ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน25

ณ รร.

แก้วเดินลงมาจากรถ ในโรงเรียนเงียบมีเด็กชั้นปี2ยืนเรียนพละอยู่ซึ่งมีอาจารย์สอนแทนคืออาจารย์ภัทดนัย ทุกสายตาในสนามต่างพากันจ้องมองโทโมะกับแก้ว

“เอ้า อาจารย์ มาแล้วหรอ จะสอนเลยไหมครับ”อาจารย์ภัทดนัยถามโทโมะขึ้น

“ยัง จะดูแลแฟน”โทโมะพูดและหันไปมองแก้วแล้วทำท่าประคอง แก้วสะบัดตัวเบาๆ

“พูดอะไรของนาย”แก้วพูดเบาๆใส่หูโทโมะ โทโมะยิ้มและไม่สนใจคำพูดแก้ว แก้ว เดินไปผ่านสายตาที่อิจฉาของรุ่นน้องขึ้นไปบนห้อง พอถึงห้องแก้วก็สะบัดตัวออก

“ชั้นเดินเองได้”แก้วพูดและเดินไปนั่งบนเตียง โทโมะพยักหน้าและปิดประตู

“คืนนี้ชั้นไปงานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนนะ จะไปด้วยกันไหม”โทโมะถามแก้ว

“ไม่ ไปคนเดียวเหอะ ชั้นจะพักผ่อน”แก้วพูดจบก็เอนตัวลงนอนบนเตียงอยากสบาย

“งั้นก็ตามสบาย”โทโมะพูดจบก็เดินออกจากห้องไป

“จะไปไหน”แก้วถามโทโมะขึ้น

“ไปสอนนักเรียน”โทโมะหันมามอง

“ไหนบอกว่าจะดูแลชั้นไง”แก้วถาม

“เธอยอมเป็นแฟนชั้นแล้วหรอ ฮึๆ”โทโมะขำในคอเบาๆและยิ้มเจ้าเล่ห์ แก้วนึกขึ้นได้ก็เขินหน้าแดงจัดส่ายหัวไปมา

“ปล่าวนะ ไอบ้า ไปไหนก็ไป”แก้วว่าพร้อมไล่

“ok”โทโมะพูดจบก็ปิดประตูห้องไป แก้วเอนตัวลงนอน

กริ่งงงง กริ่งเลิกเรียนดังขึ้น

“เฮ้ แก้ว เป็นไงบ้าง”เสียงป๊อปปี้ตะโกนจากหน้าประตูห้องและเดินเข้ามาพร้อมกับฟาง

“ก็ สบายดีแล้วหละ”แก้วพูดพร้อมกับยิ้มหวานๆ

“เมื่อคืนอาจารย์แบกแกไปไหนหรอ”แก้วหน้าแดงและไม่สบตา

“ไปโรงบาลสิ”แก้วว่าและมองด้วยสายตาเครียดๆ

“โรงบาลหรือ....โรงแรม ฮ่าๆๆๆ”ฟางพูดและขำลั่น

“ยัยทะลึ่ง”แก้วส่ายหัวเบาๆ

ตอนกลางคืน

แก้วง่วงนอนไม่ไหวรอโทโมะก็เลยนอนหลับไป โทโมะเดินเข้าห้องมาโดนสภาพกลิ่นแอลกอฮอลล์ฟุ้ง โทโมะเดินเซและกดเปิดไฟห้อง แก้วที่หลับอยู่เมื่อได้กลิ่นเหม็นๆก็ตื่นขึ้น

“โทโมะ นี่นายเมาหรอเนี้ย”แก้วพูดและเดินไปปิดประตูห้อง โทโมะโผเข้ากอดแก้ว

“ที่รักจ๋า คิดถึงจัง”โทโมะคร่ำควญอย่างเมามาย

“นี่ ปล่อยนะ ชั้นเหม็น อ๊ะ”แก้วพูดและดันโทโมะที่กระปวกกระเปียกออก แต่โทโมะไม่ออก โทโมะยันมือกับไหล่ของแก้วและมองหน้าแก้ว

“ปล่อยสิ บอกว่าเหม็น แฮะๆ”แก้วไอแล้วเอามือปิดจมูกตัวเองด้วยความเหม็น

“น่ารักจัง”โทโมะพูดและโผเข้าจูบแก้วอย่างร้อนแรง แก้วที่ดูจะอึ้งไม่หายก็ตกใจ ดวงตาคู่สวยหลับพริ้ม โทโมะเอามือกอดเอวแก้วแน่นแล้วลูบขึ้นลงอย่างลวนลามทำให้แก้วหน้าแดงและขนลุกชัน โทโมะดันแก้วลงบนเตียง แก้วรีบผลักโทโมะออกในทันที แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร

“อย่านะ ปล่อยๆๆ ออกไป ชั้นเหม็น อย่ามาใกล้นะ”โทโมะที่เมาเต็มที่ก็ไม่สนใจหรือไม่รู้เรื่องก็ว่าได้ โทโมะปลุกปล้ำแก้วอย่างเอาแต่ใจ ก้มลงเล้าโลมคอขาวๆของแก้ว โทโมะปลดกระดุมเสื้อของแก้วอย่างบ้าคลั่ง แก้วเริ่มหวาดกลัวน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง

“โทโมะ พอเถอะ ฮึกๆๆ”แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นแต่โทโมะไม่สนใจ โทโมะถอดเสื้อของตัวเองออก แก้วดิ้นเต็มที่จนแรงหมด แก้วนอนแน่นิ่งร้องไห้น้ำตาเป็นสาย โทโมะที่ไม่รู้เรื่องก็จูบแก้วอย่างดุเดือดมือสากๆลวนลามไปทั่วบริเวณของตัวแก้ว โทโมะถอดเสื้อกล้ามของตัวเองออกและก้มลงลูบคลำตัวของแก้วแม้จะมีเสื้อกล้ามตัวบางปกคลุมอยู่ โทโมะเปิดเสื้อกล้ามของแก้วช่วงหน้าท้องและโลมเลียอย่างบ้าคลั่ง

“อย่า นะ ทะ..ฮึกๆ โทโมะ อย่า....”แก้วร้องเสียงหลงพยายามดิ้นอีกครั้งจนหมดแรงอีกรอบ โทโมะเหมือนกับไม่รับรู้ใดๆ โทโมะเลี่ยนหน้าตัวเองขึ้นไปจูบปากสวยๆของแก้วที่สั่นเทาด้วยความกลัว  แต่แล้วโทโมะก็จัดการทำอะไรบางอย่างที่แก้วต้องครางออกมา

“อึ๊.....อ๊ะ....”เสียงครางสั่นเครือยามราตรีที่แก้วไม่เต็มใจจะให้เกิดแต่มันก็ต้องเกิดดังขึ้นเรื่อยๆเพราะความเจ็บ และก็เป็นครั้งแรกของแก้ว เขาต้องเสียเวอร์จิ้นที่รักษามาตลอดไปกับผู้ชายที่ชื่อโทโมะ

..................................นาน........................................

....................และก็นาน...........................

เวลาผ่านไปนานแสนนาน เมื่อภาระกิจที่แสนจะบ้าคลั่งจบลง แก้วที่ดูจะปวดระบมไปทั่วตัว ทั้งแรงบีบที่โทโมะบีบแขนตัวเขาหรือแรงของการกระทำที่เขาไม่เต็มใจก็ทำให้เขาปวดระบมไปทั่ว แก้วค่อยๆหลับตาลงอย่างช้า และหลับไหลไป ทั้งตัวมีเพียงผ้าห่มผืนเดียว โทโมะที่หอบเหนื่อยอยู่นานก็เอียงตัวไปนอนข้างๆแก้วในสภาพที่หอบเหนื่อยและยังไม่ส่างเมาและหลับตาลง

เช้าตรู่

“แก้ว เป็นงะ......แป่ว”เสียงป๊อปปี้ที่เห็นทั้งคู่ในสภาพผ้าห่มผืนเดียวกันและเสื้อผ้ากระจายไปทั่วห้องก็ถึงกับตกใจ รีบปิดประตูก่อนที่ฟางจะมาเห็น

“เป็นไง แก้วไปเรียนไหวไหม”ฟางถามป๊อปปี้ที่ค่อยๆปิดประตูลง

“เอ่อ.....ถ้าจะไม่ไหวมั้ง”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มก่อนจะจูงมือฟางเดินไปโรงอาหาร

ด้านโทโมะที่หลับไหลก็เปิดตาขึ้นมา โทโมะรับรู้อะไรมากขึ้น เขาหันไปมองทั่วห้องก่อนจะลุกขึ้นนั่งช้าๆและรู้สึกเย็นๆที่ตัวเลยรู้ว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า โทโมะตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองแก้วที่นอนอยู่ข้างๆเขา ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตานอนเอามือจับผ้าห่มไว้แน่น โทโมะก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแต่เค้าก็พยายามคิดว่าเมื่อคืนเค้าทำอะไรลงไป เค้าจำได้ว่าเค้าไปงานวันเกิดของเขื่อนและกินเหล้ากันอย่างสนุกจนเที่ยงคืนก็ขอตัวกลับ เขื่อนที่ดูจะไม่ได้กินเหล้าก็เลยบอกว่าจะมาส่ง โทโมะหลับมาตลอดทางจนถึงโรงเรียนเขื่อนก็ประคองไปส่งที่ชั้นปล่อยให้โทโมะเดินไปเอง โทโมะเปิดประตูเข้าห้องไปอย่างงุนงงและก็เห็นแก้ว.......เค้าดูเหมือนว่าจะจำได้แค่นี้

“เกิดอะไรขึ้นกัน”โทโมะพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่เค้าก็พอเดาออกว่าเกิดอะไรเพราะดูจากสถาพของเขาและแก้ว โทโมะนั่งนึกอยู่นานก็พอนึกออกเป็นบางตอนจนจำได้ทั้งหมด โทโมะยิ้มแฉ่งออกมาและมองหน้าแก้ว แก้วดิ้นไปมาช้าๆ

“ฮึ ๆ ฮือๆๆๆ”อยู่ดีๆแก้วก็สะอื้นและร้องไห้ แก้วค่อยๆลืมตาด้วยน้ำตาเต็มไปหมด แก้วลืมตาเจอโทโมะที่นั่งมองเขาอยู่ข้างกายก็อดตกใจไม่ได้ เมื่อแก้วเห็นก็ปล่อยโฮออกมามากขึ้น

“เป็นอะไรไปแก้ว”โทโมะถามและก้มลงจับไหล่แก้ว

“ไอบ้า นายมันเลว นิสัยไม่ดี”แก้วพูดและส่ายหัวเบาๆ

“ฮึ ๆๆ”โทโมะขำในคอเบาๆก่อนจะเช็ดน้ำตาแก้ว แก้วพยายามดิ้นหนีออกแต่ความปวดร้าวทำให้เค้าต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้ง..........

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ป๊าาาาา ทำอะไรลงไป หะ!! แต่ก็ดีแล้ว 555555+

อยากให้อัพต่อขอ2คอมเม้น ฮิฮิ

รักคนอ่านเหมือนเดิม จุ๊บๆ muah!!