ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน26
“ฮือออออ”แก้วร้องไห้สะอื้น
“จะร้องทำไม”โทโมะถามและช่วยประคองแก้วขึ้นนั่ง แก้วจับผ้าห่มคลุมตัวเองไว้แน่น
“ชั้น....ชั้นเจ็บ ฮือๆๆๆ”แก้วร้องไห้ออกมา โทโมะเห็นก็อดหัวเราะไม่ได้และรวบตัวแก้วมากอด แก้วอยากจะสะบัดหนีมากแต่ก็ทำไม่ได้
“ปล่อยชั้น ฮือ ปล่อยสิ บอกให้ปล่อย ไอบ้า ไอโรคจิต”แก้วพูดทั้งที่หน้ายังซุกอยู่ที่ไหล่ของโทโมะที่ไม่มีเสื้อคลุมอยู่ โทโมะคลายแก้วออกจากอ้อมแขน แก้วค่อยๆขยับตัวเอาผ้าห่มห่อตัวเองและค่อยๆเดินลงแต่ขาดันไม่มีแรง ฮวบ... แก้วฟุบลงเป็นมอมมี่เพราะมีผ้าห่มห่ออยู่ทั้งตัว โทโมะเห็นก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดพันปิดช่วงล่างที่ว่างปล่าวของตัวเองแล้วประคองแก้วขึ้น
“ไม่ต้องมาจับ ฮือ”แก้วร้องไห้อีกครั้ง
“มาๆลุกขึ้น”โทโมะทำท่าประคอง แก้วค่อยๆลุกขึ้น โทโมะส่งแก้วหน้าห้องน้ำ แก้วเดินเข้าไปได้ก็คลายผ้าห่มออกและยื่นผ่านประตูที่แง้มอยู่ให้กับโทโมะที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ โทโมะรับมา แก้วรีบปิดประตู
ณ โรงอาหาร
ฟางที่นั่งยิ้มอยู่กับป๊อปปี้เห็นแก้วกับโทโมะเดินลงมาก็พากันซุบซิบ
“มาแล้วหรอจ๊ะ”ฟางเอ่ยถาม แก้วค่อยๆนั่งลงอย่างเบาๆและเชื่องช้าก็เงยหน้ามอง
“อืม”แก้วตอบเสียงทุ้ม
“อันแน่.......เมื่อคืนทำไรกันอ่ะ”ฟางบอกเพราะว่าป๊อปปี้กระซิบบอกเธอ
“ทะ.....ทำอะไรหละ ก็นอนสิ”แก้วปัดอย่างไม่สน
“กินอะไรแก้ว เดี๋ยวชั้นซื้อให้”โทโมะถามแก้วที่ดูหน้าแดง
“เอาโจ๊กกุ้งก็ได้”แก้วพูดและเอามือเท้าโต๊ะ โทโมะลุกขึ้นไปซื้อข้าว
“อันแน่ๆๆๆ ลุกไม่ไหวหรอจ๊ะ”ฟางแซวทำให้แก้วหน้าแดงจัด
“อะไรกัน บ้าๆๆ แกพูดอะไรของแก”แก้วรีบโต้กลับ
“คือ เมื่อเช้าเราเปิดประตูไปเห็นเสื้อผ้าพวกเธอกระจายไปหมด และก็เธอนอนห่มผ้าข้างๆโทโมะ ไม่ให้คิดว่างั้นและจะให้คิดว่าไง”ป๊อปปี้ถามแก้วขึ้น
“ป๊อป นายจะเปิดเข้าไปทำไม นายนี่....ไม่มีมารยาทเลย”แก้วทำเปลี่ยนประเด็น
“ฮิๆๆ เขินอ่าดิ”ฟางว่าพร้อมชี้หน้าแก้วที่แดงแปร๊ดขึ้น
“เอ้อ ชั้นมีอะไรจะบอก”ป๊อปปี้พูดขึ้น
“อะไร”แก้วว่า
“ชั้นคบกับฟางแล้วนะ”คำพูดของป๊อปปี้ทำให้แก้วตาโตลุกวาว
“จะ...จริง เหรอ”แก้วถามหน้าตื่น
“ใช่จ่ะ พอดีว่า เรารู้ใจตัวเองกันอ่ะ ^^”ฟางว่าและยิ้ม
“ยินดีด้วยนะ”แก้วพูดและก้มหน้า โทโมะเดินเอาโจ๊กมาให้แก้วพร้อมกับข้าวผัดกระเพราไก่ของตัวเอง
“นี่นาย กินของเผ็ดๆตอนเช้าเดี๋ยวก็แสบท้องหรอก”แก้วพูดขึ้นและมองหน้าโทโมะ
“เออ ชั้นลืม แต่ชั่งเหอะ”โทโมะพูดและกำลังจะตักข้าวเข้าปาก แต่แก้วยกมือจับข้อมือโทโมะไว้
“อะไร”โทโมะถามและมองหน้างง
“ไปซื้อใหม่ไป”แก้วไล่โทโมะ
“ไม่เอา ชั้นลืมเอากระเป๋าเงินลงมา เงินติดตัวก็จ่ายไปหมดละ”โทโมะพูด
“งั้นกินของชั้น”แก้วเลื่อนถ้วยตัวเองให้กับโทโมะและเอาจานข้าวโทโมะมาไว้ที่หน้าของเค้า
“และเธอจะกินอะไร”โทโมะถาม
“ชั้นไม่หิว”แก้วแกล้งปัดแต่ความจริงแล้ว.... [ห่วงป๊าว่างั้น>>dada]
“ไม่เชื่อ งั้นแบ่งกัน”โทโมะว่าและตักโจ๊กมาเป่าแล้วเอาไปจ่อที่ปากของแก้ว
“บอกว่าไม่หะ...อื้ม”ช่วงที่แก้วอ้าปากพูดโทโมะก็ยัดช้อนไปป้อน แก้วเมื่อถูกป้อนก็เคี้ยวตุ้ยๆกินไป
“อิจฉาจัง”ฟางพูด
“อ่ะ ตัวเองกินเดี๋ยวเค้าป้อน”ป๊อปปี้ทำเสียงเล็กและตักโจ๊กในถ้วยตัวเองใส่ปากให้ฟาง ฟางเอาหัวหนุนหัวไหล่ของป๊อปปี้เบาๆ
เวลาเข้าเรียน
แก้วเดินเซๆเข้าห้องเรียนไป ฟางช่วยประคองเล็กน้อยไปจนถึงโต๊ะ แก้วนั่งลงช้าๆ
“เป็นไรหรอแก้ว ยังไม่หายป่วยหรอ”มินถามขึ้น
“อ่ะ เอ่อ....อืม นิดหน่อยหนะ”แก้วตอบไปมั่วๆ
“รู้ไหม กระทงเราได้ที่1ด้วย ห้องเราได้อันดับ1ทุกอย่างเลยหละ ไม่ว่าจะกระทงสวยหรือว่าจะเป็นนางนพมาทหรือว่าจะเป็นบูทแนวสร้างสรรค์”มินพูดขึ้น
“จริงหรอ”แก้วพูดและยิ้ม มินพยักหน้า
เลิกเรียน
“วันนี้ครูปล่อยกลับบ้านไปรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่มาเจอกันวันมะรืนนะทุกคน”แก้วว่าพร้อมเดินช้าๆไปที่ห้อง
“เอ้า ไม่กลับบ้านหรอแก้ว”ภัทรดนัยถามขึ้น
“อ๋อ เดี๋ยวกลับค่ะ”แก้วตอบและมองหน้าอาจารย์ที่เดินมาเจอแก้วที่กำลังนั่งอยู่หน้าห้องของตัวเอง แก้วอยากกลับแต่ไม่รู้ว่าจะไปไหว้ใครที่ไหน ชั้นจะกลับไปทำไม พ่อแม่เค้าไม่เคยสนใจชั้นอยู่แล้วนิ เค้าคงจะติดงาน งานสำคัญกว่าชั้นอยู่แล้ว จะให้ชั้นรดน้ำดำหัวแม่ค้าขายส้มตำหน้าบ้านหรือไง ฮึ แก้วน้ำตาคลอเล็กน้อยก่อนจะเดินหนีอาจารย์เข้าห้องไป โทโมะเดินกลับมาที่ห้อง
“ไปบ้านไหม เดี๋ยวไปส่ง”โทโมะถามแก้วที่นั่งอยู่บนเตียง
“ไม่”แก้วตอบสั้น
“ไม่ไปรดน้ำดำหัวพ่อแม่หรอ”โทโมะถาม
“ไม่”แก้วตอบง่ายๆ
“อะไรกัน เป็นอะไรหรือปล่าว”โทโมะถามแล้วเข้าไปนั่งข้างๆ
“ปล่าว”แก้วตอบฮ้วนๆ โทโมะยิ้มและผลักแก้วนอนบนเตียง
“ออกไปนะ อย่าทำอะไรบ้าๆ”แก้วทำหน้าบึ้งและผลักโทโมะที่ขึ้นคร่อมเขาอยู่
“เมื่อคืนชั้นไม่ค่อยรู้เรื่อง อยากรู้เรื่องเต็มๆ”โทโมะว่าและกำลังก้มลงเอาหน้าเข้าหาแก้ว แก้วหันหน้าหนี
“ถ้านายทำแบบนี้ชั้นจะเกลียดนาย”แก้วพูดขึ้น โทโมะชงักและยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นนั่ง โทโมะดึงมือแก้วขึ้นมานั่งข้างๆ
“ไปเที่ยวกันดีกว่า”โทโมะพูดและดึงแขนแก้วออกจากห้องไป แก้วดูจะไม่ค่อยสนเท่าไหร่ ไปไหนก็ไป แก้วรู้สึกสบายตัวขึ้น แก้วนั่งลงบนเบาะหนังสีดำบนรถของโทโมะ โทโมะขับรถออกไปที่บ้านตัวเอง
“มีอะไรให้เที่ยวอ่ะที่นี่”แก้วถามขึ้นและหันมองโทโมะ
“สวรรค์ไง”โทโมะยิ้มเจ้าเล่ห์ แก้วเบิกตาโต................
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
อัพแล้วจ้าาา อย่าขู่กันสิ เค้ากลัวนะ 555+
ขอบคุณคนที่ติดตามนะจ๊ะ จ๊วบๆๆ
รักเสมอเลย muah!!