ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน23

โทโมะยังไม่ลดละความไคร่ของตัวเอง แก้วที่ดูจะลืมตาขึ้นช้าๆและมองโทโมะอย่างไม่พอใจแต่แม้จะอ้าปากพูดเค้าก็ไม่มีแรง หัวใจแก้วเต้นรัว ปากกลับเป็นสีชมพูจัด โทโมะใช้มือลูบไปทั่วหน้าท้องของแก้วที่ดูจะบางแทบไม่มีไขมัน โทโมะค่อยๆถอดเสื้อที่แสนจะสวยงามของตัวเองออกและโยนไปทั่วทิศ แก้วเริ่มตกใจอยากจะอ้าปากพูด แก้วพยายามง้างปากตัวเอง

“อย่า”แก้วพูดออกมาแผ่วเบา พอที่โทโมะจะได้ยิน โทโมะละริมฝีปากออกจากคอขาวเนียนของแก้วที่เป็นจ้ำๆไปทั่ว โทโมะเงยหน้ามองแก้ว

“เธอว่าอะไรนะ”โทโมะได้ยินชัดดีแต่แกล้งถามไปงั้น แก้วไม่มีแรงจะพูดแก้วพยายามแล้วที่จะอ้าปากตัวเอง แก้วค่อยๆขยับมือตัวเองช้าๆไปจับเสื้อตัวเองมาคลุมปิดร่างไว้ข้างเดียวและส่ายหัวเบาๆ แก้วรู้สึกว่าหัวจะระเบิด ปั่ง!! ออกมาในทันที แก้วปวดหัวสุดขีด หน้าตาที่ซีดเซียวดูแดงจัด ปากที่เคยขาวซีดก็กลับมาเป็นชมพูเข้ม โทโมะยิ้มออกมา

“ทำไมหละ”โทโมะถามแก้วที่ดูจะปวดไปทั้งตัวไม่มีแรงแม้แต่จะกระดิกนิ้ว

“เขินหรอ หน้าแดงเชียว”โทโมะถามขึ้น แต่แก้วไม่ได้เขิน แต่กลายเป็นว่าแก้วไข้ขึ้น อาจเป็นเพราะไม่ได้พักผ่อนและก็อ่อนเพลียจากการเป็นลม โทโมะเห็นแก้วไม่ตอบก็เอามือตัวเองจับมือของแก้วและผลักไปวางไว้บนเตียง โทโมะรู้สึกร้อนจี๋ที่มือขึ้นมาทันทีแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรอาจเป็นเพราะมือเค้าก็ได้ โทโมะเปิดเสื้อแก้วออกอีกครั้งและจูบลงไปบนปากของแก้วแต่ก็ต้อง

“ฮึ้ม”โทโมะละปากออกในทันทีเมื่อปากของแก้วร้อนจี๋ แก้วดูจะคิ้วขมวดและหลับตาปี๋ มีใครรู้บ้างว่าแก้วปวดหัวแค่ไหน หัวแก้วแทบจะระเบิดออกจากกันและร่างกายดูจะอ่อนไปหมดเพียงแค่จะลืมตายังทำไม่ได้

“แก้ว เธอเป็นอะไร”โทโมะพูดขึ้นและเอามือแตะหน้าผากของแก้ว แล้วรีบชักออกทันที

“แก้ว เธอเป็นไข้”โทโมะพูดและเอาตัวออกจากแก้วก่อนจะเอาเสื้อแก้วปิดเข้าแล้วผูกเชือกให้เสร็จและวิ่งออกจากห้องไปปล่อยแก้วตัวอ่อนอยู่บนเตียง สักพักผ่านไปโทโมะก็เดินเข้ามาในมือถือกระปุกยา โทโมะเหวี่ยงปิดประตูดัง ปั้ง ! แก้วถึงกับสะดุ้ง แต่แค่สะดุ้งเท่านั้นแหละแก้วก็เจ็บไปทั่วทั้งตัว แก้วนอนหลับตาบนเตียง

“ไหวไหมแก้ว ไปหาหมอไหม ชั้นจะพาไป”โทโมะพูดและรีบเอายาให้แก้วกิน

“กินยาดูก่อนนะ ถ้าไม่ไหวจริงๆชั้นจะพาไป”โทโมะบอกและจับแก้วอ้าปากก่อนจะหย่อนยาลงไปหนึ่งเม็ดและเทน้ำในปากตัวเอง เอามือประคองหัวแก้วให้ตั้งขึ้น เวลากินน้ำจะได้ไม่เข้าจมูก โทโมะประกบปากของเขาไปสัมผัสกับปากที่ร้อนผ่าวของแก้วแล้วพ้นน้ำในปากให้กับแก้ว แก้วค่อยๆฝืนตัวเองกลืนยาลงคอไป โทโมะพ่นน้ำอยู่หลายหน และเมื่อแก้วกินน้ำพอสมควรก็วางหัวแก้วลงบนหมอนอีกครั้ง โทโมะนั่งเฝ้าแก้วที่คิ้วขมวดหลับตาแน่นอยู่จนงานจบ ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น โทโมะเดินไปเปิด

“แก้วเป็นไงบ้างอ่ะโทโมะ”ฟางถามโทโมะและยิ้มบางๆให้

“ไม่เป็นอะไรแล้วหละ หายแล้ว หลับไปแล้วด้วย ไปนอนเถอะไม่ต้องห่วง”โทโมะพูดปัดออกไปทั้งๆที่แก้วนอนโอดโอยเหมือนคนจะตาย แก้วก็ได้ยินสิ่งที่โทโมะพูดทุกอย่าง ฟางเมื่อมองแก้วที่หลับตาพริ้มอยู่บนเตียงก็ยิ้มให้กับโทโมะและเดินจับมือกับป๊อปปี้ไปที่ห้องของตัวเองอย่างร่าเริง โทโมะปิดประตูลงและล็อค เวลาผ่านไปนานพอสมควร โทโมะที่นั่งเฝ้าแก้วอยู่อย่างห่วงๆก็ถามขึ้น

“หายหรือยัง”โทโมะถามแล้วแก้วก็ค่อยๆลืมตาและส่ายหัวเบาๆแค่ครั้งเดียว

“ไปหาหมอดีกว่า”โทโมะว่าและไม่รอคำตอบรวบตัวแก้วขึ้นหัวแก้วห้อยลง

“อึ๊!”แก้วร้องเมื่อรู้สึกปวดหัวมาก โทโมะเมื่อเห็นก็ไม่รู้จะทำอย่างไงเลยค่อยๆเดินและใช้ข้อศอกบิดประตูให้เปิด

“เฮ้ย ปิดประตูให้ด้วย”โทโมะเรียกนักเรียนคนหนึ่งที่กำลังจะเดินเข้าห้องข้างๆ นักเรียนชายคนนั้นเดินไปปิดห้องอย่างงงๆ โทโมะค่อยๆเดินลงบันไดไปและโทโมะก็เดินไปที่ลานจอดรถก่อนจะค่อยๆวางแก้วให้ยืนขึ้นขาแก้วไม่มีแรง ตัวจะฮวบลงตลอดเวลาแต่โทโมะใช้มือดันแก้วเข้ามาติดไว้กับตัวเอง มืออีกข้างของโทโมะล้วงกระเป๋าเอากุญแจรถออกมาและปลดล็อค โทโมะค่อยๆเปิดประตูรถก่อนจะอุ้มแก้วอีกครั้งและวางรงบนเบาะ โทโมะวิ่งไปขึ้นอีกฝั่งและติดรถขับออกอย่างรวดเร็ว

“ทะ...โท..”แก้วกำลังจะเรียกชื่อโทโมะแต่ดันสลบไปซะก่อน โทโมะเห็นท่าทีของแก้วก็รีบขับรถเร็วขึ้น ฟิ่ววววว~~~ แรงขับเร็วมากจนแทบจะบิน โทโมะขับไปถึงโรงพยาบาลก็เปิดประตูรถอุ้มแก้วขึ้นบนเตียงที่รพ.เตรียมไว้ให้ โทโมะหอบหิ้วแก้วและวางลงบนเตียงอย่างเบามือก่อนที่เวรเปลจะเข็นแก้วเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

ผ่านไปครู่หนึ่ง

“ญาติคุณจริญญาค่ะ”พยาบาลแก่ๆคนนึงเดินออกจากห้องฉุกเฉินและเรียก

“ชั้น”โทโมะลุกขึ้นและรีบเดินไปหาพยาบาลแก่คนนั้น

“เอ่อ คนไข้ป่วยหนักมากนะคะ ไข้ขึ้นสูงมากและก็เพ้อแค่คำว่า.... โทโมะ อะไรสักอย่างค่ะ”พยาบาลแก่ๆพูดขึ้น

“ผมชื่อโทโมะครับ”โทโมะบอกหน้าตาตื่น

“อ่าว ยังงั้น แฟนน้องคงเพ้อหาหน้องสินะคะ”พยาบาลแก่พูดขึ้น

“ครับ ขอผมเข้าไปดูแก้วได้ไหม”โทโมะถามและมองประตูห้องฉุกเฉิน

“อ๋อได้ค่ะ”พยาบาลสาวเดินนำโทโมะไปที่เตียงของแก้วในห้องฉุกเฉิน

“แก้ว.....”โทโมะพูดเบาๆ

“โทโมะ....โทโมะ ฮึกๆ”แก้วเรียกชื่อโทโมะและส่ายหัวไปมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นสายดวงตายังคงหลับสนิทชิดกันแน่น คิ้วขมวดแต่ดูจะมีเรี่ยวมีแรงมากขึ้น

“เราฉีดยาให้แล้วนะคะ อีกสักพักไข้คงลด จะนอนห้องนี้จนอาการดีขึ้นหรือจะย้ายไปห้องอื่นดีค่ะ”พยาบาลแก่คนเดิมพูดขึ้น

“ย้ายไปห้องพิเศษด่วนครับ”โทโมะตอบ พยาบาลแก่ๆเรียกเวรเปลมาเข็นเตียงออกจากห้องไปและโทโมะก็เดินตามไปจนขึ้นลิฟท์ไปถึงห้องพิเศษเตียงเดี่ยวชั้น5ห้อง511 พยาบาลช่วยกันไถ่ตัวแก้วจากเตียงเล็กไปสู่เตียงใหญ่ในห้อง เมื่อเสร็จสิ้นพยาบาลก็เดินออกไป

“อยากได้อะไรกดออดบอกนะคะ ถ้าคนไข้เป็นอะไรก็กดออดนะคะ”พยาบาลสาวในชั้นนั้นพูดขึ้นและเดินออกจากห้องไป โทโมะลากเก้าอี้ทานข้าวไปวางข้างๆเตียงแก้วและนั่งลง โทโมะเริ่มง่วงเลยนอนหลับเอาหัวหนุนท้องนิ่มๆของแก้ว และเอามือกอดท้องของแก้วอยู่เช่นกัน

“โทโมะ....อย่าไปไหนนะ”แก้วเพ้อและเอามือตัวเองบีบแขนโทโมะที่กอดท้องเธออยู่

“เป็นอะไรหรือปล่าวแก้ว”โทโมะถามและเงยหน้าขึ้นมองแก้ว

“โทโมะ....อย่าไปไหนได้ไหม อย่าไปไหน อยู่กับชั้น โทโมะ อย่าไปสิ อย่าไป”แก้วเพ้อเสียงดังขึ้นมือของแก้วกำมือโทโมะแน่นขึ้น

“ฉันไม่ได้ไปไหน แก้ว”โทโมะพูดและใช้มืออีกข้างประกบมือแก้วไว้

“โทโมะ ฮือๆๆ”แก้วน้ำตาไหลและร้องเรียกแต่ชื่อโทโมะไปมา โทโมะเริ่มจะง่วงหนักขึ้นเลยฟุบหลับไปที่เดิม แก้วพร่ำเพ้อถึงโทโมะทั้งคืน โทโมะก็อดไม่ได้ที่จะนอน โทโมะเริ่มจะชินกับเสียงของแก้วที่ร้องเรียกเขาตลอดก็เลยหลับไป…..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ม๊าเพ้อตลอดอ่ะ ถ้าเป็นป๊าหลับไม่ลงแน่ๆ 555+

รักทุกคนมากๆน้าา ฉากนี้ผิดหวัง ไม่เป็นไร เดี๋ยวตอน25จัดเต็มให้นะ

รับรอง มันส์ ฮ่าาาาาา รักคนอ่านเหมือนเดิมจ้าา Muah!!