ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน30
รัก คำเดียวเท่านั้นที่ใจแก้วร้องบอกตลอดเวลา แต่ เค้าทำกับชั้นเพราะอะไร แก้วก็อดจะคิดไม่ได้ว่าโทโมะคิดยังไงกับเขา เมื่อกิจกรรมแสนจะเหนื่อยจบลง โทโมะก็หอบเหนื่อยและพลิกตัวลงนอนข้างๆแก้ว แก้วที่หลับตาอยู่ก็ลืมตาขึ้น
“โทโมะ”เสียงหวานๆของแก้วเรียกชายหนุ่มที่หอบเหนื่อยอยู่ข้างๆตัว
“ว่าไง”โทโมะตอบเสียงนุ่มกลับไป
“ทำไปเพราะอะไร”แก้วถามเสียงเรียบทั้งใจเต็มไปด้วยความอยากรู้เต็มอก แก้วหันไปสบตาโทโมะที่หายใจแรงๆ โทโมะหันมามองแก้วและเอามือลูบแก้มขาวๆของแก้วเบาๆ
“เธอยังไม่รู้อีกหรอแก้ว”โทโมะพูดเสียงหวานที่แก้วก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ไม่”แก้วตอบสั้นๆและสบตาตอบกับโทโมะ
“เธอหละ ยอมให้ชั้นทำมันเพราะอะไร”โทโมะถามขึ้นมือหนายังคงจับคลึงใบหน้าแก้วเบาๆอย่างนุ่มนวล
“.......”แก้วหลบสายตาโทโมะและพลิกตัวหันหลังให้
“ว่าไงแก้ว”โทโมะถามเซ้าก่อนจะเอามือรวบเอวร่างบางที่ไร้เสื้อผ้าใต้ผ้าห่มเข้ามาชิดกับหน้าอกอุ่นหลุนไม่มีเสื้อกั้นของเขาเอง
“.....”แก้วยังคงเงียบไม่ตอบอะไรโทโมะ
“เธอคิดยังไงชั้นก็คิดยังงั้น”โทโมะตอบก่อนจะเอาหน้าตัวเองซุกไปข้างๆหน้าของแก้ว แก้วลืมตาโตก่อนจะหันไปเจอหน้าโทโมะที่ซุกคอของเขาอยู่
“นี่ เอาคอออกไปสิ เดี๋ยวปวดคอหมด”แก้วพูดและหันหน้าเข้าหาโทโมะอีกครั้ง โทโมะมองตาแก้ว ในดวงตาของแก้วเต็มไปด้วยความสงสัยความฉงนใจและความเขินอาย แก้วสบตาโทโมะตอบแว๊บเดียวก็พอจะรู้ว่าสายตาของโทโมะทำให้เขาหน้าแดงจัดและอบอุ่นซะเหลือเกิน โทโมะโอบกอดแก้วไว้แน่นอย่างอบอุ่น ร่างที่ไม่มีเสื้อผ้าของทั้งคู่ถูกประกบเข้าหากันอย่างแน่นแฟ้น
“ปล่อยนะ อึดอัด”แก้วพูดและผลักโทโมะเบาๆแต่โทโมะไม่ยอมปล่อย
“ชั้นรักเธอนะแก้ว”โทโมะตัดสินใจพูดคำที่ตัวเองเก็บไว้มานาน นานมากตั้งแต่วันแรกที่เขาสองคนเจอกันก็ว่าได้ แก้วแทบน้ำตาร่วง ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยน้ำที่เอ่อพร้อมจะไหลออก ตาขาวเริ่มแดงระเรื่อ จมูกเริ่มแดงๆ โทโมะถอนกอดออกช้าๆและมองตาแก้ว แก้วกล้ามองตาโทโมะตอบ แต่ดวงตายังเต็มไปด้วยน้ำตา โทโมะเอามือไปจับหน้าแก้ว
“เธอหละรักชั้นไหม”โทโมะถามขึ้น แก้วถึงกับก้มหน้าปล่อยโฮออกมาอย่างเบาๆ
“รักสิ”แก้วพูดทั้งที่ยังสะอึกสะอื้น โทโมะยิ้มและเชยคางแก้วเงยหน้าขึ้น
“จะร้องทำไมหละ ฮึ”โทโมะทำเสียงสูงแบบสงสัยและเช็ดน้ำตาแก้วเบาๆ
มาด้านป๊อปฟางบ้างดีกว่า
ป๊อปปี้กลับไปบ้านตัวเองแต่ก็ไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียวเค้าเลยลองไปบ้านแก้วกับฟางดู ป๊อปปี้เห็นฟางรดน้ำต้นไม้อย่างสบายใจอยู่หน้าบ้านแต่ไม่ยักจะเห็นแก้ว
“ฟาง”ป๊อปปี้จอดรถและตะโกนเรียกฟางจากรั้วหน้าบ้าน เป็นบ้านไม้ธรรมดาๆหลังนึงที่มีรั้วมิดชิดพอสมควร
“อ้าว ป๊อป”ฟางยิ้มและวางสายยางลงเดินไปปิดน้ำและมาเปิดประตูให้ป๊อปปี้
“แก้วหละ”ป๊อปปี้สอดส่องสายตาไปทั่วบ้าน
“สงสัยไม่กลับบ้านมั้ง น่าจะอยู่รร.หละนะ”ฟางพูดและเดินนำเข้าไปในตัวบ้าน
“กินน้ำกินขนมก่อนสิ”ฟางยิ้มน่ารักก่อนจะเอาคุกกี้กับน้ำส้มมาวางให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้นั่งลงกินอยู่สักพัก โดยมีฟางนั่งอยู่ข้างๆ
“ฟางว่าความรักมันคืออะไร”อยู่ดีๆป๊อปปี้ก็ถามขึ้นมา
“ก็คือความรักไง ถ้าไม่มีคำว่ารักก็ไม่ใช่ความรัก คำว่ารักต้องเกิดจากใจของเราเอง แค่ใจเราบอกว่ารักมันก็คือรักแต่ถ้าใจเราบอกว่าไม่รักก็คือไม่รัก”ฟางยิ้มอย่างน่ารักและมองหน้าป๊อปปี้
“ชั้นเคยรู้สึกนะว่าชั้นรักแก้ว รักถึงรักมาก และรู้สึกมานานแล้ว”ป๊อปปี้พูด ฟางอึ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา
“และลองบอกแก้วหรือยัง”ฟางถามและชะเง้อหน้ามองป๊อปปี้
“ฮึๆๆ บอกไปนานละหละ ก็คราวนั้นไงที่ชั้นต่อยกับโทโมะ”ป๊อปปี้เล่าเรื่องวันนั้นให้ฟางฟัง ฟางฟังตอนแรกก็อึ้งและหวาดกลัวนิดหน่อย แต่พอมารวบรวมตั้งสติได้ก็ยิ้มออก
“อ๋อ อย่างงี้นี่เอง งั้นเลิกกับชั้นไหมหละในเมื่อไม่รักชั้น”ฟางยิ้มแป้นอย่างเสแสร้ง
“ฮึๆ ตอนนี้ชั้นคิดว่าชั้นตัดใจจากแก้วได้แล้วหละ แต่ชั้นเริ่มรู้สึกว่าชั้นรักใครสักคนขึ้นแล้วหละ”ป๊อปปี้พูดพร้อมหัวเราะน้อยๆและมองหน้าฟาง
“ใครอ่ะ”ฟางทำหน้าอยากรู้ซึ่งบอกได้ว่า โคตรน่ารัก ในใจป๊อปปี้คิดแต่คำนี้
“ฟางไง”ป๊อปปี้หลุดปากออกไปทั้งที่ความจริงยังไม่กล้าจะพูด ป๊อปปี้พูดจบก็ตกใจกับคำที่ตัวเองพูดก่อนจะตบปากตัวเอง2-3ที
“บ้า”ฟางยิ้มแก้มบานแต่หน้าแดงแจ๊เห็นได้ชัด
“เอาว่ะ เราพูดจริงนะฟาง เรารักฟาง เรารักฟาง รักนานหรือยังไม่รู้แต่เราพึ่งรู้ใจตัวเองได้เมื่อ5-6วันมานี้ ในใจเรามีแต่ฟาง อย่าเลิกกับเรานะ อยู่กับเราไปนานๆ”ป๊อปปี้โผเข้าจูบฟางอย่างเบาแรงลิ้นอุ่นๆรอดผ่านปากน้อยๆของผู้น่ารักเข้าไปสัมผัสกับลิ้นที่แสนจะเรียวและไม่เคยโดนทำแบบนี้มาก่อนเลย ฟางดูจะตกใจแต่ผลสุดท้ายก็หลับตาลง
ตอนเย็น
โทโมะ-แก้ว
“หิวไหม”เสียงโทโมะดังขึ้นขณะที่สาวร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อผ้าแสนจะใหญ่ของโทโมะ พวกเขาพึ่งจะตื่นกันแต่ท้องก็ร้องจ๊อกๆ
“หิวสิ หิวมากเลยด้วย”แก้วเช็ดผมตัวเองและเดินไปหวี โทโมะยิ้มก่อนจะมาช่วยเป่าผมให้แห้งไวๆและรัดผมให้แก้วพร้อมกับทำลอนใหญ่ให้ แก้วดูจะภูมิใจกับทรงผมที่โทโมะคิดให้ซะเหลือเกิน
“ทำชั้นสวยเวลามีคนมาจีบอย่าหึงหละ”แก้วแกล้งแซวและลุกขึ้นยืนหันหน้าไปหาโทโมะที่เก็บอุปกรณ์อยู่ โทโมะหัวเราะเบาๆออกมา
“ดูจากชุดเธอแล้วใครจะกล้าจีบ”โทโมะพูดหลังจากเก็บอุปกรณ์เสร็จ แก้วทำหน้าฉุนนิดๆซึ่งมันจะดูน่ารักกว่าทุกครั้งที่โทโมะเห็น
“เดี๋ยวชั้นจะซื้อบิกินี่มาใส่เดินโชว์ให้รอบบ้านเลยคอยดู”แก้วแกล้งพูดประชดและเดินลอยนวลออกไปนอกห้อง โทโมะส่ายหัวกับท่าทีเด็กดื้อของแก้วและหัวเราะออกมา โทโมะขับรถออกไปที่ห้างที่หนึ่งเพื่อจะหาอะไรกิน
“กินไรดีอ่ะ”โทโมะถามแก้วที่เดินหน้าบูดอยู่ข้างเขา
“อะไรก็ได้”ชุดที่แสนจะลำบากใจแก้ว ขากางเกงยาวลากพื้นจนบางครั้งเขาก็เหยียบขากางเกงตัวเอง เสื้อที่ใหญ่เทอะทะทำให้เขารำคาญอย่างมาก
“เดี๋ยวฉันพาไปซื้อบิกินี่ใส่”โทโมะพูดและหัวเราะลั่น
“ไอบ้า อายเค้า”แก้วตีโทโมะเบาๆ
“ป่ะๆเดี๋ยวไปซื้อเสื้อผ้าให้ใส่ก่อน เดี๋ยวจะหัวแตกเอา เดินระวังๆไปก่อน ให้อุ้มไหม”โทโมะยิ้มเจ้าเล่ห์มองหน้าแก้ว
“ไม่ต้องเว้ย”แก้วพูดและเชิดหน้าหนีแล้วก็ค่อยๆพากันเดินไปถึงร้านเสื้อ
“สวัสดีค่ะรับอะไรดีค่ะ”เสียงสาวคนดูแลร้านกล่าวทัก...............
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
โทดทีค่ะ เมื่อวานกินเมานมเลยไม่ได้อัพ 555+
ไปงานวันเกิดเพื่อจ้าากลับดึกเกิ๊น ยังโซมอยู่เลยT^T
วันนี้อัพให้แล้วนะคะ ขอโทดจริงๆเจ้าค่ะ รักคนอ่านน้าาา muah!!