ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน24

เช้าตรู่..........

“แก้ว”ฟางตาโตเมื่อเปิดมาไม่เจอทั้งแก้วและโทโมะ

“อ่าว แก้วไปไหนแล้วหละฟาง”ป๊อปปี้หันมาถามฟาง

“นั่นสิ ตื่นเช้ากันจัง”ฟางปิดประตู และหนุ่มข้างห้องก็เปิดประตูออกมา หาวแต่ไกล

“เอ้าป๊อปฟางมาหายัยแก้วหรอ เห็นเมื่อคืนอาจารย์โทโมะแบกออกไปไหนไม่รู้ แถมยังใช้ชั้นปิดประตูอีก”ชายหนุ่มกล่าวและเดินออกไป

“แบกไปไหนอ่ะ”ฟางทำหน้าสงสัย ฟางรีบหยิบโทรสัพท์ขึ้นมากดโทรหาแก้ว แต่กลับไม่มีคนรับสายเพราะโทรสัพท์แก้วอยู่ในห้อง ฟางมองหน้าป๊อปปี้

“โทรหาอาจารย์ทีสิ”ฟางพูดขึ้น ป๊อปปี้หยิบโทรสัพท์มากดหาโทโมะ

ทิ้งเขาซะ ถ้าไม่รักก็เกลียดเขาไป เสียงโทรสัพท์โทโมะดังขึ้น มือใหญ่หยิบโทรสัพท์ในกระเป๋าตัวเองออกมา

“ฮัลโหล”โทโมะพูดทักด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“เฮ้ย แกอยู่ไหนว่ะ”ป๊อปปี้พูด

“โรงบาล”โทโมะว่า

“ไปทำไมว่ะ แก้วเป็นไร”ป๊อปปี้ถามหน้าตาตื่น

“ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยวก็กลับแล้วไม่ต้องมาหรอก แค่นี้นะ”โทโมะพูดและรีบกดวางไป

“โทโมะอยู่โรงบาลแต่แก้วไม่เป็นอะไรแล้ว”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้กับฟาง

“อ่อจ่ะๆ”ฟางยิ้มและเอียงคอนิดๆ ป๊อปปี้จับมือฟางและเดินไปที่โรงอาหารเล่นเอาซะฟางหน้าแดงซ่าน

โรงพยาบาล

“โทโมะ....นายกลับมาแล้ว”เสียงแก้วยังคงเพ้อไม่เลิก โทโมะที่พอมีสติบ้างก็ลืมตาขึ้นและเอาหัวขึ้นจากท้องแก้วแล้วมองหน้าแก้วมือแก้วยังคงกุมมือโทโมะจนเหงื่อออกจากฝ่ามือจนแฉะ

“แก้ว.....ชั้น......”โทโมะกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

“ชั้นรักนายนะโทโมะ”แต่แก้วดันชิงพูดออกมาก่อน แก้วเพ้อออกมาทำเอาโทโมะหน้าอุ่นแดงจัดยิ้มหวานตลอดเวลาและก้มลงกอดแก้วแรงขึ้น แก้วเมื่อได้สติก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

“โอ๊ย จะรัดชั้นทำไม”แก้วตั้งสติได้ก็ผลักโทโมะออก

“มีแรงแล้วหรอแก้ว”โทโมะยิ้มและเงยหน้าถามแก้ว

“ก็ที่ผลักนายนี่เรียกว่าอะไรหละ”แก้วถามและก็ปล่อยมือที่กุมโทโมะอยู่อย่างอายๆเพราะตัวเองเป็นฝ่ายกุมไว้ มือแก้วเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ โทโมะยิ้มให้กับแก้ว แก้วที่ดูจะประหลาดใจ

“ยิ้มอะไร”แก้วถามโทโมะขึ้นมา

“เธอฝันอะไรหรือปล่าวตอนนอนหนะ”โทโมะถามและยิ้มเจ้าเล่ห์

“อะ.....เอ่อ......คือ.....ปล่าวฝัน ใครฝัน ฝันบ้าอะไรกัน ไม่มี ไม่มีเลอะ..อุ๊บ”โทโมะจัดการเอาปากประกบปากแข็งๆของแก้วอย่างเร่าร้อน ลิ้นหนาพัวพันไปทั่ว มือเล็กๆที่พอมีแรงก็ผลักดันโทโมะออกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“อาหาร ชะ....”เสียงพยาบาลสาวยกเข็นรถถาดอาหารเปิดประตูเข้ามา เมื่อเห็นภาพก็ถึงกับตาค้าง โทโมะถอนจูบออกและเลียปากตัวเอง แก้วเอามือเช็ดปากตัวเองไปมา

“เอ่อ...อาหารเช้าค่ะ”พยาบาลพูดและเดินเอาอาหารในรถเข็นวางบนโต๊ะที่หัวเตียงของแก้ว แก้วยิ้มรับ

“ขอบคุณค่ะ”แก้วยิ้มและเอามือดันตัวขึ้นนั่งตรงๆ

“ค่ะ”พยาบาลยิ้มตอบแบบอึ้งๆและเดินเข็นรถออกจากห้องไป

“ไปอาบน้ำก่อนป่ะ”โทโมะบอกแก้ว แก้วค่อยๆลุกและเดินถือเสื้อผ้าที่เค้าเตรียมไว้ให้พร้อมผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป

นานพอสมควร ทั้งคู่อาบน้ำจนเสร็จโทโมะก็เอาข้าวมาป้อนให้แก้วจนหมด

“กลับโรงเรียนเหอะ”แก้วพูดและมองหน้าโทโมะ

“หายแล้วหรือไง”โทโมะถาม

“อืม”แก้วพยักหน้ารับ โทโมะเลยกดออดเรียกพยาบาล พยาบาลรีบเข้ามาในห้อง

“คนไข้เป็นอะไรค่ะ”พยาบาล2-3คนวิ่งกันเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“เปล่าครับ จะเช็คเอ้าท์”โทโมะว่า พวกพยาบาลทำหน้าโล่งและเดินออกกัน

“เชิญด้านนอกค่ะ”โทโมะเดินตามพยาบาลคนนึงออกไป โทโมะเดินไปห้างใกล้ๆไปซื้อเสื้อผ้าให้แก้วใส่ เมื่อซื้อเสร็จโทโมะก็เดินกลับขึ้นไปหาแก้ว แก้วนอนมองนาฬิกาเดินติ๊กต่อกไปมาและคิดอะไรเพลินๆ

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ จะได้กลับโรงเรียน”โทโมะพูดและมองแก้ว แก้วสะดุ้งและมองหน้าโทโมะ แก้วลุกขึ้นนั่งแล้วเดินไปหยิบถุงเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยน พอเปลี่ยนเสร็จโทโมะก็พาแก้วกลับโรงเรียน แก้วได้แต่นั่งเหม่อในรถ เค้าไม่ตอบโต้โทโมะเลย โทโมะที่ถามไปแก้วก็ไม่ตอบ โทโมะแกล้งจับมือแก้วก็ไม่ขัดขืน ชั้นรักนายนี่งั้นหรอ ไม่สิ ไม่ใช่ซะหน่อย ชั้นไม่ชอบนายนี่ซะหน่อย แก้วคิดถึงเรื่องความฝันของตัวเองเมื่อคืน ที่ฝันว่าโทโมะย้ายออกจากโรงเรียนและโดนรถชนเข้าโรงพยาบาล หมอบอกว่าโทโมะตาย แก้วได้แต่ร้องไห้และบอกว่ารักโทโมะไปมา แก้วนึกถึงความฝันก็อดที่จะหดหู่ไม่ได้

“เธอเป็นอะไรแก้ว ทำไมไม่ตอบชั้นเลย”โทโมะถามและจับมือแก้วมาไว้ที่ต้นขาเค้า แก้วยังคงไม่พูดอะไรใบหน้าหวานดูกังวนอะไรสักอย่าง

“แก้ว แก้ว!!!!!!!!”โทโมะตะโกนลั่นรถ แก้วสะดุ้งและหันไปมองโทโมะ

“อะไร”แก้วถามขึ้น

“เธอได้ยินที่ชั้นพูดมั่งไหม”โทโมะถาม

“เอ่อ......เป็นบางคำ”แก้วตอบและหันหน้ามองถนน

“เหม่ออะไรของเธอ”โทโมะถามอีกครั้ง

“นายจะตายไหม”แก้วหลุดปากพูดออกมา โทโมะซึ่งได้ยินก็หัวเราะลั่น

“ใครจะตายกันแก้ว”โทโมะถามแก้ว แก้วนึกได้ว่าตัวเองหลุดปากพูดอะไรไปก็ตกใจหันหน้ามองโทโมะ

“คะ....คือ ปล่าวๆๆๆๆ”แก้วรีบปฏิเสธอย่างรัวๆก่อนจะยิ้มบางๆ

“ตกลงว่าเมื่อคืนฝันว่าอะไร”โทโมะถามคำถามที่แก้วแสนจะกลัว

“ฝัน........ปล่าว ชั้นบอกว่าไม่ได้ฝัน”แก้วรีบสะบัดหน้า

“รู้ไหม เธอเพ้อชื่อชั้นทั้งคืนเลย แถมยังบอกว่า.......”โทโมะหยอดเสียงทำให้แก้วเขิน

“อะไร ชั้นบอกว่าอะไร”แก้วดูจะหน้าแดงและกระเซ้าให้โทโมะพูด

“บอกว่า.......รักชั้น”โทโมะทิ้งระยะและพูด แก้วหน้าแดงขึ้นมาทันที แก้วหันหน้าออกไปทางประตูและหลับตาปี๋

“ฮ่าๆๆๆ ว่าไง จะบอกได้หรือยังว่าฝันว่าอะไร”โทโมะถามขึ้น

“ชั้นบังคับฝันไม่ได้ ถ้าบังคับได้ชั้นไม่พูดแบบนั้นหรอก เหอะ”แก้วพูดและทำหน้าแบบเหวี่ยงๆ แต่ความจริงแก้วบังคับความฝันของตัวเองได้ ทุกคนก็บังคับได้เหมือนกัน

“โกหก ใครกันบังคับฝันตัวเองไม่ได้ ฮึ”โทโมะถามและยิ้มเจ้าเล่ห์

“ไอบ้า บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไง หุบปากไปเลยนะ”แก้วทำหน้าเครียดและหันหน้าหนีโทโมะ อร้ายยยยย ชั้นจะเพ้อทำไมนะ ม่ายๆๆๆๆๆ แก้วหลับตาปี๋ส่ายหัวเบาๆอยู่คนเดียว....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ชั้นรักนานนะ อร้ายยยยย~~~~เขินนนน

ฮ่าๆๆๆ ตอนต่อไปรับรองว่า เด็ดแน่นอน รักทุกคนเหมือนเดิม

จ๊วฟๆๆmauh!!