ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน11
“ok งั้นเลิกประชุม”แก้วดูเหมือนจะลืมคนที่ต้องออกแบบชุดนางนพมาทกับชุรำกระบี่
“เดี๋ยวสิแก้ว และใครจะออกแบบชุดนพมาทกับชุดรำกระบี่หละ”เสียงเฟย์ดังขึ้นจากหลังห้อง
“เออ ใช่ ว่าแต่ใครมีความสามารถทางด้านดีไซท์ ออกแบบและตัดเย็บบ้างหละขอไว้สัก5คน”แก้วพูดและก็มีสาว5คนยกมือในทันที
“ชั้นมีพื้นฐานทางด้านวาดรูปเลยอยากจะช่วยหนะ พอดีชั้นก็เคยออกแบบชุดน้องชั้นรำ และครูที่รร.น้องเค้าชมว่าชุดน้องชั้นสวยสุด”มีนพูดแก้วยิ้มรับและพยักหน้า
“แม่ชั้นเป็นช่างเย็บผ้าแต่ชั้นเย็บผ้าไม่เป็นหรอกนะแต่ชั้นชอบปักมีคนเอาชุกแต่งงานมาให้แม่ชั้นปักเพชรปักพลอยชั้นก็ทำแทนแม่เพราะแม่งานเยอะ ลงกากเพชรอะไรก็ทำได้สบายๆส่วนเพชรที่หน้าอกอะไรก็ไม่มีปัญหา”มีล่าพูดแก้วพยักหน้าและยิ้ม
“ชั้นช่วยแม่ทำชฎาตั้งแต่5ขวบชั้นชอบออกแบบมงกุฎชั้นเคยทำใส่เองตอนเด็กๆ ทั้งมงกุฎทองมงกุฎเพชรแต่ชั้นเอาเพชรลงไม่เป็นหรอกให้แม่เอาลงให้แต่รูปทรงชั้นเป็นคนทำขึ้นด้วยมือตัวเองจะเอาเป็นชฎากี่ชั้นหรือจะเป็นแค่ปิ่นทองหรืออะไรที่ใช้ประดับหัวชั้นทำได้หมดแต่ลงลวดลายคงทำไมเป็นแต่รูปทรงคอนเฟริม”หวายพูดแก้วยิ้ม
“ชั้นเอาเพชรลงได้สบายๆเลยชั้นเคยทำ”มีล่าสาวคนเดิมที่บอกว่าเคยช่วยแม่ปักเพชรปักพลอยพูดขึ้น แก้วดูจะดีใจ
“ส่วนชั้นออกแบบเครื่องประดับงามๆได้เลยหละไม่ว่าจะเป็นกำไลทองหนาๆหรือว่าจะเป็นสร้อยคอโบราณหรือจะเป็นสร้อยข้อเท้าต่างหูหรืออะไรก็ได้เพราะปู่ชั้นเคยทำหมดลวดลายอะไรก็สบายๆเลย”พิมพูดแก้วพยักหน้ารับ
“ชั้นเย็บผ้าเป็นไม่ว่าจะเป็นทอผ้าหรือเย็บผ้าถีบหรือเย็บผ้าไฟฟ้าชั้นทำได้หมดเลยหละ”จินนี่พูดสาวคนนึงพูดด้วยความภุมิใจ
“เอาละทีนี้ก็ครบแต่ว่าไอจักรหนะรร.เรามีให้ไอห้องออกแบบที่ออกแบบเค้าก็มีให้ผ้าเราต้องซื้อเองเพชรพลอยก็ซื้อเองทองโคเมี่ยมก็ซื้อเองและเครื่องทำเครื่องประดับและพวกชฎาเราก็ต้องซื้อเอง ชั้นว่าซื้อข้างนอกง่ายกว่าไหมแบบสำเร็จรูปเลยไม่งั้นมันจะเปลืองเงินปล่าวๆนะงานนี้ลงทุนหลังหมื่นเลยนะ”เพื่อนๆเงียบไปตามกัน
“แต่มันไม่ภุมิใจนะแก้ว”เสียงหล่อเสียงนึงดังมาจากหน้าประตูห้องนั่นคือเสียงโทโมะที่ยืนฟังอยู่นานเค้าก็เดินเข้ามา
“แต่มันเปลืองเงินนะพวกเราก็ไม่ได้รวยกัน กี่หมื่นก็ยังไม่รู้5หมื่น6หมื่นเราไม่ตาค้างกันเลยหรอ”แก้วพูดและมองหน้าโทโมะ โทโมะยิ้ม
“เอางี้ค่าใช้จ่ายทั้งหมดชั้นจะออกให้เอง”แก้วทำหน้าตกใจเพื่อนๆในห้องต่างพากันเฮ
“นายจะเอาเงินมาจากไหนและอีกอย่างนายก็เป็นอาจารย์นะ”แก้วพูดขึ้น
“แล้วยังไงหละ เงินในบัญชีชั้นมีเป็นล้านๆ พ่อชั้นส่งเงินเดินมาให้เป็นแสนปกติชั้นก็ทำงานอยู่ต่างประเทศนู่นแต่อาจารย์พละเสียชั้นก็เลยมาทำแทนเงินเดือนชั้นไม่หวังหรอกชั้นแค่ทำตามคำสั่งของพ่อชั้นที่ให้ไว้เท่านั้นเอง ชั้นอยากจะช่วยพวกเธอจริงๆนะ มันต้องออกมาเพอเฟรคอลังการสิงานนี้1ปีมี1หน พวกเราเห็นด้วยไหม”พวกเพื่อนพากันวี๊ดว๊ายเป็นแถบๆ แก้วพูดอะไรไม่ได้คงได้แต่ยืนจ้อง
“งั้นยังไงก็ได้ แต่วันพรุ่งนี้ชั้นอยากเห็นแบบชุดรำกระบี่ของผุ้ชายและแบบชุดนางนพมาทขอดูได้ไหมมีนพอทันไหม ถ้าไม่ทันจริงๆวันมะรืนก็ได้ ได้ไหมมีนมันมีเวลาน้อยจริงๆแค่18วันเอง”แก้วพูดและทำหน้าอ้อนวอน
“สบายอยู่แล้วแก้ว”มีนพูดขึ้นด้วยเสียงที่หนักแน่ทุกคนพากันเฮ
“งั้นพรุ่งนนี้นัดประชุมที่ประจำของห้องเราหลังตึกBตกลงตามนี้นะ ถ้าเราสามัคคีกันเราก็จะได้....”แก้วเว้นช่วงเอาไว้ให้พวกนั้นตอบ
“ชัยชนะ เฮ้....!!!!”ทุกคนช่วยกันพูดและเฮกันลั่นห้องใบหน้าทุกคนยิ้มแย้มรวมถึงแก้วกับโทโมะ เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้นแก้วเดินเข้าห้องไปอ่านหนังสือในทันทีไม่ยอมอาบน้ำถือไอติมเดินขึ้นเตียงไปกินไปอ่านไปอย่างตั้งใจดูเป็นผู้นำที่ดี
ห้องป๊อปปี้-ฟาง
ฟางเดินเข้าไปนั่งหน้ากระจกด้วยใบหน้าเอิบอิ่มลืมการกระทำของป๊อปปี้ไปจนหมดจด ค่อยแกะหนังยางรัดผมออกและเดินเข้าห้องน้ำไปออกมาอีกทีก็ไม่เห็นใครก็นั่งลงหน้ากระจกใช้ไดท์เป่าผมจนแห้งและเอาหวียีผมตัวเองและมัดเก็บสักพักป๊อปปี้ก็เปิดประตูเข้ามา ฟางไม่สนใจอะไรมากฟางหายโกรธไปแล้วฟางเป็นคนอ่อนไหวง่ายแต่ก็หายโกรธเร็วถ้ามีเรื่องดีๆนิดหน่อยก็หายแล้ว ฟางมัดผมเสร็จหันหลังกลับไปก็เห็นป๊อปปี้ยืนมองเขาอยู่
“ฟาง....”ป๊อปปี้เรียกฟางที่กำลังทำหน้าบ๋องๆอยู่
“อะไรหรอ”ฟางพูดและมองป๊อปปี้แบบสงสัย
“ขอโทษได้ไหมคือเราไม่ได้ตั้งใจและเราก็ทำไปเพราะแบบว่าเรากำลังโมโหไงคือว่าคือ....ไอโมะไงมันทำแก้วโกรธเราก็เลยโมโหแทนและเราก็หงุดหงิดด้วยไงคือแบบว่าเราไม่พอใจมันหนะและเราก็ไม่รู้ว่าฟางพุดมาถ้าเราตั้งสติได้เรื่องพวกนี้คงไม่เกืดขึ้นแน่ๆถ้าฟางยกโทษให้กับเราเราคงจะดีใจและเราสัญญาเลยนะว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก”ป๊อปปี้พูดไม่หยุด พูดรัวแบบเร็วๆฟางอยากจะพูดแต่พูดไม่ทันป๊อปปี้
“ฟางอยากจะบอกว่าฟางหายโกรดตั้งนานแล้วหละ”ป๊อปปี้ที่ก้มหน้าอยู่ก็เงยหน้าขึ้น
“อ่าวแล้วทำไมไม่บอกปล่อยให้เราพูดซะเร็ว”ฟางยิ้ม
“ก็ฟางพูดไม่ทันป๊อปนิ”ฟางพูดจบกระโจนขึ้นที่นอนไป
“ขอบคุณนะฟาง อ่ะเราซื้อเกี๊ยวกุ้งของโปรดฟางมาฝาก”ป๊อปปี้พูดและยื่นถุงเกี๊ยวให้
“ว้าววว จริงหรอป๊อปฟางไม่ได้กินมานานแล้วแต่มันแพงนะตั้ง50-60แหนะซื้อมาไม่เปลืองแย่หรอ”ฟางพูดแต่ก็หยิบถุงมาและเปิดถ้วยพลาสติดออก
“มันก็คุ้มอ่ะที่ฟางหายโกรธเรา”ฟางยิ้มทั้งๆที่เกี๊ยวเต็มปาก
“หื้อ อาย่อย มากินด้วยกันไหม”ป๊อปปี้ยิ้มและเดินไปจับหัวฟางเบาๆและเดินเข้าห้องน้ำไป
มาที่ห้องแก้ว-โทโมะบ้าง
แก้วตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสืออยู่จนไอติมหมดแต่ก็ยังอมไม้คาไว้ในปากโทโมะเดินเข้ามาในห้องเห็นแก้วไม่ยอมไปอาบน้ำมัวแต่นั่งอ่านอยู่ก็ปิดประตูล็อคแล้วเดินไปนั่งข้างๆ
“อ่านอะไรอยู่จ๊ะ”โทโมะพูดเสียงหยอดและมองไปที่หนังสือที่แก้วกำลังอ่าน
“อ่านหนังสือสิ”แก้วพูดแต่ไม่มองหน้าโทโมะ
“ไปอาบน้ำก่อนไปแล้วค่อยออกมาอ่าน”โทโมะเอาที่คั่นหนังสือในมือแก้วมาคั่นและปิดหนังสือลงหยิบไว้ที่มือของเขา
“อ่าว เดี๋ยวชั้นก็ลืมพอดี”แก้วพูดแล้วมองโทโมะ
“ชั้นว่าถ้าเธออาบน้ำทำอะไรให้ตัวเองสบายแล้วอ่านมันจะจำได้ดีกว่าไม่ยอมทำอะไรนะ”โทโมะพูดและลุกขึ้นเอาหนังสือไปวางบนโต๊ะทำงานของเขาแก้วเลยลุกไปเอาไม้ไอติมทิ้งและหยิบเสื้อผ้าและก็ผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป พอออกมาก็หวีผมและทำท่าจะหยิบหนังสือแต่โทโมะไม่ให้
“กินข้าวแล้วค่อยอ่าน”โทโมะยื่นกล่องข้าวให้แก้วทำหน้าเซงๆแต่ก็ยอมนั่งลงกินข้าวกับโทโมะอยู่ดี 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
อัพช้าก็ขอโทษด้วยนะคะพอดีว่าพิมไม่ค่อยไหว
เจ็บสายน้ำเกลือ แต่รักคนที่อ่านเหมือนเดิม จุ๊บๆ อิอิ
มีคนถามว่าเป็นอะไร คำตอบคือ เป็นไวรัสลงกระเพาะจ้า เดี๋ยวก็หายละ ^^