ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน31

“หาชุดสวยๆให้แฟนผมใส่ชุดนึงครับ”โทโมะว่าพร้อมพาแก้วไปห้องลองชุด สาวคนนั้นเดินถือชุดหลายชุดมาเทียบกับตัวแก้วดูจนถูกใจกับชุดสีฟ้า เป็นเสื้อแขนกุดมีระบายสวยงามพร้อมกระโปรงสีฟ้าอ่อนสั้นระดับขึ้นหัวเข่ามา1คืบ โทโมะดูจะพอใจและดึงมือแก้วออกไปหาอะไรกิน ทั้งสองคนเที่ยวกันจนเพลินและกลับมาถึงบ้านก็หลับกันยาว

เช้าตรู่

โทโมะตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ปลุกแก้ว แก้วตื่นอาบน้ำแต่งตัวและรีบไปโรงเรียน

ณ รร.

“ว้าววววว แก้ว”ฟางวิ่งเข้ามาและยิ้ม

“ไงยัยฟาง”แก้วร้องทักขึ้น

“ทำไมแกน่ารักจัง ผมทรงนี้ส๊วยสวย”ฟางทักพร้อมกับจับผมแก้วเบาๆ

“ขอบใจ”แก้วพูดจบก็พากันเดินเข้าโรงเรียน

“ชม.แรงวันนี้สอนห้องชั้นนะ”แก้วพูดและหันไปยิ้มให้โทโมะก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปรอเรียน ถึงชั่วโมงเรียนแก้วก็เดินนำเพื่อนๆออกมาเหมือนเคย

“วันนี้จะให้เรียนบาส”โทโมะพูดและยิ้ม

“เลขที่แรกออกมา”โทโมะนึกสนุกอยากจะแกล้งแก้ว แก้วลุกขึ้นยืนและเดินออกไปหยิบลูกบาส

“โยนมาให้ครู ครูจะโยนโต้กับเธอจนกว่าใครจะร่วงก่อน ถ้าใครร่วงก่อนครูไม่ได้คะแนน ถ้าครูร่วงก่อนเธอได้คะแนน”โทโมะพูดจบก็ยื่นมือออก แก้วเขวี้ยงบาสเต็มแรงพอดีกับระดับอกโทโมะ ปึก ปึก ปึก ปึก โต้กันไปโต้กันมาจนแก้วใส่เต็มข้อ ปัก!! โทโมะได้ตั้งตัวก็ล้มลง บาสกระเด้งไปไกล ป๊อปปี้วิ่งไปไล่ไปเก็บ แก้วตกใจ โทโมะแกล้งสลบหลับตาลง แก้วรีบวิ่งเข้าไปประคอง เพื่อนๆพากันมุงดู

“แย่แล้ว...โทโมะ ๆๆ โทโมะนายตื่นสิ”แก้วเขย่าตัวโทโมะเบาๆ

“แก้ว...ทำไมเธอเรียกอาจารย์ว่านาย”เสียงอาจารย์ใหญ่พูดขึ้นที่เดินมาดู เพื่อนๆพากันวงแตก แก้วก็อยากจะปล่อยมือออกอยู่หรอกนะแต่เค้าก็กลัวว่าคนที่เค้าประคองจะหัวกระแทก

“เอ่อ....ขอโทดค่ะ”แก้วก้มหน้าลงมองโทโมะ ไม่น่าเลยกู โทโมะนึกในใจที่ไม่น่าแกล้งแก้วแบบนี้เลย แต่ไหนๆทำไมแล้วก็ให้มันจบๆไป

“อาจารย์เป็นอะไร”อาจารย์ใหญ่ถามเสียงขรึม

“คือ แก้วโยนบาสไปโดนหน้าอกอาจารย์และอาจารย์ก็ล้มหัวกระแทกพื้นค่ะ”แก้วพูดและเขย่าโทโมะเบาๆ

“งั้นพวกเธอช่วยกันอุ้มอาจารย์ไปนอนห้องพยาบาลนะ”อาจารย์ใหญ่พูดจบก็เดินหายไป แก้วงงนิดหน่อยก่อนจะหันไปเรียกเพื่อนๆ

“นี่ มาช่วยกันประคองอาจา...อื้ม”โทโมะชะเง้อหน้าขึ้นไปจูบแก้วอย่างแผ่วเบานานพอสมควรก่อนจะถอนจูบออก เพื่อนพากันโห่สามตลบ ตัวนำคือเคยตะและก็ตามด้วยเสียงสาวๆกันเป็นแถว แก้วหน้าแดงฉ่าก่อนจะหันไปตีโทโมะ

“เล่นอะไรของนาย เห็นไหม ชั้นเกือบโดนอาจารย์ด่า”แก้วพูดก่อนจะปล่อยมือออกจากหัวโทโมะเล่นเอาหัวโทโมะกระแทกพื้นเบาๆ โทโมะหัวเราะลั่นก่อนจะลุกขึ้น

“อ่ะ..ๆๆ เอาใหม่”โทโมะพูดและก็พยุงตัวแก้วขึ้นก่อนจะกอดรัดไว้แน่นจากด้านหลัง แก้วพยายามหันหน้าไปมอง

“ปล่อยนะโทโมะเดี๋ยวอาจารย์มาเห็น”แก้วสะดีดสะดิ้งตัวแรงๆ โทโมะก็ยังไม่ปล่อย

“จะสอนเล่นบาสหนะ”โทโมะพูดไปมั่วๆก่อนจะเอาคางวางบนไหล่ของแก้ว

“ป๊อป ขอบาสหน่อย”โทโมะเรียกให้ป๊อปปี้เอาบาสมาให้ โทโมะจับมือแก้วเอาไว้ แก้วจับลูกบาสไว้อีกที

“เดาะเป็นไหม”โทโมะถามเบาๆที่ข้างหู

“ชั้นแช้มป์บาสย่ะ”แก้วตอบเสียงดัง

“หรอจ๊ะ”โทโมะทำเสียงกวนโอ๊ย

“ก็เออ....เอ้ย”แก้วหันหน้าไปเถียงกับโทโมะแต่แก้มนุ่มๆดันไปชนกับปากของโทโมะที่เกยคางเขาอยู่

“ปล่อยได้แล้ว ปล่อยๆๆ พวกแกช่วยชั้นหน่อยสิ”แก้วตวาดใส่เพื่อนๆ เพื่อนๆยิ้มอย่างไม่สนใจ

“ช่วยตัวเองเหอะแก้ว”มินพูดขึ้นก่อนจะหัวเราะกัน

“ถ้านายไม่ปล่อยชั้น ชั้นจะไม่คุยกับนาย”แก้วงัดไม้เด็ดออกมาขู่โทโมะ โทโมะจำต้องปล่อยออก โทโมะรีบหอมแก้มแก้วฟอดใหญ่ก่อนจะถอนตัวออกมายืนยิ้ม แก้วเตะขาโทโมะและเดินหนีไป เพื่อนๆพากันขำ

พักกลางวัน

แก้วเดินมากินข้าวที่โรงอาหารกับป๊อปและฟาง โทโมะตามมาทีหลัง

“พี่โมะขา”เสียงสาวคนนึงพูดขึ้นและเกาะแขนโทโมะ

“พี่ว่าปล่อยเถอะ”โทโมะสะบัดมือเบาๆ แก้วที่เห็นอยู่ไกลๆก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แต่ก็ทำเหมือนไม่เห็นจนโทโมะเดินมาที่โต๊ะ

“มานั่งรวมกับคนอื่นทำไมค่ะพี่โทะ เราไปนั่งนู่นดีกว่านะ”สาวร่างเล็กชี้นิ้วออกไปโต๊ะว่างๆโต๊ะนึง โทโมะดูจะไม่สนใจคนที่เกาะแขนเขาอยู่

“ที่รักจ๊ะ นั่งด้วยสิ”โทโมะพูดประชดคนที่เกาะแขนเขาอยู่ แก้วที่งงสักพักก็ยิ้ม

“นั่งสิจ๊ะที่รัก”แก้วตอบรับอย่างหมันไส้กริยาของหญิงสาวตรงหน้า

“ใครกันพี่โมะ ที่รงที่รักอะไรกันค่ะ”ร่างเล็กถามก่อนจะมานั่งประกบโทโมะอีกทีและเกาะแขนไว้แน่น

“นี่เธอ เป็นตุ๊กแกหรือยังไง”แก้วถามเมื่อไม่พอใจภาพตรงหน้าสักเท่าไหร่

“ใช่แล้วทำไม”เสียงเล็กตอบออกมาอย่างฉุนๆ

“เกาะใครไม่ว่าหรอกนะ แต่นี่แฟนชั้น อย่ามาเกาะ”แก้วพูดและปัดมือเหนียวๆนั่นออก

“อะไรกันค่ะพี่โมะ พริ้วตางหากหละแฟนพี่โมะ พี่โมะบอกจะไปหาพริ้วทุกวัน พี่ก็ไม่เคยไปหาเลย จนพริ้วต้องถามคุณลุงว่าพี่โมะอยู่ไหน แต่พอพริ้วมาแล้วพี่กลับทำตัวเหินห่างกับพริ้ว และนางนี่มันคือใครกันพี่โมะ”หญิงสาวร่างเล็กยืนสะบัดหัวน้อยๆ

“แฟนพี่เอง แฟนคนปัจจุบัน และคนสุดท้าย”โทโมะพูดออกไปทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ถึงกับช็อค โทโมะเกาะกุมมือแก้วโดยไม่แคร์สายตาใคร แก้วก็ดูเหมือนจะไม่แคร์เหมือนกัน แก้วเบ้ปากและควงโทโมะโชว์พริ้ว

“พริ้วไม่ยอม พริ้วจะฟ้องคุณลุง”พริ้วสะดีดสะดิ้งหันหลังกลับไป โทโมะถอนหายใจก่อนจะคลายมือออกจากแก้ว แก้วที่ควงโทโมะอยู่ก็คิดน้อยใจมากว่าที่โทโมะทำไปเพราะอยากจะหลอกยัยนั่นเท่านั้น โทโมะนั่งลงข้างๆแก้ว แก้วไม่กินอาหารต่อ แก้วเดินถือจานข้าวเชิดหน้าออกไปแล้วเอาไปเก็บก่อนจะเดินหายไปโดยไม่รอใคร โทโมะที่นั่งกินข้าวอยู่ก็งงน้อยๆ ตอนแรกเค้านึกว่าแก้วจะกลับมานั่งรอแต่แก้วดันเดินหายไปเลย เค้าก็พอจะเดาออกอยู่ว่าแก้วจะไปไหน เค้าไปไหนไม่ได้นอกจาก.....หลังอาคารB โทโมะฟางกับป๊อปปี้กินเสร็จก็พากันเดินไปหาแก้วที่นั่งแกว่งชิงช้าอยู่เบาๆ

“หนีมาก่อนทำไม”โทโมะพูดจบก็นั่งลงข้างแก้วและกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น

“ยุ่ง!”แก้วพูดจบก็สะบัดตัวลุกขึ้น โทโมะดึงมือแก้วเอาไว้แน่น……..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ง้อ ๆๆ แล้วก็ ง้อ ๆๆ เอนซีมามากแล้ว มาโรแมนติก กันมั่ง 5555+

เสียดายจังใกล้จบละ เอ หรือยังไม่ใกล้นะ....^^ muah!!