ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน26

“ฮือออออ”แก้วร้องไห้สะอื้น

“จะร้องทำไม”โทโมะถามและช่วยประคองแก้วขึ้นนั่ง แก้วจับผ้าห่มคลุมตัวเองไว้แน่น

“ชั้น....ชั้นเจ็บ ฮือๆๆๆ”แก้วร้องไห้ออกมา โทโมะเห็นก็อดหัวเราะไม่ได้และรวบตัวแก้วมากอด แก้วอยากจะสะบัดหนีมากแต่ก็ทำไม่ได้

“ปล่อยชั้น ฮือ ปล่อยสิ บอกให้ปล่อย ไอบ้า ไอโรคจิต”แก้วพูดทั้งที่หน้ายังซุกอยู่ที่ไหล่ของโทโมะที่ไม่มีเสื้อคลุมอยู่ โทโมะคลายแก้วออกจากอ้อมแขน แก้วค่อยๆขยับตัวเอาผ้าห่มห่อตัวเองและค่อยๆเดินลงแต่ขาดันไม่มีแรง ฮวบ... แก้วฟุบลงเป็นมอมมี่เพราะมีผ้าห่มห่ออยู่ทั้งตัว โทโมะเห็นก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดพันปิดช่วงล่างที่ว่างปล่าวของตัวเองแล้วประคองแก้วขึ้น

“ไม่ต้องมาจับ ฮือ”แก้วร้องไห้อีกครั้ง

“มาๆลุกขึ้น”โทโมะทำท่าประคอง แก้วค่อยๆลุกขึ้น โทโมะส่งแก้วหน้าห้องน้ำ แก้วเดินเข้าไปได้ก็คลายผ้าห่มออกและยื่นผ่านประตูที่แง้มอยู่ให้กับโทโมะที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ โทโมะรับมา แก้วรีบปิดประตู

ณ โรงอาหาร

ฟางที่นั่งยิ้มอยู่กับป๊อปปี้เห็นแก้วกับโทโมะเดินลงมาก็พากันซุบซิบ

“มาแล้วหรอจ๊ะ”ฟางเอ่ยถาม แก้วค่อยๆนั่งลงอย่างเบาๆและเชื่องช้าก็เงยหน้ามอง

“อืม”แก้วตอบเสียงทุ้ม

“อันแน่.......เมื่อคืนทำไรกันอ่ะ”ฟางบอกเพราะว่าป๊อปปี้กระซิบบอกเธอ

“ทะ.....ทำอะไรหละ ก็นอนสิ”แก้วปัดอย่างไม่สน

“กินอะไรแก้ว เดี๋ยวชั้นซื้อให้”โทโมะถามแก้วที่ดูหน้าแดง

“เอาโจ๊กกุ้งก็ได้”แก้วพูดและเอามือเท้าโต๊ะ โทโมะลุกขึ้นไปซื้อข้าว

“อันแน่ๆๆๆ ลุกไม่ไหวหรอจ๊ะ”ฟางแซวทำให้แก้วหน้าแดงจัด

“อะไรกัน บ้าๆๆ แกพูดอะไรของแก”แก้วรีบโต้กลับ

“คือ เมื่อเช้าเราเปิดประตูไปเห็นเสื้อผ้าพวกเธอกระจายไปหมด และก็เธอนอนห่มผ้าข้างๆโทโมะ ไม่ให้คิดว่างั้นและจะให้คิดว่าไง”ป๊อปปี้ถามแก้วขึ้น

“ป๊อป นายจะเปิดเข้าไปทำไม นายนี่....ไม่มีมารยาทเลย”แก้วทำเปลี่ยนประเด็น

“ฮิๆๆ เขินอ่าดิ”ฟางว่าพร้อมชี้หน้าแก้วที่แดงแปร๊ดขึ้น

“เอ้อ ชั้นมีอะไรจะบอก”ป๊อปปี้พูดขึ้น

“อะไร”แก้วว่า

“ชั้นคบกับฟางแล้วนะ”คำพูดของป๊อปปี้ทำให้แก้วตาโตลุกวาว

“จะ...จริง เหรอ”แก้วถามหน้าตื่น

“ใช่จ่ะ พอดีว่า เรารู้ใจตัวเองกันอ่ะ ^^”ฟางว่าและยิ้ม

“ยินดีด้วยนะ”แก้วพูดและก้มหน้า โทโมะเดินเอาโจ๊กมาให้แก้วพร้อมกับข้าวผัดกระเพราไก่ของตัวเอง

“นี่นาย กินของเผ็ดๆตอนเช้าเดี๋ยวก็แสบท้องหรอก”แก้วพูดขึ้นและมองหน้าโทโมะ

“เออ ชั้นลืม แต่ชั่งเหอะ”โทโมะพูดและกำลังจะตักข้าวเข้าปาก แต่แก้วยกมือจับข้อมือโทโมะไว้

“อะไร”โทโมะถามและมองหน้างง

“ไปซื้อใหม่ไป”แก้วไล่โทโมะ

“ไม่เอา ชั้นลืมเอากระเป๋าเงินลงมา เงินติดตัวก็จ่ายไปหมดละ”โทโมะพูด

“งั้นกินของชั้น”แก้วเลื่อนถ้วยตัวเองให้กับโทโมะและเอาจานข้าวโทโมะมาไว้ที่หน้าของเค้า

“และเธอจะกินอะไร”โทโมะถาม

“ชั้นไม่หิว”แก้วแกล้งปัดแต่ความจริงแล้ว.... [ห่วงป๊าว่างั้น>>dada]

“ไม่เชื่อ งั้นแบ่งกัน”โทโมะว่าและตักโจ๊กมาเป่าแล้วเอาไปจ่อที่ปากของแก้ว

“บอกว่าไม่หะ...อื้ม”ช่วงที่แก้วอ้าปากพูดโทโมะก็ยัดช้อนไปป้อน แก้วเมื่อถูกป้อนก็เคี้ยวตุ้ยๆกินไป

“อิจฉาจัง”ฟางพูด

“อ่ะ ตัวเองกินเดี๋ยวเค้าป้อน”ป๊อปปี้ทำเสียงเล็กและตักโจ๊กในถ้วยตัวเองใส่ปากให้ฟาง ฟางเอาหัวหนุนหัวไหล่ของป๊อปปี้เบาๆ

เวลาเข้าเรียน

แก้วเดินเซๆเข้าห้องเรียนไป ฟางช่วยประคองเล็กน้อยไปจนถึงโต๊ะ แก้วนั่งลงช้าๆ

“เป็นไรหรอแก้ว ยังไม่หายป่วยหรอ”มินถามขึ้น

“อ่ะ เอ่อ....อืม นิดหน่อยหนะ”แก้วตอบไปมั่วๆ

“รู้ไหม กระทงเราได้ที่1ด้วย ห้องเราได้อันดับ1ทุกอย่างเลยหละ ไม่ว่าจะกระทงสวยหรือว่าจะเป็นนางนพมาทหรือว่าจะเป็นบูทแนวสร้างสรรค์”มินพูดขึ้น

“จริงหรอ”แก้วพูดและยิ้ม มินพยักหน้า

เลิกเรียน

“วันนี้ครูปล่อยกลับบ้านไปรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่มาเจอกันวันมะรืนนะทุกคน”แก้วว่าพร้อมเดินช้าๆไปที่ห้อง

“เอ้า ไม่กลับบ้านหรอแก้ว”ภัทรดนัยถามขึ้น

“อ๋อ เดี๋ยวกลับค่ะ”แก้วตอบและมองหน้าอาจารย์ที่เดินมาเจอแก้วที่กำลังนั่งอยู่หน้าห้องของตัวเอง แก้วอยากกลับแต่ไม่รู้ว่าจะไปไหว้ใครที่ไหน ชั้นจะกลับไปทำไม พ่อแม่เค้าไม่เคยสนใจชั้นอยู่แล้วนิ เค้าคงจะติดงาน งานสำคัญกว่าชั้นอยู่แล้ว จะให้ชั้นรดน้ำดำหัวแม่ค้าขายส้มตำหน้าบ้านหรือไง ฮึ แก้วน้ำตาคลอเล็กน้อยก่อนจะเดินหนีอาจารย์เข้าห้องไป โทโมะเดินกลับมาที่ห้อง

“ไปบ้านไหม เดี๋ยวไปส่ง”โทโมะถามแก้วที่นั่งอยู่บนเตียง

“ไม่”แก้วตอบสั้น

“ไม่ไปรดน้ำดำหัวพ่อแม่หรอ”โทโมะถาม

“ไม่”แก้วตอบง่ายๆ

“อะไรกัน เป็นอะไรหรือปล่าว”โทโมะถามแล้วเข้าไปนั่งข้างๆ

“ปล่าว”แก้วตอบฮ้วนๆ โทโมะยิ้มและผลักแก้วนอนบนเตียง

“ออกไปนะ อย่าทำอะไรบ้าๆ”แก้วทำหน้าบึ้งและผลักโทโมะที่ขึ้นคร่อมเขาอยู่

“เมื่อคืนชั้นไม่ค่อยรู้เรื่อง อยากรู้เรื่องเต็มๆ”โทโมะว่าและกำลังก้มลงเอาหน้าเข้าหาแก้ว แก้วหันหน้าหนี

“ถ้านายทำแบบนี้ชั้นจะเกลียดนาย”แก้วพูดขึ้น โทโมะชงักและยิ้มมุมปากก่อนจะลุกขึ้นนั่ง โทโมะดึงมือแก้วขึ้นมานั่งข้างๆ

“ไปเที่ยวกันดีกว่า”โทโมะพูดและดึงแขนแก้วออกจากห้องไป แก้วดูจะไม่ค่อยสนเท่าไหร่ ไปไหนก็ไป แก้วรู้สึกสบายตัวขึ้น แก้วนั่งลงบนเบาะหนังสีดำบนรถของโทโมะ โทโมะขับรถออกไปที่บ้านตัวเอง

“มีอะไรให้เที่ยวอ่ะที่นี่”แก้วถามขึ้นและหันมองโทโมะ

“สวรรค์ไง”โทโมะยิ้มเจ้าเล่ห์ แก้วเบิกตาโต................

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

อัพแล้วจ้าาา อย่าขู่กันสิ เค้ากลัวนะ 555+

ขอบคุณคนที่ติดตามนะจ๊ะ จ๊วบๆๆ

รักเสมอเลย muah!!