก้วและลุกเดินไป แก้วยืนอึ้งและพอตั้งสติได้ก็มองโทโมะแค้นๆแต่โทโมะเดินไปไกลแล้ว แก้วเลยเดินไปเก็บจานและไปที่สนามหญ้า เรานั่งกันกลางสนามอยู่3คน แหงนหน้ามองฟ้า
“แก้ว...เคยแอบชอบใครป่ะ”แก้วหันมองป๊อปปี้
“ก็มีบ้าง”แก้วตอบและหันหน้าไปมองฟ้า
“เราควรทำไงว่ะ”ป๊อปปี้มองหน้าแก้ว
“บอกเค้าไปดิ ง่ายดี”
“ฟางว่าให้ถามเค้าก่อนว่าเค้าชอบใครอยู่ไหมไม่งั้นถ้าเราบอกไปทั้งๆที่เค้ามีคนที่ชอบแล้วหน้าก็จะแตกเอานะ”ฟางยื่นหน้ามาหันหาป๊อปปี้และทำหน้าบ๋องๆ
“ช่างเหอะ เอาไว้ก่อน”ป๊อปหันหน้ากลับไปมองฟ้า
“หาว~~*”แก้วหาวหลายรอบแล้ว
“ง่วงก็ไปนอนสิ”ฟางบอกแก้ว
“นอนได้ไงหละ ต้องเรียนอีก3ชม. ถ้านอนอาจจะหลับยาว”
“ก็งีบดิอย่าหลับ”ฟางบอกทำหน้าน่ารักๆ [เค้าไม่ได้ทำแต่หน้าเค้าน่ารักอยู่แล้ว]
“เออ งั้นไปงีบซัก1ชม.ก่อนนะไม่ไหวละ”แก้วเดินขึ้นห้องพักไป เปิดประตูไปเจอโทโมะกำลังนั่งทำงาน แฟ้มเอกสารเยอะแยะวางเกลื่อนพื้น
“นี่มันอะไรกัน ทำไมมันรกแบบนี้หละ”แก้วหยิบแฟ้มที่พื้นมาจัดเรียงๆวางที่โต๊ะ
“ก็อาจารย์ใหญ่อ่ะสิ บอกว่าเลขาลาหยุดให้ชั้นช่วยทำให้แทน และชั้นขยันซะที่ไหน”
แก้วหัวเราะเบาๆที่เห็นใบหน้าโทโมะเครียด
“และเธอขึ้นมาทำไม”โทโมะถามแก้วที่ยืนอยู่
“ว่าจะขึ้นมานอนสัก1ชม.แต่เห็นงานนายแล้วนอนไม่หลับแน่ๆ”แก้วหยิบแฟ้มที่เกลื่อนห้องมาเรียงๆและวางลงบนโต๊ะทำงานของแก้วและนั่งลงช่วยโทโมะทำ
“อ่าว ทำเป็นหรอ”โทโมะลุกขึ้นเดินไปดู
“เป็นสิ ชั้นช่วยครูบ่อยๆ เค้ายังเคยให้ชั้นมาทำเลย”โทโมะเอามือเท้าโต๊ะทำงานแก้วไว้ข้างนึง อีกข้างเท้าเก้าอี้ เอ้าหน้าเข้าไปใกล้แก้ว
“ไหนทำให้ดูเล่มนึงสิ”โทโมะพูดและยืนรอดู แก้วหยิบปากกาออกมา ขีดช่องต่างๆ และทำงานจนเสร็จหนึ่งเล่ม
“ได้ยัง”แก้วหันมาถามโทโมะ หน้าทั้งคู่ใกล้กันมาก โทโมะหอมแก้มแก้ว
“ได้แล้ว”โทโมะยิ้มและไปนั่งทำงานต่อ แก้วหน้าแดงจัด แต่ก็ต้องรีบหันมาทำงานแต่ท่าทียังเขินอยู่ แต่ก็ก้มหน้าก้มตาทำงาน เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงโทโมะหลับคาโต๊ะทำงานแก้วทำงานเสร็จหมดแล้วก็ไปหยิบกองที่เหลือจากโทโมะมาทำต่อ เวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง งานเสร็จหมด เสียงกริ่งเรียกให้แก้วเข้าห้องเรียน แก้วเดินไปหยิบกระดาษโน๊ตเล็กๆสีชมพูมาเขียนว่า “ทำงานเสร็จแล้วนะ”และแปะลงที่โต๊ะทำงานโทโมะ และก็เดินออกจากห้องไป ปิดประตูเบาๆ 1ชม.ผ่านไป โทโมะสะดุ้งตื่นกับกริ่งเปลี่ยนวิชา และมองหาแก้ว แต่ไม่เจอ มองที่โต๊ะเจอกระดาษพอโทโมะอ่านก็อดอมยิ้มไม่ได้
“เธอนี่น่ารักจริงๆเลยแก้ว”โทโมะพูดกับตัวเองและไปเอาแฟ้มงานหอบไปให้ยัยเหี่ยว
โทโมะแกล้งเดินผ่านห้องของแก้ว แก้วกำลังฟังอาจารย์ภาษาอังกฤษสอนเห็นโทโมะเดินผ่านก็ตกใจ เลยมอง โทโมะก็เดินผ่านอีกรอบ โทโมะทำท่าตลกๆตรงประตู ทำให้คนในห้องขำกันลั่น จนอาจารย์ที่สอนอยู่เดินมาดูโทโมะวิ่งหนีลงบรรไดไปอย่างรวดเร็ว แก้วขำโทโมะค้างอยู่ และเมื่อหมดชั่วโมงเรียนแก้วก็ไปซื้อไอศกรีมมากินและขึ้นห้องไป เปิดประตูไปแก้วเห็นโทโมะนั่งอยู่บนโซฟานั่งฟังเพลงหน้าระรื่น พอแก้วปิดประตูล็อคและถอดรองเท้า โทโมะก็ลุกขึ้นมาหอมแก้มแบบไวๆและก็ถอดหูฟังออก
“ขอบใจนะที่ช่วย”โทโมะยิ้มให้แก้วที่หน้าแดงแปร๊ด
“มะ...ไม่เป็นไร”แก้วพูดอึกๆอักๆ และนั่งลงบนโซฟา นั่งกินไอศกรีม
“กินด้วยสิ”โทโมะยื่นหน้าเข้ามาใกล้แก้ว
“มีแท่งเดียวเองอ่ะ”โทโมะไม่สนใจ โทโมะอมไอศกรีมของแก้วเลียไปเลียมาอยู่นาน
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ตอนนี้ทุกคนอาจจะได้กลิ่นเหม็นๆ (เน่ามาก)
หื่นนิดสะกิดใจม๊า 555
ฝากติดตามด้วยนะจ๊ะ